IJsblauwe, gifgroene en kogelzwarte ogen

[Bluetje(moon)]

Okey mensen, mijn verhaal:
succes met lezen!


xxxx-jes =]Blue_moon[=







IJsblauwe, gifgroene en kogelzwarte ogen.


Inleiding:


Okey, zorg dat je
vanavond om 12
uur bij mij voor
de deur staat.
Thomas.

Ricardo las het sms-je over en over. Diezelfde jongen die ervoor had gezorgd dat hij in het ziekenhuis had gelegen, wilde hem nu helpen. Dat kon toch niet? Ricardo dacht terug aan wat er de laatste tijd allemaal was gebeurd. Hij had meer meegemaakt in de afgelopen maanden, dan de meeste mensen in hun hele leven zouden meemaken. En dat alles omdat hij vijf jaar geleden een foute beslissing had genomen. Ricardo dacht terug aan de dag dat hij eigenlijk door had moeten lopen, maar zijn nieuwsgierigheid hem niet kon bedwingen.
Alle herinneringen aan vroeger maakten dat het ging draaien voor zijn ogen. Hij liep zijn kamer uit, richting de badkamer. Hij draaide de kraan open en gooide wat water in zijn gezicht.
Ricardo leunde met twee handen op de rand van de wasbak en keek naar zichzelf in de spiegel. Het enige wat hij zag was een donker getinte jongen met bijna zwarte ogen, die naar hem terug staarde. De jongen waarin iedereen iets speciaals zag, behalve hijzelf. Ricardo wist wel beter, hij was niet voorbestemd leiding te geven aan een groep varkens zonder koppen. Hij was zelf niet sterk, hij was geen natuurtalent. Hij was gewoon Ricardo. Een gewone jongen, net zoals iedereen. Hij had alleen één keer een verkeerde beslissing gemaakt. En zoiets kon iedereen gebeuren, toch?
Ricardo sloot zijn ogen even, maar telkens als hij dat deed zag hij Rachelle, zijn zusje, huilend en met angst in haar ogen voor zich. Rachelle was hem het dierbaarste van alles op de hele wereld. De enige om wie hij meer gaf dan haar, was zijn moeder. Zijn moeder had altijd geduld met hem gehad. In tegenstelling tot zijn vader, die om alles boos werd.
Ricardo schudde zijn hoofd even en opende zijn ogen. Weer zag hij diezelfde jongen. Hij besefte dat eigenlijk niemand hem begreep, zelfs Danny, zijn beste vriend niet. Maar wist hij eigenlijk zelf wel wie hij was? Wat wist hij nou van zichzelf?
Hij wist nog dat hij Ricardo heette en achttien jaar was. Hij wist dat hij in Indonesië was geboren en later naar Nederland was verhuisd. Rachelle en zijn broertje Memo waren in Nederland geboren.
Verder wist hij niets meer dan de ellende, die hij de laatste tijd had meegemaakt. Het leven zonder zorgen leek nu verder weg dan ooit. Hij had mensen pijn gedaan, terwijl hij dat helemaal niet wilde.
Ricardo gooide nog een plens water in zijn gezicht. De koude druppels gleden nu langzaam via zijn gezicht, langs zijn nek in zijn zwarte shirt. Ricardo volgde in de spiegel de druppels, die bij de jongen ook zijn shirt in gleden. Ricardo’s blik viel op een ketting. Het was de ketting die hij dag en nacht omhad. Het was een zilveren ketting met een bescheiden zilveren kruis eraan. Ricardo had deze ketting altijd als een soort van talisman gezien. Hij had altijd het idee dat de ketting de reden was dat hij hier nog stond. Hij vond het fijn om zich aan zo’n gedachte vast te houden.
“Ricardo!” Klonk het van beneden:
“Weet jij waar de afstandsbediening is gebleven?” Het was Memo.
Voor Memo waren er maar twee dingen in het leven belangrijk: televisie en voetbal. En het allerbelangrijkste was voetbal op televisie.
“Ricardo!” Klonk het weer.
“Nee ik weet niet waar jij je stomme afstandbediening hebt gelaten.” Schreeuwde Ricardo hard terug, waardoor hij zijn eigen stem in de badkamer hoorde galmen.
“Kan het niet wat zachter?” Vroeg een vriendelijke stem vanuit de gang.
“Sorry mam.” Mompelde Ricardo.
Hij had zijn moeder de laatste tijd al zoveel ellende bezorgd, dat hij zich telkens weer schuldig voelde als hij haar zag of hoorde. Zijn moeder was er altijd voor hem geweest en had hem altijd vertrouwd. En het was zijn schuld dat ze nu bijna op instorten stond.
Ricardo trok zijn shirt uit en liep naar de deur om deze op slot te doen. Maar voor hij de deur dicht kon doen, stak zijn moeder haar hoofd om het hoekje.
“Zeg lieverd, is alles wel goed?” Vroeg zijn moeder bezorgd.
“Ja mam, alles is goed.” Mompelde hij botter dan de bedoeling was.
Hij merkte dat hij de laatste tijd een stuk botter dan vroeger was geworden. Vooral tegen Rachelle, terwijl zij zich alleen maar zorgen maakte. Het liefste zou hij alles vertellen wat hem dwars zat, maar hij kon het niet. Hij wist zeker dat ze het toch niet zou begrijpen. Ricardo wilde het liefst met rust gelaten worden, zodat hij niet in zijn gedachten werd gestoord. Daarom kon hij als hij uit zijn gedachte wakker geschud werd nogal bot reageren.
“Okey, dan is het goed.” Zei zijn moeder en ze liep verder de gang door.
Ricardo sloot de deur zachtjes achter haar en draaide het slot om. Het shirt dat hij nog steeds in handen had gooide hij over de verwarming en zijn andere kledingstukken volgden. Ricardo stapte onder de douche en liet het koude water over zijn huid stromen. Hij douchte altijd koud, aangezien hij dan beter kon nadenken.
Ricardo legde zijn hoofd in zijn nek en liet de straal water over zijn gezicht glijden. Langzaam kreeg hij kippenvel over zijn hele lichaam, alle haartjes van zijn tenen tot aan zijn neus gingen overeind staan. En Ricardo begon zich af te vragen waar het precies was fout gegaan en waar hij niet meer terug had gekund. Hij dacht terug naar vijf jaar geleden, toen hij met Danny over straat liep en een vreemde buurt was ingelopen…..

[jemappelebas]

Wel grappig verhaaltje, ik zou alleen de spanningsbogen wat langer maken. Dus niet gelijk vertellen wat iets betekent of wat zijn of haar relatie is tot de hoofdpersoon, wie Rachelle en Menno zijn bijvoorbeeld. En niet zo lang bij die spiegel lopen dralen, bij die spiegel zou je een bijzondere filosofische gedachte kunnen beschrijven die in zijn hoofd opkomt ofzo.
Je zegt ook steeds hij dacht terug aan dit, en aan dat, misschien zou je daar een flashback kunnen doen, dus dat je begint te vertellen in tegenwoordige tijd zonder er eerst vooraf een beschrijving van te geven. Op de volgende regel beginnen is genoeg.
In het boek de val van Marga Minco heb je ook zon soort spel van gedachtes die door het heden heenlopen.
Het is misschien een goede tip om dat boek is een keer te lezen, het is echt heel kort dus zolang hoeft het neit te duren, en het helpt je om dit soort verhalen te schrijven denk ik.
Ik wacht in spanning het tweede deel van je verhaal af.

[Bluetje(moon)]

Heel erg bedankt jemappelebas voor je reactie.
Ik zal dat boek zeker eens gaan lezen, bedankt voor die tip

xxx-jes bluetje(moon)

[I C U]

Ik ben het met jemappelebas eens dat je teveel weggeeft in het eerste deel. Als je een lang verhaal schrijft, moet de opbouw zo zijn dat er elke keer weer wat nieuws in zit, dat je elke keer weer iets meer verteld. En verder over die flashbacks enzo, als je daar echt wat van weet te maken, zal dit verhaal best wel eens erg goed kunnen worden!
Ben benieuwd naar deel twee!

[Soapsie]

Ja, daar issie dan! Meis, ik vind 'm helemaal top Die flashbacks komen vanzelf wel, toch

Dikke kus Soapsie -x-



Ik weet natuurlijk al wat er gaat gebeuren! Gne gne...

[Bluetje(moon)]

Hey bedankt voor de reactie.
Maarja natuurlijk komen er flashbacks. Maar nu nog lang niet.
Eerst een stuk van heel lang geleden, wat heel oppervlakkig is geschreven). Daarna ééntje van 2 jaar later waarvandaan ik het hele verhaal verder ga schrijven, met flashbacks (stukken die in het stukje van lang geleden verzwegen zijn).
En is dit allemaal chinees (I don't blame you , want ik snap het zelf nu bijna ook niet meer ), dan moeten jullie maar bij mijn volgende stukje snel verder lezen

xxx-jes bluetje(moon)

[I C U]

Ik ben trouwens benieuwd hoe je de titel bij het verhaal gaat laten aansluiten...

[neardo]

heej, ben benieuwd naar de rest Nu weet ik welk verhaal er bij de titel in je onderschrift op ZZ hoort. Owjah, ligt ut aan mij of komen wij elkaar overal tegen

LOL, fancy invasion > passed
Jouwverhalen.nl invasion > running!

[Soapsie]

Grim schreef op 06-03-2005 @ 21:58 :
LOL, fancy invasion > passed
Jouwverhalen.nl invasion > running!

Grim, houd je in! Deze heb ik erin geloosd...beetje respect!

[Bluetje(moon)]

En daarnaast ben ik al meer dan een jaar niet op fancy geweest en zit ik sinds tijden weer eens op jouwverhalen.nl

Dus geen commentaar op waar ik vandaan kom, maar op mijn verhaal.

Bluetje(moon) schreef op 06-03-2005 @ 22:08 :
En daarnaast ben ik al meer dan een jaar niet op fancy geweest en zit ik sinds tijden weer eens op jouwverhalen.nl

Dus geen commentaar op waar ik vandaan kom, maar op mijn verhaal.

Chagrijn.

Teveel beschrijvingen voor één keer, herhalingen at random in je verhaal waardoor ik constant denk dat ik in een deja-vu leef, je SMSje is lekker poëtisch uit elkaar gescheurd en ik mis de verhaallijn, daarnaast kun je wat beter letten op je interpunctie bij gesproken zinnen.

Soof   Proefwerkweek? ---> Samenvattingen kun je hier halen! zegt:
Maar hoe bedoel je de interpunctie dan?
  Soof   Proefwerkweek? ---> Samenvattingen kun je hier halen! zegt:
Geef ens een voorbeeld
Grim - 'Cause I'll stop trying to make a difference zegt:
 “Ja mam, alles is goed.” Mompelde hij botter dan de bedoeling was. 
Grim - 'Cause I'll stop trying to make a difference zegt:
 “Ja mam, alles is goed,” mompelde hij botter dan de bedoeling was. 
of
 “Ja mam, alles is goed”, mompelde hij botter dan de bedoeling was.

Hierrrr!

Ta! Omdat je zo chagrijnig bent!

sig, tuurlijk kijk ik niet waar je vandaan komt. Misschien zou ik dat wel moeten doen gezien het verleden, maar ach, Soof is wel te vertrouwen

Grim - neigt naar *koesjaaaahs!!11*

I C U schreef op 06-03-2005 @ 20:14 :
Ik ben trouwens benieuwd hoe je de titel bij het verhaal gaat laten aansluiten...

Moet dat?

[Bluetje(moon)]

Omdat je mij zo'n Chagrijn vind zal ik voortaan lachen bij alles wat ik typ goed?


Maar alsnog bedankt voor je reactie

Bluetje(moon) schreef op 06-03-2005 @ 22:17 :
Omdat je mij zo'n Chagrijn vind zal ik voortaan lachen bij alles wat ik typ goed?


Maar alsnog bedankt voor je reactie

Herlees em, ik heb ge-edit.

[I C U]

Grim schreef op 06-03-2005 @ 22:15 :
Moet dat?

Vaak voegt de titel iets toe aan het verhaal, of maakt iets duidelijk(er). Tenminste, naar mijn idee...

[Soapsie]

Ja, naar mijn idee doet de titel dat ook. Maar volgens mij gaat het wel lukken met dit verhaal, hoor

Soof - Lachen is altijd goed!

I C U schreef op 06-03-2005 @ 22:54 :
Vaak voegt de titel iets toe aan het verhaal, of maakt iets duidelijk(er). Tenminste, naar mijn idee...

Ach, het moet wel íets met het verhaal te maken hebben, maar het kan ook erg cryptisch zijn.

bv. Wo warst du, Adam? - Boll (?)

[Soapsie]

Of:

If there be thorns - Virginia Andrews

Een figuurlijke titel, dus heeft niet direct met 't verhaal te maken. Maar wel indirect, ik denk dat elke titel iets met het bijbehorende verhaal te maken heeft. Anders kun je het net zo goed geen titel geven.
Het hoeft geen toevoeging of verduidelijking te zijn, maar het moet er wel iets mee te maken hebben.

Kus Soof

[I C U]

Nou, daarom dus. Ik ben benieuwd hoe de titel het verhaal verklaart of andersom. Of hoe het bij elkaar hoort, of hoe je het ook wilt noemen

[Bluetje(moon)]

1.Het begin.

Ricardo en Danny slenterden al geruim een uur over straat. Zoals gewoonlijk verveelden ze zich en dan hingen ze overal en nergens rond. Ricardo schopte af en toe tegen een blikje of takje dat zijn pad kruiste. Hij liep rustig door, terwijl hij het geslof, van Danny’s voeten, naast zich hoorde. Ricardo keek even naar hem opzij. Danny was, net zoals hij, donker en had zwart haar. Hij had een rode jas aan en die was net zoals zijn schoenen iets te groot. Zijn moeder wilde nu hij in de groei was niet teveel geld kwijt raken aan kleding en schoenen. Terwijl Ricardo hem zo bekeek, kloste Danny rustig verder.
Uiteindelijk liepen ze langs een wijk waar ze nog nooit eerder waren geweest. De buurt oogde alles behalve gezellig. De huizen leken allemaal verlaten en de meeste stonden op instorten. De ramen van de huizen waren van de buitenkant scheef, met verrotte planken dichtgespijkerd. Waardoor het onmogelijk was gemaakt om er naar binnen te kijken. De straten, die meer op enge steegjes leken, waren vol met hobbels en kuilen. Hier en daar waren de gaten in de weg gevuld met modderig water. Dat er waarschijnlijk nog lag van de regenbui van ongeveer twee uur geleden. Af en toe kwam de koude wind weer even opzetten en waaide door de verlaten straten. Als dit gebeurde kwamen alle papiertjes en blaadjes, die op de grond lagen, in beweging. Zo werden ze telkens, keer op keer, naar een andere plek verplaatst, onder het geluid van de krakende huizen.
De gemeente had al lang geleden besloten deze buurt af te breken, maar het was er nooit van gekomen. Sindsdien waren veel panden gekraakt of, door een aantal vandalen, gesloopt. De wijk had er geen betere naam door gekregen. Het stond bekend om zijn drugsdealers en criminelen. Daarom was het Ricardo, en de meeste andere kinderen, door hun ouders verboden de buurt te betreden.
Ricardo sloeg een steegje in, die de buurt in leidde. Voor zover Ricardo de slop goed kon bekijken, zag hij lantarenpalen om de zoveel meter, maar geen van allen deed het. Het enige licht kwam vanuit het einde van de steeg. Het licht knipperde af en toe en Ricardo bedacht zich dat het waarschijnlijk een kapotte lantarenpaal zou zijn.
“Ricardo,” begon Danny voorzichtig, terwijl Ricardo de slop verder inliep.
Hij draaide zich om en keek naar Danny: “Wat is er?”
“Ik mag niet in deze buurt komen. Volgens mijn vader loopt het hier vol van criminele gangs, die om de zoveel dagen met elkaar op de vuist gaan. Zelfs de politie vertikt het om hier te komen.”
“Jouw pa zegt wel meer,” antwoordde Ricardo droogjes, hij draaide zich om en liep verder. Danny leek nog even te twijfelen, maar liep toen toch maar achter hem aan. Ricardo keek om zich heen terwijl hij verder liep. Alle huizen stonden zo dicht op elkaar dat hij aannam dat het zelfs overdag donker zou zijn op straat. Hoe verder hij liep, des te meer leek het alsof de huizen langzaam naar hen toe slopen, om ze uiteindelijk te verassen en fijn te pletten. Ricardo probeerde deze gedachte van zich af te zetten en keek of hij ergens binnen licht zag branden. Maar uit geen van de huizen scheen licht tussen de houten kieren door.
Aan het eind van het steegje stond, zoals Ricardo had aangenomen, een flikkerende lantaren paal. Het weggetje splitste zich op in twee delen: een weg naar links en een weg naar rechts. Ricardo keek beide kanten even op en besloot uiteindelijk links te gaan, omdat op de weg verscheidene lantarenpalen het nog leken te doen. Hij liep zo een tijdje door, met Danny op zijn hielen. Ze sloegen verschillende straatjes in, maar ondertussen hield hij zijn ogen en oren goed open.
Opeens hoorde hij gepraat van een stuk verderop komen. En direct schoten de beelden van dikke, ongeschoren criminelen met mitrailleurs door zijn hoofd. Zo snel mogelijk greep hij Danny bij zijn schouder en trok hem een klein portiekje in.

[Bluetje(moon)]

Opeens hoorde hij gepraat van een stuk verderop komen. En direct schoten de beelden van dikke, ongeschoren criminelen met mitrailleurs door zijn hoofd. Zo snel mogelijk greep hij Danny bij zijn schouder en trok hem een klein portiekje in.
“Gast, wat doe je?” Vroeg Danny, die geschrokken leek van de plotselinge reactie van Ricardo. Hij legde snel zijn hand op de mond van Danny, om te voorkomen dat hij hen zou verraden met zijn gepraat.
“Ik hoor mensen,” fluisterde Ricardo.
“Je bent paranoia,” zei Danny redelijk geïrriteerd: “ik hoor helemaal niets. Weet je Ricardo, ik vind deze buurt maar niets, we kunnen beter gewoon weer naar huis gaan.” En hij rukte zich los uit de greep van Ricardo en liep het portiekje uit, in de richting waar ze vandaan kwamen. Ricardo bleef even staan, hij wist zeker dat het gepraat dichterbij kwam. Nu begon hij aan zichzelf te twijfelen, hij hoorde het heel duidelijk, maar Danny blijkbaar niet. Toen hij zag dat Danny alweer een paar meter verderop was en nog steeds door liep, liep ook hij het portiekje uit. Hij versnelde zijn pas, om bij Danny in de buurt te komen.
“Danny, kom terug. Er komen mensen aan,” siste hij.
Plotseling stopte Danny met lopen en Ricardo moest met moeite voorkomen dat hij bovenop hem zou knallen. Hij wilde net tegen Danny beginnen te schelden toen hij zag dat Danny geschrokken naar iets keek. Ricardo volgde zijn blik. In de verte zag hij twee gestalten lopen. Eén groot persoon, die bijna vierkant was en een wat kleinere persoon.
“Ik zei toch dat er mensen aan kwamen,” fluisterde hij.
“Okey, je had gelijk,” fluisterde Danny: “maar wat doen we nu, misschien zijn ze gewapend.”
Dat leek Ricardo onwaarschijnlijk. Alle verhalen die hij had gehoord waren vast en zeker voor het grootste gedeelte verzonnen. Hij had veel van die verhalen zelf ook aangedikt terwijl hij ze aan Danny of zijn broertje vertelde. En hij ging er van uit dat de meeste mensen dat deden. Dus er zou vast en zeker niets te duchten.
Ondertussen waren de personen dichterbij gekomen en Ricardo maakte zijn ogen tot spleetjes, om ze beter te kunnen zien. Met moeite kon hij bij het slechte, flikkerende licht van een lantarenpaal verderop de gedaantes beter zien. De grote man was donker, was ongelooflijk dik en had daardoor bijna geen nek meer. De kleinere persoon leek jonger, in vergelijking met de dikke man, en was blank. Ricardo schatte dat de blanke jongen kleiner was dan hijzelf, maar wel iets groter dan Danny.
“We lopen gewoon door en doen alsof er niets aan de hand is.” Fluisterde hij tegen Danny. Dat leek hem in ieder geval de beste oplossing. Zolang zij niets deden, hadden hun tegenliggers daar ook geen reden toe.
Danny leek nog iets terug te willen zeggen, maar Ricardo gaf hem daar de kans niet voor, omdat hij al was door gelopen. Hij vond Danny weer eens veel te bang, maar daar had hij wel eens vaker last van. Die personen waren maar met z’n tweeën. Er was dus geen reden voor paniek, alleen maar omdat ze in een zo genaamde ‘verkeerde buurt’ rondliepen. Hij hield zijn gezicht strak en keek de personen niet aan, zodat hij ook geen gezicht kon trekken wat hen misschien niet zou bevallen. Hij hoorde hoe Danny, met kleine pasjes, snel achter hem aan dribbelde. Hij glimlachte even, bij de gedachte aan het angstige hoofd dat Danny nu waarschijnlijk trok. Maar Danny was voor bijna alles bang.
Toen ze er voorbij waren gelopen hoorde Ricardo Danny zachtjes zuchtten. Maar hij hoorde meer. De twee die ze voorbij waren gelopen fluisterde iets tegen elkaar en opeens klonk er:
“Ey, jochie!”
“Niet omdraaien,” fluisterde Danny paniekerig: “gewoon negeren en doorlopen.”

Deja-vu

*gaat op zoek naar het andere commentaar*

[Soapsie]

Jaaah! Daar issie weer...leuk stukje



Soof - Deja-vu??

[Bluetje(moon)]

Heeft Grim volgens mij wel vaker last van ^^

thnx voor de reactie


xxx-jes bluetje(moon)

Bluetje(moon) schreef op 31-03-2005 @ 14:01 :
Heeft Grim volgens mij wel vaker last van ^^

thnx voor de reactie


xxx-jes bluetje(moon)

Pred. Hint hint.

[Bluetje(moon)]

Ik had em wel door, alleen soapsie niet

Bluetje(moon) schreef op 31-03-2005 @ 19:51 :
Ik had em wel door, alleen soapsie niet

Die Soapsie toch...

Laten we ontopic gaan, schrijf nog wat!

[Lunatik]

mee eens...

[Soapsie]

Ik loop wat achter...ben niet zo snel, hihi! Mijn excuses voor mijn 'on-topic-gaan'!

Soof - Post verder!

[Bluetje(moon)]

Sorry, hier is een klein stukje....ik heb wel meer, maar dat ben k even aan het herschrijven.




Ricardo kreeg een raar gevoel in zijn maag en in plaats van door te lopen, stopte hij en draaide zich rustig om.
“Wat moet je?” Riep hij terug.
De blanke jongen glimlachte en riep terug:
“Ah, Biggy het is een arrogantje.” En de grote man gniffelde als reactie op deze opmerking.
Biggy, wat was dan nou weer voor naam? Ricardo zijn geest schreeuwde dat hij wegmoest, dat hij op gevaarlijk terrein zat. Maar de rest van zijn lichaam weigerde te luisteren naar zijn geest. Hij voelde steeds meer adrenaline door zijn lichaam gaan stromen. Het getintel in zijn lichaam, vooral in zijn onderbuik, zorgde ervoor dat hij zich langzaam onoverwinnelijk ging voelen. Terwijl hij wist dat hij daar zo snelmogelijk vandaan moest, draaide zijn lichaam zich richting de twee mannen.
“Problemen mee?” Vroeg hij op een uitdagende toon.
Waarom zei hij dat nou weer? Het was eruit voordat hij er erg in had. Beide mannen waren groter en waarschijnlijk ook sterker dan hij. Als hij nu iets zou zeggen wat hen niet beviel zou hij een groot probleem hebben. Ricardo voelde dat hij zijn houding veranderde. Hij rechtte zijn rug, maar ging verder nonchalant staan. En hij keek arrogant en afwachtend op een antwoord, naar de blanke jongen. Het liefst had hij zich nu voor zijn hoofd geslagen, schreeuwend dat hij moest stoppen. Hier had hij nog nooit last van gehad. Alsof iemand anders controle over zijn lichaam had, alsof hij niet meer de baas was over zichzelf.
De blanke jongen en diegene die Biggy zou heten wisselden even blikken en de blanke jongen fluisterde iets, waarvan het niet de bedoeling was dat Ricardo en Danny het zouden horen. Maar Ricardo verstond het wel.
“Hij kan wel,” fluisterde de jongen.
Wat kon hij wel? Ricardo vroeg zich af waar ze het over hadden. Zouden ze het erover hebben dat ze hem in elkaar konden slaan? Dat ze hem gemakkelijk konden neerschieten, of zelfs steken?

Bluetje(moon) schreef op 05-04-2005 @ 14:51 :

“Problemen mee?” Vroeg hij op een uitdagende toon.

De stijl is wat minder tof, eigenlijk. Het verhaal nog wel goed. Ik struikel vooral over de hoofdletters na de gesproken tekst (voorbeeld is gequoted) en ook delen van het verhaal. Het is niet meer zo leuk als dat het eerst was.

[Bluetje(moon)]

Dus kleine letters na gesproken tekst?

[Soapsie]

Bluetje(moon) schreef op 05-04-2005 @ 15:06 :
Dus kleine letters na gesproken tekst?

Told you...

[Bluetje(moon)]

Min computer zei iets anders

Bluetje(moon) schreef op 05-04-2005 @ 15:06 :
Dus kleine letters na gesproken tekst?

Yesh, Soof heeft gelijk. Na gesproken tekst begin je geen nieuwe zin. Na uitroeptekens of vraagtekens negeer je die hoofdletter, verder eindig je gewoon met ene komma als er daarna nog een 'zei Pipo' komt

[Bluetje(moon)]

Okey, dankjewel grimm.

Bluetje(moon) schreef op 06-04-2005 @ 21:07 :
Okey, dankjewel grimm.

Graag gedaan

[Soapsie]

Waar blijft het vervolg...?

xx