De belofte

[neardo]

Zoveel dingen die ik je nog wilde vertellen. Zoveel woorden ongesproken achtergelaten. In mijn mond gebleven, verzwolgen door medelijden. Eigenlijk verdiende je het om uitgescholden te worden. Maar jouw smekende blik hield me tegen. Toen je me vroeg om vergeving kon ik niet anders dan toegeven. Al was het maar om de schijn op te houden. Die pure en ongeschonden eer van jou. Het zou laf zijn om je daarvan te beroven wanneer je er niet meer zou zijn om jezelf te verdedigen. Dus nu loop ik rond, met verhalen geschreven op mijn ziel. Ze zijn erin gekerfd om niet vergeten te worden. Je hebt me besmet met woede om zelf gereinigd te kunnen worden. Gelukkig, hoop ik dat je bent. Dat je het jezelf vergeven kunt, als je neerkijkt en ziet dat ik met een gewond hart verder leven moet. Omdat ik jouw daden verborgen heb gehouden. Verdomme. Godverdomme, schreeuw ik. Wetend dat het niet meer uitmaakt. Verdoemd ben ik toch al. Laat mij het dan voor eeuwig zijn. Zodat ik niemand ooit kan opschepen met hetzelfde ondraaglijke verzoek. Wanneer ik naar buiten ga, zie ik de mensen kijken. In hun ogen schittert een blik van walging vermengt met onbegrijpendheid. Ze snappen niet hoe een vrome ziel verpulverd kan worden. Heks, denkt de starende menigte. Ik voel hun angst maar zij niet de mijne. Tranen wijten ze aan mijn besef van de schuld die ik draag. Verjaagt en verlaten dwaal ik rond. Ik wankel op de afgrond, twijfelend of ik me zal laten vallen. Geluk kan ik hier niet vinden en de hemel is allang buiten mijn bereik. Waarom zou ik een eeuwigheid in het vuur nog langer willen uitstellen? De duivel loopt ook op aarde. Verscholen in de mens. Ik til een voet op, hij hangt bungelend boven de diepte. Ik sla mijn ogen op naar de hemel. Dan open ik mijn mond en schreeuw ‘Zul je naar me zwaaien?’ De wind begint te waaien. Ik spreid mijn armen en laat mezelf naar beneden storten.
‘Een belofte gemaakt op iemands sterfbed, moet je nakomen.’

Beetje langdradig maar wel mooi en diepzinnig

[Changshan]

Het begin was heel erg mooi en zwaar, precies waar ik soms over nadenk bij bepaalde sterfsituaties. Zeer treffend. De rest (ongeveer de tweede helft) was misschien toch iets minder, maar gaf het eerste deel zijn bestaansrecht.

Van onbegrijpendheid zou ik 'onbegrip' maken.

[Roosje]

Begin is beter dan eind, maar allebei mooi.

Waaar is mijn post?


Wel oké, niet bijzonder. Begin beter dan het eind.

[Gravin]

mwa ik vind het niet mooi.
Ik moest het twee keer overlezen omdat ik mijn gedachten er niet bij kon houden. Dat betekent dus dat het saai is.

En dan dit;

Heks, denkt de starende menigte.

Dit zinnetje hoort niet in het verhaal. Echt lelijk.

Liefs Gravin

[neardo]

Het is idd niet één van mun beste dingen of zo. Maar je moet natuurlijk wel blijven experimenteren met dingen. Weet ik ook weer dat deze manier niet zo geslaagd is.