Verhalenwedstrijd: Sneeuwvlokje

[Ieke]

Sneeuwvlokje

Met een lege blik staar ik naar de sneeuwvlokjes. Ze dwarrelen langs mijn raam. De verwarming staat voluit, maar alles voelt koud. Ik lig er vlakbij, op mijn bed, en kruip er helemaal tegenaan. Alleen in mijn vingertoppen voel ik de warmte, de rest blijft koud en bevroren. Mijn benen, mijn tenen, tussen mijn heupen. Alles voelt kil. Mijn kop barst van de pijn.
Godverdomme, ik heb me nog nooit zo klote gevoeld.
Het besef raakt me niet eens, dat het sneeuwt. De vlokjes dwarrelen langs me heen, vlak bij me. Waarschijnlijk lopen er allerlei mensen door die sneeuw, langs mijn raam. Ik zie ze niet eens, ik zie niets.
Ik hoor niet hoe er zachtjes op mijn deur geklopt wordt.
Iets harder nu. Dwingend.
Moet ik opstaan? Kan ik opstaan? Zal mijn verschrompelde lijf ooit nog in beweging komen? Kunnen mijn verkilde leden überhaupt nog iets?
Godverdomme, godverdomme!

Voorzichtig duwde ze de deur open. Ze had geklopt, maar er kwam geen reactie. Toch was ze hier, toch? Annet - of was het Anneke? Het nieuwe meisje. Maar wat was er gebeurd?
Achter de deur hoorde ze nu gesnik. Door de deuropening langs de nu halfgeopende deur zag ze haar liggen, halfnaakt, op bed.
'Meisje, wat is er?!'
verschrikt dook ze op het huilende lijfje en nam ze het in haar armen. 'Wat is er gebeurd? Waarom huil je?'
Ondanks haar bezorgde stem reageerde het meisje alleen door in een nog heviger janken uit te barsten. Al snel voelde ze de warme tranen door haar dunne bloesje heen trekken. Wat moest ze hiermee? Ze kende dit meisje niet eens. Ze had niks met haar te maken. Zij was toch niet voor haar verantwoordelijk? Wat moest ze? Toch, het schokkende lijfje in haar armen, het hulpeloze wicht, het riep iets in haar op.
Voorzichtig, doch ferm, streelde ze met haar warme hand over de blote rug.
'Rustig maar,'
Met haar andere hand pakte ze de deken, die op een hoopje achterop het bed lag, en sloeg deze om het rillende lijfje heen. Er leek al weer wat leven in te komen, de tranen werden minder.
'Rustig maar, rustig maar,' sprak ze weer sussend.
'het komt allemaal goed.'
Ze voelde hoe de armen onder de deken langzaam in beweging kwamen. Uit het neusje kwam nog even een snifje, en toen zei het meisje zacht; 'Het gaat wel weer,'
Een handje kwam onder de dekens vandaan, trillend, en voorzichtig veegde ze de tranen weg. 'het gaat weer, dank je.'
'Kom,' sprak de vrouw, 'we gaan even een slokje water halen.'

Ik hield van haar, Claudia. Toen ik daar bij haar in haar armen lag, voelde ik me voor het eerst in mijn leven weer vrij. Ik was weer dat kleine meisje, hulpeloos en bang. Bij haar was ik veilig. Haar kon ik alles vertellen.
Althans, zo voelde het. Al snel had ik mijn masker weer opgezet.
Ik had haar niets verteld.
Zij mij wel. Ze vertelde me heel veel. Ze vertelde me alles wat ik moest horen.
Ze praatte me moed in. Ze wees me de weg. Ze was mijn grote zus. Ze was mijn alles. Dat had ik zo lang geloofd. Ze was een bitch!
Ik ben zo blij dat ik haar niets verteld heb. Ze was een keiharde. Een kille verleidster. Een echte hoer! Het ging haar alleen om zichzelf.
Godverdomme! Zelfs ik was erin getrapt.

Ik had gewoon moeten stoppen. Ik had er gewoon niet aan moeten beginnen. Maar ik, met mijn stomme kop… Ik, met mijn grote bek…

Ze was nog maagd. Het was haar eerste keer. Aan Claudia vertelde ze hetzelfde, dat het haar eerste keer was, maar niet op die manier. Toen het gebeurd was, had ze zich zo klote gevoeld, onvoorstelbaar klote. Ze kon niet begrijpen hoe het zover had kunnen komen. Ze was laf, zwak. Ze liet alles maar over zich heen komen, letterlijk. Maar uiteindelijk hadden haar leugens haar ingehaald.
Het was altijd haar grote bek geweest.
Claudia had haar weer op de been geholpen, had haar geleerd zich staande te houden in de wereld. Nu was ze een jaar verder. Van haar wereld was niets meer over. Haar vriendschappen waren verwaterd, haar studie was verwaarloosd. In haar gootsteenkastje lagen naalden en spuiten. Ze waren leeg, ze waren allemaal leeg.

‘Godverdomme.’ denkt ze.
Haar haren voelen klam aan. Er zitten droge plekken op haar gezicht.
Sperma.
‘Gatverdamme.’
Ze voelt zich smerig, ranzig.
Met moeite weet ze de tranen te verdringen. Ze was de tranen niet waard, ze zou niet janken.

Een sneeuwvlokje maakt zich los uit de massa, en blijft even tegen het raam plakken. Hij dwarrelt omhoog, in een onzichtbare stroom, en danst voor haar in het roze licht. Ze ziet het. Ze strekt zich uit, drukt haar vingertoppen tegen de ruit, zwakjes. Ze is alleen, en niemand zou haar nu nog kunnen troosten.
Ze is kapot. Haar lichaam was steeds verder gegaan, maar zij kon niet meer zover. Ze was op. Leeg.
Daar zat zij, achter glas. De wereld buiten ging zonder haar verder.

Ik zie de vingertoppen in het glas. Even twijfel ik, draai ik me om…
De jongeman staart naar het glas, naar de vingers op de beslagen ruit. Meer ziet hij niet, hij kan er niet doorheen kijken. Uiteindelijk draait hij zich om, om zo vlug mogelijk zijn weg te vervolgen. Hij hoort hier niet thuis, dit is niet zijn wereld.
Nee, het is niet de zijne, net zomin als het de hare had moeten zijn.
Toch zit zij daar, achter het glas.
Even twijfelt hij nog, werpt hij een laatste blik over zijn schouders.
Dan steekt hij zijn kraag op en stapt hij ruw verder, door de sneeuw.