Commentaar geven

Het is voor mij niet echt een groot probleem, maar toch wel eens lastig.
Als ik mijn vriend commentaar over dingen geef, dan wordt hij daar altijd erg sip van.
Natuurlijk snap ik dat het niet leuk is om commentaar over dingen te krijgen, en zeker niet als ik dan weer voor de zoveelste keer begin te zeuren over hetzelfde.
Maar toch, hij kan daar toch wel een beetje volwassen op reageren, en het bijvoorbeeld anders proberen te doen.

Nou is het niet zo dat ik hem ALTIJD maar commentaar geef hoor, het komt maar af en toe eens voor. Maar toch, soms heb ik echt zoiets van kom op, ga nou niet zo zielig zitten doen!

Verder is het toch wel eens normaal om elkaar commentaar te geven. Wel moet ik erbij zeggen dat ik van mijn vriend erg weinig commentaar krijg, terwijl hij ook best wel veel commentaar op mij zou kunnen geven .

Maar goed hoe kan ik hier het beste mee omgaan; gewoon commentaar geven, en zeggen dat ik het kinderachtig vind als hij zo gaat zitten simmen dan? Of toch maar geen commentaar meer geven; dat is namelijk toch waar ik snel tot geneigd ben op een bepaalde manier.

Hoe gaan jullie hiermee om?

[Smobbo]

Niet over alles commentaar geven, alleen de echt belangrijke dingen.
De kleine dingetjes merkt ie zelf ook wel op.

[WolterB]

Probeer t alleen te doen waar echt nodig en niet 100 keer hetzelfde zeggen in te korte tijd

[Mennuz]

Ik geef teveel commentaar geloof ik meestal. en ja, vaak in een korte tijd.
Zelf tegen commentaar kunnen.. Heeeel slecht

Ik liep hier op een gegeven moment ook tegenaan. Mijn vriend kon dat ook niet hebben.
Mijn moeder heeft vroeger een vriend gehad die vroeger leraar Nederlands was. Hij hamerde dus altijd op onze fouten. Gek genoeg ga je dat overnemen.
Ik deed dat dus ook bij mijn vriend. Hij kon dat totaal niet hebben en toen heb ik besloten me in te houden. Voor mezelf een grens te trekken. Natuurlijk mocht ik wel eens commentaar leveren op bepaalde dingen (en dan het liefst 'onderbouwd'), maar ik moest niet om elk dingetje gaan zeuren en als ik het dan al een paar keer (verspreid over een bepaalde tijd) had gezegd en hij deed het nog, dan liet ik het maar.
Zo ergerde hij zich ook minder aan mijn commentaar geven en reageerde hij ook weer anders op mij, wat weer positief was voor mij (en onze relatie).

Iemand moet wel tegen een beetje degelijk commentaar kunnen, maar je kunt ook de grens overschrijden en gewoon simpelweg zeiken ipv commentaar geven.

Misschien uitleggen dat je het opzich niet zo negatief bedoelt als dat het overkomt? En je een beetje inhouden... zolang dat lukt dan

[Astraea]

Ja, het ligt aan de manier waarop. Als je overal over gaat zeuren, dan kan ik me voorstellen dat hij het niet zo leuk vindt. Maar als het om belangrijke dingen gaat, vind ik dat je dat gewoon moet kunnen doen. Het is namelijk alleen maar om dingen beter te maken, toch? Als er iets is wat jij niet leuk vind aan de relatie, dan moet je daar natuurlijk wel over kunnen praten, zonder dat hij zielig in een hoekje gaat zitten..

[juno]

Commentaar? Alleen doen als het echt heel belangrijk is, en verder laten rusten. Het verdriet wat je hem ermee doet is het niet waard dat jij je ergernis kunt spuien.

[Bloedpropje]

Dat ligt eraan wat voor commentaar jij geeft en of het nuttig commentaar is of alleen maar om wat te zeiken te hebben. Geef eens een voorbeeld waar je vindt dat hij overdreven reageert.

[Optima]

zoals hierboven al werd gezegd: het ligt eraan at voor commentaar het is

Ikzelf heb ook commentaargeha dop mijn ex, voornamelijk uit onvrede over onze relatie. Hij betitelde het ook als gezeur, wat erg pijnlijk was voor mij, want ik wilde juist door eerlijk te zijn, onze relatie redden. In plaats daarvan heb ik hem ontmoedigd, door hem constant commentaar te geven op onze relatie.

Ik weet niet hoe het dan wel zou moeten. Als je niets zegt, word je zelf ongelukkig, en als je het wel blijft zeggen, kan hij zichdood gaan ergeren. Een mooie middenweg zou toch moeten bestaan...denk je...

Denk dat je er ook heel erg op moet letten hóe je dat commentaar (ik gebruik liever het woord feedback) geeft... Zoals het praten vanuit de 'ik-vorm', het gedrag benoemen en opletten dat je geen feedback geeft op de persoon zelf, bespreken wat het met jou doet, hoe je je daarbij voelt en wat je graag anders zou willen zien. Verder ook vaak de goede dingen benaderen, wil ook wel eens werken!

Als het niet belangrijk voor jullie relatie is maar wel belangrijk voor jou, probeer er dan een grapje van te maken . Als het ook van belang voor jullie relatie is kan dat overkomen alsof je het niet serieus neemt; wel kun je dan bijvoorbeeld in plaats van 'Je doet dit en dit verkeerd' zeggen:'Ik zou het leuk vinden als je eens dit en dit deed'.
Als het niet van belang voor jou is en ook niet voor jullie relatie, en hij vraagt ook niet om je hulp, laat je commentaar dan gewoon achterwege

[American*Dream]

Ik weet niet zo goed wat jij onder commentaar verstaat?! Is het zo dat je hem/zijn kleding/vrienden/etc tot de grond toe afkraakt, dan snap ik het heel goed dat ie daar verdrietig van wordt. Is dit niet het geval, probeer al het (of iig zoveel mogelijk) commentaar dat je op hem geeft dan in de "opbouwende kritiek" vorm te zetten.. dus niet: 'jij gaat ook altijd meteen voor de tv zitten als je thuis komt van je werk' maar 'ik zou het leuker vinden als je eerst even bij mij aan tafel kwam zitten om ff te kletsen voordat je voor de TV gaat zitten' ...dom voorbeeld, maar de toon lijkt me duidelijk

Edit: zie net post van Sarah hier boven helemaal mee eens dus!

Ik probeer altijd tot 10 te tellen als ik hem wil verbeteren, zeker omdat ik weet dat hij het vreselijk vindt als ik het teveel doe.

Misschien kun je het welbekende boek 'Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus' lezen? Van de drie bladzijden die ik heb gelezen ging het vooral over commentaar van de vrouw op de man.

[droomkoningin]

lady-kebiss schreef op 11-05-2005 @ 14:24 :
Denk dat je er ook heel erg op moet letten hóe je dat commentaar (ik gebruik liever het woord feedback) geeft... Zoals het praten vanuit de 'ik-vorm', het gedrag benoemen en opletten dat je geen feedback geeft op de persoon zelf (maar op het gedrag) bespreken wat het met jou doet, hoe je je daarbij voelt en wat je graag anders zou willen zien. Verder ook vaak de goede dingen benaderen, wil ook wel eens werken!

Dit leren wij op school

Nou ja de dingen waar ik hem voornamelijk commentaar op geeft, en wat mij het meest uitmaakt is hoe hij omgaat met zijn studie. Hij laat dit altijd maar een beetje zitten, en vervolgens haalt hij dingen niet. Ik vind dit echt erg, en zeg hem dat dan gewoon eerlijk.

Als mijn relatie kapot gaat, is het daarop. Ik ben namelijk volgend jaar klaar met mijn opleiding, hij moet dan nog een jaar of 3. Toch hebben we stiekem het plan dan wel om samen te gaan wonen. Maar, ik vind dan wel dat hij serieus met zijn studie om kan gaan, ook nu al. Anders zie ik er weinig toekomst in.

Verder is er nog 1 klein dingetje; hij eet nogal snel en veel. Nou weet ik dat mijn moeder dit erg vindt (vooral het snelle eten); vorige week waren we met mijn moeder en mijn vriend aan het kamperen (dus paar dagen samen gegeten); nou ja goed ik had hier al meerdere keren opmerkingen van mijn moeder van gehad, en ik weet hoe vervelend ze dit vindt. Zij maakt er dan een grapje over tegen hem, om het toch te zeggen, maar dan op een leuke manier.

Al met al geef ik dus vrij weinig commentaar .
Toch blijft hij dan snel eten; mwag dan maak ik daar wel eens een opmerking van, hij kan toch ook gewoon rustig eten?!

Tsja, je kunt een persoon niet veranderen. Ook niet door commentaar te geven, het enige wat je ermee bereikt is irritatie, aan jouw kant voor het je er uberhaupt druk om maken en aan zijn kant omdat hij niet zn eigen tempo kan bepalen omdat hij er steeds maar weer met zn smoel bovenop gedrukt wordt.

MevrouwM schreef op 11-05-2005 @ 22:03 :
Nou ja de dingen waar ik hem voornamelijk commentaar op geeft, en wat mij het meest uitmaakt is hoe hij omgaat met zijn studie. Hij laat dit altijd maar een beetje zitten, en vervolgens haalt hij dingen niet. Ik vind dit echt erg, en zeg hem dat dan gewoon eerlijk (...)

Nee, hij gaat zich waarschijnlijk opgejaagd voelen (lijkt het meest logisch) en zal zich toch niet al te fijn voelen dat degene die hem het meest zou 'moeten' steunen het hardst zeurt (snufje zout) over zn incompetentie, waar hij waarschijnlijk ook nogeens zélf over in zit.

MevrouwM schreef op 11-05-2005 @ 22:03 :
(...) Toch blijft hij dan snel eten; mwag dan maak ik daar wel eens een opmerking van, hij kan toch ook gewoon rustig eten?!

Omdat iemand niet zomaar ineens van het een op het andere been kan springen? Wat is er precies het negatieve aan snel eten?

Nou, ik kan niet tegen mensen die niet tegen commentaar kunnen. Dus ik verzamel ze ook niet om me heen.

nare man schreef op 12-05-2005 @ 00:43 :
Nou, ik kan niet tegen mensen die niet tegen commentaar kunnen. Dus ik verzamel ze ook niet om me heen.

(ik reageer teveel in dit topic )
Er zit toch wel een verschil tussen commentaar geven en systematisch zeiken.

[M. Arnoldi]

Ik ben niet de persoon die snel commentaar geeft. Ik wil de ander geen angst aanjagen, dus ik houd mij soms in. En dat is niet goed. Beetje dom ook.

Met commentaar kan ik wel goed omgaan, maar van binnen zal het niet altijd fijn voelen!

Mijn advies, gewoon zeggen wat je wil zeggen. En wat je zegt, daar moet je goed bij voelen. Natuurlijk moet je ook rekening houden met hoe je het zegt. Soms is het niet zo bedoeld, maar wel zo gevoeld!

Om even op het voorbeeld in te gaan:

Ik denk dat het erg moeilijk is om je manier van eten te veranderen, dat is nl iets wat je automatisch op een bepaalde manier doet, al je hele leven.

Nou ja, hij krijgt het eerst van je moeder te horen, als grapje.. en dan blijft hij natuurlijk gewoon zo door eten, want het is erg moeilijk om in een soort slow-motion te gaan kauwen (zo voelt dat dan voor hem denk ik). En dan krijgt hij het nog een paar keer van jou te horen..
Ik vind het niet raar dat hij daar dan sip van wordt. Je kent hem toch al heel lang en hij heeft al die tijd op die manier gegeten, en dan is zijn manier van doen ineens niet goed genoeg meer..

Maar nog ff om het te begrijpen: hoe eet hij dan precies? Is het echt zo raar? Wat is er zo vreselijk aan snel eten?

Praat er eens met hem over, dat lijkt mij iig handig.

Verder idd wat Sarah zegt en ook uitleggen waarom je iets liever anders ziet, dat helpt vaak ook.

[esprit-chick]

om ff in je voorbeelden verder te gaan;

die studie, het is tog zijn studie, hij moet de dingen zien te halen en hij moet de dingen eventueel betalen, dus het is zijn zaak als hij er een jaar langer over doet of t in een heel uiterst geval helemaal niet zou mogen halen.

mijn punt is denk ik weel duidelijk laat hem lekker, hij zal de dingen tog zelf moeten rooien, het is heel goed dat jij hem als zijn vrendin zijnde een beetje steunt en af en toe iets zegt van, 'afspreken?, maar je moest tog dat en dat leren?" om ff n voorbeeld te geven, maar hij zit echt niet te wachten op een nieuwe mentrix erbij, die hem nog meer achter zijn vodden kan zitten.

dat eten ja, het is in de eerste plaats niet gezond om snel te eten, en misschien ( weet ik natuurlijk niet) ziet het het daardoor ook ongemanierd uit en vind je dit niet leuk. het is ook voor je moeder niet zo leuk als zij dr best doet om iets te koken en hij werkt t binnen 5 minuten allemaal naar binnen.
van de ander kant, zijn kant dus
misschien heeft hij erg honger (of politiek correct 'trek' )
en eet hij doorom zo snel, het niet zo leuk voor hem dan, als hij er ook nog s op wordt gewezen

iksoonlijk zou t ook nogal genant vinden las iemand mij heel de tijd op zoiets banaals zou wijzen........

[filia dei]

Ik vind mensen die écht snel eten altijd gulzig en hebberig vooral als ze al van mijn bord beginnen te eten terwijl hun eigen bord nog half vol is. En ik ken zulke personen echt. Maar jah, dat terzijde .

Echt commentaar heb ik niet, als hij bepaalde dingen wil doen gaat ie z'n gang maar. En zaken waar ik écht mee zit die bespreek ik gewoon serieus. En veel commentaar op onbelangrijke dingen is ook heel betuttelend. Ik bedoel hij is zelf verantwoordelijk voor z'n studie ofzo.

Dus wat mij de goeie oplossing lijkt is geen gezeik over sokken opruimen ofzo. Geen betuttel over huiswerk en z'n verantwoordelijkheden. En als je zelf ergens mee zit, dat je je écht rot voelt, dan er serieus over praten. Ik kan me niet voorstellen dat iemand drie dagen huilend als een lijk door het huis loopt als hij z'n sokken niet in de wasmand heeft gedaan dus.

Het is niet zo dat ik hem systematisch afzeik ofzo hoor! Maar gewoon af en toe een opmerking?!

Die studie, ik zeur er heus niet altijd om; hij is nu ruim 2.5 jaar mijn vriend, en ik denk dat ik hem echt ruim 1.5 jaar gesteund heb in zijn studeren; ik was trots op hem dat hij lucht en ruimtevaart techniek studeert (ookal haalde hij niks), ik vond het leuk, leuke mensen die hij daarvan kent!
Maar toch, nu het leven serieuze begint te worden (), ik dadelijk (nou ja over een jaar ofzo) in een andere fase van mijn leven kom, en ga werken, dan zit ik er echt niet op te wachten dat hij over 10 jaar nog niet afgestudeerd is. Ik kan daar dan toch gewoon een opmerking over maken?
Ik steun hem daar verder ook best wel in; help hem bijvoorbeeld met een planning maken.
En ik ben nog steeds trots op hem, alleen soms denk ik van jongen, kom op zo haal je het nooit...

En verder dat eten; hij eet echt snel. Hij heeft drie kwart van zijn bord als leeg, als ik bij wijze van 1 stukje aardappel op heb. Echt snel, zo snel heb ik het nog nooit gezien. Verder tsjaa daar is hij zo mee opgegroeid... bij hem thuis zijn ze ook altijd binnen 5- 10 min klaar met het avondeten. Als ik daar dus eet, dan moet ik ook echt mijn best doen, om niet helemaal een uur later klaar te zijn! Ik heb dan echt het gevoel dat ik HEEL snel gegeten heb, en ben dan nog 5-10 min later klaar dan zij zijn.
Het is echt niet dat hij daar nu ineens commentaar over krijgt hoor; dat is al altijd geweest sinds hij bij mij komt (iig mijn moeder maakt er dan een grap over).
Echt onbeschoft eet hij nou ook weer niet; hij eet wel met mes en vork, maar ZO snel eten, dat is gewoon heel anders als hoe ik, en hoe wij het thuis, gewend zijn.

En ja ik praat er ook over met hem; conclusie, ik probeer minder commentaar te geven, hij probeert zijn best te doen. Alleen dat lukt dus niet altijd... (van beide kanten niet)

[underthabridge]

MevrouwM schreef op 12-05-2005 @ 21:18 :
Het is niet zo dat ik hem systematisch afzeik ofzo hoor! Maar gewoon af en toe een opmerking?!

Die studie, ik zeur er heus niet altijd om; hij is nu ruim 2.5 jaar mijn vriend, en ik denk dat ik hem echt ruim 1.5 jaar gesteund heb in zijn studeren; ik was trots op hem dat hij lucht en ruimtevaart techniek studeert (ookal haalde hij niks), ik vond het leuk, leuke mensen die hij daarvan kent!
Maar toch, nu het leven serieuze begint te worden (), ik dadelijk (nou ja over een jaar ofzo) in een andere fase van mijn leven kom, en ga werken, dan zit ik er echt niet op te wachten dat hij over 10 jaar nog niet afgestudeerd is. Ik kan daar dan toch gewoon een opmerking over maken?
Ik steun hem daar verder ook best wel in; help hem bijvoorbeeld met een planning maken.
En ik ben nog steeds trots op hem, alleen soms denk ik van jongen, kom op zo haal je het nooit...

Ik vind dat je dit gewoon moet laten, laat hem het uitzoeken, hij zal het niet voor niets studeren toch? Mocht het later een probleem gaan vormen, dan kun je er op dat moment nog wat over zeggen, want dergelijk commentaar heeft geen toegevoegde waarde. Gewoon ondersteunen, je moet geen moeder voor hem worden. Vind wel dat hij hier niet echt over mag zeuren als je wat zegt, daar moet hij gewoon boven staan. Dus in dat opzicht heb je wel gelijk dat hij niet moet piepen, maar het is beter als jij het gewoon niet zegt. Veel zeggen dat je trots op hem bent (als hij dus dingen haalt) helpt beter dan veel zeggen dat je hem kut vind als hij het niet haalt.

En verder dat eten; hij eet echt snel. Hij heeft drie kwart van zijn bord als leeg, als ik bij wijze van 1 stukje aardappel op heb. Echt snel, zo snel heb ik het nog nooit gezien. Verder tsjaa daar is hij zo mee opgegroeid... bij hem thuis zijn ze ook altijd binnen 5- 10 min klaar met het avondeten. Als ik daar dus eet, dan moet ik ook echt mijn best doen, om niet helemaal een uur later klaar te zijn! Ik heb dan echt het gevoel dat ik HEEL snel gegeten heb, en ben dan nog 5-10 min later klaar dan zij zijn.
Het is echt niet dat hij daar nu ineens commentaar over krijgt hoor; dat is al altijd geweest sinds hij bij mij komt (iig mijn moeder maakt er dan een grap over).
Echt onbeschoft eet hij nou ook weer niet; hij eet wel met mes en vork, maar ZO snel eten, dat is gewoon heel anders als hoe ik, en hoe wij het thuis, gewend zijn.

Dit vind ik punt 1: fout van jouw moeder en punt 2: volledig zinloos commentaar.
Ten eerste vind ik het altijd fout als ouders zich op die manier bemoeien met 'schoonkinderen'. Laat hem lekker snel eten als hij daar gelukkig bij is, hij blijft daarna toch gewoon aan tafel zitten? Eetgewoontes verschillen nu eenmaal per gezin en commentaar daarop leveren hoort mijns inziens niet. Het schoonkind is anders opgevoed en dat hoor je te respecteren. Ik vind dus dat je als ouder gewoon je mond over dergelijke dingen hoort te houden. Kijk als het gaat over drugsproblemen of foute vrienden, dan kan ik me voorstellen dat je ouders er iets van zeggen, om jou in bescherming te nemen. Maar over dingen van zulks insignificant belang moeten ze niets zeggen.
Ten tweede, het commentaar leidt nergens toe. Ik zou me ook niet goed voelen als mijn vriendin (al is het maar heel soms) dergelijke opmerkingen zou maken. Dan zou ik al gauw het gevoel krijgen dat ze me onder de plak probeerde te krijgen. Sommige mensen eten snel, sommigen niet. Je zegt op het laatst dat hij zo anders eet dan dat jij het gewend bent, maar eet jij dan ook niet zo anders dan dat hij gewend is? Misschien zit jij naar zijn maatstaven wel asociaal traag te eten of ga jij veel te uitgebreid naar de wc? Het dient geen enkel doel om op dergelijke dingen te 'zeiken' en ik kan me ook niet voorstellen dat jij er zelf lol in hebt?

En ja ik praat er ook over met hem; conclusie, ik probeer minder commentaar te geven, hij probeert zijn best te doen. Alleen dat lukt dus niet altijd... (van beide kanten niet)

Blijven praten, maar nog veel belangrijker, tolereren. Dergelijke kleine dingetjes zijn het niet waard om een relatie op te laten stuk lopen, want als je er een gewoonte van maakt dan heb je kans dat hij er op een gegeven moment genoeg van heeft en hem peert.

[Qimm]

WolterB schreef op 11-05-2005 @ 09:43 :
Probeer t alleen te doen waar echt nodig en niet 100 keer hetzelfde zeggen in te korte tijd

[esprit-chick]

dat van die studie kan ik goed begrijpen als t jou om t toekomstperspectief te doen is,maar ik zou t dan op n iets andere manier brengen.
gewoon in nb gesprek, van wat wil je nou, wil jew latrer geen carriere en samenwonen ed

ik zeg niet dat t raar is om op jou leeftijd in xown lange relstie over dat soort dingen na te denken, maar t lijkt n beetje (mss lees ik t ook verkeerd) alsof jij hem wil veranderen en m daaroim commentaar geeft
als hij alles relaxed in zn eigen tempo wil doen is t niet goed als ji jm gaat puchen....