[verhaal] Zomerkamp

[Roosje]

Dit is het begin van wat een langer verhaal moet worden, maar ik heb zelf eigenlijk geen idee wat ik ervan moet vinden. Dus plaats ik het hier maar eem'.

Zomerkamp
Hij
In eerste instantie viel ze hem niet op. Hij was langer dan de meeste anderen, als hij op zijn tenen ging staan en zich uitrekte kon hij over bijna iedereen heenkijken. Hij zag haar wel, ze had oranje haar, maar dat hadden er meer. Ze stond aan de rand van de massa, wat hem de indruk gaf dat ze een stil, gesloten meisje zou zijn. Hijzelf stond tussen al zijn vrienden, maar bemoeide zich niet met hen. Hij bestudeerde de groep rondom zich grondig, hij filterde alle niet-knappe en de kalme personen eruit. Hij was zo’n iemand die kieskeurig kon zijn wat vrienden betreft. Ook haar knipte hij uit zijn blikveld, hij keek gewoon langs haar heen, alsof ze er niet was. Hij had er talent voor, uit grote groepen juist die mensen te halen die hij nodig had. En daar hoorde zij niet bij.

Zij
Bijna als laatsten kwamen ze aan, Jorieke en zij. Joriekes vader was de weg kwijtgeraakt, nog voor ze goed op weg waren. Zij, Sabine, was degene die hen uiteindelijk weer in de goede richting bracht; ze was al eerder op het kampeerterrein geweest en wist dus ongeveer waar het lag. Op de grote open plek die voor het kamp gereserveerd was, stond al een grote menigte mensen.
‘En, hebben jullie er zin in?’ vroeg Joriekes vader. Hij praatte alleen tegen haar, maar deed alsof hij het ook tegen Jorieke had.
‘Ik wel,’ zei zij. Tegenover Joriekes vader klapte ze altijd een beetje dicht, hij was te joviaal. Hij stopte de auto, stapte uit en gooide haar deur open. Hoffelijk boog hij en stak een hand naar haar uit. Zij negeerde hem en ging aan de andere kant de auto uit. Jorieke had hun tassen al uit de achterbak van de auto gehaald en gaf haar haar grote gele weekendtas. Zij pakte hem in haar ene hand, met haar andere raapte ze hun tent op. Joriekes vader omhelsde zijn dochter, bleef gelukkig van haar, Sabine, af en reed weer weg.
‘Eindelijk alleen,’ zuchtte zij.


Alles is welkom.

Ach, wel leuk

[Verleden Tijd]

Ik vind de hij/zij verdeling hier een beetje vaag. Je wisselt namelijk niet alleen van het belangrijkste personage van de scène, maar ook van perspectief. 'Hij' wordt van buitenaf beschreven en 'zij' van binnenuit. Heb je daar een reden voor?

[Roosje]

Nee, ik heb er geen reden voor. Ik weet wel dat het een beetje vaag is, maar zo voelt het voor mij het beste... ik weet niet waarom, maar goed. Beetje vreemd is het wel, ja. Misschien is het beter om de zij ook van buitenaf te schrijven?

[Verleden Tijd]

Misschien. Of je doet de juist allebei van binnenuit. Je kunt het ook zo laten maar ik vind het een beetje vreemd. Kijk maar gewoon wat je het zelf het meest logisch/prettig vind om te schrijven en vervolgens te lezen.

Als die vader van Jorieke nog een rol gaat spelen, kan hij nog wel wat beter neergezet worden, met wat meer persoonlijkheid. Hij is nogal standaard nu.

[Roosje]

De papa van Jorieke... hm, ik denk dat die eruitgaat. Hij gaat denk ik niet nog echt een rol spelen ofzo, maar ik zal eem' kijken.

Het probleem met het perspectief is ook, dat ik zo min mogelijk namen wil gebruiken, want daar houd ik niet zo van. Als ik haar ook van buitenaf beschrijf, dan moet ik steeds allebei de namen gebruiken (Jorieke/Sabine), omdat ze allebei meisjes zijn. Dat is het probleem. Bij hem heb ik dat minder.

Edit: Ik wil vooral de hoofdpersonen zo min mogelijk met namen noemen, bijpersonen vind ik dan weer niet erg.

[Verleden Tijd]

Je kunt even een versie maken mét namen en kijken of het echt zo erg is

[Vogelvrij]

Ja, dat heb ik nu ook met mijn verhaal, twee mannelijke personen en dat is echt irritant!!
Maar ik ben het wel eens met Kristoph dat het zo een beetje vaag is, ik zou als ik jou was beide in ik-perspectief schrijven, maar je moet maar even kijken...

Verder vind ik hem best leuk

[Jenneke.*]

Dat je hem van buitenaf beschrijft, en haar van binnenuit, is een klein beetje onlogisch voor mijn gevoel. Maar als jij het fijn vind schrijven zou je het zeker zo moeten laten
Klein beetje mierenneuken:

mar deed alsof hij het ook tegen Jorieke had.

Die 'mar' is denk ik een maar? nouja, ik vind het iig wel lekker lezen en kijk uit naar meer. (als dat er komt).

[Roosje]

Het probleem met het nu-nog-omwisselen-van-perspectief is, dat ik van de hij al heel veel heb geschreven, en van de zij pas een paar stukjes. Dus ik denk dat de zij dan van buitenaf wordt, dat ga ik zo uitproberen en dan meld ik het resultaat wel.

Edit: Ik heb het in de beginpost veranderd. Het is nu meer alsof "zij" en "hij" hun namen zijn, of iig, dat is de bedoeling. Ik weet niet of het ook zo overkomt, mja, maakt eigenlijk ook niet zo veel uit. Misschien ben ik ergens vergeten een woordje te veranderen, maar dat hoor ik dan wel.

[Roosje]

Een vervolg(je).

Hij
Pas later die dag, na het verdelen van de kampplaatsen, zag hij haar echt. Hij moest water halen, en zwaaiend met zijn emmer liep hij naar een kraan. Die zat rechts tegen een toiletgebouwtje aan, verborgen door een stel dichte bomen. Vanaf de weg kon je hem niet zien, je moest weten dat hij er zat. Daarom ging hij er altijd heen, het was er veel rustiger dan bij alle andere kranen. Hij keek om zich heen, zag niemand aankomen en dook snel achter de bomen. Hij wilde tenslotte niet deze plek zomaar aan iedereen verraden. Bij de kraan stond het meisje met het oranje haar. Ze moest hem wel gehoord hebben, zo zachtjes had hij niet gedaan, maar ze gaf er geen blijk van. Pas toen haar emmer tot het randje vol zat, stond ze op en draaide zich om. Zonnig lachte ze hem toe. O, god. Hij liet niets merken van zijn verbazing en glimlachte terug. Hij deed een stap naar voren, zette zijn emmer neer en draaide de kraan open. Terwijl hij wachtte, hoorde hij het meisje weglopen. Hoe kon het? Hoe kon dit meisje zoveel lijken op dat andere meisje, het meisje van de zon, het lachen en de te korte dinsdagmiddagen in het bos, het meisje van vóór de vakantie?

Zij
Later die dag, toen Jorieke en zij hun tent hadden opgezet, moest zij water gaan halen. Het was een soort survivalkamp, ze moesten vanalles zelf regelen. Zij – dat wil zeggen, Jorieke en Sabine – hadden al snel aansluiting gevonden bij een paar meisjes die in de tent naast hun sliepen. Ze moesten zelf koken, maar hadden besloten de taken te verdelen: Sabine ging water halen en de rest zou koken. De eerste keer dat ze hier was had ze een goed verborgen kraan ontdekt. Er stond nooit zo’n lange rij als bij alle andere kranen, sterker nog, er was nooit iemand. Vandaar dat ze behoorlijk verbaasd was toen ze iemand achter zich hoorde. Om heel even haar gedachten op orde te brengen, wachtte ze tot haar emmer vol was. Toen stopte ze de klaterende straal van de kraan en draaide zich om. Voor haar stond een lange jongen, die haar verbouwereerd aankeek. Ze lachte vrolijk naar hem, en kreeg een klein glimlachje terug. Verder negeerde hij haar. Met haar emmer nu eens in haarene, dan weer in haar andere hand liep ze terug naar de tenten. Jorieke zat een boek te lezen. ‘Hoi meis,’ begroette ze Sabine. ‘Is die emmer niet loodzwaar?’

[Vogelvrij]

Ik vind hem best leuk, hoor, je merkt alleen nog steeds een beetje dat je worstelt met het perspectief, maar ja

[Pierreke]

Ik vind hem mooi.... Ik wil meer!

[bracelance]

Pierreke schreef op 16-02-2005 @ 15:57 :
Ik vind hem mooi.... Ik wil meer!

meer ballen op je neus?

[Pierreke]

bracelance schreef op 16-02-2005 @ 16:00 :
meer ballen op je neus?

nee van het verhaal Joeri...

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 16-02-2005 @ 15:52 :
Ik vind hem best leuk, hoor, je merkt alleen nog steeds een beetje dat je worstelt met het perspectief, maar ja

Ja, dat klopt, maar dat komt (denk ik) doordat ik dit al wel had geschreven, en bij de "zij" gewoon alles had omgezet naar zij/haar/hun/hen etc. Verder heb ik er niet naar gekeken, maar ok.

[edit]@ *J'nke*: Veranderd.[/edit]

[Jenneke.*]

Ik sluit me aan bij vogelvrij. Soms was ik even verward en moest ik het stukje een keer opnieuw lezen om te begrijpen wat er stond. Bijvoorbeeld dit stukje:

Zij – dat wil zeggen, Jorieke en Sabine – hadden al snel aansluiting gevonden bij een paar meisjes die in de tent naast hun sliepen. Ze moesten ook zelf koken, nou ja, zij zouden koken en Sabine ging water halen.

Er zitten hier een paar slordige verwijzingen in. Ik snapte eerst niet wie 'ze' en dan weer 'zij' waren, maar dat werd later duidelijk. Ik ben benieuwd naar een volgend stuk

[Roosje]

Hierin heb ik nog steeds alles gewoon vervangen, verder niet echt naar de context gekeken.

Hij
Die avond was er een groot kampvuur, midden op de open plek waar de vierendertig tenten stonden. Het zomerkamp lag aan het randje van de camping, daar waar bijna nooit iemand kwam. Nu was het er een drukte van belang, er zwermden bijna tachtig jonge mensen rond. Rondom het vuur zat bijna iedereen in een grote kring. Daan had geen interesse in kampvuren. Thuis waren zijn ouders er helemaal verzot op. Op de lange lichte zomeravonden die augustus altijd had, staken ze een vuurkorf aan en gingen dan gezellig samen in de vlammen staren. Hij en zijn broertjes slopen dan stilletjes weg, naar het grote grasveld in de buurt. Daar gingen ze vaak een balletje trappen met de andere jongens uit de wijk, maar ze waren altijd terug vóór de vuurkorf uit was.

Zij
Jorieke en de meisjes uit de tent naast hen – Lieke, Merle, Kirsten – kookten spaghetti en zij las Joriekes boek. Het eerste pak spaghetti dat ze maakten viel in het gras, de tweede pan was te klef om nog te kunnen eten en de derde pan was goed.
Ze zaten voor hun tenten, gezellig in een kringetje en de borden voor hen op de grond. Ze kletsten veel, maar aten meer – kamperen maakt hongerig, ook al doe je het pas een halve dag. Zij kwam erachter dat Lieke en Merle elkaar al kenden sinds ze baby’s waren en dat Kirsten er pas later was bijgekomen, in groep drie. Ze waren ook voor het eerst op kamp, en net als Jorieke en zij waren ze zestien. Merle bleek een fervent paardrijdster, Kirsten was verzot op hardlopen – ze liep bij dezelfde club als Sabines zusje – en Lieke had het druk genoeg met haar vriendje. ‘Hij is met zijn ouders op vakantie,’ vertelde ze. ‘Hij had er geen zin in, maar hij zei: “Ja, wat moet ik dan, zonder jou?” We hebben al vijf jaar met elkaar.’

[Vogelvrij]

Ik hoop dat er een beetje snel echt iets gaat gebeuren, maar verder vind ik hem nog steeds wel oké, hoor

Ik zou "hij, de jongen, hij heette" weglaten en er gewoon Daan van maken, trouwens

[Pierreke]

Maar er moet inderdaad wel iets gaan gebeuren nu!

Het zomerkamp lag aan het randje van de camping, daar waar bijna nooit iemand kwam.

Het verhaal is al op gang.. en dan komt er een stukje wat ik veel liever aan t begin had gezien. Dat de jongen of t meisje een beschrijving geeft van het kamp, wie er zijn, waar het is, hoe het eruit ziet, dat je weet hoe alles eruit ziet.. en dan begint met het verhaal.. Nu krijg je alles mondjesmaat toegedient en moet je steeds denken: ohja.. zo zat dat..

[Roosje]

(Dit is het laatste stukje waarin ik gewoon alles heb omgezet. Hierna moet ik voor de zij weer gaan schrijven. Weet niet of er hier echt iets gebeurt, want ik lees niet eens wat ik post.)

Hij
Hij liep nu met zijn vrienden het bos in – niet stiekem, niet achterbaks, maar gewoon heel rustig en zelfverzekerd. Anderen zouden het misschien arrogant noemen, maar zo was hij. Zo was ook het meisje van vóór de vakantie, misschien dat ze daarom zo goed met elkaar op konden schieten. Ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden, bijna. Terwijl hij langs de donkere stammen liep, dacht hij aan haar. Waarom was het niets tussen hen geworden, als ze zo hetzelfde waren? Of was het juist daarom, dat ze wel vrienden waren, maar meer ook niet?
Hij loog zichzelf voor, en hij wist het. De echte reden zat verborgen in zijn hoofd, maar die was ondraaglijk – te onbenullig voor woorden als het tien jaar later was geweest, maar nu te belangrijk. Hij wilde het vergeten, die reden, hij wilde haar vergeten. Na de vakantie kon hij misschien weer opnieuw beginnen, misschien ook niet.
Hij schudde even zijn hoofd en gooide de gedachten van zich af. Het was donker in het bos, hij kon bijna niets zien. Vastbesloten draaide hij zich om en liep terug. ‘Daan!’ riep één van zijn vrienden. ‘Daan, wat ga je doen? We zouden het bos toch ingaan?’
‘Ach, je doet maar,’ zei hij. ‘Gaan jullie maar, ik ben bij het kampvuur.’
Zijn vrienden stonden hem bevreemd na te kijken terwijl hij uit het bos liep, terug naar het vuur. Hij had ineens iets bedacht en dat iets was een meisje met oranje haar. Toen hij bij het vuur kwam zag hij haar meteen. Ze zat met haar rug naar hem toe en leunde tegen een vriendin aan. Hij zag haar gestalte zwart afgetekend tegen de gele vlammen. Naast haar zat niemand, dus plofte hij neer in het korte stekelige gras, naast haar. Met een kort rukje draaide ze haar hoofd om, een blik van herkenning verscheen in haar ogen. ‘Hè, jij was vanmiddag toch ook diegene bij de kraan?’ zei ze langzaam.

Zij
Toen ze hadden afgewassen, gingen ze naar het kampvuur. Ze zaten allemaal naast elkaar, zij leunde tegen Jorieke aan. De warmte van het vuur spatte in haar gezicht, alsof het water was. Het was heerlijk rustig, hier bij het vuur. Hoewel bijna iedereen er was, klonk er alleen een zacht gepraat. Dromerig staarde zij naar de vlammen. Hoe heet zouden die wel niet zijn? Een kaarsvlam was zo warm nog niet, daar kon je gewoon je vinger doorheen halen. Maar met scheikunde, als ze met de gasbrander werkten, ontstond er een enorme hitte als je de doorzichtige vlam gebruikte. Dit vuur was andere koek, zoveel groter dan een kaarsvlammetje of gasbrander… zou het dan ook zoveel warmer zijn?
Er kwam iemand aanlopen. Die iemand plofte naast haar neer en vlug draaide ze haar hoofd om. Zij herkende hem meteen. ‘Hè, jij was vanmiddag toch ook diegene bij de kraan?’ vroeg ze hem.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 20-02-2005 @ 19:23 :

‘Ach, je doet maar,’ zei hij, Daan. ‘Gaan jullie maar, ik ben bij het kampvuur.’

De warmte van het vuur spatte in haar gezicht, alsof het water was.

Hoe lang verhaal wil je eigenlijk dat het wordt? Of weet je dat nog niet echt?

Bij die eerste zin moet je Daan gewoon weglaten, dat is dan ook heus wel duidelijk.

Bij die tweede.. Warmte kan geloof ik niet spatten. Ik begrijp uiteraard wel wat je bedoelt, maar toch vind ik het niet zo mooi staan. Het is de gloed van warmte die je tegemoet komt die je wilt beschrijven, maar ik zou dat anders doen, want bij spatten denk ik toch aan vonken die in je gezicht terecht komen en dat bedoel je niet, wel?

[Roosje]

Nieuw stukje. En @ Vogelvrij: Ik heb geen idee hoe lang het wordt/moet worden, maar ik weet wel dat ik nog niet klaar ben.

Hij
Jezus. Van dichtbij leek ze nog meer op dat andere meisje. Hij knikte en zei: ‘Weet je dat je verschrikkelijk lijkt op een meisje dat ik ken?’
‘Dat zeggen meer mensen,’ zei ze laconiek. ‘Ik heet Sabine, jij?’
‘Daan.’ Zijn stem klonk een beetje hees. Op één van die dinsdagmiddagen, eentje die uren leek te duren, hadden ze het over van alles en nog wat gehad. School, vrienden, familie. Ze had een zus gehad die Sabine heette. Kon het toeval zijn? Hij besloot van niet. ‘Heb je een zusje dat Anouk heet?’
Ze knikte, een beetje verbaasd. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Je lijkt verdomd veel op haar.’
Weer knikte ze. ‘Weet ik. Ik zie het zelf niet, maar iedereen zegt het, dus het zal wel zo zijn. Hoe oud ben je?’
‘Na de vakantie word ik zeventien, jij dan?’
‘Ik ben ook zestien.’
Zestien… dat bood perspectief.
Haar paar woorden onderbraken zijn gedachten. ‘Mijn zusje komt ook. Morgen, ze moest vandaag een wedstrijd lopen.’
Dat kon hij niet aan. Weten dat zij ook zou komen, dat hij twee weken lang in haar gezelschap zou verkeren, maar ook weten dat hij niets mocht beginnen met haar. Maar hij zei: ‘O, oké.’
‘Waar ken je haar van?’ vroeg Sabine.
Hij ging achterover liggen, zijn handen onder zijn hoofd. Weer was hij terug in het bos, samen met haar.

Zij
Hij keek haar vreemd aan, met een blik die ze eerst niet helemaal thuis kon brengen. Daarna knikte hij en zei tegen haar: ‘Weet je dat je verschrikkelijk lijkt op een meisje dat ik ken?’
Dat zeggen meer mensen,’ zei ze meteen. Veel mensen dachten haar te kennen, ze was gewoon een standaard meisje – behalve dan dat ze oranje haar had. ‘Ik heet Sabine, jij?’
Het was even stil. Daarna: ‘Daan.’ Hij klonk ineens alsof hij teveel had geschreeuwd en heel schor was. In zijn ogen lag een afwezige blik. ‘Heb je toevallig een zusje dat Anouk heet?’
Ze knikte, een beetje verbaasd. Hoe wist hij hoe haar zusje heette? ‘Hoe weet jij dat?’
‘Je lijkt verdomd veel op haar,’ zei hij eenvoudig.
Ach ja, dat wist ze al langer, maar irritant was het. ‘Weet ik. Ik zie het zelf niet, maar iedereen zegt het, dus het zal wel waar zijn.’ Hoe oud zou hij zijn? Zeventien, achttien? Ze wist het niet. ‘Hoe oud ben je?’
‘Na de vakantie word ik zeventien, jij dan?’
‘Ik ben ook zestien.’ Hij leek even af te dwalen met zijn gedachten, maar ze wilde hem erbij houden. ‘Mijn zusje komt ook. Morgen, ze moest vandaag een wedstrijd lopen.’
Na even zei hij: ‘O, oké.’
‘Waar ken je haar van?’ Ze wist zeker dat hij niet bij haar of haar zusje op school zat, dan zou ze het wel geweten hebben. Hij antwoordde echter niet, ging achterover liggen en staarde naar de lucht.

[Vogelvrij]

Als ik jou was, zou ik hem niet helemaal herhalen, omdat je dan toch het idee krijgt dat je alles al een keer hebt gelezen
Verder vind ik hem wel steeds leuker worden, eigenlijk.. Het wordt een beetje vaag en interessant;0

[Roosje]

Ja, ik zit ook een beetje in de knoop met de dialogen, anders kan ik zulke stukjes altijd nog samenvoegen onder het kopje Samen...

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 22-02-2005 @ 17:09 :
Ja, ik zit ook een beetje in de knoop met de dialogen, anders kan ik zulke stukjes altijd nog samenvoegen onder het kopje Samen...

Nee, want je kunt wel de gedachten van één persoon uitdiepen En die ander kan wel een beetje terugkijken op de dialoog en dan ga je weer verder in het verhaal.

Of zo Je moet zelf maar even bedenken

[SiemdeCyper]

Ik heb geen zin in kritiek geven, ik wil enkel lezen .

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 22-02-2005 @ 17:11 :
Nee, want je kunt wel de gedachten van één persoon uitdiepen En die ander kan wel een beetje terugkijken op de dialoog en dan ga je weer verder in het verhaal.

Of zo Je moet zelf maar even bedenken

O ja, op die manier. Ik kan ook gewoon in één stukje van allebei de gedachten neerzetten, of wordt dat weer verwarrend?

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 22-02-2005 @ 17:29 :
O ja, op die manier. Ik kan ook gewoon in één stukje van allebei de gedachten neerzetten, of wordt dat weer verwarrend?

Dat denk ik wel, ja

Hm, nog best lastig eigenlijk

[esprit-chick]

Roosieh schreef op 22-02-2005 @ 17:09 :
Ja, ik zit ook een beetje in de knoop met de dialogen, anders kan ik zulke stukjes altijd nog samenvoegen onder het kopje Samen...

dat zou ik niet doen, ik zou er eerder voor kiezen een dialoog bijvoorbeeld te splitsen, ik weet natuurlijk niet hoe het verdergaat

maar stel, je vertelt eerst het laatdste dialoogje bij het kampvuur bij HIJ, dan als hij naar de luicht gaat staren stap je over op haar en vat je haar gedachten dfie bij ghebt dialoog horen samen en ga je verder, mss gaat t dialoog verder dat kun je dan vanuit ZIJ doen.
tis maar n idee or, koop dat je er iets mee kunt

overigens vind ik n herwling niet altijd vervelend ik kan me voorstellen dat het t verhaal ook wel goed kan doen als je essentiele dingen vamnuit beide4 vertelt, maar dan moet jke zoveel aan gedachten hebben om toe te voegen dat het veel meer dsan n herhaling is

in vind je id met de 2 perspectieven btw heel leuk en ik vind dat je goed op weg bent, let nog wel ff op de kleine dingetjes

Hij liep nu met zijn vrienden het bos in – niet stiekem, niet achterbaks

liep is ovt en nu geeft juist het heden aan, is geen goede combi

[Roosje]

esprit-chick schreef op 22-02-2005 @ 17:39 :
dat zou ik niet doen, ik zou er eerder voor kiezen een dialoog bijvoorbeeld te splitsen, ik weet natuurlijk niet hoe het verdergaat

maar stel, je vertelt eerst het laatdste dialoogje bij het kampvuur bij HIJ, dan als hij naar de luicht gaat staren stap je over op haar en vat je haar gedachten dfie bij ghebt dialoog horen samen en ga je verder, mss gaat t dialoog verder dat kun je dan vanuit ZIJ doen.
tis maar n idee or, koop dat je er iets mee kunt

(...)

liep is ovt en nu geeft juist het heden aan, is geen goede combi

Ja, ik denk dat ik dat dan ook wel ga doen. Eerst had ik alleen zoiets: Ik beschrijf gewoon elke scene vanuit de hij en vanuit de zij, maar ik denk dat dat idd niet zo handig is.

Ik vind toen zo'n kutwoord.

[Verleden Tijd]

liep is ovt en nu geeft juist het heden aan, is geen goede combi

Kan volgens mij prima hoor

[Roosje]

Hij
‘Hallo, hoor je me?’ Ze draaide zich om en gaf hem een tikje tegen zijn schouder. Hij ging weer zitten en sprong over op een ander onderwerp. Ze hoefde het niet te weten. ‘Was jij er vorig jaar ook al, ik bedoel, op kamp?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat niet, maar ik ken deze camping van een schoolkamp.’ Ze grinnikte. ‘Dat schoolkamp is al wel lang geleden hoor, ik zat in de brugklas.’
Ze was toch niet zo’n stil type als hij had gedacht. Hij keek naar haar. Ze zat tegenover hem, hij kon haar gezicht bestuderen zonder dat het opviel. Ze leek echt op haar zusje, bijna alsof ze een tweeling waren. Een zin schoot door zijn hoofd: bijna hetzelfde, toch zo anders…
Ze leunde achterover, steunend op haar handen. Hij legde zijn hand op die van haar en vlug keek ze hem aan. Wat wilde hij van haar?
Hij draaide bij, zijn rug naar het vuur, en verplaatste zijn hand naar haar rug. ‘Wie ben je?’ vroeg ze aan hem. Hij zuchtte en liet zich achterover vallen. ‘Wil je het weten?’
‘Nee,’ grijnsde ze. Soepel sprong ze op en strekte haar arm naar hem uit. Hij greep haar vingers en liet zich omhoog trekken. Vanaf dat moment lieten ze elkaar niet meer los.

Zij
Hand in hand liepen ze weg van het vuur, richting het bos. ‘Warm,’ zuchtte ze.
‘Je zat niet voor niets bij het vuur,’ zei hij droog.
‘Ik zat er anders niet om het warm te krijgen, daar ben jij voor,’ zei ze overmoedig. Het feit dat ze op kamp was maakte haar losser. Hier kende alleen Jorieke haar, verder wist niemand hoe ze thuis was. Het gaf haar een kick.
‘Ik zeg één woord: zwemmen.’
‘Wat, nu? In het donker?’
‘Ja, waarom niet? Ik en mijn vrienden hebben het vaker gedaan, nou ja, bijna elke keer dat we hier waren. Het heeft wel wat, zwemmen in het donker.’
‘Oké, ik vind het goed,’ gaf ze toe. ‘Het zal vast wel tof zijn, maar… wat als iemand ons ziet?’ Ze was toch nog een beetje hetzelfde als thuis.
‘Hé, denk je nu echt dat iemand ’s nachts bij de vijver komt?’
‘Ik moet me wel eerst even omkleden,’ zei ze, en ze vluchtte naar haar tent.

Laatste stukje is een beetje kort, maar ik heb het net geschreven en ik wist niet meer.

Edit: Het lijkt zo veel langer dan in Word.

[Vogelvrij]

Ik vind het lang zat, heb echt geen zin om op de vroege morgen lange lappen tekst te gaan lezen of zo Ik vind hem best leuk, alleen de dialoog op het begin vind ik wat vaag, had niet helemaal door wie nou wat zei en zo

[Hernuel Fan]

Ik vind het een leuk verhaal, tot de laatste post, ze gaat opeens met die jongen mee terwijl ze nog maar een paar zinnen met hem gepraat heeft. Lijkt mij een beetje onwerkelijk, ik vind dat het meteen een stuk minder goed wordt daardoor (het verhaal).
Dat je steeds het verhaal twee keer verteld, een keer vanuit haar en een keer vanuit hem, vond ik eerst niet erg maar bij de derde keer begon ik het irritant te vinden, je wilt weten hoe het verder gaat, maar je moet eerst nog terugkijken, als je de gedachten van de ander ook weer wil geven zou het idd mss handig zijn om hem/haar later terug te laten denken ofzo. Maar ja, ik heb er ook weinig verstand van. kgeef alleen mn mening.

Trouwens, in een post begin je met:
Hij:
Jezus. Van dichtbij lijkt ze nog meer....

Ik dacht echt toen ik begon met lezen dat je het over Jezus ging hebben. Ook omdat er een punt achterstaat, kun je denk ik beter een komma van maken. Persoonlijk houdt ik niet zo van vloeken in een verhaal, maar dat is mijn mening.
Verder leuk!

Eerlijk gezegd vindt ik het "niet zo".

[dromendiefje]

ik vind het wel mooi. Meer, meer, meer!!!

[Pierreke]

dromendiefje schreef op 01-03-2005 @ 20:00 :
ik vind het wel mooi. Meer, meer, meer!!!

Precies!

[bracelance]

Pierreke schreef op 01-03-2005 @ 23:56 :
Precies!

meer ballen op je neus?

[Pierreke]

bracelance schreef op 02-03-2005 @ 00:02 :
meer ballen op je neus?

Daar is nu mee mag doen in de trainingen als passzak....JA!

[LoesPoes]

Idd, k ben wel benieuwd..!

[Choking Duck]

Meer!!
Het is alsof de warme zomeravond mijn kamer in komt zweven!

[Roosje]

Choking Duck schreef op 02-03-2005 @ 19:00 :
Het is alsof de warme zomeravond mijn kamer in komt zweven!

Dat was de bedoeling.

[I C U]

Ik vind m leuk Vooral vanwege de manier waarop je het schrijft, hij/zij. Anders zou het denk ik snel te cliché worden. Ik ben het met Hernuel Fan eens dat het wel vreemd is dat ze 'ineens' met die jongen meegaat, na slechts een paar zinnen gesproken te hebben. Het past niet bij het meisje zoals je haar beschrijft. Maar ik wel meer lezen!

[Roosje]

I C U schreef op 02-03-2005 @ 19:28 :
Ik ben het met Hernuel Fan eens dat het wel vreemd is dat ze 'ineens' met die jongen meegaat, na slechts een paar zinnen gesproken te hebben. Het past niet bij het meisje zoals je haar beschrijft. Maar ik wel meer lezen!

Ja, dat klopt en dat weet ik ook. Maar het is juist... zeg maar, thuis is ze best wel onzeker, maar nu ze op kamp is weet niemand wat haar "imago" thuis is. Ze durft veel meer, om het maar kort samen te vatten.
Meer komt er zeker, alleen moet ik het nog eem' bedenken.

Edit: Het is misschien ook wel dat Daan Sabine's zusje kent, en dat Sabine zich daardoor meer op haar gemak voelt bij hem. Alsof ze elkaar al langer kennen, want Sabine&zusje lijken echt op elkaar.
Waarom komt dat "lijken op" me toch zo bekend voor?

[Choking Duck]

edit: oeps, roosiehs reactie was er net nog niet
@ ICU
Zit er niet een tijdje tussen?
Zelfs een erg brutaal meisje zou niet zo snel meegaan denk ik, maargoed misschien is dat een kwestie van eigen ideen. Ben benieuwd!

[Anki]

Sorry Roosieh, maar ben eigelijk iets beter gewend...van u.. niet slecht hoor...Maar ik vind het ietwat kinderlijk.

[LoesPoes]

Ik denk dat er genoeg meisjes zijn, die wel mee zouden zijn.. Hebben jullie niet soms het gevoel dat het misschien in 1 keer klikt ofzo? Dat die jongen gewoon iets heeft waardoor je hem meteen vertrouwt? Mij komt het wel bekend voor.. En t is ook heus niet zo dat ik gelijk met de eerste beste jongen mee ga hoor!Maar t kan heus wel....

[I C U]

Tja... Ik weet niet, in dit verhaal komt het vreemd over, omdat ze verder nogal verlegen over. Nu weet ik wel dat ze op kamp is en dat je dan losser bent omdat je in een onbekende omgeving bent enz. Maar dan nog...
Al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik ook niet zo heel moeilijk ben en gerust met een jongen die ik pas ken even 'naar buiten ga' Als het klikt, dan