Huilen van boek; hard voor je verdriet.

Vandaag zag ik een boek in de boekhandel op het station liggen waar ik een tijdje geleden al iets in de krant over had gelezen. Het leek me niet leuk, maar wel interessant en aangrijpend.
Het is het boek van karel glastra van loon; in de tijd dat hij ziek was (hij had een hersentumor), heeft hij collums geschreven in de margriet; dit is tot een boek gebundeld.

Omdat mijn vader (een soort gelijke) tumor (ook hersentumor) heeft gehad, wilde ik dit boek graag lezen. Vandaag dus gekocht.

In de trein heb ik het voor en na woord gelezen. Ik moest hier erg van huilen. De man die naast me zag zal wel gedacht hebben, maar goed.

Ik vond het erg confronterend met mijn eigen dingen die ik mee gemaakt heb, hoe hij het beschrijft. Tsjaa ik moest daar gewoon van huilen. Ik had er niet echt verdriet van, maar ja het was confronterend. Het was iets zo herkenbaars.

Ik vind mezelf op een bepaalde manier echt slap dat ik dat boek niet gewoon kan lezen zonder daar bij te huilen. Eigenlijk is dat onmenselijk hard; immers er is iets aangrijpend gebeurd in mijn leven (namelijk dat mijn vader overleden is aan een hersentumor), waarom zou ik daar, na 8 jaar, geen verdriet meer van mogen hebben?!
Maar toch, ik voelde me niet erg sterk. Raar, maar waar. Eigenlijk iets te hard voor mijn eigen verdriet. Waarom?!
Thuis nog een stukje gelezen, weer tranen over mijn wangen. Mijn moeder gebeld (zij vond mijn verdriet normaal, ookal is mijn moeder erg hard voor zichzelf, later nog even met mijn zus besproken, en eigenlijk vond ook zij het normaal). Ik heb bedacht dat ik dit boek volgende week ga lezen als ik met mijn vriend op vakantie ben. Ik moet er gewoon van huilen, van dingen die er beschreven worden. En dan huil ik liever dat iemand mij kan troosten. (ik lees dit boek niet meer in de trein tijdens spitsuur, want mensen kijken je dan wel een beetje vreemd aan ).

Misschien meer mensen zo ''hard'' voor zichzelf? Of iets herkenbaars hierin? Een manier hoe ik hier mee om kan gaan (waarschijnlijk gewoon verdrietig zijn). Vertel.

[Balance]

Ik denk dat het logisch is dat je zo hard bent voor jezelf; je wil zelf toch nooit zo kwetsbaar over komen op anderen? Maar tegelijkertijd is het wel heel begrijpelijk dat je ervan moest huilen; je wordt toch geconfronteerd met een belangrijke, droevige gebeurtenis in je leven.
Maar mensen zijn voorzichzelf altijd strenger dan voor een ander.

Overigens zou ik wel oppassen met dat boek op je vakantie. Natuurlijk is het heel fijn om iemand te hebben die je kan troosten, maar je vakantie kan er wel een negatieve bijsmaak van krijgen. Ook voor je vriend natuurlijk.

[Akilina]

Je hebt het erover dat je het slap vindt van jezelf dat je huilt bij dit boek. Maar wil je dit boek überhaupt wel lezen omdat je het op een bepaalde manier toch fijn vindt (omdat het herkenbaar is bijvoorbeeld)?

Als je dat wel wilt, moet je echt niet het idee hebben dat je jezelf hierbij 'groot moet houden' en niet mag huilen, want dit is echt heel begrijpelijk en natuurlijk dat dit wel gebeurt. Ik heb niet zoiets meegemaakt, maar ik denk dat als ik jou was, ik waarschijnlijk niet eens in staat zou zijn om het te kunnen lezen, omdat het me zo moeilijk en heftig zou lijken.

Dus ik zou zeggen, lees het alleen als je hier behoefte aan hebt en doe het op een rustige manier. Ga niet bij het lezen over je grenzen heen en leg het gewoon weer even weg als het je te veel wordt. En verder is het toch heel logisch dat het verdriet om je vader altijd op een bepaalde manier aanwezig zal blijven en dat emoties opkomen als je een boek zoals dit leest. En het is juist goed als je deze emoties uit.

Ik zie niet zo goed wat er hard aan is...? Integendeel juist, je mag huilen van jezelf, je leest het zelfs 'om te huilen' en 'om getroost te worden' ed, dat is toch juist het tegenovergestelde van hard voor jezelf zijn? Vind ik iig. (Maar misschien begrijp ik iets verkeerd?)

Ik ben het wel eens met wat Balance zegt: pas een beetje op met dat boek in de vakantie, vakantie hoort ook iets leuks te zijn.

ik vind het niet vreemd dat je bij zo'n boek huilt, en ook niet zwak. Als het boek je echt te verdrietig maakt en het niet gauw over is nadat je het weglegt, dan kun je misschien beter stoppen met lezen... maar over het algemeen is het vrij normaal om bij een 'zielig' boek te huilen, ook als het boek niet vergelijkbaar is met iets uit je eigen leven... en als het boek dat wel is, is het alleen maar normaler.

Leonoor schreef op 04-08-2005 @ 08:40 :
Ik zie niet zo goed wat er hard aan is...? Integendeel juist, je mag huilen van jezelf, je leest het zelfs 'om te huilen' en 'om getroost te worden' ed, dat is toch juist het tegenovergestelde van hard voor jezelf zijn? Vind ik iig. (Maar misschien begrijp ik iets verkeerd?)

Ik ben het wel eens met wat Balance zegt: pas een beetje op met dat boek in de vakantie, vakantie hoort ook iets leuks te zijn.

Nee hoe jij er tegen aan kijkt ben ik niet echt hard voor mezelf. Maar eigenlijk is het zo dat ik veel liever niet had gehuild bij dit boek, snap je. Dus ik ''mag'' eigenlijk niet huilen van mezelf, al vind ik dat een beetje raar gezegd zo.
En ik lees het als er iemand bij is dat ik eventueel getroost kan worden. Maar ja liever had ik dus niet gehad dat het nodig was...

En op vakantie lezen vind ik nog steeds een prima idee. Het is alleen zo dat ik tijdens het lezen van het boek verdrietig wordt, maar ik kan het na het wegleggen van het boek dan ook weer goed van me af zetten.

Bedankt voor de reacties .

Ik denk dat de meeste mensen liever hebben dat ze er niet om hoeven te huilen...dat vind ik zelf niets te maken hebben met hard voor jezelf zijn, meer met je liever niet rot of verdrietig willen voelen oid.

Ik ben over het algemeen hard voor mezelf ja. Ik luister expres de ''verkeerde'' liedjes(dus liedjes met een herinnering voor mij) wanneer ik weet dat ik dat eigenlijk niet kan hebben. Ik ga expres dingen aan dingen denken die er gebeurt zijn als ik via een bepaald iets bij een herinnering kom. Dus in dat opzicht ben ik heel hard voor mezelf, omdat ik weet dat ik er slecht tegen kan.

Ik moet zeggen dat ik dat boek ook heb gelezen van Karel Glastra van Loon en dat het mij ook raakte, maar dan op een andere manier zoals jij beschrijft. Mijn oom is overleden aan kanker, onder andere in zijn hersenen, en hoe Glastra van Loon zijn ideeen op heeft geschreven, zo dacht mijn oom er ook over. Dus voor mij was het vooral herkenning in het boek.

[brinta]

Ik ben wel zo hard voor mezelf dat ik, als ik het gevoel heb dat ik ga huilen, niet verder lees in een boek als ik bvb in de trein zit. Als ik thuis ben kan ik wel lekker uitgebreid huilen om de tragiek van een boek.
Ik huil snel, bij bvb ontroerende scenes op tv ofzo, als ik alleen ben ga ik dan echt huilen. Dat voelt goed en opluchtend, ik word niet echt depri maar meer melancholisch. Als mijn vriend er is huil ik op zo'n moment niet, hou het heel erg tegen, of ga ik snel naar de wc om mijn huilen te verbergen. Best raar eigenlijk want ik ben verder wel heel erg op mijn gemak bij hem, huil wel uitgebreid bij ruzies of slecht nieuws over familie. Interessant, dat had ik me nooit eerder gerealiseerd.

Ik vind het helemaal niet raar hoor. Ik vind het juist heel erg terecht en misschien is het ook juist wel goed.
Het is misschien dan al wel 8 jaar geleden, maar het is toch wel één van de belangrijkste dingen in je leven en dat al terwijl je nog een kind bent. Het is moeilijk om dingen te verwerken en soms kan, ook als je denkt dat je het wel verwerkt hebt, zoiets toch nog dat laatste duwtje/steuntje geven.
Ik ben wel zo hard voor mezelf dat ik zoiets niet in de trein zou gaan lezen, maar op mijn kamer, in mijn eentje.
Iedereen doet dat anders: de één wil getroost worden, de ander wil alleen zijn met z'n verdriet.
Ik heb ook wel eens gehad dat ik dingen las over wat ik heb meegemaakt. Dan moest ik ook heel erg huilen. En dat is helemaal niet erg.

Ik wens je heel veel sterkte met het lezen van het boek en je verdriet

liefs,

[Chloe Siere]

Ik heb het met films. Sinds de broer van een goede vriendin van mij is overleden (alweer 5 jaar geleden) moet ik altijd huilen als er iemand overlijdt of iets heel vreselijks meemaakt in een film. Dat had ik daarvoor nooit. Dan kreeg ik hooguit een paar tranen in mn ogen of een brok in mn keel, maar meer ook niet. Misschien dat je ook wat sneller je emoties uit in zulke gevallen ofzo. Ik weet het niet... Maar als ik alleen ben, laat ik het altijd lekker komen.