Dekmantel

[Vogelvrij]

Dekmantel

Heb medelijden.
O God, heb alstublieft medelijden met mij!
Ik smeek u…

Hoe durf je God te vragen medelijden met je te hebben! Alsof Hij al niet genoeg lijdt. Elke dag weer kijkt Hij naar Zijn schepsels en verbaast Hij zich over hun imperfectie. Het is een wonder dat men nog werkelijk denkt dat Hij de mensen naar Zijn evenbeeld heeft geschapen. Een vreselijk wonder natuurlijk, want alleen al daarom lijdt God zoveel. En dan smeek jij Hem om medelijden? Onwaardig schepsel dat je bent!

Nee, zo zit het niet. Laat het me alstublieft uitleggen. Oké, ik behoef geen medelijden, enkel wat medeleven. Ik deed het met goede bedoeling en… Hé!

Pardon. Ik zuchtte een beetje, ik was even vergeten dat dat voor jou als een sterke windvlaag moet voelen. Je merkt het, zelfs een afgezant van God is niet geheel perfect. Alleen God is volmaakt… Maar daar gaat het nu helemaal niet om. Verdorie, je leidt me af. Ik ging je meenemen, omdat je je tijd op aarde goed hebt verprutst. We willen de schade beperken nu dat nog kan. God houdt er niet zo van om zich met aardse problemen te bemoeien, maar soms moet Hij wel. Sommige mensen maken er echt een potje van, hopeloos zijn ze.

Ja, maar daar hoor ik niet bij. Eerlijk waar, alles kan nog goed komen. Als u me nog wat meer tijd zou geven… En ik kan alles uitleggen.

Begin daar dan eerst maar eens mee. Om eerlijk te zijn, ik heb wel zin in een spannend verhaal. Het ís toch hopelijk wel spannend?

Het is alweer vier jaar geleden dat de Naijgong contact met me opnam. Ze stonden ineens voor mijn deur, drie mannen van mijn leeftijd met zwarte kleding en glimmende koffertjes. Nog voordat ik kon zeggen dat er aan de deur niet gekocht werd, waren ze al binnen. Tien minuten later vertrokken ze weer, maar die paar minuten waren lang genoeg geweest om mijn leven op zijn kop te zetten. Mijn ouders, God hebbe hun ziel, bleken ooit hun handtekening gezet te hebben onder een verklaring van de Naijgong. Ik had nog nooit van deze organisatie gehoord en weet nog steeds niet wat hun doelstellingen zijn, maar in die verklaring stond dat ze gemachtigd waren mij mee te laten doen aan hun ondernemingen. Tien jaar lang hadden ze geen behoefte gehad hier gebruik van te maken, maar nu dus wel. Ik moest infiltreren in een of andere school en daar zo snel mogelijk de directeur onschadelijk maken. Daarna moest ik poolshoogte nemen in de kelders en hierover rapporteren.
Het klonk me allemaal vreselijk geheimzinnig in de oren en het liefst had ik er volstrekt niet aan meegedaan, maar ik moest wel. De mannen hadden me met dreigende stemmen gezegd dat ze me altijd wisten te vinden en ik geloofde hen. In plaats van onder te duiken in een grot besloot ik daarom de klus zo snel mogelijk te klaren. Daarna zou ik weer verder gaan met mijn normale leven.


En ja, ik weet dat ik moet leren en niet mijn tijd moet besteden aan een verhaal en zeker niet aan een wat langer verhaal, maar ja, verhalen moeten nu eenmaal geschreven worden, toch?

[I C U]

Een nogal abrupt einde. Eerlijk gezegd snap ik het verhaal niet helemaal, en het loopt totaal anders af dan dat ik gedacht had. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. De conversatie met die afgezant vind ik op zich wel leuk, maar toch ook weer niet geweldig... Ik wel veeel beter van je gelezen! Maar zoals je al zei: sommige dingen moeten geschreven worden, daar doe je niets aan!

[Vogelvrij]

Dit is nog niet alles, hé, dus niks abrupt einde

[I C U]

Vogelvrij schreef op 23-05-2005 @ 21:02 :
Dit is nog niet alles, hé, dus niks abrupt einde

Oeh sorry! Ik vond het al zo vreemd... Ik ben niet helder vandaag, vergeeft u mij, als u dat kunt! Moet jij trouwens niet gaan leren?

[The Fly]

Vogelvrij schreef op 23-05-2005 @ 14:30 :

En ja, ik weet dat ik moet leren en niet mijn tijd moet besteden aan een verhaal en zeker niet aan een wat langer verhaal, maar ja, verhalen moeten nu eenmaal geschreven worden, toch?

Leest lekker weg, maakt nieuwschierig maar doet wel een beetje cliché aan. Maar ja, het kan nog alle kanten op.

[Tovenaar]

Tja...correct geschreven, maar verder niet heel boeiend. ''poolshoogte'' moet ''polshoogte'' zijn. Misschien kan je er nog wat mee als je dat gesprek met die afgezant wat nadrukkelijker erin gaat mengen, dat vond ik namelijk wel leuk gevonden, maar een verhaal over iemand die bevolen wordt aan een organisatie mee te doen heb ik al zo vaak gehoord, en het begin spat ook niet van het scherm af.

[Vogelvrij]

Nee, moet volgens mij wel poolshoogte nemen, want ik dacht dat dat uit de scheepsvaart kwam en dat men dan naar de polen keek. Of zit ik nu echt uit mijn nek te praten? Ik zoek het nog wel op in het woordenboek
Bedankt voor jullie reacties, ben allang blij dat het correct is geschreven, dat is al heel wat voor een verhaal waarvan je, als je eraan begint, totaal nog niet weet waar het naartoe gaat. Ik had gewoon "Heb medelijden" in mijn hoofd en daar moest ik iets mee doen...

[Vogelvrij]

Het schoolgebouw bleek een gigantisch kasteel te zijn. En niet zomaar een kasteel, het stond ook nog eens op het topje van een van de hoogste bergen. Ik meende zelfs sneeuw op het dak te kunnen zien. Lang kon ik er niet naar kijken, want er kwam een al wat oudere man naar me toe. “Meneer Damar?” Toen ik knikte, pakte hij mijn hand en schudde hem. “Ik ben meneer Aheeri, de directeur. Zo dadelijk zal ik u een rondleiding door de school geven, maar eerst wil ik u vertellen hoe blij ik ben dat u hier aardrijkskunde komt geven.” Met een verbaasd gezicht knikte ik. Dit had de Naijgong me niet verteld, maar het verklaarde wel waarom ik deze opdracht moest uitvoeren. Drie jaar eerder was ik namelijk afgestudeerd als aardrijkskundeleraar. Helemaal beduusd liet ik me meevoeren door meneer Aheeri. Hij was ontzettend aardig en ik kon niet geloven dat dit werkelijk de man was die ik onschadelijk moest maken. Nu pas drong het tot me door wat mijn opdracht inhield. Omdat ik liever niet de verkeerde man vermoordde, besloot ik nog even te wachten totdat ik er zeker van was dat dit de man was die de Naijgong had bedoeld.
De rondleiding voerde me door de hele school, van de keuken naar de slaapzalen naar de aula. Op een gegeven moment bleef meneer Aheeri bij een deur staan en zei: “Hier is de toegang naar de kelder, maar deze wordt nauwelijks gebruikt.” Hij glimlachte vriendelijk en ik glimlachte terug. Daarna bracht hij me naar de kamer waar ik de komende dagen zou wonen. Het was een ruim vertrek met donkere meubels. Als ik door het raam keek, had ik een prachtig uitzicht. De directeur vroeg of alles naar wens was, wat ik kon bevestigen. Ja, alles was naar wens, behalve dan dat ik steeds meer twijfelde over de juistheid van mijn opdracht.

Naarmate de dagen verstreken, raakte ik meer en meer overtuigd dat meneer Aheeri gewoon een aardige man was en de Naijgong een obscure organisatie. Waarom hadden ze me anders zo gebrekkig geïnformeerd? De enige reden dat ik naar deze school was gegaan, was dat ik me bedreigd en geïntimideerd had gevoeld. Ik was er zeker van dat ze me zouden vermoorden als ze dat wilden. Per slot van rekening moest ik van hen ook iemand vermoorden, dus ze waren niet afkerig van het idee iemand te doden. Omdat ik bang was en meer duidelijkheid wilde, besloot ik om eerst het laatste deel van mijn opdracht te volbrengen. Ik zou een bezoek brengen aan de kelders en daar net zolang zoeken totdat ik had gevonden wat de Naijgong had bedoeld.

De vierde nacht kwam ik om half drie mijn bed uit. Ik wist dat de conciërge om zes uur opstond, dus ik had ruim drie uur de tijd. De school was volkomen verlaten. Het enige wat ik hoorde, waren mijn gedempte voetstappen op het tapijt. Het was even zoeken naar de kelderdeur, want de school bestond uit vele smalle gangetjes en trappetjes, maar uiteindelijk vond ik de goede deur. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik de deur opende. Wat zou ik vinden? Zou ik überhaupt iets vinden en zo ja, wat zou dat zeggen over de directeur en de Naijgong? De deur kraakte een beetje, snel sloot ik hem achter me. In de rest van het kasteel waren de gangen met kaarsjes en olielampjes verlicht, maar hier was het pikkedonker. Voorzichtig tastte ik langs de muur en zette ik een stap naar voren. Dat was niet zo slim, het bleek namelijk dat zich direct achter de deur een trap bevond. Ik viel ongeveer een meter naar beneden en bezeerde mijn elleboog. Kreunend kwam ik overeind, mijn stommiteit vervloekend. Ik liep de trap weer op en pakte in de gang een kaars uit zijn houder. Dat had ik natuurlijk eerder moeten doen, maar ik was te gespannen en kon niet helder denken.
Onder de trap waren drie deuren. De meest linkse deur kwam uit in een leeg kamertje, het was duidelijk dat ik daar niet moest zijn. Achter de tweede deur bevond zich een opslagplaats. Het stond er vol met tafels, stoelen en benodigdheden voor de tekenles. Nadat ik een half uur tussen de potloden, ganzenveren en schildersezels had doorgebracht, kwam ik tot de conclusie dat ik toch de derde deur moest hebben. Natuurlijk was het die deur, het is immers een ongeschreven wet dat dingen altijd op de laatste plaats liggen waar je ze zoekt. Als ik bij de meest rechtse deur was begonnen, had ik de meest linkse deur moeten hebben. Soms zit het leven logisch in elkaar.

Oh, ik vind hem wel leuk, eens iets héél anders dan je normaal schrijft. Ik vind het wel wat hebben. Dat tweede deel vind ik heel wat fijner geschreven, je springt wat minder van de hak op de tak (of zo lijkt het) en het is gewoon wat duidelijker. Het begin van het eerste deel vind ik ook heel leuk, het maakte me wel nieuwsgierig

Ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat.

[I C U]

Oeh, ik moet zeggen dat ik dit stukje wel vind! Leest lekker, bouwt een spanning op... Ben benieuwd! Just keep writin'!

[Saarah]

Het leest leuk, ik wil meeer!

[Roosje]

Hm, leuk. Laatste alinea is . En het doet een beetje sprookjesachtig aan, hihi, ik krijg gelijk weer zo'n beeld van een bergpiek met op het puntje een wankelend kasteel.

[Vogelvrij]

Dank jullie wel voor de reacties Zijn er nergens stomme spel- of grammaticafouten?
Vanmiddag of vanavond zal ik nog een stuk posten

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 25-05-2005 @ 11:44 :
Dank jullie wel voor de reacties Zijn er nergens stomme spel- of grammaticafouten?
Vanmiddag of vanavond zal ik nog een stuk posten

Iig geen die ik zag toen ik het las, anders had ik ze wel aangestreept.

[Vogelvrij]

De derde deur ging bijna niet open, ik moest er met mijn volle gewicht tegenaan hangen. Het was duidelijk dat deze deur al lange tijd niet werd gebruikt. Ik kwam uit in een stoffige gang die schuin naar beneden liep. Voorzichtig daalde ik af, ik had geen zin in nog een valpartij. Tot mijn stomme verbazing bleek de gang dood te lopen. Even wist ik niet wat ik moest doen. Dit had ik niet verwacht. Langzaam liep ik terug naar boven, toen ik ineens zag dat er aan de rechterkant nog een lage gang was. Ik moest er zo ongeveer inkruipen, maar mijn moeite werd beloond, want na een tijdje verbreedde de gang zich en stond ik in een grote ruimte. In de ruimte stonden kisten. Zodra ik in een van de kisten keek, wist ik dat ik goed zat. Hij was namelijk gevuld met folders over hoe men moest reageren in tijden van oorlog. Ik pakte een van de folders en begon te lezen. Ik moet zeggen dat ik me op dat moment erg vervreemd van mijn normale leven voelde. Mijn hele leven was ik nauwelijks bewust geweest van de voortdurende oorlogsdreiging in mijn land, de autoriteiten maanden ons namelijk steeds weer tot kalmte. De rebellen die een nieuwe ideologie wilden, een verschrikkelijke ideologie, hield men onder controle en onze buurlanden voelden er niets voor om de rebellen te steunen. Dat was mij in ieder geval verteld, maar in dat foldertje las ik over de werkelijke situatie. In twee van de buurlanden was de ideologie al ingevoerd en de rebellen werden steeds machtiger. Een oorlog was onvermijdelijk, maar men kon het leed beperken door de instructies uit de folder op te volgen. De blaadjes waren ruim vijf jaar oud, maar instinctief voelde ik aan dat ze nog steeds actueel waren. Anders had de Naijgong deze opdracht niet aan me opgedragen. Of dachten zij dat er iets anders in de kelders was? Toch dacht ik dat mijn vermoedens juist waren geweest. De directeur was een goed persoon die de folders bewaarde totdat hij ze moest gaan ronddelen, de Naijgong hoorde bij de rebellen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe logischer het allemaal werd. Ik begreep niet waarom mijn ouders hun handtekening hadden gezet, maar ik wist wel dat ik me niet zomaar aan hun verklaring zou houden. Ik, Seth Damar, zou de wereld wel eens even redden.

De volgende ochtend sloegen er weer nieuwe twijfels toe. Wat moest ik doen? Moest ik met meneer Aheeri praten of juist niet? En hoe kon ik ervoor zorgen dat de Naijgong me niet vermoordde? Net toen ik had besloten dat ik de directeur zou vertellen wat voor opdracht ik had gekregen, kwam hij naar me toe en vroeg op bezorgde toon hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik een slechte nacht had gehad en hij knikte en zei dat hem dat ook geregeld overkwam. Op dat moment zag hij er zo kwetsbaar uit, dat ik hem niet met mijn kennis wilde belasten. En ik hoefde eigenlijk ook geen verklaring af te leggen, waar ik even bang voor was geweest. Mijn nachtelijke tocht is volledig geheim gebleven.

[I C U]

Hm, er blijft nog een hoop vaagjes, maar daar komt vast snel verandering in. Ik kon geen grammatica dingen vinden ofzo, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar niet zo op het gelet.
Het stuk over de oorlog, de censuur van de regering enzo meot je denk ik iets korter of duidelijker maken, omdat het zo nogal verwarrend overkomt, tenminste, op mij wel. En eerlijk gezegd snap ik de theorie van de hoofdpersoon niet wat betreft de Naijgong...

Oh, ik snap het nu ook niet zo goed meer Maar het maakt me wel nieuwsgierig.

En die deuren Ik houd van deuren.

[Roosje]

Mm, ik snap het.

Je hebt alleen ergens twee keer "dacht" (of "dachten") vlak achter elkaar staan, leest niet zo lekker. En je verwijst naar "persoon" met het verwijswoordje "die" (jaja, ik heb opgelet bij Nederlands ) en ik vind "dat" beter. Het kan allebei hoor, daar niet van, maar toch zou ik "dat" gebruiken.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 25-05-2005 @ 20:34 :
Mm, ik snap het.

Je hebt alleen ergens twee keer "dacht" (of "dachten") vlak achter elkaar staan, leest niet zo lekker. En je verwijst naar "persoon" met het verwijswoordje "die" (jaja, ik heb opgelet bij Nederlands ) en ik vind "dat" beter. Het kan allebei hoor, daar niet van, maar toch zou ik "dat" gebruiken.

Fijn dat in ieder geval iemand het snapt Dat is mijn grootste zorg van dit verhaal: is het eigenlijk wel duidelijk.

Het zou heel fijn zijn als je even zou willen quoten, want aan "er staat ergens.." heb ik stiekem niet zoveel

Morgen meer

Vogelvrij schreef op 26-05-2005 @ 16:18 :
Fijn dat in ieder geval iemand het snapt Dat is mijn grootste zorg van dit verhaal: is het eigenlijk wel duidelijk.

Het zou heel fijn zijn als je even zou willen quoten, want aan "er staat ergens.." heb ik stiekem niet zoveel

Morgen meer

Ik weet pas of ik het begrijp als het helemaal af is hoor. Of kan dat niet

*benieuwd naar de rest*

[Vogelvrij]

Nee, stiekem blijft het gewoon ingewikkeld Laatste deel:

Pardon, hier moet ik je even onderbreken. Ik vind je verhaal erg interessant, je vertelt het op een heel andere manier dan God. Nu begrijp ik ook beter. Maar je nachtelijke tocht was absoluut geen geheim. Met je val van de trap heb je de conciërge gewekt, die de directeur heeft gewaarschuwd. Nee, ze hebben nooit geweten wat je in de kelders uitspookte, maar ze wisten wel dat er iets fout zat. De directeur heeft een noodsignaal uitgezonden, wat de Naijgong oppikte. Daardoor waren ze zo snel ter plaatse, snap je? Vertel nu maar weer verder, alsjeblieft.

O, maar ik dacht… Ach, ik heb zoveel verkeerd begrepen, naïef als ik was. Dat was eigenlijk mijn enige fout, begrijpt u? Toen de Naijgong het kasteel omsingelde en meneer Aheeri sommeerde naar buiten te komen, raakte ik in paniek. Ik was op dat moment met hem samen in de eetzaal en zag hem wit wegtrekken. “Nu wordt het oorlog,” mompelde hij en ik knikte. De angst gierde door mijn lichaam. Ik begreep niet hoe dat Naijgong zo snel wist dat ik had besloten hun opdracht niet uit te voeren en was er zeker van dat ik vermoord ging worden. Door het raam zag ik honderden in het zwart geklede mannen. Wanhopig keek ik om me heen, maar het enige wat ik zag, waren de verschrikte gezichten van de kinderen. Plotseling kreeg ik een ingeving. Ik haalde het mes en het pistool die de Naijgong me had gegeven tevoorschijn en schreeuwde naar buiten: “Laat directeur Aheeri door, hij verdient een vrije doortocht! Als jullie hem niet laten gaan, zal ik de kinderen vermoorden.” Hoewel ik niet wist of de Naijgong wat om het leven van de kinderen gaf, leek het me de enige oplossing. Ik wist dat ogenblik zeker dat ik een oorlog aan het voorkomen was. Meneer Aheeri zou blijven leven en de informatie in de folders zou geheim blijven. De conciërge en directeur deden ondertussen de deuren van de eetzaal op slot zodat de kinderen niet konden ontsnappen. Sommige waren in huilen uitgebarsten, maar de meeste waren opvallend rustig. Ineens werd het zwart om me heen en het laatst wat ik dacht, was dat er nog vreemdere dingen op die school afspeelden dan dat ik in staat was te begrijpen. Daarna werd ik wakker en vertelde u me dat ik naar de hel moest, omdat ik bijna een groep onschuldige kinderen had vermoord. Maar ik wist echt niet dat meneer Aheeri een van de rebellenleiders was en dat de folders juist van de Naijgong waren!

Het enige waar je terecht twijfels over had, was of de Naijgong wel genoeg om het leven van die kinderen gaf. Ze gaan over lijken, maar ze dienen een goed doel. Zo, dat was me een verhaal zeg!

Wat gebeurt er nu met mij? Moet ik echt naar de hel?

Welnee! Had ik dat echt gezegd? Dat zul je dan verkeerd begrepen hebben, de hel bestaat niet eens. Ik denk dat het het beste is als ik je weer terugstuur naar het kasteel, naar het moment waarop het zwart voor je ogen werd. Je zult even met je hoofd schudden, het zwart zal verdwijnen en dan kun je zeggen dat het een vergissing was. De Naijgong zorgt voor de rest. Afgesproken?

Bedankt voor het medeleven. En… Weet u hoe het met mijn ouders gaat?

Ze schamen zich voor de domme acties van hun zoon, maar verder gaat het prima met hen.

[I C U]

Stiekem vind ik je einde megacool! Het komt een beetje als een anti-climax, maar toch heeft dat wel wat. En het maakt ergens wel een heleboel duidelijk. Mjah... Fijn.

[Vogelvrij]

Dank je wel

Iets waar ik altijd moeite mee heb, zijn zinnen als mijn eindzin. In mijn geschreven versie heb ik staan: Het gaat prima met ze. Maar toen dacht ik, na met moet je hen doen. En bij een andere zin had ik dat ook al, maar is hen nu echt wel goed?

Betekenis van de namen:
Seth Damar-> Zeer Jammer
Aheeri-> Ellende

[Morri]

Ik vind het wel goed eigenlijk. Het einde is verassend, waardoor het verhaal niet zo cliché geworden is als ik dacht dat het zou gaan worden. Het heeft iets vaags, maar je kunt wel voor je zien. Ofzo. Goed!!! Veel succes met je examens nog.

[Roosje]

O ja, dat ging ik nog vragen, of die namen uit jouw taal kwamen. Vergeten te doen, mja, nu weet ik het wel (toch?).

Leuk einde. Anders dan ik verwachtte!

[Vogelvrij]

Dank jullie wel Op een ander forum vonden ze het einde te abrupt en vaag, jullie vinden het vooral verrassend? Voor mij was het nogal een logisch einde...

En ja, Roosieh

Ik vind het einde helemaal niet logisch Maar ook niet heel vervelend of zo, ik vind het wel wat hebben. Maar ik heb wat moeite om het te begrijpen, misschien omdat ik het nu pas lees Ik zal het later nog eens helemaal herlezen of zo.
Maar leuk vind ik het wel