Eetstoornis beïnvloed relatie

Ik twijfel op ik dit onderwerp onder Psychologie of onder Liefde & Relatie moet/mag posten dus verplaats dit topic maar indien nodig.

Ik zit met een vervelend probleem. Sinds kort is er bij een eetstoornis geconstateerd en daarvoor heb ik nu ook therapie. Nu is het zo dat echt moeite heb met mijn lichaam, vooral wanneer ik het zelf moet zien of aanraken. Als ik een slechte dag heb kan bijv. douchen al voor heel wat stress zorgen, simpelweg omdat ik mezelf dan zie in de badkamer spiegel en omdat ik mijn eigen lichaam moet aanraken.

Hier is opzich mee te leven - ik heb ook weinig keus momenteel - maar mijn negatieve zelfbeeld beïnvloed ook mijn relatie. Ik vind het bijvoorbeeld erg moeilijk om lichamelijk contact te hebben met mijn vriend. En dan bedoel ik niet meteen seks of iets in die richting, maar gewoon een simpele knuffel of zijn arm om mij middel laat me al ongemakkelijk voelen.

Mijn vriend - die ik al ken voor mijn 'eetstoornis periode' - is onzettend lief en heeft ook begrip voor mijn situatie. Hij weet precies wat er met mij aan de hand is en hij weet ook dat ik moeite heb met lichamelijke contact. Maar ik vind het gewoon ontzettend vervelend, niet alleen voor mij maar ook voor hem. Ik heb het gevoel dat ik hem tekort doe en dat ik hem pijn doe door zo negatief over mezelf te denken.

Wat nu mijn vraag is aan jullie: Hebben jullie ook (wel eens) last van het bovengenoemde? En dan bedoel ik gewoon heel algemeen dat je moeite hem met het lichamelijke contact met je vriend/vriendin door een negatief zelfbeeld. Zo ja, hoe gaan jullie hier mee om? En heeft er misschien iemand tips hoe ik hier (beter) mee om zou kunnen gaan? Ik verwacht geen wonderen, maar als iemand iets weet zou ik het graag horen.

[Shitonya]

Heb ik ook altijd, nou ja "vaak"last van. Erg herkenbaar en je kan er zelf weinig aan doen vrees ik.

[Mara]

Ja. Ik heb nog geen relatie gehad, mede hierdoor. Dat is weer net wat anders, nl dat ik niet durf te geloven dat iemand mij 'wat waard' vind, waardoor ik niemand dus vertrouw.

Ik merk echter dat door mijn zelfbeeld zelfs omgaan met normale vrienden een probleem is. Als iemand gaat verzetten en met z'n been tegen de mijne aankomt, móet ik m'n been verplaatsen. Ik kan er niet tegen als mensen me aanraken.

Ik denk dat er weinig aan te doen is, behalve dan 't verbeteren van je zelfbeeld, waar je dus al aan werkt. Ook denk ik dat wanneer je iemand echt lang kent (en daar gaan járen overheen) dat je diegene op een gegeven moment wel kan 'vertrouwen'

Ja, ik heb ook een negatief zelfbeeld en daardoor durfde ik eigenlijk niet zoveel. Ik vond het bijvoorbeeld al eng om te zoenen omdat ik bang was dat ik het "niet goed" deed. Net zoals hier eerder is vermeld kon ik ook niet geloven dat hij mij echt leuk vind. Dat kwam misschien door wat anders, maargoed. Ik dacht dat hij gewoon seks wilde ofzo, of misschien omdat hij gewoon een vriendin wilde dat hij zo tegen mij deed. Nu gaat het al weer heel wat beter. Ik vind het niet meer eng om te zoenen Klinkt misschien nogal stom, maarja Ik vind het al een hele prestatie van mezelf Ik weet niet hoe die plotselinge verandering is gekomen. Het komt misschien omdat ik besef wat voor een geluk ik heb dat ik zo'n leuke vrienden, familie en een vriend heb. Ik weet niet of je wat aan mijn reactie hebt, maar vraag maar gewoon iets als je wat wil weten Ik ben denk ik niet zo goed in helpen maar ik doe mijn best

[klompje]

Ik krijg wel altijd minder zelfvertrouwen als ik een relatie met een jongen heb. Dit klinkt wel raar, maar het is zo dat mijn 'eetprobleem' vaker opspeelt als ik in een relatie zit.
Mijn vorige vriend woog minder als mij, hij woog net onder de 60, en ik net hierboven. Hij heeft nooit gezegt dat ik dik was, maar voor mij voelde het wel eens alsof hij dat vond.

Met mijn huidige vriend zit het iets anders. Ik voel me ook minder onzeker als ik bij hem ben, en hij zegt ook regelmatig tegen me dat ik een mooi figuur heb.
Maar omdat ik hem verteld heb dat ik met 'eetprobleem' zit, weet ik niet omdat hij dit zegt omdat ik het graag wil horen, of omdat hij dit echt vind.

Laatste neem ik aan, want anders koos ie wel iemand anders...

Als we gewoon knuffelen en mijn shirtje gaat omhoog, en ik zie dat mijn buikje over mijn broek heen hangt, boeit het mij gelukkig steeds minder. In het begin trok ik mijn shirtje altijd weer snel omlaag, maar ondertussen schaam ik me er stukken minder voor.

@Klompje: Ben jij toevallig Ellen?

[klompje]

ja, dominique

[potlood&pen]

Sneeuwvlokje schreef op 10-06-2005 @ 19:46 :


Wat nu mijn vraag is aan jullie: Hebben jullie ook (wel eens) last van het bovengenoemde? En dan bedoel ik gewoon heel algemeen dat je moeite hem met het lichamelijke contact met je vriend/vriendin door een negatief zelfbeeld. Zo ja, hoe gaan jullie hier mee om? En heeft er misschien iemand tips hoe ik hier (beter) mee om zou kunnen gaan? Ik verwacht geen wonderen, maar als iemand iets weet zou ik het graag horen.

ik durf op het moment niet de deur uit, geen mensen hier te laten komen en naar niemand toe te gaan.
ik wil gewoon de deur niet uit omdat ik me eigen schaam voor dit lichaam. en daarbij (of daardoor?) vind ik me hele zelf niet leuk.
mijn gezicht niet, maar ook mij karakter niet, mijn grapjes niet.
ik schaam me kapot als iemand het niet met me eens is en zeg dan gauw 'sorry, het ligt aan mij'. mijn gewicht begint mijn leven te beheersen... dus ja, heb er ook wel last van.