Lo

[Disintegration]

een klein relaas m'n lichamelijke opvoeding les, ben trouwens nieuw hier


LO:

De haren nog nat en nog gelovend in het goede van de wereld treed ik de zaal binnen, na links en rechts een opmerking over mijn vermaande biseksualiteit geïncasseerd te hebben trek ik mijn fluwelen jasje uit en staar naar de eigenhandig gewassen turnkleren. Het zijn duivelsvoorwerpen, zo zal ik later nog beseffen, aan, meteen overvalt een zeker gevoel van schurft me.
Inmiddels klettert een metalen balk tegen de grond, een jongen die ik Duim zal noemen heeft weer een nieuw Louis Paul Boon meesterwerk ontketend.

Ik vervoeg me bij het konvooi jongelingen, de dapperen, jaren zijn gekomen om hun voor te bereiden op deze doodstrijd, l’agonie. Mezelf kennende heb ik gauw nog een dodemansslok genomen en ik onderdruk een braakneiging. Van ver komt de magister aan en het besef dat ik nu in een bruine kroeg in Rio Saxofoon kon spelen temidden van schaars geklede meiden in bikini doet me pijn.
Langzaam stappen we naar het front, zij aan zij, want in oorlogstijden red je het niet met een Jahweh of Allah alleen.
Een ijskoude stem, afkomstig van een voormalige Poolse balletkampioen brengt me terug tot een keiharde realiteit, vanwaar zelfs mijn chemieleraar met de eeuwig Steve Buscemi grijns geen nadere hardheidsgraad zou van te durven bepalen.
De kloeke kerels stellen zich op, we beginnen met onze eerste beproeving: 40 sit –ups
Mijn compagnon duim is inmiddels overmeesterd door drie medekornuiten, logischer wijze volgen er drie lichte tikken tegen diens jeugdig voorhoofd.
De barre koude toendra versmelt even door een opmerking van Mano, de Spaanse vrouwenkenner annex nootjeskweker merkt even iets grappigs op. Het lachen wordt echter gesmoord door de opmerking dat we in kaarshouding moeten gaan liggen. Ik hou niet van al dat metaforisch gedoe en weiger dan ook aandeel te hebben in deze zaak, de fuhrer is echter onverbiddelijk en dwingt me de foltering aan te vatten. Ik hoor iets scheuren en ben er niet uit of het nu mijn ligamenten bedraagt of die van mijn buurman. Gelukkig is er redding!
Mijn redder blijkt Duim te zijn die fiets in de lucht, hij heeft een merkwaardige techniek aangevat en kreunend legt hij zich zelf ter aarde. Een voet raakt mijn oog.

Ondertussen kunnen de krachtpatsers hun krachten meten, we trekken ons op aan balken en kreunen harder dan we ooit in onze slaapkamers of parkstruikjes zullen doen. Wanneer de sit ups weer hervat worden blijkt Duim nog aan de balk te hangen, een pijnlijke afrekening tussen mens en sporttuig is feit.

De oorlog gaat verder, mijn angst wordt slechts overtroffen door de gemeenschappelijke kreten die de rustieke zaal vullen. Velen komen om in een strijd die nooit geoorloofd was. Nog even zoek ik troost bij Jason, we bespreken uitvoerig de tactieken om te kunnen ontsnappen, maar wat baten de betere pomptechniek nu in dit uur dat alles verloren lijkt? Langzaam stapt Mattie naar het front, we zien een bos haren bewegen, en dan is alles even stil.

Het is een zwarte dag.

Het tengere lichaam dat ik reeds 17 jaren meesleep valt als een laatste herfstblad op de grond. Voor alles wazig wordt hoor ik nog het genadigde oordeel van de magister “ een vier”.

Langzaam strompelt een gebroken man recht, ik ga naar de eikenhouten bank waar de overige gekwetsten zitten en vooral liggen. Hier worden de jonge zielen geknakt mompeld iemand. Het is Kevin, de stand up comedian van de Latijnse, hij heeft de zaak goed doorzien, en vol van geloof en zelfvertrouwen en vooral krankzinnigheid rent hij de heuvel op en vermengt zijn lichaam met de lucht. De mens zal wat twee engelse broeders ook mogen beweren, nooit kunnen vliegen, algauw beseft mijn makker dit op een buitengewoon pijnlijke proefondervindelijke wijze. Zijn lenden hebben zich met de grond vervoegd en een ellenlange kreet wordt tot ver buiten de poorten van mijn moederstad gewaar genomen. Het is aan mij nu, ik doe wat er van me verwacht wordt en het hoongelach stijgt op. Ik verbijt de pijn in een lach, maar het staat vast dat mijn fans zich een nieuwe minnaar zullen moeten zoeken. Inmiddels zijn er in de hele turnzaal meer sterretjes te zien dan in de twee starwars triologies samen.

[Astuanax]

hahaha! Grappige en herkenbare vergelijkingen en beelden.
Je zou soms echter moeten afstappen van al dat mistig woordgebruik en het wat concreter maken.

maar toch

[Vogelvrij]

Het heeft wel wat...

Ik heb het idee dat je soms zinnen aan elkaar verbindt terwijl ze geen verband met elkaar hebben. Hier bijvoorbeeld:

De haren nog nat en nog gelovend in het goede van de wereld treed ik de zaal binnen, na links en rechts een opmerking over mijn vermaande biseksualiteit geïncasseerd te hebben trek ik mijn fluwelen jasje uit en staar naar de eigenhandig gewassen turnkleren.

Dat is je openingszin, een beetje aan de lange kant, maar je zou hem heel gemakkelijk in tweeën kunnen knippen. De eerste zin dat je de zaal binnen stapt, de tweede zin dat je je omkleedt.

Ten eerste: ik vind je schrijfstijl geweldig.
Ten tweede: inhoudelijk vind ik het ook goed, ik vind het echt ijzersterk dat de ik-persoon van je verhaal een hekel heeft aan metaforen, terwijl je verhaal stikt van schitterende metaforen.

[Disintegration]

bedankt voor de opbouwende kritieken,

Trouwens Perseus, vind het echt wel knap dat je dat opmerkte van dat metafoorgebruik, fijn te weten dat je dergelijke insiders door hebt.

Tja, ik dacht, laat ik maar even iets posten, dan krijgt hij nog iets anders dan enkel stilistisch commentaar, want zo gaat het hier bijna altijd...

[Astuanax]

perseus schreef op 25-07-2005 @ 02:10 :
Tja, ik dacht, laat ik maar even iets posten, dan krijgt hij nog iets anders dan enkel stilistisch commentaar, want zo gaat het hier bijna altijd...

Niemand buiten jijzelf heeft hier een woord over stilistiek uitgekraamd (metafoor) .
Nadenken voor commentaar te geven!

Astuanax schreef op 25-07-2005 @ 16:32 :
Niemand buiten jijzelf heeft hier een woord over stilistiek uitgekraamd (metafoor) .
Nadenken voor commentaar te geven!

Mijn commentaar was meer dan zuiver stilistisch, afgezien van jouw commentaar, want jij vergat het te koppelen aan de inhoud van het verhaal. Jammer.