Mijn relatie

[so much sushi]

Het was gewoon over, echt voorbij. Het was op, het ging niet meer. Ik schreeuwde tegen haar en zij schreeuwde tegen mij, en waarom blijven mensen bij elkaar als ze alleen maar tegen elkaar schreeuwen?
Ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat we verliefd in het park zaten, geen oog hadden voor de rest. Dat was de tijd dat ik haar verwende met dinertjes en gezellige avondjes op de bank. We lachten veel. We begrepen elkaar. God, wat had ik toen vlinders in mijn buik. Ik had mijn ultieme maatje gevonden, m'n andere helft! Ik was nog nooit zo gelukkig geweest.
Vanaf die tijd ben ik in de veronderstelling geweest dat niets onze relatie kapot zou kunnen maken. Niets zou tussen ons beide in komen te staan. Wij waren perfect. Wij hoorden bij elkaar.
Na zonneschijn komt regen. Waarom gaan mensen elkaar na verloop van tijd irriteren als ze te veel op elkaars lip zitten? Ik had niet verwacht dat dat kon bij ons, wij als tortelduifjes. Als onze relatie al die tijd zonneschijn was, dan regende het nu pijpenstelen. En ik had geen paraplu, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik kon de weg terug niet meer vinden. De weg naar ons geluk, hoe het altijd geweest was. Waar was het gebleven? Kapot was ik ervan, dat het weg was. Het frustreerde me tot op het bot.
Ons huisje was ons warme nest. Zij was de eerste met wie ik ging samenwonen, ik herinner me hoe we giechelend door de Ikea liepen op zoek naar dat ene houten tafeltje. Of die ene kapstok, of die fleurige afgeprijsde toiletborstel. En het inrichten was hilarisch. Ik zal het nooit vergeten. Ze stond er bijvoorbeeld op dat de bank in de hoek kwam te staan; ik vond het daar te onpersoonlijk. Bij het raam moest hij komen. Wat hebben we daar heerlijk om gekibbeld en gelachen! Uiteindelijk won zij. De bank kwam in de hoek. Maar als compensatie mocht er een poef bij het raam. Ook leuk.
Zij zei op een dag dat we er eens een tijdje tussenuit moesten. Ik vond dat een goed idee en dacht dat een korte vakantie de spanningen tussen ons weer zou kunnen oplossen. Maar zij wilde niet met mij weg. Zij wilde er tussenuit, zonder mij. Zij wilde 'dingen op een rijtje zetten'. Hoezo, dingen op een rijtje zetten, dacht ik. De dingen staan op een rijtje. Maar zij dacht er anders over en ze ging een paar dagen naar Brabant. Ik bleef thuis.
Ik voelde me eenzaam die dagen. We hadden geen contact, op geen enkele manier, en dat deed me pijn. Ik ben kwaad geweest, op mezelf, op haar, op de wereld. Het hielp niet. Ik besefte dat liefde je ook kapot kan maken. Want wat hield ik van haar, nog steeds. Zij is mijn grote liefde.
Na die akelige dagen kwam ze terug. Ik ging haar afhalen van het station en ze gaf me een zoen toen ze voor me stond. Ze leek weer gelukkig. Ze leek weer zin te hebben in 'ons'. Ze straalde een nieuwe start uit. Ik zag haar weer moed hebben. Maar diep van binnen voelde ik me klein. Ik voelde me eenzamer dan voorheen. Wij waren veranderd, allebei. Wat wij vroeger waren, dat spontane kleffe stel, dat waren wij niet meer.
Ze zong. Ik koester de momenten dat ze optrad. Ze stond te zingen als een nachtegaal. Ze zag er zo stoer uit, met die gitaar in haar handen, en haar haren los. Het waren altijd prachtige avonden. Ik stond in het publiek en ze wist het. Ze zag me wel staan, ergens achterin. Ik keek haar aan en zij lachte, en knipoogde naar me. In het begin van onze relatie riep ze nog wel eens enthousiast door de microfoon: 'Het volgende liedje is speciaal voor mijn vriendje, en hij staat DAAR.' Met een groot gebaar wees ze naar mij. Ik kreeg een rode kop, het publiek lachte. 's-Avonds vroeg ik haar dat nooit meer te doen. De eerstvolgende keer deed ze het weer, met nog meer nadruk. Ze was een heerlijke plaaggeest, zo nu en dan.
Ik wist dat het einde naderde. En hoewel ik wist dat we vrienden zouden blijven, was het vreselijk om uit elkaar te gaan. Ja, het raakte me diep, maar het was nou eenmaal noodzakelijk. Soms moet je inzien dat iets ten einde is. Ik wilde niet nog langer doormodderen met iets zonder toekomst. Zij was er nuchterder onder. Ze was sowieso een nuchter persoon. Ze was zakelijk. Ook zij zag in dat het gedaan was, besefte dat maar al te goed en heeft er niet om gejankt. Natuurlijk was ze geraakt, maar ze kon ermee omgaan. Ze kon er liedjes over schrijven en ze kon bezig zijn met een nieuwe start. Huilen deed ze niet.
Ik zuchtte. Het moment dat ze weg zou gaan, kwam steeds dichterbij. Ja, zij ging weg; ik bleef in ons droomhuisje achter. Ik heb me daar een klootzak om gevoeld. Waarom ging ik niet weg? Waarom pakte ik niet al m'n spullen bij elkaar? Waarom zadelde ik haar op met een verhuizing? Waarom ging zij, in plaats van ik? Maar ze wilde geen medelijden. Ze hield niet van getut. Ze zou gewoon gaan, met opgeheven hoofd. Ze deed wat moest gebeuren.
Ik heb ooit getwijfeld of ik haar ten huwelijk moest vragen. Dat was in onze glorie-tijd. We hadden al een mooi huisje en een leuke kat, en waren hartstikke verliefd; het ging zo voor de wind. Het lag voor mij voor de hand dat ik haar zou vragen. Toch heb ik het niet gedaan, juist omdat ze zo nuchter was. Ze heeft ook wel eens gezegd dat trouwen niets voor haar was. Ik dacht dat ze me een hint gaf, dat ze bedoelde dat ik haar juist moest vragen. Het is er niet van gekomen.
Ze pakte haar koffer. 'Dit was het dan', zei ik zacht. We keken elkaar aan. Ik zag nog eenmaal haar blik, die strakke maar ergens toch ook verdrietige blik. 'Doei', zei ze, met een schorre stem. Ze liep weg, ik keek haar na en smeet toen de deur dicht.

[butterbee]

Is het echt gebeurt? Zo lijkt het wel..

In het begin gebruik je veel 'ik', zou mooier zijn als je wat weg haalt.

[Zut Alors!]

Het was op, het ging niet meer. Dat was de tijd dat ik haar verwende met dinertjes en gezellige avondjes op de bank. Ik had niet verwacht dat dat kon bij ons, wij als tortelduifjes. En ik had geen paraplu, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik kon de weg terug niet meer vinden. Kapot was ik ervan, dat het weg was. Ik zal het nooit vergeten. Ze stond er bijvoorbeeld op dat de bank in de hoek kwam te staan; ik vond het daar te onpersoonlijk. De dingen staan op een rijtje. Ik bleef thuis.
Ik ben kwaad geweest, op mezelf, op haar, op de wereld. Het hielp niet. Ik ging haar afhalen van het station en ze gaf me een zoen toen ze voor me stond. Ze leek weer gelukkig. Ik zag haar weer moed hebben.
Ze zong. Ik koester de momenten dat ze optrad. Ik stond in het publiek en ze wist het. Ik keek haar aan en zij lachte, en knipoogde naar me. Ik kreeg een rode kop, het publiek lachte. Ik wist dat het einde naderde. Ze was zakelijk. Huilen deed ze niet.
Ik zuchtte. Het moment dat ze weg zou gaan, kwam steeds dichterbij. Waarom ging ik niet weg? Waarom zadelde ik haar op met een verhuizing? Maar ze wilde geen medelijden. Ze hield niet van getut. Het lag voor mij voor de hand dat ik haar zou vragen. Ik dacht dat ze me een hint gaf, dat ze bedoelde dat ik haar juist moest vragen.
Ze pakte haar koffer.

Dit maakt Auto-Samenvatten van windows ervan. Leuk

[duivelaartje]

Zut Alors! schreef op 01-08-2005 @ 16:11 :
Dit maakt Auto-Samenvatten van windows ervan. Leuk

Whaha, wist niet eens dat dat bestond.

[so much sushi]

Het is slechts deels autobiografisch.
Ik heb geprobeerd (deels) het verhaal van het einde van mijn relatie te vertellen, afgewisseld met herinneringen.

Wat vinden jullie daarvan, of is het beter om gewoon chronologisch te schrijven?

[Broeder]

www.livejournal.com