dimensies, onderbewustzijn

[joes]

Hoe werkt het leven nou eigenlijk, hoe steekt het in elkaar en wat maak je ervan mee en wat niet. Ik heb namelijk gelezen dat wat wij zien/ horen/ ruiken maar een miloenste van de echte realiteit is. Een vriendin zegt dat zij gelooft dat er geen begin en eind bestaat, voor jou leven wel maar in het grote geheel niet. Mensen gebruiken ook maar een heel klein deel van hun hersencapaciteit. Eigenlijk zijn wij nog 'dom'.

Sommige mensen geloven in andere dimensies, dat er zegmaar door ons heen ook nog, op een ander niveau, mensen wonen/ leven. Misschien lopen die nog achter, of lopen zij al voor. Maar dat wij in contact daarmee staan. Via je onderbewustzijn en dat je daarom eigenlijk al weet welke keuzes je moet maken. En hoe meer ik daar over gingen denken hoe meer logisch het werd. Alle grote keuzes die je maakt, de beslissingen in je onderbewustzijn zijn al bekend. Daar weet jij al van wat de juiste keuze is. Dat het zo zou kunnen zijn dat je telkens op nieuw leeft, en dat jou onderbewustzijn zich telkens op al die andere niveau's ontwikkelt en dat jij zo opden duur groeit. Dat betekent dat sommige paranormaal begaafde mensen al verder zijn, en meer in contact staan met hun andere 'ikken'.

Ik geloof wel in je onderbewustzijn, dat je gewoon zonder dat je het weet je eigen leven leeft, en keuzes al weet te maken. Dat betekent ook dat je je eigen leven helemaal zelf kan bepalen en dat jij, en jij alleen in diepte en hoogte punten kunt zeggen van hee, stop. Waar ben ik nu mee bezig? Dat je heel diep moet graven om de oplossing voor diepe of grote problemen te vinden, maar het kán wel. Ook hadden we (die vriendin en ik) het erover dat je eigenlijk jezelf moet accepteren voor wie je bent, maar dat dat zo moeilijk is. Maar als je je zelf accepteerd kom je misschien wel dichter bij je onderbewustzijn te staan, waardoor je vervolgens weer jezelf beter zult snappen.

Als ik hier steeds meer over nadenk, word ik duizeliger en duizeliger en val ik straks. Ongetwijfeld. Maar toch zit er een bepaalde logica in. Er is echt geen begin en eind want elk begin moet een ander begin hebben.. Toch?

[Moustache]

Misschien is dit meer iets voor wetenschap&filosofie/psychologie

[joes]

ja, kwist al niet waar ik m moest plaatsen, maar dimensies, en paranormaal gedoe?

[Mr.Ed.]

ik vind dat het best kan hier filosofie had ook gekund, maar hier ook

[x-spekkie-x]

-> Wetenschap & Filosofie

De wetenschap gaat tegenwoordig uit van een vierdimensionaal ruimte-tijd-stelsel, waarbij ruimte en tijd met elkaar verbonden zijn. Dat is tenminste wat we elke dag waarnemen. Er zijn ook mensen die denken dat er meer dimensies zijn: eigenlijk gelooft men zelden dat er in die extra dimensies mensen rondlopen. Zo zijn er tegenwoordig theorieën die ervan uitgaan dat er 10, 11 of 26 dimensies bestaan, die op een bepaalde manier 'opgerold' zijn. Je moet er mee rekening houden dat dat vooral wiskundige ideeën zijn, die nog nooit echt zijn waargenomen.

Er is ook een interpretatie van de quantummechanica die 'veel-werelden' (many-worlds) heet en ervan uit gaat dat er parallele universums naast elkaar bestaan.

Determinisme is ook een interessant idee. Het idee bestaat dat je met genoeg (of alle) gegevens de toekomst (of in ieder geval je beslissingen) exact kan voorspellen, maar dat hoeft niet met paranormaliteit of andere werelden te maken hebben.

[MickeyV]

Ik vind dat een gymnasiast zich moet bedienen van de meervoudsvorm "universa".

MickeyV schreef op 24-08-2005 @ 17:32 :
Ik vind dat een gymnasiast zich moet bedienen van de meervoudsvorm "universa".

Dat had ik overwogen, maar uiteindelijk niet gedaan.

[De Veroorzaker]

MickeyV schreef op 24-08-2005 @ 17:32 :
Ik vind dat een gymnasiast zich moet bedienen van de meervoudsvorm "universa".

Of gewoon vinden dat een meervoud van universum binnen de geldende definitie onmogelijk is.

[MickeyV]

Strikt genomen heb je daarin natuurlijk gelijk.

[Ir. de Narie]

In universum als in 'kosmos' wel.
Van dale zegt heelal.

Oftewel heel ál, dus alles en helemaal, naar goed voorbeeld van heer Veroorzaker.

In de verzamelingenleer (wiskunde) is het echter mogelijk meerdere universums te behandelen, en eerlijk gezegd is dat volgens mij de enige reden dat mijnheer van Dale mij "het universum, de universums, het universumpje" meldt.

[Nolos]

Je bedoelt multiversum of 'vele universa', wat bij de natuurkunde ook in de kwantumtheorie als oplossing is gevonden op een bepaalde kat die nu leeft en dood is. Daarna heb je ook een M-theorie, merendeel wiskunde, die ik niet begrijp samen met de rest van de wereld.

Joes, wat is jouw definitie van 'dimensie'? Die is namelijk niet hetzelfde als de natuurkundige definitie ervan, dus het is wel handig dat eerst even te vermelden.

[ganralph]

joes schreef op 24-08-2005 @ 11:53 :
Er is echt geen begin en eind want elk begin moet een ander begin hebben.. Toch?

tja, dat is het probleem van de menselijke hersenen. wij kunnen begrippen als een absoluut begin of einde niet voorstellen.

beetje de vraag van: als er een rand is van het universum, wat zit daar dan achter?

maar aan de andere kant kun jij, of je vriendin, zich een oneindige tijd (of ruimte) voorstellen? dat "alles er dus altijd al was" (hoewel misschien in een andere vorm)? dan is er ook geen moment waarop alles ontstaan is... en dus is er ook geen reden te verzinnen waarom alles er is, want alles was er al. een god of de natuurwetten hebben zo nooit de mogelijkheid gehad om een ontwikkeling in te zetten (oerknal, schepping, oid), laat staan om een doel te hebben (want alles was er altijd al)
(dit geldt ook als je de schepping of de oerknal niet als beginpunt opvat)

waarom ontwikkelen wij ons dan (zoals jij filosofeert)? en waar begon die ontwikkeling en waar eindigt die? en wat voor zin heeft een ontwikkeling als alles er altijd al geweest is, en altijd zal blijven bestaan? een einddoel kan er dus niet zijn in de ontwikkeling.
en hoe is die ontwikkeling ooit ontstaan (begonnen)? dit kan zijn bij een oerknal of schepping, maar dan zul je dit toch als absoluut begin moeten erkennen...




hmmm.... lastig....

[joes]

je hebt gelijk. Maar ik heb nooit beweert/ gefilosofeert dat het begin de aarde was. Elk begin zou dan, een ander begin voor zich moeten hebben. Ik denk dat er juist ontwikkelt moet worden om tot een nieuw begin te kunnen komen. Waarom ontwikkelen wij ons dan? Om te groeien naar een bepaald punt... maar wat weet ik niet. Daar kan ik niets op vinden. Maar er is van onze gehele hersenen zo veel wat wij niet gebruiken, toch? misschien dat wij er toe ontwikkelen de mens steeds beter te begrijpen in zijn gehele 'vorm' ofzo? dat vraag ik me dus juist af, wat gebeurt er dan?

"Die is namelijk niet hetzelfde als de natuurkundige definitie ervan, dus het is wel handig dat eerst even te vermelden."

Ik weeet het niet, ik zal het wel een verkeerde naam gegeven hebben. Ik dacht een ander soort van 'tijdzone' door deze heen.

[ganralph]

joes schreef op 25-08-2005 @ 14:03 :
je hebt gelijk. Maar ik heb nooit beweert/ gefilosofeert dat het begin de aarde was. Elk begin zou dan, een ander begin voor zich moeten hebben. Ik denk dat er juist ontwikkelt moet worden om tot een nieuw begin te kunnen komen. Waarom ontwikkelen wij ons dan? Om te groeien naar een bepaald punt... maar wat weet ik niet. Daar kan ik niets op vinden. Maar er is van onze gehele hersenen zo veel wat wij niet gebruiken, toch? misschien dat wij er toe ontwikkelen de mens steeds beter te begrijpen in zijn gehele 'vorm' ofzo? dat vraag ik me dus juist af, wat gebeurt er dan?

nee ok, de aarde hoeft ook absoluut niet het begin te zijn, dat snapte ik al uit je eerdere verhaal. maar dan nog blijft het moeilijk om "oneindigheid" te bevatten.

en hoe kan iets dat oneindig is in de tijd (of een deel ervan, zoals de mens) een doel hebben? als een doel behaald wordt, is dat het einde van de ontwikkeling.

als je zegt dat het behalen van ons "doel" (dat bepaalde punt dat je niet kunt benoemen) echter niet van invloed is op alles om ons heen (want dat zal altijd blijven bestaan, wat wij ook doen) dan worden we gereduceerd tot een overbodig hoofdstukje in de eeuwigheid.
snap je ongeveer wat ik probeer te zeggen? het bereiken van een doel is een eindpunt. maar ieder doel dat wij bereiken (door onze ontwikkeling) is ondergeschikt aan het universum (oid) dat altijd zal blijven bestaan.
wat hebben tussentijdse eindpunten voor zin als er nooit een definitief einde zal zijn (en er dus nooit een definitieve "voltooiing" is)?


zo werkt het ook terug in het verleden. wij zijn ergens op de tijdsschaal ontstaan om een ontwikkeling door te maken. maar een ontwikkeling heeft ook een beginpunt nodig. nu snap ik dat het beginpunt van de mensheid niet het beginpunt van Alles is. maar de mens is door een god of door de natuurwetten in elkaar gezet om deze ontwikkeling door te maken. (want een beginpunt zal niet "zomaar" ontstaan). dat betekend dus dat er iets voor de mens moet zijn ontstaan dat de ontwikkeling van de mens in werking heeft gezet (god, of natuurwetten. schepping of oerknal - voor het gemak). maar dat er op een gegeven moment iets is geweest dat op een bepaald moment onze ontwikkeling in gang heeft gezet, veronderstelt imo dat er op dat moment een ander proces voltooid was (god was klaar om de mens te scheppen; energie en materie waren klaar om de huidige natuurwetten te creeren). dit betekent dus idd dat het begin van het ene samenvalt met het eindpunt van het andere.
maar zo wordt het probleem alleen maar verschoven? want hoe kon god of de natuurwetten ontstaan? uit het eindpunt van een andere ontwikkeling. en zo blijf je dus eeuwig doorgaan.

alle ontwikkelingen lijken zo kleine schakels voor een grotere ontwikkeling, maar die is er niet, want er zal nooit een ultiem eindpunt komen.


confusing... yes maar wel leuk om even over na te denken zo
ps. ik val je idee niet aan, ik denk gewoon even mee

[willypirate]

De kosmologische constante is het begin punt van iedere ontwikkeling. Dit is namelijk de correctiefactor die verandering uberhaupt mogelijk maakt , naar mijn idee.

Blijft enkel nog de vraag over , waarom deze dan constant of eeuwig is.

ganralph schreef op 25-08-2005 @ 13:41 :
tja, dat is het probleem van de menselijke hersenen. wij kunnen begrippen als een absoluut begin of einde niet voorstellen.

Lijkt me sterk. Een absoluut begin of einde zijn juist de dingen die makkelijk voorstelbaar zijn.
Denk aan aan stuk hout. Dat stuk hout begint ergens en het stopt ergens. Dat zijn de absolute einden.

Iets zónder begin of einde, zoals een cirkel of een bol, hoe geef je daar op aan wat het begin of einde is? Voor de gemiddelde persoon wordt dat al een stuk moeilijker. Op grotere schaal krijg je dan begrippen als oneindigheid in het universum etc.

Ook hier kan ik wel iets mee trouwens.

[Hem]

Eerder werden in deze discussie al de opgerolde universa ( )
genoemd. ook werd er gezegd dat deze nog niet waar zijn genomen.

hier zou ik mij even verder over uit willen wijden:

immers dimensies kan men ook niet waarnemen, kan ik waarnemen wat de dimensies zijn? neen geen van de 4.

toch weten wehoe het is om in 4 te leven, maar zouden we ons ook kunnen voorstellen hoe het zou zijn om in 2 of in 24 te leven? neen

immers ons voorstellingsvermogen word beperkt door diezelfde 4 dimensies.

[Releric]

deadlock schreef op 10-09-2005 @ 11:54 :
Lijkt me sterk. Een absoluut begin of einde zijn juist de dingen die makkelijk voorstelbaar zijn.
Denk aan aan stuk hout. Dat stuk hout begint ergens en het stopt ergens. Dat zijn de absolute einden.

Een stuk hout heeft absoluut geen absoluut begin en einde. Dit begin en einde zijn altijd gerelateerd aan de omgeving en zichzelf. Het einde van een stuk hout is zelfs al gerelateerd aan het begin van datzelfde stuk hout, aldus relatief. (Wat is trouwens het begin en het einde van een stuk hout?)

We praten hier volgens mij ook niet over de natuurkundige dimensie 'lengte'.

Absolutisme is voor mensen onkenbaar, aangezien het woord zelf al impliceert dat er complete objectieve kenbaarheid bestaat, terwijl mensen altijd zitten te kloten met het tussenkomende bewustzijn, en als het bewustzijn niet tussenkomt, zijn we ons niet bewust van het feit dat iets absoluut zou zijn, zouden we het meemaken/ervaren (link met transcendente ervaringen?).

[willypirate]

het stuk hout bestaat uit een klomp , te onderscheiden van andere klompen , moleculen,atomen ,enz, toch? Er is wel een begin en een einde , maar alleen als je deze wilt definieren. Je moet dan zelf de grens aangeven van wat iets is. In werkelijkheid is alles verbonden en dat kunnen wij niet in haar geheel overzien , lijkt mij.

bewustzijn is absoluut , het bewustzijn van dingen/objecten is relatief. Maar bewustzijn , in het bewust worden , is absoluut. Het is absoluut , omdat het "nu" is. Nu kun je zeggen dat het woordje "nu" ook relatief is , en dat is het ook , maar het definieert eigenlijk wel jezelf. Bewustzijn kan niet "zijn" , zonder objecten , lijkt mij.
Ik denk dat de enige werkelijke ervaring die echt absoluut te noemen is , de ervaring van verandering is. Verandering vind eigenlijk absoluut plaats , het stopt nooit en is misschien ooit eens begonnen , maar het is continue en door ons waar te nemen. Onze waarneming , maakt ons daarmee dan ook absoluut , tenminste dat vind ik.