Groene konijnen, chocoladerepen en opvoeding?
Ik heb net een stukje gelezen over gedachtenonderdrukking wat ik me enerzijds al besefte, anderzijds toch opmerkelijk vind. Het volgende is geen stelling maar een bevinding uit jaren onderzoek (bron: Psychologie magazine):
Gedachtenonderdrukking heeft een averechts effect!
Zo schijnen mensen die op dieet zijn juist veel aan chocolade te denken, wanneer ze voor zichzelf besloten hebben dat ze deze niet mogen nuttigen. En een andere bevinding die iedereen wel kent: je weet dat je goed moet slapen, omdat je de volgende dag iets belangrijks te doen hebt .. maar juist door die gedachte lukt het je niet goed te slapen.
Dus wanneer de mens een gedachte van iets, meestal een voor hem 'verboden' gedachte, probeert te onderdrukken doemt deze nog erger op.
Het is niet de bevinding zelf die ik zo opmerkelijk vind, maar met name de gevolgen ervan. Want als je nagaat hoe de mens in elkaar zit, kun je stellen dat bij elk voornemen wel sprake is van enige gedachtenonderdrukking en dat de mens voor het behalen van een bepaald doel dien ten gevolge automatisch te maken krijgt met steeds vaker opdoemende 'verboden' gedachten.
Als je deze gedachte verder projecteert op de opvoeding van een kind, sta je voor een heus dilemma in mijn optiek. Verbied je het kind iets, dan zal het juist de drang koesteren die dingen te doen. Doe je dat niet, dan wordt het onhandelbaar .. aangezien iedereen zijn jeugd met zich meeneemt naar de volwassenheid, kun je het volgende stellen:
Iedereen barst bijna letterlijk van de 'verboden' verlangens!
Eens of oneens?