wie weet waar

[Ann]

Als draden van spinnenweb
kleeft het verleden vast
het grijpt je, sleurt je mee
naar wie weet waar

Door troost gevonden liefde
gaat tijd langzaam verloren
het waant weg, is onbereikbaar
als adem van een overledene

Met pijn gezochte realiteit
is fantasie even verslagen
het drijft je, voert je mee
naar wie weet waar

[Porcelain]

Best mooi!
Dat de combinatie van de 3e zin van de 1e strofe en de 3e zin van de laatste strofe vind ik vooral heel goed. Vooral omdat je dit in strofe 2 niet herhaalt. Meestal ben ik niet zo voor herhaling, maar hier vind ik het fijn klinken.

Het onderwerp en woordkeus zijn misschien niet al te origineel. Het is een simpel gedichtje, maar je raakt me er wel mee.
Misschien vind ik het minder dat je begint met 'als'. Je kunt die gewoon weglaten, maar dat is je eigen keuze.

[Sketch]

Zoals Porcelain al zei, de herhaling van wie weet waar is wel goed gelukt. Ook omdat je de regel ervoor ietsje varieert. Of je 'als' kan weglaten weet ik niet, ik denk eigenlijk van niet, want dan is het net alsof je een congruentiefout hebt gemaakt (draden kleeft)

Ik heb wel het gevoel alsof elke strofe een op zichzelf staand ding is, alsof het niet samen één gedicht vormt. Ik denk dat dat vooral komt door het ritme komt, de laatste regel van een strofe voelt als een einde, de hele strofe voelt eigenlijk als een laatste strofe. Elke strofe is, hoe noemen ze dat in de muziek, decrescendo.

Wat ik vooral jammer vind is dat het nu door de nieuwe spelling spinnenweb is. Spinneweb vind ik veel mooier.