Als je vriend(in) een lastig karakter heeft..

[meisje833]

Mijn vriend heeft een zeer moeilijk karakter.
Hij is snel down, heeft veel wisselende stemmingen,
als ik dan bij hem ben, kan hij heel blij zijn, maar na een paar minuten kan dat omslaan.
Dingen die ik in een ruzzie ooit eens een keer tegen hem heb gezegt, kan hij opeens weer boos om worden zonder enige reden
En als hij boos is, zelfs om iets kleins, blijft hij soms weken boos..
Hij is erg op zichzelf, en houdt vaak geen rekening met mij, soms besta ik niet eens omdat hij dan geen erg in heeft dat ik er ook nog ben. hij doet het echt niet expres, want dan bied hij z'n excuses weer aan dat hij niet zo bedoeld was.
Ik weet dat hij van me houdt, maar soms is het moeilijk met hem om te gaan. zijn ouders zeggen ook dat hij niet makkelijk is, dus dan vallt het mij niet alleen op.

Wie heeft dit ook met zijn vriend of vriendin, of weleens gehad, en hoe kan ik er mee om leren gaan.
Ik wil me vriend niet kwijt.

[Daantje_0705]

Praat erover met je vriend zodat hij weet dat jij het hier moeilijk mee hebt en hij kan proberen om er rekening mee te houden. Dat zal niet makkelijk zijn want het zit in zijn karakter en hoort gewoon bij hem als persoon maar als hij het weet dan kan hij het tenminste proberen.

Ik herken me wel in de beschrijving van je vriend. Ik heb zelf ook heel wisselende stemmingen en kan ook heel snel down zijn. Hierdoor heb ik ook wel eens ruzie of problemen met mijn vriend maar hij weet dat ik zo ben en ik weet dat hij ervan baalt. We kunnen samen heel goed praten en op deze manier komen we er samen wel uit.

Het zal je waarschijnlijk niet lukken om je vriend te veranderen want hij is zoals ie is dus probeer er mee te leren leven hoe moeilijk dat ook is of lijkt.

[Gothic]

ik weet niet hoe oud je vriend is, maar als ie pas 15 oid is, kan het goed zijn dat hij eroverheen groeit of evt met een goede behandeling prima verder kan leven en hij van die eigenschappen af is... ik denk niet echt dat het een deel van zijn karakter is...

[meisje833]

hij is 20

[Thee Muts]

Gothic schreef op 18-10-2005 @ 18:02 :
ik weet niet hoe oud je vriend is, maar als ie pas 15 oid is, kan het goed zijn dat hij eroverheen groeit of evt met een goede behandeling prima verder kan leven en hij van die eigenschappen af is... ik denk niet echt dat het een deel van zijn karakter is...

Ik denk dat het voor een deel in zijn karakter zit en dat die bepaalde dingen door gebeurtenissen uit het verleden versterkt worden, waardoor hij op deze manier op stress en ruzie reageert. En dan denk ik dat dat niet zo veel met zijn leeftijd te maken heeft.

Als zijn gedrag echt problemen oplevert en ze komen inderdaad voort uit dingen die hij heeft meegemaakt, dan kan hij daar alsnog met de juiste hulp mee aan de slag gaan als hij dat wil. Wellicht kan hij dan op een betere manier met emoties als boosheid en teleurstelling omgaan en heeft hij minder last van stemmingswisselingen. Helemaal verdwijnen zal het niet, want voor een deel zit dat gewoon in hem, niemand is compleet te veranderen.

Voor de TS geldt iig dat ze met elkaar moeten praten over zijn gedrag en gevoelens en over wat dat voor haar en hun relatie betekend. Als je meer zicht op elkaar krijgt, kun je elkaar ook beter begrijpen en meer rekening houden met elkaar.

En probeer grenzen te stellen voor jezelf. Dat hij nu eenmaal zo reageert op stress en ruzie, hoeft niet te betekenen dat je alles maar van hem moet pikken. Wijs hem op onjuist gedrag en zeg dat het ook anders kan.

[Spiteful]

Ik denk dat je vriend wel wat hulp kan gebruiken. Zoals zo veel mensen imo. Ik neem er pilletjes voor en dat werkt fantastisch. Heeft eig geen nadelen.

[Mariekje*]

Mensen die last hebben van stemmingswisselingen denken áltijd zwart-wit. Ik zeg áltijd, omdat er simpelweg geen uitzondering op is. Zwart-wit denken houdt in dat je 'vergeet' te denken in grijstinten (dus nuances). 'Vergeet' tussen haakjes, want veelal hebben zwart-wit denkende mensen het gewoonweg nooit geleerd, en iets wat je nooit geleerd heb kan je ook niet toepassen. Het gevolg is een stemmingswisseling of down zijn.

Kinderen zijn ook nog niet in staat te nuanceren, dat verklaart ook waarom kinderen het ene moment lachen en het volgende moment wanneer ze die speelgoedauto niet mogen hebben staan te stampvoeten en boos zijn. Zij denken nog niet gelijk: "Misschien krijg ik hem dan volgende week wel" maar "Ik krijg hem gewoon niet". En dat laatste is geen leuke gedachte, en iets wat niet leuk is, is dus al snel zwart (negatief).

Zo zal je een kind bij het uitpakken van zijn sinterklaaskado ook nooit horen zeggen: Mooie pop, al vind ik dat strikje in haar haartjes niet zo mooi en ook de kleertjes hadden eigenlijk blauw moeten zijn inplaats van rood. Maar ze heeft wel heel mooie schoentjes aan. Bij een kind is het altijd of écht mooi of écht stom . Niets meer, niets minder, en niets er tussen in.

Ik herken mezelf erg in je vriend. Ik heb zelf dan ook geen gemakkelijk karakter. Ik heb regelmatig last van stemmingswisselingen en kan het een op het andere moment ineens verschrikkelijk down zijn. Het probleem is: Er valt gewoonweg geen pijl op te trekken. Soms weet ik zelf nauwelijks waar het nu om ging. Ik weet dat veel mensen het niet gemakkelijk vinden om met mijn stemmingswisselingen om te gaan, en zij betrekken het dan ook al vrij snel opzichzelf: "Heb ik wat verkeerds gezegd?" of "Het is zeker mijn schuld?" En bijvoorbeeld als ik een keertje ruzie heb met mijn vriend, wisselen mijn stemmingen om de paar minuten waardoor ik heel snel ongenuanceerde gedachten op hem zegevier. Gevolg zijn vaak opmerkingen van zijn kant als: "Natuurlijk is het mijn schuld weer... " of "Het ligt toch altijd aan mij... ".

Zodra mijn stemming weer in een wat stabielere toestand verkeerd zijn we meestal wel in staat er goed over te praten, en komen we er vanzelf wel weer uit.

Ik heb zelf een paar maanden therapie gehad, cognitieve gedragstherapie om precies te zijn. Het is een therapie die verklaringen geeft voor je gedrag, hoe je ermee om kan gaan, en hoe je het aan kan pakken om het te verminderen. Mijn therapie heb ik 2 maanden geleden afgerond, en nog altijd heb ik wel eens last van stemmingswisselingen alleen stukken minder en heviger als voorheen. Misschien zou je het hier eens met je vriend over kunnen hebben, zo kunnen jullie beide leren hoe je het beste met zulke dingen om kan gaan. Misschien heeft hij zelf al wel een antwoord op de vraag hoe hij zelf het liefst benaderd wil worden wanneer hij stemmingswisselingen heeft...

Ik wil bijv. het liefst geen tegengas krijgen. Natuurlijk ben je vrij om het wél te geven, maar des te langer duurt het voordat mijn stemming weer bijtrekt. Mijn stemming zakt dan namelijk eerst nog heel veel dieper, soms zelfs zo diep dat wanneer ik er achteraf over nadenk ik voor m'n gevoel even een gevaar voor mezelf ben geweest. Wanneer ik zeg dat iets enorm kut is, en mijn vriend zegt: "Ja dat is inderdaad verschrikkelijk kut" dan is het okey. Achteraf kom ik er namelijk toch wel op terug, en zeg ik toch wel: Ik weet dat je dat niet meende, want jij vind het helemaal niet kut, maar toch bedankt.
Als personen niet bereid zijn mijn gedachten (ongemeend) te bevestigen, wordt ik het liefste helemaal met rust gelaten, maar niet genegeerd. Want er zijn ook momenten gedurende een stemmingswisseling dat ik het liefst een arm om me heen heb omdat ik me dan fijn voel. En als iemand (bijv. mijn vriend dus) z'n hoofd dan wegdraait omdat hij er de ziekte over heeft (niet meer dan logisch overigens) voelt het helemaal als een trap na.

Ik denk dat stemmingswisselingen onbewust zijn gebaseerd op een zeker egoïsme, een egoïsme dat je juist eigenlijk helemaal NIET zou willen hebben, maar wat er toch is. In mijn geval is het bijv. ook geregeld (dus niet áltijd) een aandachtskwestie. Zeker op de momenten wanneer ik me de 'mindere' voel, dalen mijn gedachten zwart-wit af. Voel ik me gelijk dan is er niets aan de hand.

Praten doet wonderen! Jullie komen er vast wel uit, en ik denk dat hij gezegend mag zijn met een persoon die er samen met hem aan wil werken, omdat ze hem niet kwijt wil. Dapper van je!

Veel succes..

Spiteful schreef op 18-10-2005 @ 20:22 :
Ik denk dat je vriend wel wat hulp kan gebruiken. Zoals zo veel mensen imo. Ik neem er pilletjes voor en dat werkt fantastisch. Heeft eig geen nadelen.

Vind ik persoonlijk wat simpel geredeneerd. En wel omdat je door het slikken van pilletjes het probleem alleen maar onderdrukt, en niet aanpakt. In combinatie met therapie en de juiste begeleiding is het naar mijn mening okey, maar alleen pilletjes slikken onder het motto: "Dan hebben we toch ook nergens last van?" trek ik behoorlijk in twijfel en daarbij vraag ik me dan ook af of je dan wel beseft wát je slikt. Zodra je ermee stopt ben je namelijk toch weer terug bij af: Vrij nutteloos dus, naar mijn idee.

[Thee Muts]

HvJ schreef op 19-10-2005 @ 11:47 :
*Verhaal*

Kijk, en daar hebben we nu wat aan Ik vind het heel interessant om te lezen, je legt het heel duidelijk uit

[Mariekje*]

Thee Muts schreef op 19-10-2005 @ 11:57 :
Kijk, en daar hebben we nu wat aan Ik vind het heel interessant om te lezen, je legt het heel duidelijk uit

Thanks. Leuk om te horen!

[meisje833]

Goed verhaal idd
al denk ik niet dat hij in therapie wil, hij is zo koppig

ik zou hem graag willen helpen, soms voel ik me zo hulpeloos.
Gister zei ik op msn hoe gaat het, zei hij slecht, ik vroeg hoe komt het, toen zei hij: ja wist ik dat maar.
En zo gaat het vaker, hij weet niet waarom hij zich zo rot voelt, maar hij reageert het wel op mij af, en gaat dan vaak twijfelen of hij nog met mij verder moet gaan, mja ik heb er toch niks mee te maken

[Spiteful]

HvJ
Tuurlijk, het is bij mij ook in combinatie met therapie. Die stemmingswisselingen waren bij mij eig een symptoom van depressie. Dus eig heel wat anders dan bij TS. Maar kvind niet dat die pilletjes bij mij het probleem onderdrukken. Mijn gevoelens werden er gewoon wat logischer van, ik voelde me niet zo vaak meer slecht zonder aanleiding. Kheb het nu weer mooi voor mekaar, weinig reden om mij down te voelen, maar ik blijf die pilletjes nemen omdat men vermoed dat ik ze gewoon nodig heb om een 'normale' gemoedstoestand te hebben.

[Mariekje*]

meisje833 schreef op 19-10-2005 @ 14:35 :
Goed verhaal idd
al denk ik niet dat hij in therapie wil, hij is zo koppig

ik zou hem graag willen helpen, soms voel ik me zo hulpeloos.
Gister zei ik op msn hoe gaat het, zei hij slecht, ik vroeg hoe komt het, toen zei hij: ja wist ik dat maar.
En zo gaat het vaker, hij weet niet waarom hij zich zo rot voelt, maar hij reageert het wel op mij af, en gaat dan vaak twijfelen of hij nog met mij verder moet gaan, mja ik heb er toch niks mee te maken

De stap om in therapie te gaan is denk ik ook wel heel erg groot. Tenminste dat was hij voor mij zeer zeker wel. Zegmaar dat zo'n 2,5 jaar lang in het welles/nietes bootje heb gezeten. Maar achteraf denk ik: Had ik dit maar heel veel eerder gedaan.
Het was voor mij vooral een 'trotskwestie' ik was te trots om tegen mensen te moeten bekennen dat ik in therapie zat.. Maar och, nu mag van mij iedereen het weten. Het zal me een rotzorg zijn.. Ik leef voor mezelf en niet voor hetgeen wat anderen denken.

Je zou het er in iedergeval een keertje met hem over kunnen hebben. En mocht je het idee hebben dat het hem gewoon 'eng' lijkt, kan je misschien aanbieden de eerste paar keren mee te gaan....

Je gedachte 'moeten wij nog wel verder gaan...' is overigens niet raar hoor. Heel menselijk denk ik juist. Kan me voorstellen dat het enorm frustreerd wanneer je, je al zo'n lange tijd machteloos voelt, en het goed bedoelt maar vervolgens ook nog afgesnauwd wordt. Maar jullie kunnen het heus wel, en komen er vast wel uit. Geloof me...