[proloog] Maren, 1850

[Soapsie]

Ik ben hier spontaan mee begonnen en ik weet niet of ik hier nog mee verder ga. Daarom zou ik graag willen weten wat jullie er van vinden.

Proloog:

Maren, 1850

Een stad met driehonderd en dertien inwoners. Tijdens de strenge winter, opgeborgen in zestig huizen. Want al dagenlang werd dit dorp geteisterd door de vorst. Dikke lagen sneeuw, verspreid over daken en wegen. Zelfs de Maas was gedeeltelijk bevroren.
De visserij lag stil, wegens ijswater. De landbouw lag stil, wegens onbewerkbare grond. Maar de dijkwerken gingen door. Zodoende moest mijn vader zich, vroeg in de ochtend, naar zijn dagelijkse werk begeven.
Onderwijl ik hem hoorde rommelen in de huiskamer, lag ik nog opgerold onder de, door mijn moeder gebreide, winterdeken. Het was extreem koud geweest deze nacht. Ik had moeten slapen met mijn jas en pantoffels aan. Volgens Imke, mijn stiefmoeder, zou de winter nog lang aanhouden. We hadden allemaal, ik en mijn broertjes en zusjes, ons steentje bij moeten dragen, om voldoende proviand in te slaan. De wegen waar nauwelijks begaanbaar en de gure wind, die buiten woei, liet duidelijk merken dat je beter binnen kon blijven.
In deze tijd van armoede, waar het zo somber was voor de meeste, waren wij vrij goed bedeeld. Mijn vader verdiende niet al te veel, maar mijn stiefmoeder kreeg geld doorgesluisd via haar vroegere dienstmeisje, Hendrika. Zij was nauw bevriend met Imke’s moeder, een rijke edelvrouwe.
Toen Imke Marinus, mijn vader, leerde kennen, werden ze op slag verliefd. Maar omdat mijn vader maar een arme boer was en zij een rijke edelsdochter, mocht hun liefde niet bestaan, tenzij Imke zich zou ontbinden van haar familie. Gek genoeg had ze dat voor mijn vader over en zo liet Nicolaas, haar bloedeigen vader, haar uit zijn testament schrijven.
Vaders wil was wet, doch vond Imke’s moeder niet dat het zo kon gaan. Om die reden zorgde zij, dat er, achter vaders rug om, geld werd gestuurd naar haar dochter. Maar omdat vader de uitgaven nauwkeurig controleerde, moest het via Hendrika. Door haar zogenaamd meer uit te betalen, kon zij het geld aan Imke geven.
Tot op de dag van vandaag had noch mijn vader noch Imke ergens spijt van. Zij hielden zielsveel van elkaar en niets dat hen daarmee in de weg kon staan.
Ondanks hun waardevolle relatie, kon ik, als enige uit het gezin, niet goed wennen aan Imke. Dat ik de enige was, kwam omdat zij voor al mijn andere broertjes en zusjes wél een moeder was, maar voor mij enkel een verzorgster.
Mijn echte moeder, Helena, was drie jaar geleden, op tragische wijze omgekomen. Het zat me nog steeds dwars, dat de moordenaar nooit was opgepakt. Het deed me verdriet, te weten dat mijn moeder niet op een eervolle, waardige en pijnloze manier was gestorven. Maar dat ze had moeten lijden, urenlang moeten lijden, tot ze het uiteindelijk op moest geven en overleed, maakte me zo boos, zo furieus. Niemand had haar gehoord, vanuit die donkere kelder. Niemand had geweten dat zij daar zat opgesloten. Maar het ergste was nog, dat niemand had kunnen voorzien dat Johan Meisschen achter haar ontvoering zou zitten. Een doodgewone man, die even buiten Maren, in Wilt, woonde. Hij zag er normaal uit, was vriendelijk en overtuigend Katholiek. In ieders ogen een welgeziene man. Maar toch was hij verantwoordelijk voor haar dood, hoewel de reden nog steeds, bij mij, niet bekend was. Johan was er niet om het me uit te leggen en mijn moeder kon ik al helemaal niets meer vragen. Dus dat opgekropte gevoel was gedoemd om voor eeuwig mijn stemming te beheersen.
Het enige wat ik nog van mijn moeder had, was een ketting met een medaillon, waar haar foto in zat, en mijn gebreide winterdeken, waar ik elke nacht onder sliep, ook als het zomer was.

Plotseling ging de deur open en een klein mannetje kwam binnenstappen. Ik schrok een beetje, maar herstelde snel. Voorzichtig ging ik overeind zitten en tuurde door het donker naar de deuropening.
“Wat is er Dide?” vroeg ik fluisterend, bang om één van de anderen wakker te maken.
Mijn oudste stiefbroertje, drie en een half jaar oud, kwam op zijn wollen sokjes, naar me toe dribbelen. Hij ging op de rand van het krakende bed zitten en keek me met zijn zwarte kraaloogjes aan.
“Cathy,” begon hij zachtjes.
“Ja,” antwoordde ik.
“Ik heb het zo koud.”
Ik glimlachte. Dide was mijn lieveling. Hij was de meest schattige, lieve en meest zorgzame van de vijf. Hij hield rekening met iedereen en maakte dat al zijn broertjes en zusjes veilig waren. Uiteraard op zijn manier; die van een driejarige peuter.
“Wil je even bij mij in bed?” vroeg ik hem.
Hij knikte hevig en ik tilde mijn deken omhoog, zodat hij zich eronder kon nestelen. Ik voelde zijn dik ingepakte lijfje tegen het mijne aan en liefdevol sloot ik mijn arm om zijn buikje. Hij trilde en ademde zwaar. Het arme schaap was met zijn tengere lijfje, helemaal niet opgewassen tegen dit soort lage temperaturen. Daarom drukte ik hem nog dichter tegen me aan en blies mijn warme adem in zijn nekje. Hij gniffelde zachtjes en krolde zich meer op.
Kort daarna hoorde ik de voordeur dichtslaan; de dag was begonnen.

[I C U]

Je maakt om te beginnen teveel gebruik van komma's, vooral waar ze absoluut niet nodig zijn.

Onderwijl ik hem hoorde rommelen in de huiskamer, lag ik nog opgerold onder de, door mijn moeder gebreide, winterdeken.

Komma na de.

Maar omdat vader de uitgaven nauwkeurig controleerde, moest het via Hendrika.

Na controleerde.
^een paar voorbeelden. Er zijn er nog meer!
Verder geef je voor een proloog knap veel informatie. Zelf zou ik dat een stuk in mindering brengen, omdat je zo nog wat overhoudt om in het verhaal zelf te stoppen. Het maakte me ook niet bepaald nieuwsgierig naar de rest.
Verder vond ik het zeker in het begin nogal haperig, zeker omdat je meestal wel vloeiend schrijft...
Met wat aanpassingen zou het denk ik wel een aardig verhaal kunnen worden, ik hou wel van verhalen van 'vroegâh'!

[Soapsie]

I C U schreef op 19-09-2005 @ 19:06 :
Verder geef je voor een proloog knap veel informatie. Zelf zou ik dat een stuk in mindering brengen, omdat je zo nog wat overhoudt om in het verhaal zelf te stoppen. Het maakte me ook niet bepaald nieuwsgierig naar de rest.
Verder vond ik het zeker in het begin nogal haperig, zeker omdat je meestal wel vloeiend schrijft...
Met wat aanpassingen zou het denk ik wel een aardig verhaal kunnen worden, ik hou wel van verhalen van 'vroegâh'!

Bedankt voor je snelle en handige reactie. Bij mijn vorige post had ik te weinig komma's en nu te veel. Ik ga het overlezen en goed nakijken. Dank je wel!

[I C U]

Soapsie schreef op 19-09-2005 @ 19:15 :
Bedankt voor je snelle en handige reactie. Bij mijn vorige post had ik te weinig komma's en nu te veel. Ik ga het overlezen en goed nakijken. Dank je wel!

Tis ook nooit goed hé

Graag gedaan hoor, succes!

[Roosje]

Mwah, ik vind er niet zoveel aan. Het geeft teveel informatie - zoals I C U al zei -, er is niet echt iets dat me "dwingt" om verder te lezen. Bovendien vind ik het meer gewoon een hoofdstuk of een eerste gedeelte van een verhaal dan een proloog. Een proloog "hoort" vragen op te roepen, althans, dat is de bedoeling ervan, maar dat doet dit niet. Nee, volgens mij kun je beter.

[joes]

Ik vind het wel leuk eigenlijk! Ik ga wel mee met het feit dat de proloog een beetje geen proloog is, . Je komma's komt omdat je het zelf in een bepaald ritme schrijft denk ik, je moet het gewoon heel goed een tweede keer overlezen. Maar verder vind ik het heel leuk!

Noemden ze iemand in 1850 wel cathy? Ik dacht dat dat Ka werd, maar goed, ik zal niet irritant worden Ik vind het een leuk verhaal! Meer mag ...!