Psychische problemen: nurture of nature?

Zijn psychische problemen aangeboren (nature) of aangeleerd (nurture)?

Dit is een vraag waar wetenschappers allang mee worstelen. Het is van belang voor het zoeken/geven van hulp. Waar moet je dat zoeken? In de biologische psychiatrie (medicijnen), de psychologische psychiatrie (psychotherapie), of in combinaties van beiden?

Combinatie van beiden imho.

Nature: aanleg tot de depressie, karakter, intelligentie, etc..

Nurture: traumatiserende ervaringen e.d.

[damaetas]

******** schreef:
Combinatie van beiden imho.

Nature: aanleg tot de depressie, karakter, intelligentie, etc..

Nurture: traumatiserende ervaringen e.d.

ook nurture (in vage taal, ik heb net wat in het staatsblad opgezocht ) : ziektes of ongevallen die effect hebben op het ontwikkelen van een depressie (trombose, ...)

[Anne]

Zoals de mensen boven mij al zeiden, en daar kan ik niet veel aan toevoegen, het één is aangeboren en het ander overkomt je, zoals sterfgevallen of traumatische ongelukken.

[tacidvs]

Waarom worden 'traumatische ervaringen' altijd zo gedramatiseerd? Het niet hebben van vrienden kan ook heel goed, of de dood van een huisdier, of een heleboel andere zeer kleine dingetjes.

[Snow White]

tacidvs schreef:
Waarom worden 'traumatische ervaringen' altijd zo gedramatiseerd? Het niet hebben van vrienden kan ook heel goed, of de dood van een huisdier, of een heleboel andere zeer kleine dingetjes.

Omdat traumatische ervaringen dramatisch zíjn. Tja, het is nou eenmaal zo. It's a fact. Het is er alleen maar wat je er mee doet.
En je hebt verder helemaal gelijk hoor, het kan ook met allerlei kleine dingetjes te maken hebben. maar spreek je van grote psychische problemen, dan komen ze vaker echt voort uit traumatische ervaringen.

[Snow White]

Ikzelf weet eigenlijk wel zeker dat het een combinatie is van deze twee

[barkrukkie]

tacidvs schreef:
Waarom worden 'traumatische ervaringen' altijd zo gedramatiseerd? Het niet hebben van vrienden kan ook heel goed, of de dood van een huisdier, of een heleboel andere zeer kleine dingetjes.

Het niet hebben van vrienden en de dood van een huisdier kunnen ook traumatische ervaringen zijn, het is maar net hoeveel waarde je aan die dingen hecht, des te meer waarde des te traumatischer de ervaringen... Maar dit is voor iedereen natuurlijk verschillend

[Gothic]

barkrukkie schreef:


Het niet hebben van vrienden en de dood van een huisdier kunnen ook traumatische ervaringen zijn, het is maar net hoeveel waarde je aan die dingen hecht, des te meer waarde des te traumatischer de ervaringen... Maar dit is voor iedereen natuurlijk verschillend

Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Kijk iemand die een normaal goed leven heeft en bijv zijn hond kwijt raakt, kan dat voor diegene net zo erg zijn als dood van een moeder ofzo. Die persoon weet niet beter, behalve dat dat gevoel van verlies het ergste/pijnlijkste gevoel is dat hij ooit heeft meegemaakt. Iemand met veel problemen hoeft niet ongelukkiger te zijn dan iemand die heel erg onzeker is en geen vrienden heeft ofzo... het ligt er mee aan hoe je leven is, ook wel hoeveel waarde je eraan hecht, maar dan nog. Als iemand veel waarde hecht aan de dood van zijn poes ofzo, kan dat net zo traumatisch zijn als dood moeder, gewoonweg omdat hij dat net zo erg voelt...

[tacidvs]

Mmmm, trauma, weet het niet. Ik ken iemand die familieleden heeft verloren, huisdieren dito, lange tijd geen vrienden gehad, (wat was er nog meer) gepest is, maar niet depressief is. Ik denk dat 'trauma' opgeheven kan worden door 'anti-trauma'. Meestal worden mensen in de pubertijd pas depressief, ook gek?

tacidvs schreef:
Waarom worden 'traumatische ervaringen' altijd zo gedramatiseerd? Het niet hebben van vrienden kan ook heel goed, of de dood van een huisdier, of een heleboel andere zeer kleine dingetjes.

Waarom gaat tacidvs er altijd van uit dat er altijd dat soort 'kleine' dingentjes bedoeld worden? Zoals SW al zei, kleine dignen samen kunnen grote dingen worden (Wanneer besef je nu eens dat niet iedereen het zelfde is?), verder zijn traumatische ervaringen ook dingen als mensen hebben zien sterven (door ongelukken), zelf ernstig ziek zijn geweest, mishandelt zijn, verkracht/aangerand zijn, verzin er zelf nog maar wat bij.

(Verder ben ik het met Gothic eens.)

tacidvc: niet gek, in de puberteit ga je nadenken over dingen, wordt je je meer bewust van dingen (dit is wetenschappelijk bewezen, voor jouw gemoedsrust ). En er zijn zat kinderen die depressief zijn, maar daar hoor je minder van, ouders houden het stil, een kind komt er zelf niet mee naar buiten, enz. En na de puberteit, wat denk je daarvan, hoeveel mensen er daar depressief worden? In de puberteit weet ik niet of alles echt echt depressief is, 't zou ook de puberteit kunnen zijn bij veel mensen (ik val hier niemand mee aan, denk alleen dat het zo is), dat is nog maar de vraag (voor mij iig).

Als het nurture of een combinatie zou zijn, dan zou er een logische verklaring voor zijn dat het in de puberteit pas naar boven/naar voren komt. Kleine kinderen, tot een jaar of 4, spelen meer naast dan met elkaar, kortom ze hebben niet al te veel contact met anderen ed. In dat opzicht zijn ze dus weinig beinvloedbaar. Door ouders zijn ze dat weer heel erg, hier kan (let wel, kan dus het begin liggen van een depressie. In de jaren daarna gaan ze om met mensen buiten het gezin, spelen met mensen ipv ernaast (over het algemeen), op latere leeftijd (lees: puberleeftijd) krijgen vrienden meer invloed, de ouders worden minder belangrijk (als in de zin van 'hebben minder invloed'), kinderen maken zich los van hun ouders, onderzoeken hun eigen kunnen, worden zelfstandig, veranderen zowel van binnen als van buiten, enz. Dit zorgt vaak voor onzekerheid (nature), die negatief beinvloed (nurture) kan worden van buitenaf. Kinderen zijn dan ook oud genoeg om zelf dingen te ondernemen en kunnen er dus ook zelf voor kiezen hulp te zoeken ed.

Goed vaag lul verhaal, tis ook maar een heel klein stukje van wat er allemaal is, maar dit is maar ff snel wat ik zo'n beetje denk...'k zal es kijken of ik er de komende dagen nog verder over na kan denken en onder woorden kan brengen oid.

[Droomvlucht]

Leonoor schreef:
*knip*

Die logische verklaring is er misschien ook wel, maar nog niet gevonden...

[Lindansje]

Leonoor schreef:
Als het nurture of een combinatie zou zijn, dan zou er een logische verklaring voor zijn dat het in de puberteit pas naar boven/naar voren komt. Kleine kinderen, tot een jaar of 4, spelen meer naast dan met elkaar, kortom ze hebben niet al te veel contact met anderen ed. In dat opzicht zijn ze dus weinig beinvloedbaar. Door ouders zijn ze dat weer heel erg, hier kan (let wel, kan dus het begin liggen van een depressie. In de jaren daarna gaan ze om met mensen buiten het gezin, spelen met mensen ipv ernaast (over het algemeen), op latere leeftijd (lees: puberleeftijd) krijgen vrienden meer invloed, de ouders worden minder belangrijk (als in de zin van 'hebben minder invloed'), kinderen maken zich los van hun ouders, onderzoeken hun eigen kunnen, worden zelfstandig, veranderen zowel van binnen als van buiten, enz. Dit zorgt vaak voor onzekerheid (nature), die negatief beinvloed (nurture) kan worden van buitenaf. Kinderen zijn dan ook oud genoeg om zelf dingen te ondernemen en kunnen er dus ook zelf voor kiezen hulp te zoeken ed.

Goed vaag lul verhaal, tis ook maar een heel klein stukje van wat er allemaal is, maar dit is maar ff snel wat ik zo'n beetje denk...'k zal es kijken of ik er de komende dagen nog verder over na kan denken en onder woorden kan brengen oid.

hoe verklaar je dan het feit dat er kinderen zijn die op zeer jonge leeftijd depressief zijn?

waarbij de depressie natuurlijk vastgesteld is door een psycholoog

[barkrukkie]

Gothic schreef:


Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Kijk iemand die een normaal goed leven heeft en bijv zijn hond kwijt raakt, kan dat voor diegene net zo erg zijn als dood van een moeder ofzo. Die persoon weet niet beter, behalve dat dat gevoel van verlies het ergste/pijnlijkste gevoel is dat hij ooit heeft meegemaakt. Iemand met veel problemen hoeft niet ongelukkiger te zijn dan iemand die heel erg onzeker is en geen vrienden heeft ofzo... het ligt er mee aan hoe je leven is, ook wel hoeveel waarde je eraan hecht, maar dan nog. Als iemand veel waarde hecht aan de dood van zijn poes ofzo, kan dat net zo traumatisch zijn als dood moeder, gewoonweg omdat hij dat net zo erg voelt...

zoiets bedoelde ik eigenlijk ook, maar kan zijn dat ik niet echt uit mijn woorden kwam

[tacidvs]

Lindansje schreef:
hoe verklaar je dan het feit dat er kinderen zijn die op zeer jonge leeftijd depressief zijn?

waarbij de depressie natuurlijk vastgesteld is door een psycholoog

Psychologen zijn niet subjectief, die verdienen aan depressieve mensen.

[Lindansje]

tacidvs schreef:


Psychologen zijn niet subjectief, die verdienen aan depressieve mensen.

kom op zeg

dat geblaat over dat psychologen iedereen zoveel mogelijk ziektes aanpraten, alleen maar om geld te verdienen...

als iemand echt geld wil verdienen, wordt hij wel anesthesist of troubleshooter of belastingconsulent...

[the Comebackkid]

Ho eens ff tacidvs heeft dus wel gelijk!!!!!!!! Een psijgoloog is altijd subjectief in zijn mening over zijn vakgebied, hij zal altijd vinden dat zijn werk zeer noodzakelijk is en waarschijnlijk zelfs vinden dat het uitbreiding behoeft naar minder enrstige gevallen, eigenbelang heet zoiets.

Een beetje goeie psygoloog vertaald dit niet naar zijn/haar mening over individuele personen mag ik hopen.

Lindansje schreef:



hoe verklaar je dan het feit dat er kinderen zijn die op zeer jonge leeftijd depressief zijn?

waarbij de depressie natuurlijk vastgesteld is door een psycholoog

Nature of ivm ouders. Of rest van de omgeving (familie, andere mensen), die zijn er wel, maar hebben de eerste jaren minder invloed dan de ouders.

[tacidvs]

Lindansje schreef:




kom op zeg

dat geblaat over dat psychologen iedereen zoveel mogelijk ziektes aanpraten, alleen maar om geld te verdienen...

als iemand echt geld wil verdienen, wordt hij wel anesthesist of troubleshooter of belastingconsulent...

*baa*

Dat beweer ik niet, Lindansje, je staat er op mijn woorden verkeerd op te vatten. *baa* Als een van de betrokken partijen zijn de psychologen domweg niet objectief, evenmin als de patienten. *baa*
Dat de eerstegenoemden nu gestudeerd hebben, doet er niets aan toe of af, je mag alleen, zoals the Comebackkid al zei, hopen dat ze zich een beetje eervol gedragen. *baa*

[kaatje in da house]

******** schreef:
Combinatie van beiden imho.

Nature: aanleg tot de depressie, karakter, intelligentie, etc..

Nurture: traumatiserende ervaringen e.d.

helemaal mee eens, om maar even een voorbeeld te noemen:
al heb je nog zo'n aanleg voor depressie, als je uit je leefomgeving geen negatieve impulsen (of beter gezegd, niet meer dan normaal, want 100% happy leven is vrijwel onmogelijk) ontvangt, dan zal die aanleg zich dus ook niet verder ontwikkelen tot een depressie.

Grtz & More, K.G.