eenzaam, pijnlijk gevoel

[druiveke]

vreemd hoe ik het moet omschrijven, maar ik moet er toch eens wat over kunnen vertellen en meningen horen.


eigenlijk heb ik niets om me zorgen over te maken, men studies gaan goed en zijn leuk, heb super ouders en een leuke vriend.

maar toch voel ik vaak me eenzaam.

de laatste tijd heb ik zoveel schrik dat er iets met mijn ouders zou gebeuren, wat moet ik dan? ik heb geen broer of zus, amper famillie.

het gaat zelf zo erg dat het voelt alsof ik een gebroken hart heb, wanneer k besef dat ik alleen thuis ben.

soms lig ik snachts uren te wenen, uit schrik dat er iets gebeurd met iemand en dat ik alleen kom te staan.

het gaat hem niet echt helemaal over dat 'alleen' zijn maar grotendeels de pijn wanneer ze weg zullen zijn.

gistere besprak mijn vader een levensverzekering met de boekhouder en verzekeraar, de gedachten alleen gaven me al een krop in men keel.

wanneer ik dan andere jongeren hoor zeggen ' mijn vader '

ik ben zo blij dat ik mijn ouders heb maar misschien TE blij.

elke dag word het precies erger!
scheelt er wat met me?

[Skilly]

Volgens mij ben je depressief

[Freestyler*]

Skilly schreef op 19-10-2005 @ 23:00 :
Volgens mij ben je depressief

[Love & Peace]

druiveke schreef op 19-10-2005 @ 19:05 :
de laatste tijd heb ik zoveel schrik dat er iets met mijn ouders zou gebeuren, wat moet ik dan? ik heb geen broer of zus, amper famillie.

het gaat zelf zo erg dat het voelt alsof ik een gebroken hart heb, wanneer k besef dat ik alleen thuis ben.

soms lig ik snachts uren te wenen, uit schrik dat er iets gebeurd met iemand en dat ik alleen kom te staan.

Ik kan je van het onzekere gevoel afhelpen: er is een heel grote kans dat je ouders inderdaad eerder dan jou dood gaan en jij zonder hen verder moet.

Ik ken veel leeftijdsgenoten die nu al een ouder hebben verloren, of die totaal niet gelukkig zijn met hun ouders. Dus wees blij met wat je hebt en haal er zoveel mogelijk geluk uit en geef het hen ook.


Verder wil ik niet minder doen of zo, maar dit soort gedachtes had ik ook, toen ik 4 of 5 jaar was.

[Nona]

Je ouders zullen inderdaad een keer dood gaan, net als iedereen. Maar tenzij ze ernstig ziek zijn of erg gevaarlijke dingen ondernemen hoef je er geen rekening mee te houden dat dit binnenkort gebeurt. Rationaliseer eens: er kan natuurlijk altijd iets gebeuren, maar hoe groot is de kans nou?

[druiveke]

maar waarom benk dan depressief, wanneer alles goed zit?

eerlijk gezed heb ik over niets te klagen

[elledc]

je hebt een natuurlijke angst voor de dood of voor het verlies van een aanstaande, daarom ben je nog niet depressief hoor.
angst voor het onbekende is iets zeer normaals, de ene heeft het alleen meer dan de andere en je zult er mee moeten leren leven vrees ik.
wat heeft het voor nut als ik bijvoorbeeld elke ochtend pieker over het feit dat ik op weg naar m'n werk kan doodgereden worden, het kàn, alles kàn, maar daar mag je gewoon niet bij stilstaan. of je word nog krankzinnig
that's life.

[LOLA3000]

Ik ken dat gevoel wel ja. Ik pieker echt de hele dag door over van alles, waar ik een heel verdrietig gevoel van krijg. Zoals dat ik een ernstige ziekte kan krijgen/dat één van mijn ouders dood gaat&nog duizenden andere dingen. Ik pieker in ieder geval altijd over dingen die totaal niet aan de orde zijn. En wat heb je eraan? Helemaal niks, maar toch kan ik er niet mee stoppen. Ik ben er nu voor in therapie, misschien moet je dat ook maar proberen want je maakt jezelf helemaal gek zo!

[-zen-Chris]

Beste Druiveke,

Er is niets mis met je hoor, er zit alleen veel angst in jou. Angst voor verandering, verlies en dus lijden. Zo'n gevoel valt gewoon niet weg te rationaliseren.

Maar wat denken je ouders hiervan? Heb je het er met hun al eens over gehad?

[rare kwast]

Skilly schreef op 19-10-2005 @ 23:00 :
Volgens mij ben je depressief

ja die diagnose zou ik ook geven....
hallo... ben jij dokter? nee pcies... gooi dan ook niet met diagnoses

[Chloe Siere]

Ik ken je gevoel... Mijn psychiater vertelde pas dat hij denkt dat het oa komt doordat ik mijn biologische vader niet ken. Mijn stiefvader heeft mij geadopteerd toen ik 6 jaar was. Maar ik heb hem altijd meer als een grote broer gezien... En hij vermoedt dus dat ik onbewust toch een leegte heb en dus een vaderfiguur oid mis... Hij heeft wel wat aangewakkerd, want eerst dacht ik er niet zo over na. Ik wilde hem ooit wel eens zien, maar het had geen haast. Nu begin ik er steeds vaker over na te denken om toch contact te zoeken. Ik vind het alleen nogal pijnlijk voor mijn stiefvader. En ik weet niet hoe mijn biologische vader erop reageert.

Maar goed, rot gevoel inderdaad. Het is ook de reden dat ik dus in groepstherapie zit. Zelf kom ik er niet echt uit nml.

[MrOizo]

Misschien vreemd: Maar wat ik zou denken, heb je wel goeie vrienden? Mensen overleiden idd, en kan altijd eerder dan jou, voorral ouders.

Maar gelukkig bestaat het leven uit veel meer dingen. Als je goede vriendschappen hebt moet je daar ook veel uit kunnen halen, als je die nog mist is dat een goede beweeg reden om daar eens wat energie in te steken. Hmm...

[Warsocket]

Zoals ik jouw verhaal lees terwijl alles goed gaat zou ik toch denken dat er iets mis is
miss een idee om je een kee rdoor te laten lichten bij de psycholoog

daar zijn die mensen voor

[arP-socialist]

wees blij met wat je wel hebt en zit niet in over wat je ooit niet zal hebben