Zwart. Waas van leven

[Hans Berger]

Zwart.
Poel van vuur.

Schapen blaffen. zes keer in jou.
Ik niet. Wielen rollen soms. Voor hen die
|
|
|
+
VIELEN...

Waarom? Een hond kan een schaap zijn.

Lo
---pe
------n

Mijlen ver. Witte ogen. Open ziel.


Open zee ~~~~~~~~^^~~

Ik doe!

MEE...

[Hans Berger]

Ik ben echt benieuwd wat jullie er van vinden.
Het heeft lang geduurd voordat ik zoiets persoonlijks op het internet durfde te zetten.

[tjampie]

Bij het lezen van dit gedicht wordt de lezer bijna verplicht om zich Paul Van Ostaijen voor de geest te halen. Hij experimenteerde ook met de vorm van gedichten en dit leidde meestal tot magnifieke prestaties. Hierbij maak ik natuurlijk direct de vergelijking tussen jouw poëzie en die van Paul Van Ostaijen. Onrechtvaardig maar ik waag toch een poging.

De titel is weinig omfloerst en wordt gekarakteriseerd door een soberheid. De één kan het aanspreken de andere zal direct afhaken. Vanaf dit punt hebben we een weg die zich opsplitst in twee zijwegeltjes. Ofwel omarmt jouw gedicht de titel ofwel ontstaat er schril contrast.

De eerste regel is weinig aansprekend omwille van het feit dat we weinig te weten komen. Je wil een helleoord beschrijven met weinig woorden. Het beeld van de hel wankelt voor mij.

Schapen horen te mekkeren. Hier blaffen ze dus in tegenstelling tot hun natuur. Omdraaing van een natuurlijk rollenpatroon is geen bijzondere vondst. "zes keer in jou". Naar wat zou dit moeten verwijzen? Wederom komen we weinig te weten. Slaat de "jou" op de lezer of een persoon die je kent uit jouw eigen leefwereld?

Daarna creeër je een tegenstelling en dus ook een spanning in het gedicht door het gebruik van jou en ik. De latere "hen" slaat beduidend op de "ik". Wielen rollen soms doet een traag gevoel ontstaan in mij. Een soort slepen doorheen het leven. Deze zin kriebelt me enigszins.

Daarna zien de eerste breuk in het gedicht die ook benadrukt word door de poët. De val weerspiegelt zich ook in de vorm. Niet slecht noch interessant. "Een hond kan een schaap zijn" duidt op tegenstelling tussen "jou" en "ik". De poët zelve kan ook een schaap zijn en dusdanig ook bij het schaap horen. Nu moet ik wel concluderen dat je speels omgaat met die tegenstellingen.

Daarna kondigt zich een drama aan. Deze wordt verduidelijkt met een aantal woorden zonder dat deze creatief overkomen. Je kneedt niet voldoende met de taal, vrees ik.

Het einde van het gedicht is voor mij een flagrantie mislukking. Reeds in de eerste verzen had ik al door dat die "hen" de "jou" incalculeerde. Dit ontneemt alle spanning die hoort bij een einde.

Samengevat kan ik enkel stellen dat dit geen pareltje van een gedicht is. Nochtans zijn er enkele goede dingen te bespeuren zoals de speelse omgang met de personen. Spijtig genoeg resulteerde dit niet tot een climax die ik had verwacht op het einde.