Ja, na een heel lange tijd toch maar weer iets geschreven
-SMS-
Een schermpje, zo verdomd
klein,
met woorden, niet veel.
Zo weinig, toch veelzeggend,
misschien zelfs
te veel.
En het was niet eens
mijn schermpje,
maar het jouwe
dat me kwetste.
-Ik voelde tranen branden
als nimmer ooit tevoren-
Langzaam drongen de woorden
heel diep tot me door.
Wat jij me zei was níet de waarheid
enkel een klein deel daarvan
en ik moest zelf maar raden
het wat,hoe en waarom.
Het was de énige keer
in al die tijd,
dat jij me zo hard
hebt geraakt.
De énige keer
in al die tijd,
dat ik alles
zag vergaan.