Ik twijfelde tussen de lamskoteletten en de kipfilet. Allebei met tzatziki. Ik koos de lamskoteletten en dacht aan hem. Hij twijfelde ook, maar niet over iets simpels. Hij twijfelde aan zijn liefde voor mij, alsof een keuze daarin makkelijk zou zijn. Ja of nee, dat zijn de keuzes die hij treffen kan. Toen hij me het vertelde schoten de tranen in mijn ogen, en waren mijn wangen tijdelijk de Noordzee.
Hij weet het niet meer. En ik weet dondersgoed wat er gebeuren kan. Er zijn wel vijftig manieren om je geliefde te verlaten. En bij mij maar een. Het houdt kort samengevat in dat mijn hart breekt. Niet in twee stukken, ook geen drie. Duizenden stukken die moeilijk te lijmen zijn ookal probeer je het met twee tubes secondelijm.
Verward en lopend als een robot loop ik nu. Ik leef even niet, ik word geleefd door afspraken. Eten doe ik niet, het broodnodige, maar mijn eetlust is weg. De lamskoteletten zijn gelukkig klein,
en de salade en patat apart. Die avond eet ik niet veel. De buitenkant is gezellig maar vanbinnen stormt het. Even naar de wc en de Noordzee stroomt over duinen heen. Help!
Machteloos. Hij moet de keuze maken. De touwen zijn weggeglipt uit mijn handen. Het is zo donker en hoever ik ook reik met mijn handen, ik kan er niet bij. Als ik erbij kon greep ik ze tot mijn
handen blauw werden en zou ik ze niet loslaten.
Aan het einde van de avond, ik denk vijf minuten na de chocoladetaart vraagt de ober;'Kan ik u ergens mee van dienst zijn?'. Ik kijk hem aan en hij ziet mijn traan, zijn blik veranderd. 'Ja' zeg ik. 'Ik wil een bakje liefde, en ik wil het heel graag meenemen.'
|