Verhaaltjetje van mij.

Verhaaltje van mij.

Ik keek geschrokken op. Dit kon niet waar zijn!
Ik zag hem weer voor me staan. Mijn broer, vroeger mijn grote voorbeeld.

Natuurlijk wist ik dat hij tegenwoordig fout zat.
Hoe hij afgelopen week bij me aan de deur stond. ‘Alwan wat ben jij nou voor broer’ zei hij. Ik zei niets, maar mijn schuldgevoel knaagde. Hij had niets, helemaal niet, ik genoeg.
Dus gaf ik hem wat hij wilde. Geld, om spul te kopen, drugs.
Zonder werd hij gek, zonder werd hij ziek, in zijn hoofd.

Ik sloeg mijn ogen neer. Vorige week was nu zo onbelangrijk.
Ik siste: ‘Nimar is gek, mijn broer, Nimar, hij is gek.’ Ik bleef het mompelen, in de hoop dat iemand het zou ontkennen. In de hoop dat iemand me zou vertellen dat het niet waar was. Maar het bleef stil. Alle ogen richtten zich nu op mij. Alsof ik de enige was die deze eeuwige stilte kon verbreken.

Ik keek weg. Ik kon niet meer. Ik zakte in.
Tussen mijn tranen door zei ik: ‘Mijn broer is gek, een moordenaar, hij heeft iemand gedood.’

Ik wist niet wie. Ik wilde ook niet weten wie. Ik zette mijn ellebogen op tafel, nam mijn hoofd in mijn handen en keek strak voor me uit. Had hij überhaupt wel gedacht aan mij, of aan Heleen? Dat betwijfelde ik. Alles voor die drugs. ‘Drugs gaat voor het meisje,’ geinde hij wel eens. Ik lachte dan gewoon mee.

Ze praatten nu allemaal tegen mij. Ze hadden het beste met me voor, maar het kon me allemaal niets meer schelen.
‘Nimar, Nimar, godverdomme, Nimar!’

Opeens grinnikte ik. Ik had het door. ‘Haal hem maar jongens, de grap is leuk geweest, jullie hadden me flink te pakken.’ Ze keken me aan met een blik vol medelijden. Het was geen grap.

‘Neergestoken.’ Het woord galmde door mijn hoofd. ‘Neergestoken, neergestoken’

Hij had het verpest. Volkomen verpest. Mijn broer is meer dan een crimineel.
Hij is een moordenaar..
‘Mijn broer is mijn broer niet meer.’ fluisterde ik.

Hmmm, ik vind het op een of andere manier niet zo lekker lezen. Ik volg het niet zo goed (niet dat ik het niet snap, maar het is zo hak op de tak). Te veel informatie voor zo'n kort stukje of zo? Is het een begin van iets, of staat het op zichzelf?

Het is meer een los iets. Een schrijfseltje, een hoofdspinseltje. Ik ben zeker niet van plan om het nog verder te schrijven.

[Roosje]

Hmmm.

Ik vind het niet zó. Er zit wat mij betreft teveel herhaling, het is te staccato of zo. Het leest niet lekker. Het is idd, wat Quis ook al zei, te van-de-hak-op-de-tak-springerig (omg, wat een woord ). Ergens vind ik het juist ook wel sterk door al die herhaling, dat patroon van die gedachten, maar ik denk dat je dat beter uit kunt werken. Misschien had je daar geen zin in, omdat het maar zo'n klein stukje is, maar volgens mij is het dat wel waard. Als je het maar aan elkaar schrijft, lijkt het me een stuk beter.
Nou ja, misschien ook wel juist niet, omdat je dan dat "doorrazende" van die gedachten verbreekt. Ach, ik weet ook niet.

Trouwens, in je laatste alinea schrijf je ineens een gedeelte in de tegenwoordige tijd, dat lijkt me niet helemaal te kloppen. Misschien moet je dat even veranderen.

[I C U]

Eigenlijk vind ik het niet zo hak op de tak achtig, er zit in mijn ogen een duidelijke lijn in. Tenminste, ik vind het te volgen Die korte zinnen spreken me wel aan, het past bij een kort stukje als deze. Misschien zou je kunnen kijken of je wat minder zinnen in de vorm van: 'ik deed dit' of 'ik zei dat' kan gieten zodat je wat meer variatie krijgt. Verder is het wel een aardig stukje, maar ik ben benieuwd hoe je langere verhalen eruit zullen zien Trouwens, heb je het met een bepaalde bedoeling cursief gedaan?