Anima sola.

[Pantoufle]

Als ik in de bus zit en het glas beslaat
schrijf ik met klamme vingers woorden op het raam
wat losse woorden, soms toevallig ook jouw naam
die er dan een hele regenbui licht angstig staat

De knieën van zijn letters zakken ietwat door
ze beven voor wat met zichzelf niet is gezegd
alleen de laatste letter staat nog recht
als gaf hij aan mijn klam gebed gehoor

Om het even waar de bus mij brengt
als ik naar buiten door beslagen ramen kijk
weet ik allang wat er daar op mij wacht:

De stilte van jouw naam die mij verzengt
de spiegel waar ik niet op lijk
en morgen toch wel weer een dag.

[CSN]

Wat raar dat hier nog niet op is gereageerd.

Ik vind de eerste twee strofen echt heel erg mooi. Daarna zwak je naar mijn idee wat af, misschien ook doordat ik het jammer vind dat 'dag' in de laatste regel niet rijmt op 'wacht.' Nu lijkt het gedicht onaf, terwijl het dat niet zou hoeven zijn. Ik weet echter niet hoe je dit kunt veranderen. Verder denk ik dat het feit dat het een sonnet is echt iets aan het gedicht toevoegt: Meestal vind ik sonnetten door de standaardvorm minder interessant, maar hier zorgt het ervoor dat je gedicht fijner loopt.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar gedichten van je die geen sonnet zijn.


Edit: De titel valt me nu pas op. Toepasselijk.

[Reem]

Ik vind eigenlijk wel dat dag voldoende op wacht rijmt. Verder vind ik dit een erg fijn sonnet over een origineel onderwerp.
die er dan een hele regenbui licht angstig staat valt ietwat uit het ritme waardoor de rijm niet mooi uitkomt, dat is jammer. De tweede strofe vind ik wel echt helemaal geweldig. Ook de laatste strofes zijn mooi, ik heb niet zoals CSN het gevoel dat het niet 'af' is. Volgens mij had dit gedicht ook mooi kunnen zijn zonder dat het in sonnetvorm was gegoten, maar dat strakke rijmschema voegt inderdaad wel echt iets toe. Mooi gedaan, het brengt een heel fijn, melancholiek gevoel op me over.