Een eenzame kerst

[Gravin]

Het was eerste kerstdag. Jan Marskramer liep door de stad. Alle winkels waren gesloten en toch liep hij daar. Een klein ritueeltje dat hij elke kerstdag herhaalde, meestal samen met zijn vriendin Stella. Ze praatten dan over het afgelopen jaar, over de hoogte- en dieptepunten. En nu liep hij daar alleen. Hij zat te denken aan zijn dieptepunten. Afgelopen zomer was Stella overleden na een lange lijdensweg. Zo was het gekomen dat hij daar nu alleen liep. Ondanks dat alle winkels gesloten waren, brandde in bijna alle etalages licht. Ze waren allemaal mooi versierd. Vroeg had Stella ook een klein winkeltje gehad. Ze verkocht er leuke cadeauartikelen en haar etalage was áltijd mooi versierd. Vroeger, dat klonk ver weg en zo voelde het ook voor Jan, ook al was het nog maar een jaar geleden. De herinneringen zaten nog vers in zijn geheugen. Het was zelfs maar te pijnlijk om aan Stella's etalage te denken. Jan slikte zijn tranen weg en liep verder, bij de versierde etalage vandaan. Dit jaar zou zijn eerste kerst alleen zijn. Hij besefte het nog maar half. Kerst? Hij had niet eens een kerstboom gehaald. Hij had zijn huis niet versierd. Hij had zelfs nog geen kerstdiner gekocht. Met wie zou hij het moeten eten? Alleen? Terwijl Jan verder liep moest hij aan zijn eerste ontmoeting met Stella denken. Het was in het ziekenhuis en ze droeg een witte jas. Hij had net een auto-ongeluk gehad en het eerste wat hij zag toen hij ontwaakte was haar gezicht. Het deed hem denken aan een engeltje, verlicht door felle ziekenhuis lampen. Al verzonken in zijn herinneringen had Jan zijn ogen dicht gedaan. Het leek alsof hij weer in die felle ziekenhuislampen keek. Een glimlach vormde op zijn gezicht. Voor een moment voelde hij een steek van geluk, zoals toen die dag van de eerste ontmoeting. Toen deed hij zijn ogen open. Hij stond voor de grote kerstboom op het marktplein. Vol met kleine lampjes. Ook dit deed hem denken aan Stella, maar wat niet? Hij maakte een kleine buiging naar de boom en keek opzij. Hij zag een jong stelletje lopen hand in hand. Weer ging er een steek door zijn hart. En opeens, alsof er iets knapte binnenin begon hij te schreeuwen. Eerst zacht, schor, maar toen hij eenmaal begonnen was leek het alsof hij niet meer wist hoe hij op moest houden. Tranen stroomden over zijn wangen, en voor het eerst voelde hij de pijn die liefdesverdriet heet. Hij zakte op zijn knieën voor de boom. Voor het eerst sinds de dood van Stella liet hij zijn tranen de loop en het leek alsof hij alles wat hij opgespaard had, er nu uit moest huilen. Er leek geen einde aan te komen. Het jonge stelletje wat zojuist nog hand in hand had gelopen liep er niet meer. Het geschreeuw hield op en wat overbleef was een zacht gesnik. Hij had zijn verdriet lang opgekropt. Té lang… En nu op eerste kerstdag, was het alsof hij voor het eerst besefte dat hij alleen verder moest. Jan stond op en liep verder. Hij liep naar huis. Daar aangekomen zag hij in zijn tuin de kerstboom staan, die ze altijd ná kerst terugplantten in de tuin. Hij liep de schuur in en pakte een schop. Op zolder stonden vast nog wel ergens kerstballen.

Nou geef maar commentaar

Liefs Gravin

[I C U]

Weinig origineel, vind ik, maar verder wel aardig. Probeer iets meer gebruik te maken van alinea's en witregels, ik denk dat dat zelfs aan korte verhalen iets toevoegd.
Sommige stukjes kun je nog beter uitwerken. Het ziekenhuis- gedeelte bijvoorbeeld, of het stukje van zijn kerstdiner, dat dat vorig jaar zo gezellig was met Stella, toen wisten ze nog niet van haar ziekte, enz. Zoiets. Misschien kun je iets doen met het rondslenterende stelletje, afgrijzen op hun gezicht, of dat het meisje een hand op zijn schouder legt en met een zachte stem vraagt: 'Gaat het wel, meneer?' Tja, ik verzin nu zomaar iets, het is natuurlijk jouw verhaal

[Gravin]

ja ik vind dat je eigenlijk wel gelijk hebt. Ik had dat gedeelte met dat stelletje beter uit kunnen werken. Nu hangt het er maar zo 'bij'..?
en inderdaad het ziekenhuis.

bedankt voor je commentaar
Liefs Gravin

[Ndimension]

Er staan een hoop korte zinnetjes in, dat lees niet echt prettig.

Jan stond op en liep verder. Hij liep naar huis.

En zulk soort zinnen zijn toch totaal niet mooi? Je had er best wat meer emotie in kunnen stoppen. Dit lijkt meer op een script dan op een verhaal.
Probeer te werken aan mooie, vloeiende zinnen. En maak sommige dingen niet te houterig, laat wat emotie in het verhaal voorkomen; maak het wat levendiger. Voor de rest niet echt wat aan te merken...