Mening svp

Ik heb een bundeltje verhalen, maar ik heb gemerkt dat mijn latere verhalen nogal verschillen met mijn eerdere. Vooral door de sterkere aanwezigheid van de vertellerpersoon.
En nu wilde ik even vragen of jullie het geheel door kunnen lezen en voorkeur kunnen geven aan meer of minder vertellerelement in de verhaaltjes. Gracias

Loren, jongen die Icarus inspireerde, zoon van een donderwolk en een man. Loren, de jongen. Geboren en geteisterd met een donderwolk in het leven. Auteur van betere levens voor de onbeduidende mensen die hij toch in hun levenstijd wil helpen. Hun pogingen om wat terug te doen slaat hij af of omarmt hij. Zijn pogingen om zijn moeder trots te maken zijn verdeeld over zijn lange leven.

De verteller gaat er goed voor zitten en kijkt de kleine cirkel rond.
Een dag in het begin van zijn leven had hij bedacht dat zijn frustraties zo sterk waren dat als hij die verzamelde, hij de zwaartekracht, die toch al zwakker was in de Mensteit, kon overwinnen, begint ze En het werkte. Veertien dagen bewaarde hij zijn frustraties, geen enkele raakte hij kwijt. Kleine bliksemschichtjes omcirkelden zijn hoofd. Op de veertiende dag verlieten zijn voeten de aarde. Dood is een onbekend begrip voor hem. Hij zou zich bij haar voegen, een zoon zijn die trots waard is. Maar een meisje riep om hem. Mager en verwaarloosd was ze herkenbaar als iemand die Loren’s verhalen teveel haar leven heeft laten beheersen. Ze sprong naar zijn enkels, jankend als een beest die geen voedingsbron wil laten gaan. Loren is haar voedingsbron voor haar geest. Maar Loren negeerde haar. Zijn moeder zond bliksemschichten als waarschuwing. Halfmensen moesten niet denken dat zij gelijk aan de heelalscheppingen konden staan. Maar Loren bleef stijgen. Het meisje, de verslaafde, viel. Haar krakende botten waren niet meer dan een achtergrondgeluid voor hem. Een woedend gezicht verscheen tussen de samengetrokken wolken. Regen en hagel stortten zich op de aarde. De bliksems verdwenen van Loren’s voorhoofd. Wolkenarmen reikten naar hem terwijl een stem in een alleen voor hem begrijpbare taal tot hem sprak. Zijn moeder waardeerde zijn moeite niet. Totaal niet. Door een windvlaag werd hij uit de lucht geschept en in het luchtledige gezonden. Hij viel, en voelde angst. Angst en woede. Maar hij zou zijn moeder niet van zijn angst kennis laten nemen. Zijn woede verliet zijn mond als een bal van vuur, en heel de jonge wereld zag die dag iets wat een komeet kon zijn in de lucht. Loren viel verder. Woede verdween naar de achtergrond, angst zette haar nagels in hem. Voor hij de grond raakte was zijn laatste adem al uit zijn longen verdwenen. De verteller valt eventjes stil, en de collectieve gedachte van de groep is bijna te horen.
Drie dagen later werd het nog intacte lijk door een bliksemschicht geraakt. Loren stond weer op. Ergens was er toch wel iets wat moederliefde genoemd kon worden.
2:
Clse, het donkere meer. Clse werd vaak door onwetenden verward met Sylv, de steen. Onwetenden denken dat er niks meer aan Clse is dan het oog ziet. Niets voor niets zijn zij onwetend. De weinigen die bekend zijn met Clse, zich misschien zelfs vrienden van haar kunnen noemen, weten dat er zo veel meer is.

Clse was niet alleen door mensen onbegrepen. Ook sommige halfmensen lieten haar liever links liggen dan met haar in contact te komen. De verteller glimlachte. Hierdoor wist iedereen niet wat hij of zij miste. Clse was er voor de mensen, altijd. Sommigen die zij geholpen had vroegen of ze iets terug konden doen, maar dan schudde zij haar hoofd en verliet hen. Mensen die zich hier door beledigd voelden noemden haar arrogant, dat ze geen hulp van mensen wilde. De verteller schudt haar hoofd. Clse kon geen hulp aannemen. Niet dat ze altijd hulp nodig had, ze was tenslotte meer dan een gewoon mens in de Mensteit. Maar als ze eens hulp nodig had, als haar biologische mensenmoeder haar leven weer eens te slechte had beïnvloedt, dan nog kon Clse niet om hulp vragen. Of wilde ze het niet. Dat wist zelf ik niet.
Het was een beperkte groep, de wezens die ze haar vrienden noemde. Mensen en halfmensen waren onderdeel van deze groep. Sommigen waren er alleen om haar plezier te bezorgen, anderen probeerden haar ook de slechte kanten van haar leven te delen.

Op een dag besloot Clse haar wezen bloot te leggen voor de groep wezens die ze haar vrienden kon noemen.
Ze begon te vertellen. Ze vertelde over haar moeilijke opleiding in de verre landen, over haar mensenmoeder en haar opvoeding, over haar dagelijks leven met het helpen van mensen.
Ik heb het gevoel wat de aanwezige wezens kregen ook doorstaan, dus ik hoop dat ik het goed genoeg kan overbrengen. De verteller gaat rechtop zitten en zucht diep. Eerst zag je de mensen inzakken. Niet fysiek, maar mentaal. Het is niet voor niets dat ik Clse het donkere meer heb genoemd. Zij verdronken in haar misère, konden de zwaarte van haar leven niet aan. Het enige merkbare was het afnemen van hun ademhaling, die steeds langzamer werd voor de mensen in elkaar zakten, stierven. Clse merkte het niet. Met tranen op haar wangen vertelde ze verder. Ook de halfmensen werden aangetast door haar verhalen. Diepe, zware treurigheid werd over hen heen gehangen als een loden deken.
Na minuten, uren, dagen, viel Clse stil. Met rode ogen keek ze op naar de Eerste en zei: ik kan mijn verhalen niet vertellen. De verteller keek op van haar handen, haar rode ogen zichtbaar. Ik kan mijn verhalen niet vertellen zonder mijzelf te censureren, ze verdrinken allemaal. De halfmensen kwamen langzaam een voor een uit een comateuze slaap bij. Ik zal donker zijn, maar met genoeg oppervlakkige informatie om de mensen tevreden te stellen. Toen stond ze op en verdween, naar de zee.

[Edithjuh]

Bij de eerste regel haak ik al af, sorry, niet mijn stijl...

De duidelijke aanwezigheid van de verteller is erg origineel, maar je kunt er véél meer mee doen, lijkt me.