fundamentele eenzaamheid

[Optima]

1

[Raven]

hoezo kan je op niemand terugvallen dan ?

[Optima]

1

[Raven]

Optima schreef op 27-11-2005 @ 17:13 :
nee, als het er op aankomt niet nee....

probeer eens te vertellen wat je precies bedoelt ?
lucht in elk geval op

[Nona]

Uh ja, hoe ben je daar dan achter gekomen? Niet een kwestie van een lang nachtje slapen? ({)(})

[botervleug]

Ik ken dat, en ik geloof ook dat dat waar is. dat hoeft niet absolute wanhoop te betekenen. het betekent wel dat je kan herwaarderen wat je hebt. je vrienden kunnen je niet compleet helpen, maar wel iets. je kunt alleen je eigen beslissingen maken, maar iemand kan misschien fungeren als klankbord. gebruik de middelen die je wel hebt, gebruik je vrienden, in zoverre als een goede relatie toelaat, en versterkt.

[lady of the dark]

botervleug schreef op 27-11-2005 @ 22:49 :
Ik ken dat, en ik geloof ook dat dat waar is. dat hoeft niet absolute wanhoop te betekenen. het betekent wel dat je kan herwaarderen wat je hebt. je vrienden kunnen je niet compleet helpen, maar wel iets. je kunt alleen je eigen beslissingen maken, maar iemand kan misschien fungeren als klankbord. gebruik de middelen die je wel hebt, gebruik je vrienden, in zoverre als een goede relatie toelaat, en versterkt.

En weet, dat wat er ook gebeurt, dat je altijd jezelf nog hebt.

[elledc]

lady of the dark schreef op 28-11-2005 @ 06:56 :
En weet, dat wat er ook gebeurt, dat je altijd jezelf nog hebt.

Dit biedt niet veel troost denk ik, enkel jezelf hebben betekent pure eenzaamheid.

Ik heb enkel mijn vriend op wie ik kan terugvallen. Met mijn ouders (en met een groot deel vd familie trouwens) zal ik eeuwige conflicten hebben, zij zijn er niet voor mij. Op psychologisch gebied ben ik van hen ontvreemd. Vrienden zoals in "echte vrienden"? Die heb ik ook niet.
Een leven zonder mijn vriend, betekent voor mij dus het einde.
Ik ben zeer kritisch en heb vaak het gevoel niet veel te hebben aan avondjes uit met vrienden, ik kan me soms ook zo ergeren aan anderen... Dat ik dus geen echte vrienden heb, is een eigen keuze, ik ben heel graag op mezelf gesteld, ik ben graag alleen...

Ik denk dat het niet vreemd is dat in de huidige maatschappij steeds vaker mensen het gevoel hebben er alleen voor te staan, ... wat je ertegen doet? Je erbij neerleggen... of niet teveel verwachten van de ander... misschien.
Ik weet het ook niet, misschien moet de mens meer voldoening halen uit oppervlakkige contacten.

[Hijo de Puta]

Relax! Je hebt altijd jezelf, en geloof me..dat is zoo belangrijk, als bv ik ECHT op iemand moet terugvallen heb ik er ook maar 1 of 2, en dat terwijl ik ontzettend veel vrienden heb. En van die 1/2 weet ik het ook niet eens 100% cker!, het is gewoon lastig om zo`n situatie te creeren..het vergt een hoop inspanning, vertrouwen en vooral tijd!

Het belangrijkste is gewoon dat je positief in je schoenen staat, weet wat je wil, en weet waar je gelukkig mee bent..ik heb altijd al gedacht en gelooft..jezelf goed voelen is eigenlijk de normale staat waarin je verkeerd..wanneer je je niet slecht voelt/ongelukkig bent. Wat ik dus doe is goed weten wat me ongelukkig/pissed maakt, er ligt dan ook altijd wel een a4tje met een lijstje en de titel: Things that are pissing me off.

En ik vind eenzaamheid pas eenzaamheid als je jezelf verlaten hebt, als je weet dat je niks kan doen om je staat waarin je verkeerd te behelpen..en daar ECHT in gelooft, dat is pas eenzaamheid!

Als je dan eenmaal weet wat je wilt, en gelukkig (dus..niet-ongelukkig) komt de rest waarschijnlijk vanzelf wel, zo ging dat bij mij.

wat doe je, als je erachter komt, dat ondanks al je 'vrienden' en mensen die 'het beste met je voorhebben', je er als het er op neerkomt helemaal alleen voor staat?

Om eerlijk te zijn heb ik daar voor het eerst over nagedacht bij het lezen van dit topic..en wat ik doe? Tsja niks? Ik leun op mezelf, ik leun niet op anderen.

[gezweetwel]

Ah, iedereen heeft toch last van die fundamentele eenzaamheid? Uiteindelijk is er maar één iemand die alle facetten van jezelf kan (leren) kennen en daar rekening mee houden en je op alle niveaus "begrijpen", en dat ben je zelf. Je vrienden zijn er enkel om een deel van dat eenzaamheidsgevoel weg te nemen. Maar nogmaals, dat geldt voor iedereen en na een tijdje went de gedachte heus wel.

[Releric]

Fundamentele eenzaamheid of alleenheid? Ik herken wat je bedoelt, de negatieve ervaring van de eenzaamheid en de positieve ervaring van de alleenheid. Voor mij is dat gevoel onderdeel van het volwassen worden, het realiseren dat je (in de kern) niemand hebt om op terug te vallen, niemand om je te verzorgen.

Je bent alleen, wij allemaal zijn alleen, omdat wij elkaar nooit voor 100% zullen begrijpen. Dat is fundamentele zekerheid .

Het probleem zit volgens mij ook niet erin of je veel mensen/vrienden etc. hebt, maar in jezelf. Of je jezelf kent en wat je van jezelf verwacht, of iets dergelijks.

[gezweetwel]

Ja, en "vriendschap" herdefiniëren, lijkt me ook handig. Verwachtingen krijgen die men wel kan inlossen.

[Silver_Rose]

Optima schreef op 27-11-2005 @ 17:10 :
wat doe je, als je erachter komt, dat ondanks al je 'vrienden' en mensen die 'het beste met je voorhebben', je er als het er op neerkomt helemaal alleen voor staat?

ik ben verdrieitg, want ik besef nu pas dat ik op bijna niemand terug kan vallen, behalve mijn ouders, en zelfs dat is onder voorbehoud.

heb ik ook weleens voelt kut

[Rufus]

Juist eenzaamheid. ik zit hier zelf ook nog wel eens over na te denken, al is het niet meer zoals vroeger, toen ik me nog wel eens eenzaam voelde. Ik denk dat je (zelf heb ik dat) af en toe wel eens het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voor staat. In sommige gevallen is dat ook zo, bij bepaalde keuzes, die moet je helemaal zelf maken. Maar dat isdan de "tol" die je betaald voor vrij zijn. Wees blij dat je die zelf kan maken.

Het heeft ook een heleboel met angst te maken. Ik heb een keer gelezen over angst en er werd in dit geval de vergelijking te gemaakt met een reuzenrad. Je gaat in zo'n reuzenrad en het gaat allemaal best ok. Je bent helemaal bovenop en dan gaat het echt super. Best leuk dat het allemaal super gaat, onderin stapt er iemand in het reuzenrad en je blijft een tijdje stil staan. Daar boven, maar onverhoede is het zo dat je weer naar beneden gaat. De angst. Het gaat weer net zo kut als dat het ging. Ik denk dat dit een groot onderdeel van het leven is. Het is cliche, maar het is gewoon een beetje een golf beweging. Soms gaat 't goed, soms gaat 't slecht. Iedereen heeft hier last van, ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die hier geen last van heeft. Het is aan de ene kant kut dat je hier last van hebt, aan de andere kant is het goed. Het is ook een drijfveer, het drijft je om andere dingen te doen. neem nou jou voorbeeld. Je zet hier wel weer een post op dit forum. Dat betekend dat je ermee zit, dat je eenzaam bent. Als je helemaal niet dat "klote" gevoel hierbij had, was je ook nooit dit topic begonnen. Nu krijg je reacties en ga je er weer anders over nadenken.

Ik denk niet dat ik hier ooit vanaf zal komen, het reuzenrad effect, maar wel dat je er naarmate je het steeds beter kent er wat beter mee om kan gaan. Misschien is dit een ilusie, maar voor nu is het een mooi streven (er beter mee om leren gaan). ook voor mij is 't allemaal een beetje wazig en weet ik niet wat ik ermee moet. De toekomst zal ons leren.

Succes er verder mee, en praat erover. Praten helpt niet, maar 't is wel een goeie manier om je tijd te verdoen

[Sartre]

Ik denk dat het onder andere door je sig. komt. Als je dat als levensmotto hebt zou ik ook niet te intens met je willen omgaan.
Als ik jou was zou ik even nagaan wie je echte vrienden zijn en uitproberen hoe ze reageren als je echt met problemen bij ze komt. In tijden van nood leert men zijn vrienden kennen weet je wel. Als ze je er echt alleen voor laten staan zijn het geen echte vrienden, zo simpel is het. Als jij het idee hebt dat je er wel altijd voor mensen bent wanneer ze je eens echt nodig hebben is dat niet eerlijk... als dat ook niet altijd het geval is kan het ook aan jezlef liggen. Dat is niet altijd leuk om te horen maar het zou kunnen... Het leven bestaat uit geven en nemen en onthoud: wie goed doet goed ontmoet.
Een hoop domme clichés en spreekwoorden maar ze hebben een kern van waarheid.

[Sartre]

Ik wist niet dat het zo triest gesteld is met de sociale gesteldheid van veel leeftijdsgenoten
Ik weet overigens niet precies wat je met terugvallen bedoelt, maar ik denk van mezelf dat ik altijd bij mn ouders terecht kan wat er ook is. Verder heb ik zeker 3 zeer goede vrienden waar ik altijd terrecht kan. En zelfs nog bij mn ex, maar dat doe ik liever niet

sterkte Optima

[Daboman]

@optima

Ik denk dat je van veel mensen niet weet dat je op ze terug kunt vallen. Ik heb ook af en toe last van eenzaamheid. Maar later blijkt dan altijd weer dat ik toch op mensen had kunnen terug vallen. Neem ze eens wat meer in vertrouwen zou ik zeggen.

[dark princess]

Ik herken het wel heel erg eigenlijk! Ik heb ook geen 'echte vrienden' waar ik op terug kan vallen, er zijn wel een paar mensen waar ik mee omga, maar daar zou ik niet zo snel heen gaan als ik me niet goed voel.

Ik weet verder ook niet zo heel erg wat je eraan moet doen eigenlijk. Voor mij helpt het forum wel, kan je gewoon je frustraties op kwijt of als je ergens mee zit, er is altijd wel iemand die het herkent of iemand die advies geeft. Ook is het fijn dat je dan je verhaal kwijt kunt, maar verder kent toch (bijna) niemand je hier, dus dat is ook wel prettig als je eens in een opwelling dingen uitkraamt, iig bij mij

Maar echte vrienden zijn natuurlijk leuker en fijner...een schouder, dan is een beeldscherm of toetsenbord best hard...