Haten

[Eenzaamheid]

Ken je dat gevoel? Iemand zo intens haten dat je er bijna misselijk van wordt zo sterk is het gevoel?
Ik heb het op dit moment.
Mijn moeder heeft er in de tijd van mijn jeugd alles aan gedaan om het leven van mij en mijn vader zuur te maken, wat haar aardig gelukt is moet ik heel erg eerlijk zeggen! Na heel wat therapie en een leefgroep en kamertraining, kan ik eindelijk zeggen dat ik me redelijk gelukkig voel.
Vervolgens lees ik een paar opmerkingen van mijn zusje op een of andere site over dat ze zoveel bewondering heeft voor mijn moeder! Ze heeft het altijd zo moeilijk gehad doordat mijn vader haar had verlaten en omdat ze ons alleen moet opvoeden! Met daarbij een aantal misplaatste opmerkingen over mijn vader. Dan kan ik zo ontzettend boos worden!
En dan is het er weer het haat gevoel!
En dan komen de herinneringen allemaal weer naar boven... en vervolgens de misselijkheid.
Op zo een moment heb ik echt het gevoel dat ik er alleen voor sta,
mijn vader heeft niet meegemaakt wat mijn moeder deed bij mij en mijn zusje stond er met haar neus boven op als ik weer eens een klap kreeg, maar die ontkent dat mijn moeder me ook maar met 1 vinger heeft aangeraakt.
Is dat normaal? Die gevoelens?

[Lo_Siento]

Ik herken je gevoelens niet maar het lijkt me we heel erg moeilijk als je zulke haatgevoelens voor een familielid hebt. Toch vind ik het vrij logisch dat wat je moeder jou en je vader heeft aangedaan onvergevelijk is. Ik denk dat zulke gevoelens wel normaal zijn als je zulke heftige dingen hebt meegemaakt.

[darkfairy]

ik denk dat die gevoelens zeker wel normaal zijn ja

[JaJ]

Eenzaamheid schreef op 11-12-2005 @ 18:39 :
Ken je dat gevoel? Iemand zo intens haten dat je er bijna misselijk van wordt zo sterk is het gevoel?
Ik heb het op dit moment.
Mijn moeder heeft er in de tijd van mijn jeugd alles aan gedaan om het leven van mij en mijn vader zuur te maken, wat haar aardig gelukt is moet ik heel erg eerlijk zeggen! Na heel wat therapie en een leefgroep en kamertraining, kan ik eindelijk zeggen dat ik me redelijk gelukkig voel.
Vervolgens lees ik een paar opmerkingen van mijn zusje op een of andere site over dat ze zoveel bewondering heeft voor mijn moeder! Ze heeft het altijd zo moeilijk gehad doordat mijn vader haar had verlaten en omdat ze ons alleen moet opvoeden! Met daarbij een aantal misplaatste opmerkingen over mijn vader. Dan kan ik zo ontzettend boos worden!
En dan is het er weer het haat gevoel!
En dan komen de herinneringen allemaal weer naar boven... en vervolgens de misselijkheid.
Op zo een moment heb ik echt het gevoel dat ik er alleen voor sta,
mijn vader heeft niet meegemaakt wat mijn moeder deed bij mij en mijn zusje stond er met haar neus boven op als ik weer eens een klap kreeg, maar die ontkent dat mijn moeder me ook maar met 1 vinger heeft aangeraakt.
Is dat normaal? Die gevoelens?

ik ben bang dat die gevoelens normaal zijn, daarom bestaat er ook een woord voor he? Ik wil wel ook even zeggen dat haat iets vrij subjectiefs is en nogal oogpuntsgebonden, dus oordeel er alsjeblieft niet te snel naar. ik heb geen idee van je geschiedenis, maar ik zie wel dat je zusje over je vader denkt zoals jij over je moeder. wie haat er nu terrecht, wie begrijpt er precies wat er gebeurt is? Ik heb af en toe, zelden heel zelden de levendige voorstelling dat ik iemand aan zijn of haar hals tegen een mooie betonen muur slinger, maar achteraf vind ik het toch bevredigender om iets uit te praten

[Eenzaamheid]

Helaas kan de geschiedenis tussen mij, mijn moeder en mijn zusje niet uitgepraat worden. Al die tijd heb ik wel de hulp gehad en mijn moeder en zusje hebben dit afgewezen! Helaas. Mijn moeder ontkent ook alle dingen die er gebeurd zijn en dat doet mijn zusje net zo hard

Eenzaamheid schreef op 08-01-2006 @ 13:16 :
Helaas kan de geschiedenis tussen mij, mijn moeder en mijn zusje niet uitgepraat worden. Al die tijd heb ik wel de hulp gehad en mijn moeder en zusje hebben dit afgewezen! Helaas. Mijn moeder ontkent ook alle dingen die er gebeurd zijn en dat doet mijn zusje net zo hard

Tja, playing hard??

ik weet niet hoe je situatie is, maar haat gevoelens zijn nooit goed. Dus als zij ontkennen wat er gebeurt is, zou jij hun moeten ontkennen, en dat bedoel ik vrij letterlijk. Rigoreus alle banden die je nog met ze hebt, doorsnijden. Je niks meer van ze aantrekken. Dan krijg je voor jezelf ook rust. En kun je later zien, dat als je alles hebt verwerkt, of je ze nog een kans wil geven of niet.

Ik herken haatgevoelens, maar ik haat nu niet meer. Ik weet niet precies waardoor het weg is gegaan, maar ik weet in ieder geval dat ik niets aan haten heb. De veroorzaker is namelijk allang uit zicht verdwenen en de kans dat ik hem tegenkom is bijna nul. Then again, de kans dat ik hem nog een tweede keer tegenkom is echt nul.

[schoenzool]

Damn.. . Ik zou ze dan ook intens haten en ze helemaal kapot te maken (letterlijk en figuurlijk).

schoenzool schreef op 09-01-2006 @ 20:38 :
Damn.. . Ik zou ze dan ook intens haten en ze helemaal kapot te maken (letterlijk en figuurlijk).

Je vindt het vast niet leuk als ik zeg dat het normaal is dat je pubert?

[schoenzool]

Grimm schreef op 09-01-2006 @ 20:50 :
Je vindt het vast niet leuk als ik zeg dat het normaal is dat je pubert?

[Balance]

Eenzaamheid schreef op 08-01-2006 @ 13:16 :
Helaas kan de geschiedenis tussen mij, mijn moeder en mijn zusje niet uitgepraat worden. Al die tijd heb ik wel de hulp gehad en mijn moeder en zusje hebben dit afgewezen! Helaas. Mijn moeder ontkent ook alle dingen die er gebeurd zijn en dat doet mijn zusje net zo hard

Als je moeder zich naar je zusje wel normaal gedraagt en ze ontkent wat er gebeurd is vroeger, dan is het toch ook niet raar dat je zusje denkt dat je moeder het perfect heeft gedaan?
Zij kent jouw ervaringen niet zoals jij ze kent en kan dus ook niet op dezelfde basis als jij een mening over je moeder vormen.

Kan het ook niet zo zijn (ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd is) dat je moeder voor je zusje inderdaad een prima moeder is geweest?