een goede vriendin met HEEL veel problemen...

[kita]

ik heb een hele tijd geleden hier al een bericht geplaatst over een hele goede vriendin van me die een eetstoornis, namelijk anorexia en later boulimia, heeft (gehad), die een dubbele persoonlijkheid in haar hoofd heeft en nog veel meer van die dingen. (zie: http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1189120 ). ik was toen al ten einde raad wat ik in godsnaam met haar aanmoest, omdat zij het vertikte om hulp te zoeken en ik daardoor zo ontzettend het idee kreeg dat dit alleen maar aandachttrekkerij was. het was gewoon niet eerlijk, ik en twee andere hele goede vriendinnen (we zijn een heel hecht groepje met zn vieren) hebben alles wat we konden voor haar gedaan. ik heb ik weet niet hoe vaak aan de telefoon gehangen met een 'professioneel' iemand, ik heb mailtjes gestuurd naar instanties, ik heb vanalles opgezocht op internet en veel meer kón ik gewoon niet doen.
ik heb M (de vriendin in kwestie) de mailtjes die ik van de instanties kreeg doorgestuurd waarna ik te horen kreeg dat ze nu écht hulp ging zoeken. tevergeefs.. ze deed het niet. het probleem was dat de tijd drong want zij zou in oktober van 2005 vertrekken naar het buitenland voor een jaar. ik heb toen weer gebeld met zo'n professioneel iemand en die zei dat het enige wat ik nog kon doen was haar vragen of ze een simpele bloedtest kon doen om te kijken of dat allemaal goed zat. ik heb het haar gevraagd, ze zou het doen, maar weer tevergeefs. ze deed het weer niet. ik heb er verder niet meer naar gevraagd, ik vond dat het aan haar was om nu een keer wat van haar kant te laten zien, maar kennelijk was dat teveel gevraagd.
nu zit ze dus al een paar maanden in het buitenland. we mailen heel veel met zn vieren en dat is super gezellig, totdat M met een mailtje kwam waarin ze vertelde dat ze een paar keer seks had gehad met haar ex (die daar op bezoek kwam) tegen haar zin in (voor de rest maakte ze constant grappen in haar mail en het was dus helemaal niet 'verdrietig' of wat dan ook). en geloof me, die jongen heeft haar niet gedwongen of wat dan ook, dit is gewoon typisch M; ze gaat altijd tot het uiterste, tot in het extreme. toen ik dit las was dat echt de druppel voor mij. naast haar 'psychische afwijkingen' maakt zij zó veel extreme situaties mee, dat wil je echt niet weten. ik ben het zo zat om constant meelevend te reageren en haar te steunen. ik heb toen besloten om een hele harde/realistische mail terug te sturen en mn andere twee vriendinnen hebben dat ook gedaan. daar reageerde ze heel verontwaardigd op, dat ze niet kon geloven hoe erg ze 'langs ons heen had geleefd', dat ze niet kon geloven dat deze ontzettend hechte vriendschap opeens totaal veranderd was. ook viel ze ons aan op dat we het 'dan wel heel lang voor ons hebben kunnen houden' wat gewoon echt niet waar is. ik vind het zo egoïstisch om zoiets te zeggen. ze wéét gewoon hoeveel we er mee zitten, hoeveel we voor haar hebben gedaan. we hebben het er echt vaak genoeg over gehad, dus dit sloeg volkomen nergens op.
ik ben nu echt radelozer dan ooit. ik wil geen aandacht meer schenken aan dit soort zieke geragingen van haar. van ons moet ze kosten wat het kost hulp zoeken, alleen ziet ze dit zelf absoluut niet in. volgens haar zit ze lekkerder in haar vel dan ooit, het eten gaat goed (DUS is volgens haar dr eetprobleem weg, wat natuurlijk bullshit is), en deze situatie vindt ze zelf ook stom maar niet stom genoeg om opeens hulp te gaan zoeken. het gaat er bij ons juist om dat ziekelijke gebeurtenissen elkaar steeds opstapelen, het gaat dus niet om dit ene enkele maar dit is wel de druppel voor ons geweest.
dit is nog lang niet alles, maar anders zou dit verhaal echt te lang worden. ik hoop zo dat iemand me kan helpen.. wát is nou het beste wat ik/wij kunnen doen? ophouden met aandacht geven? is zo'n 'harde' mail goed geweest? of moeten we haar opeens wel blijven steunen? zij moet echt waarschijnlijk eerst bijna overlijden wil zij inzien dat ze ziekelijk bezig is, dus wij dachten als we het met de vriendschap (wat voor haar heel belangrijk is) wat rustiger aan gaan doen, misschien dringt het dan enigszins tot haar door..

Je kunt haar niet verplichten hulp te zoeken, als ze zelf niet wil houdt het op. Hoe moeilijk dat ook is. Als je niet meer meelevend wilt reageren en haar niet meer wilt steunen, dan moet je dat niet meer doen. Je kunt haar vertellen waarom je dat niet meer doet, als ze dat niet kan begrijpen, dan zit er weinig anders op dan of dat accepteren of de vriendschap stop zetten.

Wat het beste is om te doen is niet te zeggen, dat verschilt te veel van persoon tot persoon. Ik zou doen wat bij jezelf goed voelt (dat hoeft niet ten koste te gaan van een ander).

Zou je ajb met hoofdletters willen typen? Dat leest een stuk makkelijker, zeker bij zo'n lange post.