verwerken verlies

[anterx]

Het klink waarschijnlijk heel erg dom, maar hoe kun je een verlies (een beetje) verwerken? Ik had tot een paar jaar geleden nooit te maken met de dood. Nu ben ik in een paar jaar tijd twee mensen verloren door zelfmoord. Ik weet hier eigenlijk niet goed mee om te gaan. Soms heb ik heel sterk de drang naar het graf te gaan, maar misschien is dat juist helemaal niet goed en stort ik daar emotioneel in. Sorry als dit hier niet thuis hoort.

Misschien is het fijn om er met mensen over te praten? Met iemand bij wie jij je op je gemak voelt? Ik weet niet of je dat wel eens gedaan hebt, maar het kan een enorme opluchting zijn.
Een keer flink janken kan denk ik ook wel opluchten.

Zelf heb ik nog nooit iemand echt verloren, dus ik kan me niet echt goed inleven. Een vriendin van mij heeft wel ooit iemand verloren en ik heb er met haar over gepraat. Ik kan haar weliswaar niet helpen, maar erover praten lucht misschien op. of als je van creatieve dingen houdt, dan kan erover tekenen, schrijven of muziek maken misschien een beetje helpen?

Waarom zou het niet goed zijn om naar het graf te gaan? Omdat je in zou kunnen storten? Kan, maar misschien ook niet. De enige manier om er achter te komen is het proberen. (Dat zou ik iig doen als ik de drang voelde om er heen te gaan.) Neem iemand mee, een familielid, een goede vriend(in), ... dan is er iemand om je te steunen ed.

Praten kan ook helpen en schrijven soms ook en zo is er nog wel meer (huilen, dichten, tekenen, verven, aflleiding zoeken, ...). Het is voor iedereen verschillend wat helpt, om erachter te komen wat voor jou goed werkt zul je moeten uitproberen.

[coopergirl]

Misschien een dooddoener, maar iedereen heeft een andere behoefte om het te verwerken. Een voorbeeld; toen een dierbaar iemand overleed ging mijn zusje in huis een soort altaar maken met foto's en kaarsen. Elke dag ging ze de foto's doornemen en had ze een huilbui. Uiteindelijk was dit een onderdeel van haar verwerkingsproces. Ikzelf ben anti foto's en graven. Ik mijd deze dingen juist.
Sommige mensen vinden het prettig samen herinneringen op te halen. Een ander schrijft gedichten/ brieven 'naar' de overleden persoon en legt ze op het graf. Een kaarsje aansteken op iemands graf of de boel er een beetje opruimen kan soms ook een beetje therapeutisch werken.

Er bestaat geen pasklaar antwoord. Doe wat je gevoel zegt. En stort je bij dat graf gevoelsmatig in, laat het dan gewoon gebeuren.

Succes!

[Thee Muts]

Het belangrijkste is dat je het de tijd geeft, naar je eigen gevoel luistert en er veel over praat (als je daar behoefte aan hebt). Er zullen vast mensen om je heen zijn die er ook bij betrokken zijn geweest, dus misschien kun je daar wat steun vinden en er met elkaar over praten. Wees niet bang dat mensen je een zeur vinden als je erover wil praten. Het verwerken van een verlies heeft tijd nodig en daar zijn er over praten en het een plekje kunnen geven een groot onderdeel van.

En volg dus ook je eigen gevoel, doe dat waar je behoefte aan hebt. Als je graag eens langs het graf wil, moet je dat gewoon doen. Alleen of samen met iemand, net wat jij het prettigst vindt. En misschien komen er dan wel heel veel emotes los, maar is dat erg? Vaak zet dat juist het verwerkingsproces is gang, zoiets is heel natuurlijk. Je hebt iets ingrijpends meegemaakt, dus daar horen ook een hele hoop emoties bij die je bij jezelf toe moet laten en die je ook met anderen kunt delen.

Het is zeker niet makkelijk om met zoiets om te gaan en om al die verschillende emoties te 'moeten' ervaren, maar uiteindelijk geeft het je rust over dat wat er is gebeurd en kun je het een plekje geven. En of je dat nou helemaal zelf doet, of met mensen die dicht bij je staan, of met een professioneel iemand, dat is voor iedereen verschillend en is iets wat je zelf uit zult moeten zoeken.

coopergirl schreef op 14-02-2006 @ 17:52 :
Misschien een dooddoener..

Dat is wel extreem flauw.

[Andora]

Als ik jou was zou ik gewoon naar het graf toegaan. Neem eventueel iemand mee die je op kan vangen als het even niet meer gaat. Ik zelf heb ook iemand verloren aan zelfmoord en heb toen een schriftje bijgehouden met al mijn gedachtes aan hem en alles er om heen.
maar zoals de rest al zegt, iedereen heeft een andere manier om het een plekje te geven.

[anterx]

Ik kan er niet echt met iemand over praten. Mijn ouders willen het er niet meer over hebben. Ze vinden het natuurlijk verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar er is niks meer aan te doen dus vinden ze dat ik me niet moet bezig houden met vragen als waarom en had het voorkomen kunnen worden.

Vrienden willen me wel helpen, maar die kunnen het niet goed begrijpen. Ze hebben niet zoiets meegemaakt.

Moet iemand per sé hetzelfde hebben meegemaakt om naar je te kunnen luisteren en je te kunnen steunen?

Als jij vindt van wel, dan zou je idd op zoek kunnen gaan naar lotgenoten. Via internet is dit vrij gemakkelijk, maar ook irl zijn hier zeker mogelijkheden toe. Je zou ook eens met je huisarts of iemand op school kunnen overleggen?

[anterx]

Nou eigenlijk weet ik niet of ik dat een vereiste vind. Maar veel mensen zijn gelijk bang dat als ik het erover heb dat ik ook zelfmoord ga plegen.

[Thee Muts]

Dan zou het fijn zijn als je de kans zou krijgen aan hun uit te leggen dat dat niet zo is (tenminste, ik neem aan dat dat niet zo is?) Het is heel vervelend als je het idee hebt niet bij mensen terecht te kunnen terwijl je dat wel zou willen. Zeker dat je ouders er op die manier op reageren, maar misschien vinden zij het zelf ook wel heel moeilijk om het er over te hebben. Zijn ze bang de verkeerde dingen te zeggen of dat het voor jou moeilijk is om erover te praten.

Als je wil, kun je natuurlijk altijd nog een keer met je ouders praten en hen duidelijk maken wat dat voor jou betekend en dat je over meer dingen dan alleen het waarom wil praten. Kan me bijna niet voorstellen dat ze er niet voor je willen zijn, maar weet natuurlijk niet hoe jouw relatie met je ouders is.

Of zoek anders lotgenoten idd, denk dat die zelfs hier op het forum wel te vinden zijn. Of mensen die minder dicht bij jou staan, die vinden het vaak minder moeilijk om erover te praten omdat het hun zelf minder raakt. Misschien iemand van school waarbij je je hart kunt luchten?