Iemand loslaten

Ok, bij voorbaat mijn excuses voor het lange verhaal, maar ik weet het niet meer.

In oktober heb ik een topic gemaakt over A., die aan de drugs zat (http://forum.scholieren.com/showthre...vriendin+drugs). Inmiddels is ze van de drugs af, ze is afgekickt (zegt ze). Ze heeft veel problemen thuis en op relationeel gebied, maar vooral met zichzelf. Ze zit gigantisch met zichzelf in de knoop, en dat wil ze gaan oplossen door bij vrienden van haar vader te gaan wonen, voor een half jaar. In Nigeria. Ze gaat dus voor een half jaar naar Afrika, waar ze in een aids-ziekenhuis gaat werken. Ik heb haar een tijdje al niet meer gesproken, maar hoorde via via dat ze zondagmorgen gaat. Ik ben haar al de hele week aan het bellen, maar ik krijg haar maar niet te pakken. Morgen probeer ik het nog een keer, maar als ik haar dan niet te pakken krijg, dan is ze dus weg en kan ik haar ook voor een half jaar niet spreken. Ik heb haar al vaker een tijd niet gesproken, maar ik blijf contact op nemen. Ik heb een groot zwak voor haar, hou het daar maar op.
Nu is het zo dat ik haar graag nog een keer spreek, maar de kans zit er dik in dat ik haar morgen ook niet te pakken krijg.
Het kost me zelf veel te veel energie, want onbewust ben ik er heel veel mee bezig.
Nu wil ik graag dat ik dat boek dicht kan maken, haar boek, dat van mij, en alles wat we samen al gepraat, geruzied en gelachen hebben. En het pas weer open maken als ik haar weer spreek. Om te voorkomen dat ik teveel energie in haar ga stoppen. Het probleem is, ik weet niet goed hoe. Heeft iemand tips? Hoe laten jullie iemand los, hoe laten jullie iemand gaan? Ik weet het echt niet meer....

Alvast bedankt voor het lezen en evt. reacties.
Caroline

Ik weet niet of het hier goed staat, maar ik wist niet waar ik het anders neer moest zetten.

Geen andere manier waarop je haar kunt bereiken? En weet je het zeker dat ze weggaat zondag?
Geen idee hoe je dit moet afsluiten zeker niet als ze niet reageert. Ik zou haar nog een keer bellen, misschien inspreken op de voicemail of een keertje smsen ofzo. En als ze dan niet reageert, klinkt hard, laat haar dan maar gewoon gaan. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel. Maarja, dan gaat ze gewoon op de vlucht en durft ze daar niet voor uit te komen. Denk ik.

Oh, trouwens. Ik kan ook niet loslaten. Mensen niet en dingen ook niet, dus tips heb ik niet voor je daarover.

Dank je voor de reactie

Ik heb haar al eens gesmst, maar juist dat ik haar stem kan horen is voor mij zo belangrijk. Het klinkt misschien stom, maar dan pas weet ik dat alles goed is. Ik snap wel dat ik haar moet laten gaan, maar ik weet niet goed hoe. Mijn zus zegt dat ik haar in een lade moet stoppen in het bureau van mijn hoofd, maar ik kan die lade niet vinden, en als ik denk dat ik hem gevonden, krijg ik hem niet op slot. Het klinkt misschien heel zweverig, maar ik kan de sleutel gewoon nergens vinden.
Snap je een beetje wat ik bedoel?

[CoveredEyes]

Ja, ik snap het wel.

Kan je haar morgen niet bezoeken? Of woont ze heel ver weg ofzo? Ik denk dat je haar morgen nog een paar keer moet bellen, want ik denk dat het ''afsluiten'' makkelijker zal gaan als je haar inderdaad nog een keer hoort (of ziet)...

Als je haar niet te pakken kan krijgen is het aan jou: ga leuke dingen doen (met andere vrienden?), lees een boek, geniet van de kleine dingen. Ga het niet forceren. Ga niet denken ''ik mag niet aan haar denken'' want dan doe je het waarschijnlijk juist...

Want waarom zou je niet aan haar denken? Wat is daar zo erg aan? Als ze je hele hebben en houden zal gaan beheersen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Maar zoek iig dingen die er voor zorgen dat je andere dingen aan je hoofd hebt.

CoveredEyes schreef op 17-02-2006 @ 22:22 :
Ja, ik snap het wel.

Kan je haar morgen niet bezoeken? Of woont ze heel ver weg ofzo? Ik denk dat je haar morgen nog een paar keer moet bellen, want ik denk dat het ''afsluiten'' makkelijker zal gaan als je haar inderdaad nog een keer hoort (of ziet)...

Als je haar niet te pakken kan krijgen is het aan jou: ga leuke dingen doen (met andere vrienden?), lees een boek, geniet van de kleine dingen. Ga het niet forceren. Ga niet denken ''ik mag niet aan haar denken'' want dan doe je het waarschijnlijk juist...

Want waarom zou je niet aan haar denken? Wat is daar zo erg aan? Als ze je hele hebben en houden zal gaan beheersen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Maar zoek iig dingen die er voor zorgen dat je andere dingen aan je hoofd hebt.

Ze woont een uur fietsen hier vandaan, en met dit weer doe ik dat liever niet. Mijn ouders willen niet rijden, en er zijn geen busverbindeingen.
Opzich, zo in het dagelijks leven ben ik er echt niet veel mee bezig, maar als ik aan het einde van de dag thuis kom, merk ik dat ik veel energie kwijt ben. En als mijn moeder dan over haar begint, merk ik dat het inderdaad aan A. heeft gelegen dat ik die energie zo gebruik. Bovendien zit ik elke dag drie kwartier in de bus, en heb sowieso te veel tijd om na te denken.

[CoveredEyes]

Secret Agent schreef op 17-02-2006 @ 22:34 :
Ze woont een uur fietsen hier vandaan, en met dit weer doe ik dat liever niet. Mijn ouders willen niet rijden, en er zijn geen busverbindeingen.
Opzich, zo in het dagelijks leven ben ik er echt niet veel mee bezig, maar als ik aan het einde van de dag thuis kom, merk ik dat ik veel energie kwijt ben. En als mijn moeder dan over haar begint, merk ik dat het inderdaad aan A. heeft gelegen dat ik die energie zo gebruik. Bovendien zit ik elke dag drie kwartier in de bus, en heb sowieso te veel tijd om na te denken.

kan ik me voorstellen...Als het goed is, is ze gisteren weggegaan, heb je haar nog kunnen bereiken?

Wat ik even niet begrijp: in het dagelijks leven (dus ik neem aan als je naar school gaat enz) ben je er niet zo mee bezig zeg je, maar toch kost A je energie.. Op welke manier dan? Dat je toch (misschien onbewust) aan haar denkt?

Je zou je moeder kunnen vragen of ze niet meer naar A. vraagt? Als je dat vervelend vind...
En je zou in de bus muziek kunnen luisteren? Dan ben je miss wat afgeleid.

CoveredEyes schreef op 20-02-2006 @ 15:46 :
kan ik me voorstellen...Als het goed is, is ze gisteren weggegaan, heb je haar nog kunnen bereiken?

Wat ik even niet begrijp: in het dagelijks leven (dus ik neem aan als je naar school gaat enz) ben je er niet zo mee bezig zeg je, maar toch kost A je energie.. Op welke manier dan? Dat je toch (misschien onbewust) aan haar denkt?

Je zou je moeder kunnen vragen of ze niet meer naar A. vraagt? Als je dat vervelend vind...
En je zou in de bus muziek kunnen luisteren? Dan ben je miss wat afgeleid.

Ze is inderdaad gisteren weggegaan. Ik heb haar niet meer kunnen bereiken, maar van mijn moeder kreeg ik een paar tips om haar toch mee te kunnen geven wat ik nog wilde zeggen, of wat ik nog kwijt wilde. Vrijdagavond voelde ik me dus echt slecht, en ik heb in bed tegen haar liggen vertellen wat ik nog kwijt wilde. Ik heb in het niks liggen praten, maar ik was het wel kwijt. Ik heb haar verteld dat ik van haar hield, en dat ze bijzonder voor me is. Verder heb ik haar ook gezegd dat ze van verschillende mensen verschillende dingen mee kreeg, maar dat ze van mij liefde, energie, hoop en kracht mee krijgt. Ten slotte heb ik verteld dat ze me echt heel dierbaar is, maar dat ze me veel energie kost, en dat ik dat niet wil, het komende half jaar. Ik heb verteld dat ik ons boek dicht heb gemaakt, en dat ik dat in de kast heb gezet. Af en toe komt dat er nog wel uit, maar ik merk nu al dat ik er niet zo veel mee bezig ben. Ik weet niet goed hoe ik dat weet, maar ik weet heel erg zeker dat ze onbewust weet wat ik haar gezegd heb. En dat is het belangrijkste.

Over dat het me toch energie kost: in mijn onderbewust zijn ben ik er veel mee bezig. Ze was op de achtergrond altijd aanwezig. Je kunt het vergelijken met een wasmachine op de achtergrond. Je hoort het inmiddels al niet meer als die draait, maar je weet het wel. En als je er bij stil staat, vind je het ineens irritant, omdat hij zoveel geluid maakt. En dat was bij haar ook zo. Ik was er niet echt mee bezig, maar had ik even niks te doen, trokken mijn gedachten naar haar toe.

Verder denk ik dat het goed is dat mijn omgeving naar haar en haar situatie vraagt. Ik heb het zelf vaak niet in de gaten, maar ze kost me vaak (meestal onbewust) veel energie. Als mensen dan vragen wat er met mij is (omdat ik dan vaak moe ben), of als mensen naar haar vragen, word ik gedwongen om er over te praten en kom dan vaak tot de conclusie: verrek, het ligt inderdaad aan haar.

Bedankt voor je reactie trouwens

[CoveredEyes]

Wow, ik vind dat echt knap van je, hoe je er mee bezig bent en hoe je het voor jezelf een beetje afgesloten hebt! Volgens mij kun je hier alleen al heel veel kracht uit halen!

Succes met alles. En graag gedaan hoor

Dank je
Ik doe mijn best!

[botervleug]

Misschien helpt het om iets van een boek bij te houden met wat je denkt. als het dan in het boek staat hoef je er niet meer over na te denken, want dan staat het daar al.

[drilboor sjakie]

Secret Agent schreef op 20-02-2006 @ 16:23 :
Ze is inderdaad gisteren weggegaan. Ik heb haar niet meer kunnen bereiken, maar van mijn moeder kreeg ik een paar tips om haar toch mee te kunnen geven wat ik nog wilde zeggen, of wat ik nog kwijt wilde. Vrijdagavond voelde ik me dus echt slecht, en ik heb in bed tegen haar liggen vertellen wat ik nog kwijt wilde. Ik heb in het niks liggen praten, maar ik was het wel kwijt. Ik heb haar verteld dat ik van haar hield, en dat ze bijzonder voor me is. Verder heb ik haar ook gezegd dat ze van verschillende mensen verschillende dingen mee kreeg, maar dat ze van mij liefde, energie, hoop en kracht mee krijgt. Ten slotte heb ik verteld dat ze me echt heel dierbaar is, maar dat ze me veel energie kost, en dat ik dat niet wil, het komende half jaar. Ik heb verteld dat ik ons boek dicht heb gemaakt, en dat ik dat in de kast heb gezet. Af en toe komt dat er nog wel uit, maar ik merk nu al dat ik er niet zo veel mee bezig ben. Ik weet niet goed hoe ik dat weet, maar ik weet heel erg zeker dat ze onbewust weet wat ik haar gezegd heb. En dat is het belangrijkste.

Over dat het me toch energie kost: in mijn onderbewust zijn ben ik er veel mee bezig. Ze was op de achtergrond altijd aanwezig. Je kunt het vergelijken met een wasmachine op de achtergrond. Je hoort het inmiddels al niet meer als die draait, maar je weet het wel. En als je er bij stil staat, vind je het ineens irritant, omdat hij zoveel geluid maakt. En dat was bij haar ook zo. Ik was er niet echt mee bezig, maar had ik even niks te doen, trokken mijn gedachten naar haar toe.

Verder denk ik dat het goed is dat mijn omgeving naar haar en haar situatie vraagt. Ik heb het zelf vaak niet in de gaten, maar ze kost me vaak (meestal onbewust) veel energie. Als mensen dan vragen wat er met mij is (omdat ik dan vaak moe ben), of als mensen naar haar vragen, word ik gedwongen om er over te praten en kom dan vaak tot de conclusie: verrek, het ligt inderdaad aan haar.

Bedankt voor je reactie trouwens

Wat goed, dat je het om zo'n manier kan verwerken!

[marrel]

Ik ben zelf op dit moment mijn beste vriendin aan het kwijt raken. Ik was ook stiekem best veel met haar bezig en sinds we op een andere school zitten zie ik haar niet veel meer. Dat deed me best pijn, maar op dit moment staan we op een punt dat ze me zo kwaad en verdrietig maakt dat ik er niet eens meer mee kan zitten.

Ik weet dat het hard klinkt maar is het echt wel zo'n goede vriendin als ze je zo laat zitten en niet eens laat weten dat ze gaat?