Vestdijk: burger <-> dichter?

Ik ben de laatste tijd Vestdijk aan het bestuderen. Een van zijn ideeën komt op het volgende neer: de maatschappij is te verdelen in twee soorten mensen. De eerste groep is de 'burger' die gekenmerkt wordt door zelfgenoemzaamheid, tevredenheid en een leven in welvaart. De andere groep is de 'begaafde', zeg maar artistiekeling, die altijd bezig is met zoeken, streeft naar vrijheid en geniet van kunst. Herkennen jullie deze karakterschets of vinden jullie het een onzinnige stelling?

Ik heb geen idee of dit het goede forum is, verplaats hem anders maar.

[Vogelvrij]

Ach, er zijn zoveel mogelijkheden om de samenleving in te delen, niet? Natuurlijk kan je het op deze manier bezien en valt er best mee te werken, maar ik dacht dat de laatste tijd cultuur juist meer werd gezien als iedereen en dat er dus niet echt een groep mensen is die in zijn eentje alle cultuur is, zeg maar. Het onderscheid tussen lage en hoge cultuur verdwijnt, bedoel ik. En in Vestdijks idee is dat er juist wel heel erg.

Maar ik heb er verder ook geen verstand van

Ik vind Vestdijk een fijne schrijver, maar dit soort onzin is wel jammer. Jezelf tot de artistieke en intelligente elite rekenen lijkt me ook nogal zelfgenoemzamend. Ik denk dat er geen enkele vorm van bewijsvoering is voor deze tweedeling dan een elitair onderbuikgevoel. 'Groepen' binnen een samenleving worden immers dikwijls gebaseerd op verschil zij die niet in de groep horen, in plaats van overeenkomst met hen die er wel in horen. Mensen uitsluiten is veek belangrijker dan mensen opnemen.

Ik kan wel misschien bedenken waar de gedachte vandaan komt. Vanaf de romantiek werd de kunstenaar opeens gezien als een 'apart mens' dat over bepaalde gaven beschikte (met name inspiratie, ingegeven door de muzen) en die het als zijn (zelden haar) taak zag om de simpele burgerman tijding te geven van wat de goden/muzen/wat dan ook hem gaven.

Daar kwam bij dat dit alles zogenaamd een zeer slopend en pijnlijk bestaan was, omdat het de kunstenaar nooit goed lukte om die heilige, artistieke boodschap goed vorm te geven, met als gevolg de gekwelde kunstenaar. Daar kwam nog eens bij dat de meeste andere mensen zijn kunst niet begrepen of gewoon geen idee hadden waar die kerel zich zo druk over maakte, waardoor hij een gekwelde, onbegrepen kunstenaar werd.

Dat beeld maakt het allemaal natuurlijk alleen nog maar mooier om jezelf als kunstenaar te zien en te wentelen in verhuld zelfmedelijden en pure arrogantie.

Maar het kan ook dat het heel anders zit.

Ik denk eerder dat kunstenaars gewoon mazzelaars zijn die bepaalde vaardigheden hebben die door anderen als waardevol gezien worden, waardoor ze hun brood kunnen verdienen door hun hobby uit te voeren en niet al te hard te werken. Gekwelde ziel, my ass.

LUH-3417