Verhalenwedstrijd - Daglicht

Zij werd het meisje dat altijd stilletjes in een hoekje zat te lachen.

Een witte wattenwereld omringde me, verhullend dat er naast de mij kalmerende stilte tevens geluid bestond. De lucht had zich verdikt – zo scheen het mij althans toe, en ik merkte niets meer. Mijn lief praatte tegen me en tussen ons in, op tafel, lagen de kaarten van het spelletje waar we mee bezig waren, maar ik kreeg er niets van mee. De geluidsgolven die mij trachtten te bereiken, stuitten op een muur van weerstand. Alsof mijn hoofd plotseling beneveld was door een alcoholische roes, zo leek ik haast weg te zakken in een diepe slaap.

Eeuwig hersenletsel.

Terwijl mijn bewustzijn langzaam plaatsmaakte voor iets – iets anders, dacht ik bij mezelf dat flauwvallen zo moest voelen. Ik droomde al half toen een onverwachte stemverheffing mij terug de realiteit in haalde.
‘Lieverd, let je wel op?’
Vanbinnen zachtjes om niets grinnikend, schudde ik mijn hoofd. De reden van mijn onhoorbare lachen was mij niet bekend, maar ik had de neiging die te willen weten noch de behoefte aan het verdwijnen van het geluid.
‘Gaat het wel met je?’
In mijn hoofd lachte ik nog steeds, maar ik deed een poging om het te verbergen en probeerde me zo gewoon mogelijk te gedragen. ‘Nee,’ zei ik en terwijl ik dat deed, besefte ik al dat het fout was. Hij hoorde, móést eenvoudigweg horen dat er iets aan de hand was. In mijn stem had de klank van de kakofonie in mijn hoofd doorgeklonken, dat kon niet anders.

Zij werd het meisje dat in haar eigen wereldje leefde.

Toch wel.
Wachtend op reactie spande ik me tot het uiterste in om mijn concentratie weer terug te vinden, maar hetgeen ik verwachtte – antwoord, van hem – bleef uit. In plaats daarvan greep hij mijn hand. ‘Dat houdt je wel wakker, nietwaar?’
Hij had gelijk, maar blij was ik er niet mee. Ik was te daas om te horen hoezeer er bezorgdheid doorklonk in zijn stem. Verstaan deed ik hem niet – ik vond hem slechts vervelend. Van de wereld wegdrijven was wat ik wilde: aan de zijlijn van het leven staan, toekijken en lachen. Ik zou alles laten gebeuren, het minzaam gadeslaan en problemen, escalatie zouden me niets doen.
Het was me alleen niet toegestaan.
En dus pretendeerde ik me te focussen op ons spelletje. Ik had mijn reputatie van winnaar hoog te houden.

Ondersteboven door haar eigen ervaring.

Dat ik niet won, kon me niets schelen. Innerlijk grijnzend zag ik mezelf verliezen – ik was blijkbaar immuun geworden voor alle tegenslag. Ik kon niet meer stoppen met lachen en hij die tegenover me zat, de persoon die ik het meest ter wereld begeerde, had het niet eens door. Altijd had ik al beweerd dat ik goed, misschien zelfs te goed was in dingen verborgen houden. In toneelspelen.
En ik had gewonnen. Niet het reële spelletje, dat nog steeds recht voor me op tafel lag, maar wel mijn wedstrijd tegen de wereld. Zojuist had ik bewezen dat mijn bewering overeenkwam met de waarheid.

Zij werd het meisje met de grootst mogelijke loyaliteit aan zichzelf.

Behalve – behalve als mijn lachkick fictief was, een spinsel dat aan mijn onbetrouwbare geest ontsproten was, als het gelach dat ik dacht te horen bèdacht was.
Ik hoorde dingen die er niet waren, of hij zag dingen die er wel waren niet.
Aan mij de keus, of zelfs de plicht om aan één van beide mogelijkheden het labeltje onjuist te hangen.

Haar leven stond voor altijd op zijn kop.

Ik besloot vast te houden aan mezelf.
Sedertdien werd het nooit meer als tevoren. Mijn lief vertelde me later dat hij schrok toen ik ineens niet meer op hem reageerde, dat ik zo wit wegtrok dat hij zich zorgen begon te maken.
Maar nimmer repte ik met een woord over het gelach dat nooit meer uit mijn hoofd verdween. En zo werd ik

het meisje dat altijd stilletjes in een hoekje zat te lachen.