een gedicht dat bij jou past

[remy476]

in dit topic kun je een gedicht zetten waarvan jij vindt dat ie bij jou past.

schrijf de naam van het gedicht en de schrijver erboven en plaats dan het gedicht ( je kunt ook een eigengemaakte plaatsen. zet dan je eigen naam + eigen titel erboven)

Schrijf daarna op waarom je vindt dat dat gedicht bij jou past

Dit lijkt me een schoolopdracht, tenminste aan de vraagstelling te zien. En waarom begint de ts niet?

Verder vind ik het een leuke vraag, maar zoals het gepresenteerd wordt, lijkt het of iemand zijn huiswerk niet wil maken.

[Bird-one]

het lijkt me een gekke opdracht om het als huiswerk door iemand anders te laten doen, maar het kan zo zijn. ik vind het gek omdat het puur persoonlijk is.

ik ben het er wel mee eens dat de vraagstelling wat vreemd/formeel is.

[remy476]

het is geen schoolopdracht maar ik wil eens weten waarom mensen een gedicht leuk vinden. ( andere kunnen er evt op reageren waarom ze het helemaal niet leuk vinden maar dat hoeft niet). Het is puur uit intresse

[Sketch]

Ok. Maar zoals de gewoonte is, de TS begint.

[CSN]

Geen pijn en zie
een groot stuk lucht
met zwaluwen en zelfs
een reiger.

Maar moe van het
gebogen en bewogen worden,
moe op de wijze
van ijzer.

- Judith Herzberg



Zo ben ik precies.

Ik heb er ooit zelf een moeten schrijven, maar dat heb ik helaas niet hier. De opdracht was om onszelf te vergelijken met een iets en de rest moest dan raden wie dat was. Natuurlijk moest ik er weer een gedicht van maken ^^. Ik zal het volgende week hier neerzetten.

En dan, van een ander, beiden eigenlijk. Jotie 't Hooft


En wat dan ?

Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.

Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?

Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn.

In u ...

En wat dan...?



Liefde en ellende


Brood van weken oud heb ik geweekt in water
en opgegeten, terwijl de kou aan mijn tenen
knaagde. Met naalden heb ik in mijn bloed
gewoeld en gezocht. En niets gevonden.
Ik heb op straatstenen geslapen met honger
die door niets nog gestild kon worden
leek het wel.

In nachten, nat en donker, was ik alleen
en mijn stem hoorde niemand. Ziektes
hebben mij bezocht in de jaren, ik wou
vluchten in de dood.

Maar niets was erger dan nu, ik wou
dat je bij me kwam en in mijn ogen keek.

[lukas15]

Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla.
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie jou liever ziet
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

Bart Moeyart

Dit is een prachtig gedicht over de liefde. Als je je geliefde bij een ander ziet dan dood, moet het wel echte liefde zijn (van één kant dan )

[Volk]

Ik ben dood, zegt de een.
Hoe kóm je erbij, zegt de ander

en gaat naast de een zitten
legt hem uit wat hij wel is,
slaat zijn armen om hem heen,
streelt hem,
wiegt hem,
slingert hem in het rond.
valt met hem op de grond,
probeert zich los te wringen,
hijgt, schreeuwt -alles aan hem doet pijn-

want niets is zo ingewikkeld
als niet dood zijn.


is van Toon Tellegen. Ik ben gek op zijn werk

[guppi]

Ik weet n gedicht van Tom Lanoye. Punt is
1. ik weet alleen de laatste strofe nog
2. ik ken de titel niet meer

Vond t wel op mezelf slaan, dat weet ik nog wel.

Het geeft niet of je dit
hoe lang je ernaar kijkt
je hoeft er niet te komen
je bent er als adres

[lukas15]

guppi schreef op 28-02-2006 @ 15:51 :
Ik weet n gedicht van Tom Lanoye. Punt is
1. ik weet alleen de laatste strofe nog
2. ik ken de titel niet meer

Vond t wel op mezelf slaan, dat weet ik nog wel.

Het geeft niet of je dit
hoe lang je ernaar kijkt
je hoeft er niet te komen
je bent er als adres

Tom Lanoye is leuk.

[Sketch]

guppi schreef op 28-02-2006 @ 15:51 :
Ik weet n gedicht van Tom Lanoye. Punt is
1. ik weet alleen de laatste strofe nog
2. ik ken de titel niet meer

Vond t wel op mezelf slaan, dat weet ik nog wel.

Het geeft niet of je dit
hoe lang je ernaar kijkt
je hoeft er niet te komen
je bent er als adres

Brief

Uit het duister schrijf ik
je een brief, gesloten
in mijn huis, mijn hand
in het licht, peinzend

over hoe het papier
in jouw handen komt.
Ik zie geen letters meer
jouw beeld in mijn hoofd.

Het geeft niet of je dit
hoe lang je ernaar kijkt.
Je hoeft niet te komen.
Je bent er als adres.

[Bente Nerwanen]

lukas15 schreef op 28-02-2006 @ 11:44 :
Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla.
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie jou liever ziet
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

Bart Moeyart

Dit is een prachtig gedicht over de liefde. Als je je geliefde bij een ander ziet dan dood, moet het wel echte liefde zijn (van één kant dan )

Ik dacht, waar ken ik dat toch van.
Maar hij was laatste bij 'De wereld draait door' samen met Gerrit Komrij, daar las hij dat voor!

Een gedicht waarvan ik vind dat het bij mij past:

Mevrouw Julia doet de ramen open
en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt
en de zon heeft de kleur van honing

en ze weet
vandaag gaat het gebeuren
en ze denkt
maar eerst blijf ik nog even staan.

Tjitste Jansen

[Sketch]

remy476 schreef op 16-02-2006 @ 17:02 :
Schrijf daarna op waarom je vindt dat dat gedicht bij jou past

Dat vind ik veel interessanter om te lezen dan de gedichten zelf.

[marrel]

Ik ken eigenlijk helemaal geen gedichten van anderen , daarom maar eentje van fb Loontjuh die nogsteeds in mijn agenda zit geplakt omdat hij me toendertijd heel erg aangreep, en me nu nogsteeds veel doet.

Tranen dansen vrolijk zingend
over heuvels van wangen
naar het dal van mijn mondhoek.

Zachte woorden klinken sussend
doordat klanken vol warmte
een deken weven van rust.

Teder troostend omarmt het water
even stevig, waarna rustig
wiegt ze mij en ik...
Ach, ik glimlach slechts en geef me over.

[skull-head]

Leer van de dood

Hoe haalde hij het in zijn hoofd,
'To be or not to be, wat jij?'
Zo botvierde die botterik
zijn dronkemansgedachten, en
keek toen diep in mijn hersenpan.
Ik lag maar op zijn zachte palm,
met mij is het begonnen
ik zal dat nooit vergeten.

Op het hoekje van de tafel
heb ik mij te ruste gelegd
mijn gladde beend'ren glanzen,
gruwen een galante grijns.
De kaars is reeds gedoofd, ik leef
mijn dag in diepe duisternis.
Ik peins en overpeins totdat
ideeën worden geboren,
in mij ligt kennis besloten.
Eureka, galmt het in mezelf;
Ik bén de ware wetenschap
ik weet het beter dan de kaars
papier en pen, de tafel ook!
Maar alles zwijgt en niets erkent
doodeenvoudig mijn denkbeelden.

Nu lig ik hier
hol klinken de schaduwen
mijn kale schedel is vertrouwd
met gladde oppervlak van hout.

Genialiteit groeit in het graf.

- Zepp

Is geschreven voor mij, en heeft me toen heel erg geraakt, en ik vind dat het mij ook wel te pakken heeft. Kan niet zeggen waarom, misschien jullie?

[vidaaa]

Dit gedicht ben ik. Alleen zou ik niet dit gedicht moeten zijn.

De Gelatene - J.C. Bloem

Ik open het raam en laat het najaar binnen,
Het onuitsprekelijke, het van weleer
En van altijd. Als ik één ding begeer
Is het: dit tot het laatst beminnen.

Er was in dit leven niet heel veel te winnen.
Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer,
Als men zich op het wereldoude zeer
Van de miljarden voor ons gaat bezinnen.

Jeugd is onrustig zijn en een verdwaasd
Hunkren naar onvergankelijke beminden,
En eenzaamheid is dan gemis en pijn.

Dat is voorbij, zoals het leven haast.
Maar in alleen zijn is nu rust te vinden.
En dan: 't had zoveel erger kunnen zijn.

[Disintegration]

Schildersverdriet

Alle stenen, alle steden
zijn oorden van verderf & kunst

Daar wonen witte kunstenaars in zwarte huizen.
Daar slapen in het zachte bed der muzen maagden,
die hun liefdesvliezen laten openspatten 's avonds
als luchtmatrassen volgepompt met beter bloed.

Daar sterft de kunstenaar zijn dagelijkse enge dood.
Dan parelt uit zijn rode oog een traan van terpentijn.
Dan weent hij onopvallend zachtjes in zijn ribben,
waaruit hij niet ontsnappen kan, als vingers
zwetend in een hete handschoen.

En omdat alles wat hij liefhad even onvolmaakt is
als alles wat hij met zijn goede wil heeft aangeraakt
aanvaardt hij droef te zijn tot het einde der tijden.
Want na het schilderen komt het grote verdriet,
dieper dan de leegte na de liefde.

-Paul Snoek-

Sketch schreef op 28-02-2006 @ 17:11 :
Dat vind ik veel interessanter om te lezen dan de gedichten zelf.

Wel, en wat dan:
Het fatalisme, het onvermijdelijke, het doodgaan en verdwijnen. Uiteindelijk blijft er niemand om je te herinneren, misschien wat gedichten die mensen mooi vinden, maar wat heeft dat voor betekenis?

Liefde en ellende:
Liefde is ellende, ik heb nog nooit liefde gekend die niet ellendig was. Liefde is lijden. Vanalles proberen om het toch maar te vergeten en het gaat niet, het enige dat ik wil is de ander.

[Antubis]

Aflandig

Je bent weer zo aflandig vandaag
Je hebt zee in je ogen, veel zee
En in je oren stormt een heilloze muziek
En je staat daar maar,
en je bent er niet.

J.W. Oerlemans.