en dat was mijn laaste vriend?

[sasquatch]

Warning: gigantisch lang verhaal

om maar meteen met de deur in huis te vallen: k voel me de laatste tijd niet prettig. en daar voel ik me ook al niet prettig over want ik zou zielsgelukkig moeten zijn... ik heb alles wat me hartje begeert, en nog veel veel meer, en bovenal: ik ben gezond en mankeer niks
maar toch. k ben niet prettig en niet gelukkig.

schets van de situatie: ik heb nu eigenlijk 1 vriend. ik noem hem maar even 'B'. ik ken hem dus al een jaar of 2/3 en we hebben elkaar ontmoet op een vervolgstudie
daarnaast had ik nog een vriend R, die ken ik me hele leven al maar dat is voor ong 2 jaar terug verwaterd omdat ik vind dat hij enorm is veranderd en ineens omgaat met volk wat 'niet mijn soort is' om het zo maar even te noemen.

heel jammer, maar gelukkig had ik B. En dat is nou echt een vriend waar je zuinig op moet zijn. iemand die je echt als typische voorbeeld-vriend ziet. dolgelukkig. bijna hele studie samen gedaan, elkaars problemen konden we bij elkaar kwijt enz enz. kon niet beter. in jaren niet zo gelukkig geweest. allemaal door hem

maar het laatste half jaar van de studie (en die is net afgelopen) gaat het nogal vaak mis. vaak gezeur met elkaar en uiteindelijk gaat het eigenlijk nergens over (bij wijze van spreken). vaak kleine dingen waar we allebei (ik dus ook) nogal overtuigd zijn van ons eigen gelijk, en vaak geef ik dan maar toe om er maar van af te zijn want ik wil dat niet.
toch gebeurd dat keer op keer. We praten het altijd ook wel weer uit, maar toch... het gaat nooit echt lang goed. En na een poosje ga je er (automatisch) meteen al van uit dat ik toch weer iets verkeerd zou doen, en voor hem is dat volgens mij hetzelfde. Je kent het wel 'wat heeft hij nu weer' en 'wat doe ik nou weer niet goed'. Dat is eigenlijk ook wel logisch na vaak gezeik achter elkaar.

maar meestal heb ik maar 'sorry' gezegd alleen maar om van het gezeur en de spanning tussen ons af te zijn. Wil alleen maar vrienden zijn. zijn we ook lang echt geweest, en dat mag nooit meer weg.
dat was dus ongeveer ons laatste half jaar

laatste maand van onze studie (stage) tot nu aan toe (en dat is nu ongeveer de laatste 2 maand in totaal) gaat het allemaal rap bergafwaards.
Hij heeft nu een vriendin waar hij hartstikke blij mee is... en ik ken haar niet echt heel erg goed maar voor zover ik haar wel ken mag hij ook echt blij met haar zijn! beetje hetzelfde typje... de echt mens / iemand waar je echt wat aan hebt.

maar nu komt het eigenlijk (eindelijk):
nu hebben we de laatste 2 maand echt vrij vaak gezeur/gedoe tussen elkaar. vaak van korte duur maar toch
en keer op keer kom ik er meer en meer achter dat ik eigenlijk al die tijd fout heb gezeten. en dan kom je aan het denken...
ik ben gewoon steeds degene die ergens weer gezeur om maakt. misschien te wijten aan te hoge verwachtingen oid. ik weet het niet
maar ik ben gewoon zelf ook veranderd. ik maak ineens van allerlei kleine dingen een gigantisch punt... maar daar kom je altijd te laat achter he... dag later denk je: 'gvd, ik heb me inderdaad als een lul gedragen'.
en ik heb daar een hekel aan. sterker nog: ik haat het.
ik slaap s'nachts vrij slecht (kan nogal moeilijk inslapen) en als ik dan slaap dan heb ik af en toe ook wel eens een nachtmerrie ofzo waar je dan ook weer de hele nacht van wakker blijft... dus dan kom je vaak aan het denken en het piekeren aan.
en dan kom ik er door de weken heen steeds meer en meer achter dat ik gewoon iemand ben die ik absoluut niet wil zijn! (en volgens mij eerder ook niet was)
en ik heb altijd een hekel aan het soort volk wat ik hierboven beschrijf, en heb daar ook commentaar op... maar ik ben zelf eigenlijk ook wel gewoon zo.
en door de weken heen ga je dat idee steeds meer haten.

ik heb het er ook wel eens met hem (de vriend) over gehad, en duidelijk gemaakt hoe ik erover denk en mijn oprechte excuses daarvoor aangeboden en heb hem beloofd eraan te werken enz. Moet je maar eens bewijzen zegt hij. En hij heeft gelijk want dat heb ik nu wel vaker gezegd.
en dat doe ik ook echt heel erg. ik doe mijn uiterste best om het maar goed en leuk te houden. help hem met vanalles waar ik maar kan enz.
maar onze vriendschap die ooit zo hecht was is gewoon naar de knoppen. Zoals ik al heb uitgelegd is dat mijn fout... en ik begin mezelf echt te haten om wie ik ben (en ik weet dat dat puberaal klinkt...)

waar hij bijvoorbeeld eerder met zijn problemen naar mij kwam... nu zegt hij helemaal niks meer. Hij heeft er gewoon helemaal geen vertrouwen meer in. merk je aan alles. Ik geef hem niet meer het gevoel dat hij dingen kwijt kan... k kan hem gewoon niet meer helpen met dat soort dingen. en dat steekt me
ik heb hem (en onze vriendschap) langdurig verwaarloosd, en nu komt het tot het punt waar het gewoon 'op' is. waar we eerder s'weekends bijna altijd afspraken omdat we het o zo leuk hadden, nu doen we dat nooit meer. ik bied zelf steeds aan om hem te helpen met dingen zodat we elkaar maar zien af en toe, maar voor de gezelligheid spreken we nooit meer af.
dat zegt al genoeg lijkt me... ben gewoon niet iemand waar je het 'gezellig' mee hebt. En (ooit)beste vriend B heeft ook al 2x duidelijk aangegeven er op deze manier niet echt zin meer aan te hebben.
dat doet pijn

in het kort: het wordt gewoon keer op keer duidelijk dat ik niet degene ben die ik wil zijn. niet in staat om een gewone vriendschap te onderhouden... niet (meer) de gezellige jongen waar je graag mee afspreekt, niet meer degene waar je met je problemen naar toe kan gaan, niet meer degene die je kan vertrouwen
en dat vindt ik kut! dat haat ik echt enorm.
en zo is mijn laatste vriendschap nu min of meer naar de knoppen gegaan. en dan hoor je iedereen over gezellige vriendengroepen die ze hebben... maar ik heb zelf eigenlijk helemaal geen vrienden meer. naast hem heb k niemand om mee om te gaan. DAAR MOET IK JUIST ZUINIG OP ZIJN
s'weekends gaat iedereen uit en heeft het leuk..., ik zit de hele week tegen het weekend op te kijken want daar heb ik echt geen zin meer in omdat ik gewoon elke week thuis mezelf zit te vervelen. af en toe echt heerlijk, maar altijd wordt je gek van
Ik begin mezelf eigenlijk steeds meer te haten om wie ik ben (hoe erg ik mijn best ook doe voor iedereen). elke avond lig k weer te huilen in bed (en k ben gvd een jongen vn 18! hoort het leuk te hebben). val de laatste weken jammergenoeg weer terug in oude slechte gewoontes (bijv. AM) waar ik me echt enorm voor schaam, en k krijg zo langzamerhand weer de enge gedachten terug van 'waar doe ik het allemaal nog voor' of 't heeft toch geen nut meer om te proberen'. naast me gezin en me opa en oma zal k echt niemand pijn doen als ik er gewoon niet meer ben. maar als je dan gaat denken wie er eigenlijk op me begravenis zou komen dan zou ik me eigenlijk moeten schamen omdat ik maar weinig mensen kan bedenken die uberhaupt zullen komen. (ik zou het trouwens nooit doen hoor... niet de manier waarop je dat aanpakt... maar k denk er wel vaak aan). wie boeit t nog he

-------------------
en nu heb ik echt al een enorm verhaal opgeschreven :$ en toch heb k het gevoel of ik net begonnen ben en heb al hele stukken weggehaald. En ergens schaam ik me ook want als ik verhalen lees van mensen... die hebben echte problemen en mogen zich ook kut voelen... maar ik heb eigenlijk alles en ben kerngezond en toch ben ik niet tevreden.(stel me aan?)
Ik schrijf het hier op het forum omdat ik benieuwd ben of mensen dit herkennen en misschien bloeit er wel een nuttige discussie uit voort. en misschien wordt het wel duidelijk dat ik me gewoon enorm aanstel en niet zo moet doen
excuses voor het enorme verhaal...

[Snellius]

Zo, dat lucht lekker op he?

Het is altijd lastig om objectief naar dingen te blijven kijken als je je steeds slechter gaat voelen. Ik denk doordat je vriendengroep steeds kleiner werd, je misschien juist meer verwachtingen kreeg van die bijzonder goede vriend. Zeker nu hij gelukkig is met een vriendin, moet je uitkijken dat je niet dezelfde hoeveelheid aandacht van hem blijft eisen.
Waarschijnlijk heeft hij nu niet meer evenveel behoefte om je zo vaak te spreken als voorheen. En jij raakt denk ik gefrustreerd als hij blijkbaar minder interesse toont. Vervolgens ga je alleen maar meer eisen en dat is de reden van de botsingen

Mijn advies, probeer weer een sociaal dier te worden, dat is denk ik het enige probleem dat verholpen moet worden, over hoe je dat kan doen, zijn al tal van topics geweest Tis natuurlijk fijn om een bijzonder goede vriend te hebben, maar je moet ook mensen hebben/zoeken waarmee je gewoon wat leuks kan gaan doen.
Hopelijk heb ik gesproken op de juiste golflengte!

[sasquatch]

misschien ergens een kern van waarheid
maar ik denk vooral dat het komt door wat ik hierboven beschreven heb... het eindeloze gezeur wat k veroorzaak
die vriendin is al lange tijd een bekende geweest van ons (eerst gewone vriendin van hem) dus ik heb niet het idee dat dat de oorzaak zou zijn

mss heb je wel ergens gelijk dat k het niet zo goed kan hebben dat hij er niet zo veel zin meer aan heeft door het eindeloze gezeur... het maakt me niet uit als het niet elke dag is dat we elkaar zien. maar als we elkaar alleen nog zien als het 'nodig' is (als k hem heb aangeboden om te helpen met iets ofzo)... en nooit meer voor de gezelligheid oid...
maar waar k vooral mee zit is dat ik gewoon keer op keer gezeur met hem maak, en dus blijkbaar gewoon niet de persoon ben voor dat soort dingen... en daardoor alle andere 'vrienden' in het verleden ook al ben kwijtgeraakt. dat gebeurt ook niet voor niks. maarja, hij is wel mijn enigste nu en beste ooit. Heeft enorm veel voor me gedaan... dus
hij betekend gewoon erg veel en dat het nu ook al verbrokkeld tussen ons valt me gewoon zwaar

ofzo

[hmmmm]

Neem eens initiatief zou ik zeggen. Spreek eens wat af met kennissen.

In plaats van te zeuren kan je ook gewoon zeggen dat je het niet fijn vindt. Jou probleem is denk ik dat je gevoelig bent, maar te weinig over gevoelens praat.
Zeuren om kleine dingen zie ik meestal als laten weten dat je het ergens niet mee eens bent, maar wat dat nou werkelijk is moet de ander maar raden.

Ik zou gewoon nog eens goed gaan praten met vriend B. Voor de gezelligheid of voor het eggie. Als je een intieme relatie wilt voortzetten moet je niet bang zijn om prijs te geven waar je intern mee bezig bent...

[marrel]

Volledige herkenning alleen zijn een paar puntjes net andersom tussen mij en de andere. Maar toch.

Wat betreft zeuren, is het misschien niet zo dat je te veel van een ander verwacht? Dat heb ik zelf afgelopen weekend te horen gekregen, en dat lijkt best hard maar als ik er over na denk geef ik anderen best veel omdat ik ze wil helpen of een schuldgevoel krijg als ik dat niet doe, maar anderen mensen zitten zo niet meer in elkaar. Wat ik gegeven heb wil ik nu ik me minder voel terug krijgen maar dat gebeurd niet. Als reactie daarop ga je aandacht proberen te krijgen, like AM o.i.d. maar dat helpt niet en die hoop moet je ook echt opgeven.

Ik weet niet in hoeverre je hier serieus in aan het "doorslaan" bent, maar afhankelijk daarvan zou ik of proberen profesionele hulp te zoeken om iig dingen als AM niet de baas over jou te laten worden, of anders als je dat zelf denkt te kunnen weer een beetje en sociaal leven op gaan te bouwen.

Weet niet of je hobby's of werk ofzo hebt, probeer eens met die mensen iets leuks te gaan doen, maar probeer dingen wel een beetje af te sluiten, want wat kapot is maak je niet zo makkelijk weer heel.

----------
Naja das tenminste een beetje mijn "idee" over dit alles, wat voornamelijk gebaseerd is op eigen ervaring, maar aangezien ik zelf nog steeds niet van alles weet hoe ik het op moet lossen is dit zo miss wat makkelijker gezegt dan gedaan. PMen mag iig altijd.

[MrOizo]

Hallo, ik denk dat je inderdaad te veel verwacht van de mensen. Ik herken het zelf ook een beetje, en als ik later terug lees merk ik op dat ik soms zelf de veroorzaker ben......

En verder over vrienden: Ik kreeg pas vrienden toen ik zo oud als jij was! En dan nog zijn het alleen maar vrienden die ik van verweg ken (via internet). En uitgaan is al meer dan 5 jaar geleden hier, zou het zelf ook vaker leuker willen hebben, maar heb niet eens een 'maatje' in de buurt dus zit ook altijd thuis bijna, ok soms ga ik zwemmen en ken daar wel iemand waar ik lol mee maak, maar die woont ook niet dichtbij, en vriendschap kan ik het helaas niet noemen omdat ik voor niks op de kermis stond te wachten en ik hem belde "Ja sorry! ik heb een verjaardag, hier heb je de jarige .." Waarop ik uiteraard meteen boos en voorral telleur gesteld de tel erop gooide, tja vandaar ook....

Ten slotte moet je ook niet vergeten dat mensen veranderlijke wezens zijn, en voorral jonge mensen kunnen zeer sterk veranderen, als jij (misschien?) niet tegen veranderingen kunt kan dat hard aan komen...

[moon]

Ik vind het wel goed dat je het hele verhaal gepost hebt. Dat helpt je zelf misschien ook een beetje. Wel is het hierdoor heel duidelijk dat je heel veel na denkt en piekert. Ik begrijp dat wel, maar ik denk dat je dat toch moet proberen een beetje los te laten. Je praat jezelf een beetje de put in door steeds te zeggen wat je allemaal fout hebt gedaan e.d.
Verder is het lastig als je maar op 1 vriend terug kan vallen want hierdoor loop je het gevaar dat je die vriend te veel gaat claimen. Ik sluit me verder dan ook aan bij snellius, probeer nieuwe mensen te leren kennen.