Not a god damn thing - Deel IV

[Anathema]

IV

Een koele bries waait over mijn gezicht. Normaal haat ik wind in de ochtend. Ik spendeer immers vaak een kwartier aan het in orde brengen van mijn kapsel. Als zo’n windvlaag dan mijn meesterwerk met één stoot naar de vaantjes helpt moet ik mijn woede soms serieus onderdrukken. Eén keer is het mij niet gelukt. Toen had ik gewoon willekeurig een fietser van zijn vaartuig gesmeten. Daarna heb ik hem toegeschreeuwd dat als hier een vlinder met zijn vleugels wappert, dit een orkaan kan veroorzaken aan de andere kant van de wereld.
“En jij komt hier even vrolijk voorbij mij fietsen? Besef je wel wat je doet?”
Ik sloeg hem meerdere keren op zijn gezicht en toen ben ik razend terug naar huis gewandeld om mijn haren terug in model te leggen. Twee dagen later zat ik weer in het gesticht.

Vandaag echter, kan het mij weinig schelen wat er met mijn haar gebeurt.
Er is niets meer zinvol dan doelloos rondwandelen in een stad. Buiten culturele, geografische en antropologische verrijking is het ook nog eens vrij gezond. Ik doe het echter liefst vroeg in de morgen, wanneer alle nonkels Jos en tantes Rita nog vredig liggen te slapen in hun armzalige, naar vergankelijkheid stinkende woning, en de bakkers hun versgebakken brood uit de diepvriezer halen en ontdooien. Nee, ik kom niet zo graag mensen tegen. Ik haat gesprekken omdat ze altijd hetzelfde zijn. Eerst een groet, dan een onoprechte uiting van bezorgdheid over mijn welzijn, dan nog één of meerdere leugens en een afscheid. Als ik dan toch eens iemand tegen het lijf loop, probeer ik er nog iets leuks en educatiefs van te maken. Door mijn verblijf in een instelling gevuld met mentaal zwaar gestoorde mensen heb ik een grote interesse gekregen voor het gedrag van de homo sapiens in ongewone situaties.

“Erik!”
Ik draai me om en zie een vetgemest varken in een mantel op me afkomen. Dit kan maar drie dingen betekenen: het is oftewel de dorpsidioot, oftewel de pastoor, oftewel de dorpsidioot die toevallig ook pastoor is geworden. De eerste optie is uitgesloten, aangezien de dorpsidioot enkele maanden geleden overleden is, of zo heb ik toch gelezen in de krant. Hierbij is ook de derde mogelijkheid uitgesloten, omdat ik blijkbaar voor velen de nieuwe dorpsidioot ben geworden en ik ben geen pastoor, of toch niet dat ik weet.
“Dag mijnheer pastoor.”
Waarom zeggen mensen eigenlijk mijnheer pastoor? Je zegt toch ook niet ‘mijnheer dokter’ of dergelijke? Dit moet ik eens uitzoeken.
“Leuk weertje, hé?”
“Niet echt.”
“Nee, niet echt. Je hebt gelijk. Hoe gaat het met je, Erik?”
“Je mag drie keer raden, want jij bent een zoon van God.”
Pastoor Pastoor begint zich al een beetje ongemakkelijk te voelen. Dat zie ik aan zijn mond die niet goed weet welke positie aan te nemen, en aan zijn lichtjes dichtgeknepen rechteroog. Nu begint hij te lachen, dat doen mensen altijd als ze niet juist weten wat te zeggen.
“Je bent me er eentje, Erik. Je bent me er eentje.”
“Ja, dat ben ik. Dat ben ik, ja.”
“Zeg, ik heb je al even niet meer in de kerk gezien?”
“Nee, dat klopt. Ik ben moslim geworden. Als u mij even kunt excuseren, ik zie dat het tijd is voor mijn gebed.” Deze zin vergezel ik met een gebaar naar mijn horloge.
Hierop kijkt Pastoor een beetje verbaasd toe hoe ik mijn vest uitdoe en deze met grote zorg op de grond leg. Ik kniel erop neer en kijk een beetje naar boven. Om het nog een beetje indrukwekkender te maken begin ik met mijn ogen te draaien, alsof Satan plots bezit over mij neemt. Dan begin ik uit alle macht op klagende wijze Arabische klanken schreeuwend na te bootsen, met af en toe het woordje ‘Allah’ ertussen te smijten, en naar voren te buigen. Tot mijn grote verbazing is het best wel verlichtend en verhelderend om dit te doen. Misschien word ik ooit wel echt moslim. De pastoor blijft geïnteresseerd en met respect toekijken. Vijf minuten later begint hij zich – zoals ik wel verwachtte – ongemakkelijk te voelen.
“Nou, Erik. Sorry dat ik je stoor, maar ik moet nu gaan. Mijn parochie wacht op me.”
Omdat ik niet beter weet, begin ik nog harder te schreeuwen. De pastoor maakt zich gehaast, maar op ingehouden manier, uit de voeten. Zo, dat was leerrijk. Wat nu?

[Broeder]

Wel een "ok" verhaal, alleen jammer dat het begin niet terugkomt in het eind, zegmaar.