De oude man bewoog voorzichtig, nee, misschien is angstig het betere woord, richting het donker, het echte donker. Donkerder dan het donker waarin dappere vaders de behaarde monsters uit de grote kleerkast halen om hun kleine dochtertje gerust te stellen. Net toen deze zich wakker schreeuwde uit haar nachtmerrie, precies op tijd om de deksel van de doodskist níet dicht te horen slaan. Net nadat haar kleine perfect gave halsje doorboort werd door twee spierwitte en vlijmscherpe tanden van de bloeddorstige vampier. Zonder dat er maanlicht door de hoge glas-in-loodramen geloodst werd, zoals in de zogenaamde ‘echte’ vampierfilms een vereiste is, of een brandende toorts aan een van de muren enig licht ontleende aan het jonge kind, in zo’n soort donker, waarin zij zich bevond, hopend om eindelijk waker te worden, in de pikzwarte doodskist in zo’n soort donker, zwart donker, daar liep onze man heen.
Mijn eerste VO. Ik hoop dat het wat is.
__________________
Onderschrift
|