[Columnwedstrijd] Pietter Post

De strijd tussen e-cards en kaarten, tussen mailtjes en brieven, lijkt te zijn beslist. Ruim duizend postsorteerders staan binnenkort op straat, de sluiting van een aantal sorteercentra volgt.
Eigenlijk wisten we het al lang, internet is nu eenmaal té gemakkelijk. Maar iets binnen in mij verzet zich tegen het beeld van een bulldozer die de laatste rode (of is het oranje inmiddels) brievenbus ontwortelt. We moeten iets dóen. Laten we massaal à la de franse studenten (het is hen tenslotte ook gelukt) de straat op gaan, en protesteren! Postofielen, verenigt u!
Het hele land in rep en roer, stel ik me zo voor. Iédereen krijgen we mee. Er worden verkiezingen uitgeschreven, verkiezingen; 'sorteerder van de eeuw', waarbij de mannen en vrouwen die doorgaans door het leven gaan als anonieme, soms wat sullige postsorteerder nu eens als helden ontvangen worden. Waarbij het hele land moet 'smsen' en de linkshandige winnaar Per Rood zijn medefinalist Bert Lusjes snikkend om de nek vliegt.
Ook de politiek gaat zich ermee bemoeien, JP wordt wakker uit zijn ja-nee-en-amen-roes en Rita zet haar inmiddels al lang ingeburgerde computer uit. Ayaan komt vooral op voor de onderdrukte postbodes, met pet of juist zonder, en het orakel van Diever voelt zich genoodzaakt commentaar te leveren.
Een beetje irrealistisch is het wel, ik moet het toegeven. Maar elke keer als ik een rood gevaarte in een regenjas de berg op zie ploeteren, her en der elastieken verspreidend omdat het stuur te klein is, een bemoedigend knikje van mijn kant. Als stil protest behoort nu ook tot mijn neurie-reportoire: *...verdient de kost... met zijn ro-de wagen... scheurt hij door de stra-ten...*