Crossing rails

[Niekkie]

Hoi, Ik hoop dat jullie mijn verhaal leuk vinden. En als er veel positieve reacties komen dan post morgen het 2e deel.
De beide stukjes zijn in dagboek vorm geschreven. Ze hebben geen betrekking op mij. Ik hoop ook geen clichés te hebben gebruikt.

Ik sta uiteraard open voor opbouwende kritiek.

**
Lief dagboek,

schrijven over alles. Gedachten in inkt op het papier laten oplossen. Mijn buik die steeds dikker wordt, Jelle en gevoelens. Ik kan die maar niet wegstoppen. Mijn hoofd volproppen met andere gedachtes werkt niet. Ik zuig ze op tot het moment waarop ik explodeer. Of beter gezegt in stort.

Concentreren op één ding als dat werkt wat zou dat dan mooi zijn. Maar wanneer het koppie naar links kijkt, had het rechts voorrang moeten verlenen.

Sint Janskruid. Ook niet de oplossing. Verminderd ook de werking van de pil. Zou het mij staan, een bol buikje?

School, te jong en te vroeg dat ook zeker voor hem, zijn de wijze antwoorden. Toch, verlangend wegdromen terwijl ik met een hand over mijn steeds dikker wordende buik streel. Maar inderdaad school gaat voor en wij zijn te jong. Ik zal het gevoel moeten laten komen en gaan. Zoals bij mediteren. Niet boos zijn wanneer slechte gedachtes komen, maar observeren en weer laten gaan. Of verlies ik dan mijn passie, mijn gedrevenheid. Mijn gunfactor.

Liefs, Tanitha

**


**

Amersfoort

Voor mijn werk spreek ik mensen aan en probeer ik ze donateur te maken. Ik sprak een man die ik iets jonger gok dan mijn vader, zo rond de 45. Hij draagt een zwart leren jack en zijn zwarte haar werd verdreven door grijs. Iets wat hij zichtbaar niet leuk vind. Hij liep alleen en ik huppelde, versnelde mijn pas, op hem af. Spontaan en vrolijk dat is waar mensen voor stoppen. En de man is alleen, dat vergroot mijn kans. Niet omdat mensen alleen zielig zijn, integendeel, maar het is makkelijker om van één persoon de aandacht vast te houden. De man, Theo, verteld mij dat ik het nog niet allemaal weet. Ik ben een jong, mooi, maar dom ding. Leuk om mee te worden gezien, maar totaal niet zijn geld waard.

Is volwassenheid wijsheid. Of is het levenservaring. Een hypotheek, maakt dat je wijzer?

Nienke

*

Nunspeet

In de trein had ik een gesprek met een zwanger meisje. In de hoeveelste week ze zit heb ik niet meer kunnen vragen, maar het is duidelijk een vergevorderde zwangerschap.

In mijn eerste vraag: “Hoe oud ben je?”, schuilde al direct een beschuldiging. Normaal is het een prima openingszin voor een praatje. Ze keek niet weg van het raam en beantwoorde mijn vraag: “bijna 19”. “Ik ben ook 18”. “Bijna 19 zei ik hoor” verbeterde ze mij.

Dit ging de verkeerde kant op, dus probeerde ik mijn houding uit te leggen. “Mijn broer is lichamelijk gehandicapt en wanneer hij op een feestje opstaat om in zijn rolstoel te gaat zitten schrikken mensen. Ze hebben het allemaal gezien en hij weet dat, dat weten de mensen ook. Hét moment dus om iets te zeggen. Doordat ik veel van deze momenten heb meegemaakt weet ik dat mensen die hem vragen stellen, instaat zijn om zijn handicap te accepteren”.

Door met het meisje erover te praten laat ik zien dat ik haar niet veroordeel. “Ik heb geen huis en beslis waar ik volgende week leef. Mis jij je vrijheid straks niet? Of nu al, want ik kan me voorstellen dat je met een dikke buik ook niet alles meer kan.” Ze keek me aan alsof ik alle vooroordelen over tienermoeders had uitsproken, alsof ik verantwoordelijk ben voor alle afkeurende blikken die ze misschien al had ontvangen. “Wat ben jij een regelrecht rot wijf. Een vieze trut. Je bent jaloers he, dat jij nooit een vent kunt krijgen. Waarom zeik je gewoon niet iemand anders af!” Ze duwde haar dikke buik als een wapen vooruit en trok zich aan het kleine tafeltje naast het raam omhoog. Iedereen had gehoord hoe ze mij een standje gaf. Ik voelde me een grote pestkop.

Nienke

**

[butterbee]

Niekkie schreef op 13-04-2006 @ 00:30 :

Concentreren op één ding als dat werkt wat zou dat dan mooi zijn. Maar wanneer het koppie naar links kijkt, had het rechts voorrang moeten verlenen.

Leuk stukje

School, te jong en te vroeg dat ook zeker voor hem, zijn de wijze antwoorden. Toch, verlangend wegdromen terwijl ik met een hand over mijn steeds dikker wordende buik streel. Maar inderdaad school gaat voor en wij zijn te jong.

Je zegt 2x te jong. Storend. Ook gaat het er vaak over kinderen willen krijgen. Moet dat zo vaak?

Hij liep alleen en ik huppelde, versnelde mijn pas, op hem af.

Irritante zin.

Spontaan en vrolijk dat is waar mensen voor stoppen. En de man is alleen, dat vergroot mijn kans. Niet omdat mensen alleen zielig zijn, integendeel, maar het is makkelijker om van één persoon de aandacht vast te houden. De man, Theo, verteld mij dat ik het nog niet allemaal weet. Ik ben een jong, mooi, maar dom ding. Leuk om mee te worden gezien, maar totaal niet zijn geld waard.

Is volwassenheid wijsheid. Of is het levenservaring. Een hypotheek, maakt dat je wijzer?

Nienke

Een hele lange 'inleiding' en dan zo'n korte uitsmijter. Zonde.

Nunspeet

In de trein had ik een gesprek met een zwanger meisje. In de hoeveelste week ze zit heb ik niet meer kunnen vragen, maar het is duidelijk een vergevorderde zwangerschap.

In mijn eerste vraag: “Hoe oud ben je?”, schuilde al direct een beschuldiging. Normaal is het een prima openingszin voor een praatje. Ze keek niet weg van het raam en beantwoorde mijn vraag: “bijna 19”. “Ik ben ook 18”. “Bijna 19 zei ik hoor” verbeterde ze mij.

Dit ging de verkeerde kant op, dus probeerde ik mijn houding uit te leggen. “Mijn broer is lichamelijk gehandicapt en wanneer hij op een feestje opstaat om in zijn rolstoel te gaat zitten schrikken mensen. Ze hebben het allemaal gezien en hij weet dat, dat weten de mensen ook. Hét moment dus om iets te zeggen. Doordat ik veel van deze momenten heb meegemaakt weet ik dat mensen die hem vragen stellen, instaat zijn om zijn handicap te accepteren”.

Door met het meisje erover te praten laat ik zien dat ik haar niet veroordeel. “Ik heb geen huis en beslis waar ik volgende week leef. Mis jij je vrijheid straks niet? Of nu al, want ik kan me voorstellen dat je met een dikke buik ook niet alles meer kan.”

Ze keek me aan alsof ik alle vooroordelen over tienermoeders had uitsproken, alsof ik verantwoordelijk ben voor alle afkeurende blikken die ze misschien al had ontvangen. “Wat ben jij een regelrecht rot wijf. Een vieze trut. Je bent jaloers he, dat jij nooit een vent kunt krijgen. Waarom zeik je gewoon niet iemand anders af!” Ze duwde haar dikke buik als een wapen vooruit en trok zich aan het kleine tafeltje naast het raam omhoog. Iedereen had gehoord hoe ze mij een standje gaf. Ik voelde me een grote pestkop.

Nienke

Kan er wel mee door. Ben benieuwd naar de rest, post die ook maar.