Verhalenwedstrijd - Het is een kwaad dat fluistert

Angst regeerde in een wereld waar zij de meesteres van was. Iedereen luisterde naar haar, aanbidde haar, hier heerste zij. Hier was ze duivels en had geen genade. Haar blik was in staat de grootste reus te doden, mits zij krachten had bezeten. Deze had ze echter niet, in feite vertoonde ze zich maar zelden onder de burgers, maar elke nacht als de torenklok drie uur sloeg en het land in diepe slaap was gehuld, kon je haar zien lopen over het plein. Ze liep met vlugge doch behoedzame passen het stadje door. Moet op tijd zijn. Het stadje was niet groot en op dit tijdstip kon ze zonder hinder door de straten lopen. Toen ze zich aan de rand bevond, waar het stadje overging in een bos, versnelde zij haar pas.

Iemand die haar niet gekend zou hebben, zou het zeer vreemd vinden dat zij op dit tijdstip nog eens het bos inging. De bewoners, over wie zij heerste, wisten wel beter. Zij kwamen nooit in het bos. In het bos zat het kwaad, het pure kwaad dat zich nog nooit aan menselijk oog had getoond zonder consequenties. Zij vreesden allen. Elke eerste zondag van de maand kwamen zij bij elkaar aan de rand van het bos en legden zij daar offers neer. Er werden gebeden opgezegd om de goede geesten te eren zodat zij hen zouden beschermen. Niemand mocht het bos in, dat was ten strengste verboden. De legende gaat, dat meer dan duizend jaren geleden er een dappere ridder was, die een nacht in het bos door moest brengen om de hand van de dochter van de koning. Hij toonde zijn moed en toen de schemering viel ging hij het bos in. De koning had deze uitdaging bedacht voor alle jongemannen die met zijn dochter wilden trouwen, hij wist dat als iemand ooit het bos inging, er nooit meer iets van je werd vernomen. Zo zou zijn dochter ongehuwd blijven en haar jongere broertje de troon opvolgen. Alle mannen zagen van de uitdaging af, behalve één. Men zegt dat hij niet terugkeerde en de dochter een eenzame dood stierf. Volgens de legende zou elke nacht om klokslag vier het midden van het bos oplichten, als teken dat op dat moment het kwaad de ridder doodde. Sindsdien had niemand het gedurfd om een stap het bos in te zetten.

Zij rende door het bos, terwijl de takken in haar gezicht zwiepten. Ze mocht niet stoppen voordat zij de plek bereikt had. Van tijd had ze geen besef meer, maar als ze goed luisterde kon zij in de verte de torenklok horen luiden. Ineens hield zij haar pas in. Hier was het, dit was de plek. “M..mmeester? Bent u daar?” ze klonk bang. Het was doodstil, ze voelde slechts de kou van de nacht door het bos zwerven. Een rilling liep over haar rug terwijl ze om haar heen tuurde in het zwart. Misschien had hij gelogen en moest ze teruggaan, ze twijfelde. Niet omdraaien, bedacht ze zich, anders kom je hier nooit meer uit. “Je bent te laat” galmde het ineens in haar beide oren. Ze vloog van schrik een eind omhoog en slaakte een gil. “Stilte” beval de stem, “je weet wat ik heb gezegd.” Ze keek om zich heen maar ze zag niets, haar hart klopte in haar keel. Ze moest dit doen, het was nu of nooit, straks loopt het uit de hand en gaat er iets mis. “Ik stop ermee meester.” Ze trilde, niet wetend hoe hij hierop zou gaan reageren. Het was een paar seconden stil, doodstil. Ze vreesde het ergste. “Weet je het zeker,” klonk het ineens, “ik kan je meer geven dat dat zij kunnen, ze haten je, ze verachten je. En jij kiest serieus hun kant. Ze kunnen je niets geven. Geen roem, geen rijkdom, niets! We hadden een afspraak, ik zou je groots maken, jij zou mijn ideeën verkondigen en uitvoeren.
– Maar nu niet meer, ze sterven als ik jou je gang laat gaan.”
Haar adem stokte in haar keel, zei ze dit echt? Sinds wanneer won haar menselijkheid het van haar hunkering naar macht? Ze was niet aardig, ze had geen medelijden, ze was gemeen en meedogenloos. Waarom koos ze dan toch niet voor het kwade, dat haar zoveel meer kon geven dan wat ze nu had?
”En sinds wanneer maak jij je daar druk om? Deze mensen zouden je kapot maken als je hun heerseres niet was. Ze geven niets om je, je bent slechts een doorn in het oog, de boosdoener van alles. Jij bent niet zoals hen, jij bent mij. Wij zouden samen één worden en over de wereld heersen.”
Ze twijfelde, het klonk zo aanlokkelijk, al die macht. Maar wat had ze aan macht als er slechts een paar mensen over zouden zijn, onderdrukt en ongelukkig.

Ze huiverde bij de gedachte aan al die dode mensen. Ze was dan gemeen, maar ze had ook een geweten. Zij wilde niet verantwoordelijk zijn voor een grootse slachting. “Ik kwam hier om te zeggen dat ik het niet doe, laat me nu met rust.” Ze keerde zich om en twijfelde of ze niet gelijk terug naar het stadje zou rennen. Ze liep in snelle looppas weg, steeds sneller en sneller. Achter zich voelde ze een grote woede opkomen. “Het zal je bezuren” fluisterden de bomen. Ze rende de longen uit haar lijf, maar er kwam geen einde aan het zwart. “Laat me met rust,” snikte ze en half struikelend rende ze door. Ineens voelde ze een enorme hitte om zich heen.

Vuur.

Het bos was veranderd in één grote vlammenzee. Ze kon geen kant op, het sloot haar in. Ze voelde hoe haar huid smolt. Ze raakte in paniek en gilde.

“Rustig maar meisje, alles komt goed, je bent veilig.” Ze keek in de ogen van een oudere man met een snor en een helm op. Haar lichaam brandde van de pijn, haar gezicht vertrok. Twee mannen met witte jassen zetten haar onder een douche. Dat verkoelde enigszins haar warme huid. Ze huilde. Vanaf de plek waar ze stond, zag ze hoe een huis in vlammen opging. De brandweermannen deden hun best het vuur te doven.

“Mama,” snikte ze zacht.