[verhaal] Perceptie

[Welgemeend]

I


Toen Piet en Uilie de Vries zo’n 35 jaar door dokter Sjors de Bruin gevraagd werd welke naam ze aan hun pasgeboren baby wilden toebedelen hoefden ze niet lang na te denken en spraken die enkele lettergreep vol overtuiging uit. Jan!
Zoals iedere dag om 14.00 uur stapte Jan over de drempel van “Voornaam Gezelschap”, een café-restaurant tegenover zijn kantoor waar hij iedere middag zijn honger tracht te stillen. Hij ging zoals hij gewoon was zitten aan de tafel die aan de rechterkant van het etablissement stond, althans, vanuit het oogpunt van de kokkin. De tafel had zicht op het grote raam, waar hij het leven van anderen voorbij kon zien trekken, maar doordat Jan zijn stoel iedere keer in de baan van de grote kast gevuld met verscheidene flessen wijn en andere alcoholische dranken zette, was het voor de voorbijgangers die het haar van zijn of haar weerspiegeling met een paar minutieuze handbewegingen weer fatsoeneerden, vrijwel onmogelijk om Jan duidelijk te zien. Gelukkig maar, voor hen en voor Jan.
Jan bestelde 2 omeletten en een glas melk bij de onooglijke serveerster, en terwijl zijn gedachten afgleden richting het schort van de genoemde serveerster, die na een ochtend werk al met koffie en andere, minder goed te plaatsen substanties bevlekt was, werd zijn gedachtegang plotseling woest verstoord door een korte, doch onfatsoenlijke vraag.
”Ben je getrouwd?” Waarbij de vragensteller zich op de stoel tegenover Jan liet neerploffen, wat gepaard ging met een paar klodders speeksel die uit zijn mond vlogen, en waarvan een op de tafel uiteenspatte, een ander op het linkerbeen van de persoon die de heersende normen en waarden duidelijk niet eerbiedigde. De ander verdween uit het gezichtsveld van Jan, om ongetwijfeld op de harde stenenvloer uiteen te barsten gelijk zijn vader tijdens zijn talloze pogingen hem uit te leggen hoe een fietsband geplakt dient te worden.

”Nee.” Zijn gesprekspartner in spe keek hem aan met een blik die het midden hield tussen medelijden en geluk om iemand gevonden te hebben waar hij mee kon praten.
Wat een lelijk shirt, geler dan de bezongen onderzeeër in de liedjes van The Beatles, dacht Jan. Zíjn outfit was nog inspiratielozer dan zijn naam, en zo tegenover elkaar gestoeld was de (uiterlijke) tegenstelling tussen de twee nog groter dan die tusssen Marilyn Monroe en Lindsay Lohan. Het shirt zat ook nog onder de vlekken van het saliva wat uit zijn linkermondhoek vloeide als het water over het Zuid-Oost Indische landschap na de tsunami van 26 december 2004. Uit nervositeit bewoog Jan zijn middelvinger over zijn neus richting dat lichtelijk gebogen deeltje van het ijzeren geraamte inclusief twee glazen dat een bril heet om die steviger op zijn neus te drukken, waarvan hij dacht dat het een wijze indruk maakte. In dit geval was het tevens een subtiele manier om kennis te geven hoe hij over zijn gesprekspartner dacht. Terwijl hij met zijn hand door zijn non-existente bos haar streek, viel zijn blik op de warrige bos haar van zijn gespreksgenoot die er nat en vies uit zag, en hij bedacht bij zichzelf dat het niet uitmaakte of je haar hebt, want met haar kan je er ook nog belachelijk uitzien. Met deze geruststellende gedacht nam hij het uiterlijk van de beste man nog eens goed op. De ogen van zijn overbuurman puilden lichtelijk uit, zijn was blik afwezig en zijn linkermondhoek blééf maar open hangen en hij concludeerde dat de manspersoon wel gehandicapt moest zijn. Arme man, hij zal vast geen werk hebben en loopt dan de hele dag door de stad, mensen lastig te vallen met zijn betekenisloze en tijdverspillende praatjes.


II


“Ben je invalide?” Vroeg Jan, die zichzelf inwendig uitkafferde over zijn woordkeuze. “Invalide?! Ik ben toch niet onwaardig, of wel? Of minder valide, nog erger!”. Jan schrok van de plotselinge woedeuitbarsting, en probeerde het gesprek snel op een ander onderwerp te brengen. “Ik werk hier tegenover, in een papierbedrijf, Donder-Meurin.” “Klinkt leuk”, antwoordde zijn tafelgenoot. “Mijn naam is Jan trouwens.” Sepp had genoeg sociaal bewustzijn om te repliceren met “Ik ben Sepp.”“Sepp? Wat is dat voor naam, dacht hij, waarna hij besefte dat Sepp waarschijnlijk hetzelfde dacht.

”Hey, die vrouw knipoogt naar mij!”


III

Sepp had er al een lange dag opzitten, en zijn beslissing om eens een goed persoon te zijn was een slechte geweest. Zichzelf afvragend hoe hij dit gesprek tot een einde kon brengen om weer naar zijn werk bij de bank terug te keren, waar ze zijn zelfbenoemde “rekenkracht” wel op waarde wisten te schatten. Hij had toch zeker niet niets te doen!
Nors richtte zijn blik zich op het grote raam waar de wereld almaar doordraaide, en hij zat hier op een stoel zat met het meest vervelende wat deze stad te bieden heeft.
Totdat opeens drie lachende en grappen makende negers zijn blikveld binnendrongen waarop Sepp met bewonderenswaardige besluitvaardigheid reageerde.
”Oh, daar zijn mijn vrienden, ik moet gaan!”

En zo was Sepp even abrupt uit zijn leven verdwenen als hij zijn entree had gemaakt. En terwijl een beknellend gevoel zich van hem meester maakte, vroeg hij zichzelf af waarom donkere mensen toch altijd van die lange t-shirts dragen. Zou dat goedkoper zijn?


Fin

___

euh, ja .