Nou, zoals ik in het topic al aangaf, weet ik niet zeker of dit wel VO5 is. Toch heb ik besloten het wel zo te posten, omdat ik dit verhaaltje wel ging schrijven met de bedoeling dat het een VO zou worden. Ik ga waarschijnlijk nog wel een andere schrijven die meer voldoet aan de richtlijnen, maar goed. Tot nu toe heb ik dit en dat is al meer dan ik van andere mensen kan zeggen.
Je liep op het strand, het water kabbelde tegen jouw voeten en het voelde niet goed. Zo rusteloos als jij was, zo vredig was jouw omgeving. Geen regen dit keer, hoe graag je het ook gewild had. Regen, of alleen maar het begin ervan, vond je geweldig. De dreigende lucht, de druk die op de wereld kwam te liggen, zorgde er al voor dat mensen terug naar hun huizen vluchtten. Jij niet, zeer zeker niet, jij kwam juist naar buiten. Het gaf jou namelijk precies het gevoel dat je hebben wilde op de momenten dat jij je niet zo lekker in jouw vel voelde. Het luisteren naar het ritselen van de bomen, het voelen van de eerste druppels die even later met tranen vermengd zouden worden.
Een glimlach verscheen op jouw gezicht, maar niet voor lang. Je had dit alles nu niet, enkel golven. Uitzichtloos was de zee voor rechts van je, precies zoals jij jouw leven ook vond. Het zonnetje dat jouw huid bruin kleurde, werd vervloekt. Het hoorde niet zo te zijn, het was immers altijd gegaan zoals jij het wilde.
Toen niet, nu niet, nooit niet meer.
Je vergat aan anderen te denken. De omstandigheden waren voor jou altijd de goede geweest, want de rest van de mensen om je heen moesten zich maar aan jou aanpassen.
Totdat zij de waarheid sprak.
Het deed je niets, zo zei je althans, maar op dat moment was de zon gaan schijnen. De zon die jij zo verachtte, zij was de schuld ervan. Zodoende verachtte je haar ook. Je trachtte haar voor te zijn, maar zij was dit keer de eerste. Ze had je laten zien wat ze bedoelde en vertrok daarna voordat jij gaan kon tezamen met het onweer. Ze liet zon achter en jouw donderwolken slonken ineen.
Meer niet nooit, niet nu, niet toen. Daartussen ergens.
Ze kwam terug toen de eerste druppels vielen. Ze ving ze op en liet ze drogen. Het zout van jouw tranen gebruikte ze om de wonden op te vullen. De plekken die leeg waren en om liefde smeekten, werden dicht gemaakt om littekens achter te laten. Een herinnering aan haar.
De zon verdween en zij kwam terug. Herfst volgt immers altijd op zomer.