ouder met (hart)klachten-schuldgevoel

[Dorothy]

Ik worstel nu al een tijdje met een probleem waarvan ik absoluut niet weet hoe het op te lossen. Het ligt allemaal behoorlijk gecompliceerd in elkaar dus ik zal het zo kort mogelijk uit proberen te leggen:

a) ik ben vluchteling uit een voormalig oorlogsland.

b) mijn vader is daar lichamelijk zeer gewond geraakt, waardoor we om medische redenen hier terecht zijn gekomen. Dit is al 13 jaar geleden.

c) mijn vader is hier ongelukkig (soortement van Vietnamsyndroomachtig iets) en hij kan vanwege een hersenbeschadeging geen nieuwe taal leren dus raakt in een isolement. Hij verheerlijkt daarom de tijd voordat hij gewond raakte en zijn vaderland. Ook begint hij de laatste tijd tekenen van een depressie te vertonen en begint zijn beeld van de wereld en hoe het er aan toe gaat steeds erger te vervormen.

d) mijn ouders (want mijn moeder gaat overal in mee met mijn vader) voeden mij streng op, via regels uit het oude land, en voor een deel ook volgens mijn vaders (naar mijn mening) wereldvreemde regels (niet zelfstandig op vakantie, geen vriend en zo wel mag ie niet over de vloer en wéigert mijn vader hem te ontmoeten, geen seks voor het huwelijk, dus niet bij vriend mogen blijven slapen. Daarnaast willen mijn ouders dit jaar terugkeren naar hun thuisland, maar ik weiger en wil in Nederland blijven. Dit is voor hem onacceptabel, hij is bereid mij aan mn haren mee te sleuren.). Elke keer als ik hier tegenin ga en 'ongehoorzaam' ben (terwijl ik naar mijn mening eigenlijk gewone dingen vraag voor iemand van mijn leeftijd) krijg ik te horen dat ik hierdoor mijn vader de vernieling in jaag etc. etc.

want:

e) elke kleine tegenslag of whatever krijgt mijn vader last van hartklachten (gevolg van zijn hersenbeschadiging etc.). Elke keer wanneer hij zich opwindt krijgt hij een aanval. Hier wordt mij vervolgens de schuld voor gegeven. Zo krijg ik herhaaldelijk te horen dat ik schuldig ben aan mijn vaders ziekte, en of ik hem soms dood wil? Of dat soms is wat ik met mijn arrogantie probeer te bereiken?

f) dit kan zo niet langer want ik weet dat één van ons tweeën hier aan onderdoorgaat: ik ben van de ene kant bang dat ik met mijn gedrag mijn vader inderdaad nog eens een fatale aanval bezorg (al ben ik mij er goed van bewust dat ik geen belachelijke dingen doe of wil en dat hij degene is die dit zichzelf aandoet), maar van de andere kant kan ik er niet meer tegen volgens zijn verstikkende regels te moeten leven. Het komt er dus op neer dat ik geboeid ben door schuldgevoel om mijzelf uit deze situatie te kunnen verlossen en ik echt niet meer weet wat ik moet doen.

Verdomme, wat een verhaal.

Om eerlijk te zijn zou ik op mezelf gaan wonen, maar ik weet niet of je vader dat 'overleeft'?

Waarom is je vader er zo op tegen dat je hier blijft? Probeer er eens rustig met hem over te praten. Vertel hem wat jij wil, wat jij voelt en hoe jij denkt. Ga niet gooien met "jij doet" en "door jou", maar praat alleen vanuit je ik-gevoel. Probeer rustig te blijven, ook als hij kwaad oid word. Misschien is er iemand 'van buitenaf' (denk aan vertrouwenspersoon op school, familie of vriendin oid), die meer bij je vader kan bereiken. Of jou in ieder geval kan helpen een goede beslissing te maken, want de visie van een buitenstaander is vaak goed in dit soort situaties.
Ik denk wel dat ik op mezelf zou gaan, hoe moeilijk het ook is tegenover je vader. Je bent 19, en je kunt nu eenmaal niet altijd zijn kleine meisje blijven. Je bent oud en wijs genoeg om zelf beslissingen te maken.
Succes meid!

[juno]

Toen jouw ouders jou op de wereld zetten hebben ze daarmee een verantwoordelijkheid op zich genomen. Vanaf dat moment zijn de behoeften van de ouders ondergeschikt aan dat van het kind.

Een kind hebben is nu eenmaal lastig, al zijn ze nog zo lief. Dat accepteer je op het moment dat je het zonder condoom doet.

Kortom: jij bent je ouders niets verschuldigd. Ja, je hebt het leven van ze gehad, maar je bent niet hun bezit en je bent niet op de wereld gezet om hen een plezier te doen. Je hoeft niets terug te betalen, je bent ze geen dankbaarheid verschuldigd. Zij wilden jou en niet omgekeerd. Jij hebt er niet om gevraagd om geboren te worden.

Als puntje bij paaltje komt, gaat jouw belang voor. Als kind heb je dat recht. Morele chantage van ouders is bijzonder fout. "Kijk nou toch eens wat je me aandoet!". Al eeuwen lang wordt die reden gebruikt om kinderen in het gareel te laten lopen, maar het is en blijft chantage en dat mag niet. Het verpest op de langere termijn ook de ouder-kind verstandhouding, en dat is hun schuld en niet de jouwe. Trap niet in die val van schuldgevoel, want in het begin lijkt dat alle problemen op te lossen, maar naarmate je ouder wordt zul jij hem gaan verwijten dat ze jou gedwongen hebben om iets te doen wat jij niet wilde. En dan is er haat en nijd, en wat heeft je vader daaraan?

Toen ze jou meenamen naar een ander land met andere zeden dan hun thuisland, hebben ze geaccepteerd dat jij zou opgroeien volgens die andere zeden.

Je bent meerderjarig, je kunt doen wat je wilt en je hoeft niet mee terug, en ik zou het in jouw plaats ook zeker niet doen want je wordt er doodongelukkig. Je bent een zelfstandig wezen met eigen rechten, geen poes die ze in een kooitje kunnen stoppen en meenemen om daar lekker verder te kunnen aaien omdat ze dat zelf zo leuk vinden.

Jij hebt het recht om je eigen leven te leiden, zelfs al worden zij daar ongelukkig van. Jammer voor ze, maar dan hadden ze maar een poes moeten nemen inplaats van een kind.

Het zal in het begin moeilijk zijn om keihard nee tegen hen te zeggen, maar op de langere termijn is het de enige oplossing. Je bent en blijft hun kind, en zij jouw ouders, en jullie houden van elkaar. Die ruzie die jullie in het begin zullen krijgen waait wel weer over.

Advies: ga het huis uit. Bij voorkeur naar een andere stad, waar ook geen familie van je woont. Wat ze niet zien, daar kunnen ze zich niet druk over maken. Ik heb het gedaan en het maakte een wereld van verschil. Ja zeggen en nee doen is nog altijd de makkelijkste oplossing.

[Nona]

Hm. Het huis uit gaan hoeft geen slechte optie te zijn. Misschien dat je er zelfs een positieve draai aan kunt geven, door je ouders duidelijk te maken dat jij genoeg van hen geleerd hebt om op eigen benen te kunnen staan, en wellicht kun je beloven eens per week eens langs te komen om ze eens een beetje te vertroetelen (lekker voor ze koken op zondag of iets dergelijks).

Maar ben jij daar aan toe?

[juno]

Soms zal je wel moeten, als het thuis onhoudbaar is. Zo jong is ts overigens niet meer.

[Lotte]

Ik zou er een maatschappelijk werker bijroepen, die kunnen misschien bemiddelen bij zo'n moeilijke situatie. Ze zijn opgeleid om met dit soort problemen te werken volgens mij en dan heb je ook het gevoel dat je ergens wat steun heb.

[Dorothy]

Bedankt voor jullie reacties.

En ik ga het huis ook uit: het is alleen dat ik enorm bang ben voor de gevolgen ervan. Wat krummeltje zegt dus, maar dan zonder aanhalingstekens. Ik ben bang dat hij er serieus een keertje in blijft. Om eerlijk te zijn ben ik nu in een stadium terecht gekomen waarin ik al tegen mijn vader inga, maar het punt is dat het wel elke keer verdomd veel pijn doet dat hij zo ziek wordt alleen maar omdat ik een keertje een kwartiertje later thuis kom van het uitgaan of iets dergelijks. Het verziekt nogal ehh álles. Ik begin nu in te zien dat HIJ degene is die dit zichzelf aandoet, niet ik, maar alsnog weet ik niet wat ik er tegen kan doen. Omdat hij geen nederlands kan biedt een vertrouwenspersoon of een psychiater geen uitkomst.

[coopergirl]

Dorothy schreef op 20-07-2006 @ 21:16 :
Bedankt voor jullie reacties.

En ik ga het huis ook uit: het is alleen dat ik enorm bang ben voor de gevolgen ervan. Wat krummeltje zegt dus, maar dan zonder aanhalingstekens. Ik ben bang dat hij er serieus een keertje in blijft. Om eerlijk te zijn ben ik nu in een stadium terecht gekomen waarin ik al tegen mijn vader inga, maar het punt is dat het wel elke keer verdomd veel pijn doet dat hij zo ziek wordt alleen maar omdat ik een keertje een kwartiertje later thuis kom van het uitgaan of iets dergelijks. Het verziekt nogal ehh álles. Ik begin nu in te zien dat HIJ degene is die dit zichzelf aandoet, niet ik, maar alsnog weet ik niet wat ik er tegen kan doen. Omdat hij geen nederlands kan biedt een vertrouwenspersoon of een psychiater geen uitkomst.

in de instelling waar ik werk wordt ook wel met tolks gewerkt (psychiatrisch ziekenhuis).. Ik weet niet of het bij een riagg bv ook een optie is

wel extreem lastig en klote dat hij jou daarmee zo chanteert

[juno]

TS, op het moment dat jij daadwerkelijk weg bent, heeft het geen zin meer om nog zielig te zijn. Je bent er niet meer dus je ziet het toch niet.

Correctie: dat gaat gebeuren op het moment dat hij doorheeft dat jij weg bent en weg blijft. Voordien zal hij misschien nog erger worden, in een poging om jou weer terug te laten komen.

Toch is weggaan, uit zijn dagelijks blikveld verdwijnen, de enige manier om jullie hele gezin, en ook hem dus, rust te geven.