problematiek en interesse

Ok, ik kon geen betere titel verzinnen en ik zou dit topic wel op 3 plaatsen kunnen posten, doe het toch maar hier.

Vanavond was ik met 3 vriendinnen samen, we hadden het over de toekomst, wat voor opleiding we willen gaan doen. Ik vertelde over de opleidingen die ik misschien wil gaan doen, o.a. voeding en diëtetiek. Toen maakte 1 vriendin een opmerking: "ligt dat niet te gevoelig? Moet je niet gaan doen als je zelf problemen met eten hebt gehad." Maar daar ligt het probleem, ik vind voeding zo ontzettend interessant! Ik besef me nu dat ik gewoon geobsedeerd ben door voeding en inderdaad, ik kan niet normaal omgaan met voeding, nog steeds niet, maar ik heb het idee dat het allemaal wel mee valt. Ik val niet veel af, kom wel wat aan door de jaren heen... In ieder geval heb ik geen eetprobleem, zoveel kloot ik nou ook weer niet met eten en ik ben er nooit op gediagnostiseerd.

Nouja, het is laat op de avond en ik dwaal af. Mijn vraag is, is het nou echt zo slecht om voeding & diëtetiek te willen studeren als je geobsedeerd bent door eten, is toch alleen gunstig? Om het algemener te maken: vaak vind je de dingen die je zelf meemaakt heel interessant. Is het dan slecht om daar iets mee te willen doen in je beroep? Mag iemand die problemen heeft gehad met drugs, anderen niet van de drugs af helpen? Mag iemand die een zusje heeft met een of andere stoornis geen SPH gaan studeren? Natuurlijk mag het van de wet, maar vinden jullie dat dat verantwoord is?

Ten eerste denk ik dat het persoonsafhankelijk is. Daarnaast zullen een aantal factoren meespelen waarom dit wel/geen verstandige keuze is. Iemand met een ernstige eetstoornis zou ik niet direct psychologie laten studeren. Als diegene al een studie aankan (Daar ga ik in dit topic maar even vanuit) zal die zichzelf keihard tegenkomen in de studie.
Iemand die er nog wel moeite mee heeft maar al veel inzicht in haar eigen verleden, ziekte ed heeft en bij wie de stoornis redelijk onder controle is, lijkt me dat het wel kan.

Als je zelf iets hebt meegemaakt kan je andere daar denk ik goed mee helpen omdat je ze beter begrijpt dan iemand die zoiets niet heeft meegemaakt. Je moet wel opletten dat je er zelf niet aan onderdoorgaat natuurlijk.

Moeilijk om een algemeen antwoord te geven, denk nml nog steeds dat het van de situatie afhankt. Wel interessant om zo over na te denken.

Als jij denkt dat je het kan, moet je het doen. Vind ik.

Ik heb indertijd afgezien om psychologie te gaan/willen studeren omdat ik dingen niet los kan laten en bang was dat ik zelf onderdoor zou gaan aan alle dingen die ik zou moeten leren en Ik zoek hier een woord, maar ik kan het niet vinden. Misschien straks.

Ik vind het knap als jij daar voor gaat en ik denk dat als jij je er goed bij voelt, je gewoon moet gaan studeren. Om op je voorbeeld van drugs terug te komen; ik denk dat mensen die een drugsverslaving hebben gehad juist makkelijker andere mensen ervan af kunnen helpen, simpelweg omdat ze zelf het hele circuit hebben doorgemaakt hoe moeilijk het is om af te kicken. Zou misschien voor jou ook kunnen gelden.

[Nona]

Vreemd is het zeker niet. Ik ben zelf ook psychologie gaan studeren, mede omdat ik in het verleden wat psychische problemen heb gehad. En ik geloof dat een groot deel van de psychologiestudenten meer psychische problemen heeft gehad dan de gemiddelde persoon.

En ja, het mag. Of het verantwoord is kun je het beste zelf bepalen. Maar met elke studie kun je meerdere richtingen op, dus je hoeft je niet per se te richten op de zaken waar jij problemen mee gehad hebt (al zou ik niet weten wat wel, maar daar heb ik ook geen verstand van).

[girl-in-trouble]

Ik ga het ook proberen.
Ik ga vanaf 4 september beginnen met psychologie, ondanks mijn problemen van nu. Daar werk ik nu heel hard aan en ik denk dat het met die instelling wel moet kunnen. Natuurlijk zal het confronterend zijn, maar daar moet ik uiteindelijk mee om zien te leren gaan. Confro's kom je toch overal tegen... Ik zal het waarschijnlijk wel een aantal keren moeilijk krijgen, maar ik ben er van overtuigd dat dit is wat ik wil gaan studeren.
Als dat iets is wat je echt wil, moet je dat zeker doen! Je kunt het in ieder geval altijd proberen.
Het lijkt me juist mooi om later anderen te kunnen helpen en te kunnen proberen voorkomen dat zij dezelfde problemen krijgen als ik. Ik hoop ook dat ik mezelf daar op ten duur mee help.

[akumabito]

Misschien maak ik nu wel een heel domme denkfout, maar ik zie er totaal geen probleem in eigenlijk. Eerder het tegenovergestelde. In plaats van te roepen dat iemand zichtzelf 'keihard zal tegenkomen' tijdens de studie lijkt het mij juist een uitgelezen kans om meer te weten te komen over de oorzaak van je problemen, plus natuurlijk mogelijke wijzen om ermee om te gaan.. of zeg ik nu iets heel doms?

[rare kwast]

als jij er voor 100% achter staat en zeker weet dat het gaat werken moet je het zeker doen..
tuurlijk zal het wel gevoelig liggen maar het zal ook zeker in jouw voordeel liggen..
jij weet ook de andere kant van 'het verhaal' van de moeilijkheden enzo..

zelf ben ik verpleegkundige en heb een stage gehad in de psych en dat beviel me.. nu zit ik echter zelf in een depressie en voorlopig moet ik daar zeker niet aan beginnen, dat zeggen de psychologen en dat weet ik zelf.. maar als ik ooit zo ver ben dat ik dit geaccepteerd heb en het weer goed gaat wil ik toch graag de pscyh in.. en zeker omdat ik dan ook de andere kant van een depressie ken zal het in mijn voordeel werken..


iig heel veel succes

[Faerie]

Ik vraag me wel af of het wel zo verantwoord is om bijvoorbeeld psycholoog te worden en mensen te helpen als je zelf psychisch nog helemaal in de knoop zit... Moet je niet best stabiel zijn wil je het werk echt aankunnen? het lijkt me toch best zwaar werk.

[Droomvlucht]

Je weet mijn mening al, maar ik wilde er nog aan toevoegen..

Volg je hart. Anders krijg je er misschien zelfs spijt van als je het niet doet.

Jij weet als geen ander zelf wat je wel/niet aankunt, wat je wil. Laat je daarin niet teveel beïnvloeden door anderen. Ik denk dat ze zich vooral zorgen maken. Maar zorgen hoeven niet altijd terecht te zijn.

Liefs,

Laura

Aragnabite schreef op 27-08-2006 @ 20:28 :
Je weet mijn mening al, maar ik wilde er nog aan toevoegen..

Volg je hart. Anders krijg je er misschien zelfs spijt van als je het niet doet.

Jij weet als geen ander zelf wat je wel/niet aankunt, wat je wil. Laat je daarin niet teveel beïnvloeden door anderen. Ik denk dat ze zich vooral zorgen maken. Maar zorgen hoeven niet altijd terecht te zijn.

Liefs,

Laura

Mooi gezegd. Het is één ding om dingen te doen waar je later spijt van krijgt. Maar het is nog iets heel anders om dingen NIET te doen waar je later spijt van krijgt.

[Faerie]

seCond ChoiCe schreef op 27-08-2006 @ 20:30 :
Mooi gezegd. Het is één ding om dingen te doen waar je later spijt van krijgt. Maar het is nog iets heel anders om dingen NIET te doen waar je later spijt van krijgt.

Inderdaad...Als je wel iets hebt gedaan, maar het is niet gelukt, dan heb je het tenminste wel geprobeerd! Dan heb je er idd ook minder spijt van (misschien zelfs helemaal geen spijt), als dat je het niet hebt gedaan. In ieder geval, dat is bij mij zo

Nou zou het natuurlijk wel vreemd zijn als ik later diëtist ben maar moddervet. Ik wéét wat gezond is, ik wéét hoe het moet, het lukt me alleen niet.
SPH staat ook op mijn lijstje, maarja, sta je daar met je littekens. Muziektherapie precies het zelfde verhaal...

Maar dan nog, depressies enzo zijn voorbij, verleden tijd. Maar dat eten keert zo af en toe nog terug.... Achja, ik ga mij eerst eens oriënteren...

[Daantje_0705]

Als je nu iets gaat studeren dan is dat waarschijnlijk iets waar je je rest van je leven op voort gaat borduren. Als je nu problemen hebt met eten is het niet gezegd dat je die de rest van je leven nog zult hebben (okee, de kans is aanwezig maar het kan ook anders gaan). Het zou zonde zijn als je nu niet de studie gaat volgen die je eigenlijk wil volgen omdat je nu problemen hebt met eten terwijl het over een paar jaar misschien al veel beter gaat. Misschien is het juist goed voor je om er van alles over te leren, misschien niet. Daar kom je gauw genoeg achter.

Als jij denkt dat dit is wat je wil en je wil er voor gaan dan moet je dat vooral doen (en dat is niet negatief bedoeld, dat is absoluut positief bedoelt). Als jij een keuze maakt dan neem ik aan dat je dat bewust doet, dat je redenen hebt om die keuze te maken. Als je achteraf besluit dat het niet was wat je wilde dan is dat niet erg. Dan heb je daar ook weer wat van geleerd. Op dit moment kies je ervoor om het wel te gaan doen, op een ander moment kies je misschien iets anders. Zo gaat het altijd en daarom is er gelukkig ook de mogelijkheid om van studie te switchen als het niet blijkt te zijn wat je dacht dat het was. Ga het gewoon proberen, switchen is echt geen schande.

Succes!

[Droomvlucht]

me blackrose schreef op 27-08-2006 @ 23:23 :
, sta je daar met je littekens. Muziektherapie precies het zelfde verhaal...

Ik weet niet of je mijn armen wel eens gezien hebt, maar remember.. ik heb net mijjn propedeuse pedagogiek gehaald.


Meisje, niet zoveel twijfelen aan jezelf... je denkt jezelf helemaal de knoop in zo

*knuft*

Er kunnen dan twee dingen gebeuren.

1) Je leert wat gezond eten is, wat je echt nodig hebt, hoe je een gezond gewicht kunt krijgen en houden. Je eten-geklooi neemt af, omdat je weet wat juist is en wat niet. Omdat je zelf ervaring hebt met al dan niet een beginnende eetstoornis, kun je mensen beter helpen die daar ook mee zitten.

2) Je raakt meer en meer geobsedeerd met eten, calorieën, voedselschema's, diëten, omdat je er steeds meer over leert. Je al dan niet beginnende eetstoornis loopt uit de hand, je maakt je opleiding niet af en belandt aan de sondevoeding in een ziekenhuis.

Kies maar welke van de twee het meest bij jouw karakter past.

Op de SPW en SPH stikt het van de mensen met problemen. Je bent eigenlijk een uitzondering als je een 'vlekkeloze' jeugd hebt gehad en geen uitzonderlijke familie en/of bekenden hebt.
Of dat verantwoord is verschilt per persoon en daar komen ze vaak snel genoeg achter. Ik heb klasgenoten die nu zelf in een instelling zitten of thuis blijven omdat ze vreselijk hypochondrisch werden. Anderen halen juist hun inzicht uit hun ervaringen en staan daardoor sterker dan de anderen die dat inzicht niet hebben.

Kortom: dat verschilt per persoon en hoe je met problemen om kunt gaan.

[girl-in-trouble]

@ paranoide
Ik denk dat je dat niet voor het kiezen hebt. Waar je in terecht komt, gebeurt meestal vanzelf. Je zegt echt niet van tevoren: ' O, ik ga beginnen aan m'n studie en vervolgens de fout in'. Dat wil niemand van tevoren.
Maar het scheelt denk ik al een hele hoop met welke instelling je een studie begint.

girl-in-trouble schreef op 28-08-2006 @ 17:31 :
@ paranoide
Ik denk dat je dat niet voor het kiezen hebt. Waar je in terecht komt, gebeurt meestal vanzelf. Je zegt echt niet van tevoren: ' O, ik ga beginnen aan m'n studie en vervolgens de fout in'. Dat wil niemand van tevoren.
Maar het scheelt denk ik al een hele hoop met welke instelling je een studie begint.

Nee, natuurlijk heb je dat niet voor het kiezen, dat was ook niet letterlijk bedoeld. Welke van de twee het wordt, hangt af van je persoonlijkheid, karakter, etc. Ik ken de TS niet, ik weet dus niet welke waarschijnlijker is in haar geval. Zijzelf weet dat wel, of in ieder geval beter dan mensen op een geel forum. Vandaar de 'keuze', ik zeg welke mogelijkheden er volgens mij zijn en dan mag zij voor zichzelf bepalen welke van de twee het meest bij haar denkwijze/karakter/etc past.

[Al Murphy]

Met dat laatste ben ik het dus helemaal niet eens.

Er zullen best wel voorbeelden zijn waarop jouw redenering van toepassing is, maar voor een professionele hulpverlener (ik heb het over drugs) is het NIET essentieel om ervaringsdeskundige of ex-gebruiker te zijn. Ik herhaal: NIET ESSENTIEEL.

Je hebt gelijk dat theoretische kennis geen vervanger is voor praktijkervaring. Evengoed kan je stellen dat iemand die zelf nooit drugs heeft gebruikt na enkele maanden veldwerk veel nuttigere praktijkervaring kan opdoen en een veel breder perspectief op de materie kan hebben dan iemand die al jaren (ook niet-problematisch) gebruikt/verslaafd is.

Verder vind ik hulpverlening aan drugsverslaafden van een hele andere orde dan dat je kan toepassen op de dagelijkse praktijk van een voedings- en dieetspecialist. En ik ben het helemaal eens dat het een erg positief punt (maar niet noodzakelijk) kan zijn om je professioneel te gaan verdiepen in je grootste interessepunten.

me blackrose schreef op 27-08-2006 @ 23:23 :
Nou zou het natuurlijk wel vreemd zijn als ik later diëtist ben maar moddervet. Ik wéét wat gezond is, ik wéét hoe het moet, het lukt me alleen niet.
SPH staat ook op mijn lijstje, maarja, sta je daar met je littekens. Muziektherapie precies het zelfde verhaal...

Maar dan nog, depressies enzo zijn voorbij, verleden tijd. Maar dat eten keert zo af en toe nog terug.... Achja, ik ga mij eerst eens oriënteren...

Atkins overleed toch ook aan de gevolgen van overgewicht?

Zelfde als Aragnabite, ik heb ook mn P van pedagogiek en een zooi littekens en ben nog steeds in therapie voor een eetstoornis. Daarnaast heb ik ook muziektherapie gestudeert. Daar moest ik mee stoppen, met pedagogiek ga ik nu verder.

Mijn ervaring is dat het niet uitmaakt wat je hebt meegemaakt, maar dat het erom gaat hoe je nu in het leven staat. Zowel bij pedagogiek als bij muziektherapie zaten mensen die zelf psychische problemen hebben gehad. Bij beide studies zijn mensen geweest die daardoor moesten stoppen en mensen geweest die de studie kunnen voortzetten.

Denk jij zelf dat jou "eetprobleem" een belemmering kan zijn bij je studie?

[ScheleKameel]

Ik vind het zeker NIET slim! Maar ik begrijp je volkomen.
Ik ben psychisch heel erg labiel, maar het lijkt me geweldig om groepsleiding te worden in een psychiatische jeugdinrichting.
Niet dat ik die opleiding kán volgen, maar het lijkt me echt gaaf!
Maar toch blijf ik erbij, dat het alles behalve slim is, omdat je zelf zoals jij zegt geobserdeerd door eten bent. Je bent niet stabiel. Ik raad het je af.

[light fighter]

ScheleKameel schreef op 03-09-2006 @ 11:03 :
Ik vind het zeker NIET slim! Maar ik begrijp je volkomen.
Ik ben psychisch heel erg labiel, maar het lijkt me geweldig om groepsleiding te worden in een psychiatische jeugdinrichting.
Niet dat ik die opleiding kán volgen, maar het lijkt me echt gaaf!
Maar toch blijf ik erbij, dat het alles behalve slim is, omdat je zelf zoals jij zegt geobserdeerd door eten bent. Je bent niet stabiel. Ik raad het je af.

maar je kan wel stabiel worden, het is niet gezegd dat de ts over vier jaar nog zo is, wss is ze dan veranderd wie zegt dat ze dan nog zo met eten bezig is.
@ts als dat is wat jij echt wil dan moet je het doen! mss is het heel erg zwaar maar absoluut haalbaar.

[rare kwast]

me blackrose schreef op 27-08-2006 @ 23:23 :
Nou zou het natuurlijk wel vreemd zijn als ik later diëtist ben maar moddervet. Ik wéét wat gezond is, ik wéét hoe het moet, het lukt me alleen niet.
SPH staat ook op mijn lijstje, maarja, sta je daar met je littekens. Muziektherapie precies het zelfde verhaal...

Maar dan nog, depressies enzo zijn voorbij, verleden tijd. Maar dat eten keert zo af en toe nog terug.... Achja, ik ga mij eerst eens oriënteren...

een depressie is niet altijd verledentijd.. dat draag je nog lang mee..
en ik ben verpleegkundige (ook in de psych geweest) en mijn armen bedekken was niet altijd even goed mogelijk (korte mouwen verplicht..)