The Nostalgia of the Poet

[CSN]

The Nostalgia of the Poet

Wie krampachtig op zoek is,
vindt dat zijn spieren
het vinden vertragen,
niets anders.

Ik grijp het onbegrijpbare bij vlagen,
maar al mijn vragen weigeren
hun antwoorden te willen weten.

Wat overblijft als de dagen vanzelf
naast je bed hun verloop komen lezen:

de leegte van nooit meer bezeten
een nacht lang het donker betasten.
Nooit zijn we vergeten de ruimte te vrezen,
maar uit een zwart gat ontstaan de planeten.


Giorgio de Chirico - The Nostalgia of the Poet
1914

Ik vind hem echt mooi. Vind het leuk hoe in de eerste twee strofes en aantal dingen zo paradoxaal zijn en hoe woord(del)en terugkomen. Personificatie is goed. Rijm is . Alliteratie is .

"Ik grijp het onbegrijpbare bij vlagen".
Deze zin is vind ik het mooist.

Ik kan alleen nog niet de laatste twee regels met de rest in verband brengen. Ik lees hem later nog wel over.

[Vogelvrij]

Het onderwerp, het gevoel van je gedicht, vind ik op zich wel goed verwoordt. En toch vind ik het niet echt een heel goed gedicht. Ja, hij is wel gewoon oké, maar ik vind hem hier en daar een beetje haperend en op de een of andere manier lijkt het een beetje bij de oppervlakte te blijven. Maar de rijm die je gebruikt, vind ik dan wel weer helemaal top

[Antoni]

De rijm is echt subliem! Mooie beeldspraak, niet te zwaar en niet onnodig bloemrijk. De laatste strofe vind ik het minst en dat is jammer omdat het zo een mooie afsluiting mist. Misschien is het omdat ik met name de laatste twee regels niet goed kan plaatsen binnen de rest van het gedicht. Enfin, ik vind het contrast tussen het alledaagse, algemene en 'zwarte gat'-'planeten' te groot denk ik, waardoor het wat uit de toon valt. Ik kan het zelf niet beter, maar dit is wat mij op valt.
Verder heb ik niks aan te merken.

[CSN]

Bedankt voor jullie reacties! Ik was eerst heel zeker over het einde, eigenlijk is dat waar het gedicht uit is ontstaan. Maar ik heb wel vaker, dat ik met één regel begin, daar een gedicht omheen brei, en dat die regel dan uiteindelijk uit de toon valt. Waarschijnlijk omdat die ene regel vaak al van dagen eerder is.
Ik zal er nog aan werken, de rijm lijkt daar ook niet helemaal te kloppen. Oh ja, hoe de laatste twee regels terugslaan op het gedicht: Het gaat over "de leegte van nooit meer bezeten
een nacht lang het donker betasten." het gaat over de leegte (ruimte, éénnalaatste regel) waar we altijd bang voor zijn, maar in de laatste regel staat dat uit een zwart gat juist de planeten ontstaan. Misschien is dit einde ook wel te positief voor mijn doen, har har.


Past het gedicht een beetje bij het schilderij?

[Reynaert]

Het komt heel stellig over, en dat bedoel ik als een compliment. Het gedicht zonder afbeelding vind ik best goed. Vooral de eerste strofe is erg fijn. Wel vind ik je gedicht vooral met de afbeelding erbij erg ongrijpbaar worden, ook omdat ik de afbeelding zelf niet snap en het verband met de tekst ook niet. Maar misschien moet ik het eerst nog een paar keer vaker lezen.

[CSN]

Tja, de afbeelding. In de kladversies van het gedicht zaten meer dingen die naar de afbeelding verwezen, nu gaat de afbeelding eigenlijk alleen nog maar om de leegte die ik voel bij het zien van schilderijen van Giorgio de Chirico. Ik snap dat dat voor jullie niet hetzelfde zal zijn. Maar soms gaat het niet om snappen? Dat is waar het hele gedicht over gaat.

[Reynaert]

Ongrijpbaar is ook niet negatief bedoeld. Ik zat er ook aan te denken om een link te leggen tussen 'ongrijpbaar' en de leegte die in je gedicht een prominente rol speelt, maar dat liet ik eerst maar achterwege omdat ik de afbeelding niet snapte. En als ik mijn snapzintuig uitzet vind ik het eigenlijk wel een heel mooie afbeelding bij het gedicht.

[Lavender]

Ik begrijp wel waarover je gedicht gaat - dat hoop ik tenminste -, ik denk gewoon niet te veel na over de afbeelding. Het meest gekke van de onderstaande reacties is over je laatste strofe, die is zo mooi! Als het aan mij lag zou ik je verbieden om er maar één letter aan te veranderen.

[*nerwen elensar]

Ik vind juist de laatste strofe de minst goede. De andere strofes zitten echt heel knap ineen, zowel taaltechnisch en op vlak van de boodschap, het gevoel dat je overbrengt. Maar het laatste vind ik dan weer zo puberaal klinken (ik mis de levenswijsheid van de andere strofes) en dat is echt jammer. Ook de link tussen het schilderij en het gedicht versta ik niet (op het eerste gezicht, na je uitleg wel maar het is ergens té moeilijk om het als lezer uit te halen). Heb je al betere dingen zien schrijven maar ik hou van de stijl die je gebruikt in de 1e 3 strofes.

[LiefsvanHier]

*nerwen elensar schreef op 13-08-2006 @ 19:56 :
Ik vind juist de laatste strofe de minst goede. De andere strofes zitten echt heel knap ineen, zowel taaltechnisch en op vlak van de boodschap, het gevoel dat je overbrengt. Maar het laatste vind ik dan weer zo puberaal klinken (ik mis de levenswijsheid van de andere strofes) en dat is echt jammer. Ook de link tussen het schilderij en het gedicht versta ik niet (op het eerste gezicht, na je uitleg wel maar het is ergens té moeilijk om het als lezer uit te halen). Heb je al betere dingen zien schrijven maar ik hou van de stijl die je gebruikt in de 1e 3 strofes.

Dat is precies wat ik vind . Maar daarbij vind ik de laatste strofe ook echt slecht lopen in vergelijking met de rest. Dat is jammer want een mooi einde maakt een gedicht af maar een "slecht" einde veegt al het mooie wat eerder is geschreven uit.

[CSN]

Opmerkelijk dat de meningen zo verdeeld zijn, vooral dus doordat het eerste gedeelte zovel sneller geschreven is. Misschien geeft dat ook al wel aan dat ik zelf ook over het einde heb getwijfeld. Ik heb het wellicht niet lang genoeg laten liggen. Is het alleen de laatste zin, of de gehele laatste strofe?

[xineof]

Wie krampachtig op zoek is,
vindt dat zijn spieren
het vinden vertragen,
niets anders.
Die eerste drie regels op zich zijn niet zo bijzonder, maar de vierde regel is écht heel erg goed, petje af. Dat maakt de strofe weer krachtig, ik hoopte er al een beetje op toen ik de eerste drie regels las. Dat maakt namelijk dat je er over na gaat denken en inziet dat je een goed punt hebt in die regels. 'T heeft zelfs een beetje een boodschap over het pragmatisme. Dat past goed bij het schilderij .

Ik grijp het onbegrijpbare bij vlagen,
maar al mijn vragen weigeren
hun antwoorden te willen weten.
Ik snap hier de 'maar' geloof ik niet. De eerste regel zegt dat je het ongrijpbare slechts bij vlagen kan vatten. Dat past toch bij de mededeling dat je geen antwoord kan vinden op je vragen / dan wel dat de aard van je vragen zodanig is dat antwoord niet mogelijk is?

Wat overblijft als de dagen vanzelf
naast je bed hun verloop komen lezen:
Rrr, 'naast je bed hun verloop komen lezen', staaltje klanktechniek <3. Ik wil jouw stem vooral dat woord 'verloop' horen vertolken, dus kun je het gedicht niet even inspreken (A)?

de leegte van nooit meer bezeten
een nacht lang het donker betasten.
Nooit zijn we vergeten de ruimte te vrezen,
maar uit een zwart gat ontstaan de planeten.
Ik vind bezeten - vrezen - planeten niet helemaal geweldig, maar dat is op zich niet zo'n heel groot probleem geloof ik. Ik twijfel nog over wat je met deze strofe bedoeld, deze is wel moeilijk. Je kan het op meerdere manieren opvatten.

Al met al een zoals ik van je gewend ben een heel interessant gedicht . De 'niets anders' en 'naast je bed hun verloop komen lezen' zijn voor mij absoluut de twee beste regels uit je gedicht. Het gedicht past héél erg goed bij het schilderij, en ik denk wel te begrijpen wat je hier dwarszit. De titel zegt het eigenlijk al. Toch mis ik waarschijnlijk nog steeds veel van je bedoelingen in dit gedicht en dat vind ik dan weer jammer, ik ben niet gehaaid genoeg om 't te achterhalen .

[Porcelain]

Van mij mag je hem ook niet veranderen! Die eindzin vind ik geweldig, hele mooie klankrijm in die strofe en ik vind juist dat ie perfect klopt.

Ik moet soms erg lang over je zinnen nadenken omdat ze (in mijn ogen :/ ) ingewikkeld zijn:

'Wat overblijft als de dagen vanzelf
naast je bed hun verloop komen lezen:'

maar dat vind ik niet erg.

Voor mij heeft het gedicht niet zoveel met de afbeelding te maken. De leegte voel ik wel bij het lezen van je gedicht, maar niet bij de afbeelding. Ik denk er liever een ander plaatje bij.

Interessant ja en een gedicht om mee (of bij) te verdwalen.

[G. -]

*Sluit zich heimelijk aan bij Porcelain*.

[CSN]

Ahh bedankt voor jullie commentaar,
en xineof, wat een lange reaxi ()!

Ik denk er liever een ander plaatje bij.

Wat voor 'n plaatje?

Ik snap hier de 'maar' geloof ik niet. De eerste regel zegt dat je het ongrijpbare slechts bij vlagen kan vatten. Dat past toch bij de mededeling dat je geen antwoord kan vinden op je vragen / dan wel dat de aard van je vragen zodanig is dat antwoord niet mogelijk is?

Nee, juist het omgekeerde. Ik grijp het onbegrijpbare niet 'slechts' bij vlagen, het is meer dat de vlagen veel zijn, ik bedoel, wie verwacht het onbegrijpbare te kunnen grijpen?

Al met al een zoals ik van je gewend ben een heel interessant gedicht . De 'niets anders' en 'naast je bed hun verloop komen lezen' zijn voor mij absoluut de twee beste regels uit je gedicht. Het gedicht past héél erg goed bij het schilderij, en ik denk wel te begrijpen wat je hier dwarszit. De titel zegt het eigenlijk al. Toch mis ik waarschijnlijk nog steeds veel van je bedoelingen in dit gedicht en dat vind ik dan weer jammer, ik ben niet gehaaid genoeg om 't te achterhalen.

Het gedicht gaat, lekker standaard, eigenlijk vooral over leegte, op zoek zijn (om die leegte op te vullen). De boodschap (voor zover ik een boodschap over heb willen brengen) is dat het geen zin heeft krampachtig op zoek te gaan naar antwoorden en dat als je alles zou weten, er ook niets aan zou zijn. Kortom: Laat alles z'n gang gaan! Que sera, sera! Van het concert des levens heeft niemand een program! Jesus loves you!

PS. Ik ben wel van plan binnenkort weer wat aan ingesproken gedichten te doen, ik weet alleen niet of deze daar voor in aanmerking komt.