help, ik heb ruzie met mijn pa

[R_18]

hey allemaal, dit is mijn eerste post hier ik zit ff met dit probleem in mijn maag en heb ff wat advies enzo nodig.

ik ben nu 18 jaar. mijn ouders zijn 2 jaar geleden gescheiden (godzijdank). mijn vader heeft me 16 jaar de grond in getrapt. hij toonde nooit liefde niet aan mij iig (wel aan me broertje en zusje) en hij haalde me altijd onderuit. niks wat ik deed was goed genoeg voor hem. hij sloeg me ook af en toe. mijn moeder deed wat ze kon voor me, en beschermde me waar ze kon. mijn zelfvertrouwen is door dit allemaal sterk beschadigd.

zoals ik al zei zijn mijn ouders nu gescheiden. einde van mijn problemen d8 ik maar nee. mijn vader is nog steeds vervelend. daarom wou ik hem ook niet meer zien. tot gisteren had ik m een half jaar niet gezien en gesproken en dat was heerlijk. maar gisteren beviel zijn nieuwe vrouw van een zoontje (jeee een halfbroertje ) ik wou eigenlijk nix laten horen maar dat vond ik een beetje gemeen van mezelf. ik besloot om hem te gaan feliciteren omdat dit zijn dag was en ik d8 hij zal wel trots zijn en misschien maak ik hem nog wat blijer.

hij kwma mijn broertje en zusje ophalen en ik ging ff naar de auto om hem te feliciteren. ik stond naast de auto en hij zei: pff wie is dat, moet ik daar de auto voor uit komen (een heel slecht getimed grapje) dat was de druppel die een emmer van 18 jaar liet overlopen. ik liep trug naar huis na wat verwensingen naar zijn hoofd te hebben geslingerd. hij kwma achter me aan en binnen barste de bom. ik heb hem verteld wat ik vond van die 18 jaar die hij had verpest. alles kwam eruit en ik besloot het gesprek door te zeggen dat ik hem niet meer wou zien (iig de eerste tijd niet) omdat ie nog steeds niet snapte wat hij mij had aangedaan, dat ik hem misschien op den duur zou kunnen vergeven maar nu absoluut niet. en dat ik nou is hard moest zijn voor mijn eigenbelang. hij zei ok en dat hij mijn vader neit meer was en dat ik zolang hij leefde niet meer bij he aan hoefde te komen.

toen hij weg was storte ik in. ik voelde me schuldig. het was tog mijn vader en ik had zijn grote dag verpest.

het probleem is hij kreeg meteen de zelfde avond al weer spijt van wat ie had gezegd. hij heeft nu ruzie met zijn vrouw omdat ze wil dat hij het goed maakt en hij wou me gistereavond toen hij mijn broertje en zusje thuis kwam brengen alweer wou spreken. ik was gelukkig neit thuis.

nu zit ik met een enorm vervelend gemengd gevoel. ik haat hem voor wat hij mee heeft aangedaan. en ik voel me schhuldig voor wat ik hem heb aangedaan gisteren.

wat moet ik doen? ik kan geen prof hulp vragen omdat ik dan niet meer bij de landmacht kan volgend jaar en dan heeft ie alsnog mijn toekomst verpest.

[madelief21]

Nou ja, ik zou me vooral heel koel houden tegen hem. Dat doet hij immers ook tegen jou. Hij maakt denigerende opmerkingen net zolang totdat jij je mond opentrekt of dat je emotioneel wordt en hij blijft ondertussen ook onverschillig en koel zodat jij met het schuldgevoel blijft lopen, hij weet het iniedergeval goed te spelen athans zo komt het op mij over.
Zijn vrouw wil dat hij het goed maakt, waarschijnlijk omdat zij hem flink onder de duim heeft zitten. Of hij dit zelf wilt is nog maar de vraag. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat jij zijn dag hebt verpest. Hij heeft zelf zijn dag verpest omdat hij niet aardig voor jou was. Als hij het goed wil maken met jou, prima dan komt hij toch maar blijf gewoon koel en vooral niet te veel geïnteresseerd. Bied zelf niet je excuus aan want dat heeft hij absoluut niet verdient. Luister naar zijn verhaal en kap zelf het gesprek af. Neem zelf de touwtjes wat meer in handen. Volgens mij doet zijn vrouw dat ook en dat werkt uitstekend.

Groeten

[Balance]

Waarom wil je het eigenlijk niet goedmaken? Je hebt duidelijk een behoorlijk schuldgevoel en je zegt ook zelf 'het is toch mijn pa'. Blijkbaar vind je hem nog steeds enorm belangrijk, hoe veel pijn hij je ook gedaan heeft.

En aan je vader te merken heeft ie nu pas door wat ie je eigenlijk aangedaan heeft. Hij wil het goed maken. Wil je die mogelijkheid niet aangaan?

Ik heb het niet over gelijk zand erover, maar laat hem nou eigenlijk maar eens vertellen wat ie te zeggen heeft. Ben je niet benieuwd naar zijn excuses? Zijn kant van het verhaal? Zijn spijt? Misschien is nu juist wel een redelijk gesprek mogelijk en kunnen jullie langzamerhand een band ontwikkelen waarin je tenminste elkaar normaal gedag kan zeggen en waarbij de haatgevoelens naar hem toe al wat verminderd zijn. Het lijkt me ook positief voor je psychische gezondheid, wat weer goed is voor je sollicitatie bij de landmacht.

Ik zou iig wel willen horen wat ie te zeggen heeft. Gaat het (naar jouw mening) alsnog de verkeerde kant op, kun je altijd nog zeggen dat je hem niet meer hoeft te zien. Dan heb je het in ieder geval geprobeerd.

[madelief21]

Dat is mooi gezegd balance maar dat is waarschijnlijk al wat hij altijd doet. En dat werkt niet want zijn vader blijft op dezelfde manier reageren zonder enige vorm van respect.

[Lautitia]

R_18 schreef op 27-11-2006 @ 09:46 :
toen hij weg was storte ik in. ik voelde me schuldig. het was tog mijn vader en ik had zijn grote dag verpest.

Jij hebt zijn dag niet verpest, maar je vader draait het nu zo dat jij je schuldig voelt, wat dus volgens mij niet terecht is. Of - zoals je al zei - je vader heeft je zelfvertrouwen zodanig beschadigd dat jij jezelf nu de schuld geeft, maar ook dat is jouw schuld niet.

R_18 schreef op 27-11-2006 @ 09:46 :
het probleem is hij kreeg meteen de zelfde avond al weer spijt van wat ie had gezegd. hij heeft nu ruzie met zijn vrouw omdat ze wil dat hij het goed maakt en hij wou me gistereavond toen hij mijn broertje en zusje thuis kwam brengen alweer wou spreken. ik was gelukkig neit thuis.

Ik krijg nu een beetje het idee dat je niet op een normale manier met je vader kunt praten over de dingen die er zijn gebeurd, omdat hij zich dan teveel door zijn eigen emoties laat leiden. Ik heb ook het gevoel dat jij steeds opnieuw je best doet om met hem in gesprek te gaan, maar dat dit keer op keer niets uithaalt, behalve ruzie. Waarom dat gebeurt, weet ik niet precies. Hoe gedraag jij je ten opzichte van je vader wanneer hij weer eens zo tekeer gaat: ben jij dan net zo opvliegend, of durf je dan juist niets meer te zeggen en word je merkbaar bang? Ik bedoel: je vader heeft zich altijd zo gedragen en het gaat voor nu wat ver om te gaan onderzoeken waar zijn gedrag vandaan komt, met andere woorden: aan zijn gedrag valt nu niet zoveel te veranderen. Maar wat je wel kunt proberen, is om zodanig in te spelen op zijn gedrag dat hij wél bereid is tot aanpassing en dat een normaal gesprek dan misschien wel mogelijk is. Ik kan je nu niet zo goed vertellen hoe je dit dan precies moet aanpakken, omdat ik niet precies weet hoe jij je normaal gesproken in zo'n situatie gedraagt.

R_18 schreef op 27-11-2006 @ 09:46 :
wat moet ik doen? ik kan geen prof hulp vragen omdat ik dan niet meer bij de landmacht kan volgend jaar en dan heeft ie alsnog mijn toekomst verpest.

Kun je er dan niet met iemand anders goed praten over wat het met je heeft gedaan (en doet uiteraard)? Je hoeft het niet meteen bij de professionele hulpverlening te zoeken als je daar niets voor voelt om wat voor reden dan ook. Zorg goed voor jezelf zodat je er weer bovenop komt: probeer te werken aan de verwerking van je verleden en aan je zelfvertrouwen, en probeer ondertussen ook om te genieten van kleine dingen die je blij maken.

Ik wens je veel sterkte toe.

[madelief21]

Nou dat heeft Lautitia nou heel mooi gezegd. Misschien heb ik het wat negatiever neergezet maar eigenlijk bedoel ik het net zo.

[Lautitia]

madelief21 schreef op 27-11-2006 @ 18:20 :
Nou dat heeft Lautitia nou heel mooi gezegd. Misschien heb ik het wat negatiever neergezet maar eigenlijk bedoel ik het net zo.

Oh oké, dank je . Ik vind dat de TS zich niet per definitie koeler moet opstellen, maar dat hij moet zorgen dat hij zich zekerder voelt in zo'n conflictsituatie. Dat dwingt vast ook enig respect af. Maar goed, dat was dus ook wat jij bedoelde, denk ik. Er moet geluisterd worden naar elkaar en aangezien zijn vader het gesprek niet op dat niveau kan brengen, moet de TS dat zelf proberen te doen.

[R_18]

Balance schreef op 27-11-2006 @ 15:41 :
Waarom wil je het eigenlijk niet goedmaken? Je hebt duidelijk een behoorlijk schuldgevoel en je zegt ook zelf 'het is toch mijn pa'. Blijkbaar vind je hem nog steeds enorm belangrijk, hoe veel pijn hij je ook gedaan heeft.

En aan je vader te merken heeft ie nu pas door wat ie je eigenlijk aangedaan heeft. Hij wil het goed maken. Wil je die mogelijkheid niet aangaan?

zoals madelief al zei heeft ie al veel meer kansen gehad om zijn gedrag te veranderen en hij blijft altijd hetzelfde. en het blijft mij maar pijn doen als ie na 2 weken normaal doen weer ineens heel vervelend wordt en weer zijn oude gedrag gaat tonen.

Lautitia schreef op 27-11-2006 @ 18:09 :

Ik krijg nu een beetje het idee dat je niet op een normale manier met je vader kunt praten over de dingen die er zijn gebeurd,

nou ik heb nog nooit erover gepraat met hem want hij vind eigenlijk dat ie nooit wat fout heeft gedaan.

Lautitia schreef op 27-11-2006 @ 18:09 :

Hoe gedraag jij je ten opzichte van je vader wanneer hij weer eens zo tekeer gaat: ben jij dan net zo opvliegend, of durf je dan juist niets meer te zeggen en word je merkbaar bang?

nou ik was altijd heel bang voor hem dus ik ben nooit echt voor mezelf opgekomen tot nu dan.

Lautitia schreef op 27-11-2006 @ 18:09 :

Kun je er dan niet met iemand anders goed praten over wat het met je heeft gedaan (en doet uiteraard)?

ik heb voor morgen een afspraak met een vertrouwensdocent bij mij op school. een vriend van me was daar ook al is geweest en dat was wel erg nuttig geweest voor hem zei hij dus.

thnx voor jullie berichtjes ik voel me al weer wat beter

[madelief21]

Dus nogmaals negeer hem gewoon als hij dingen doet die je niet bevalt en haal hem aan als hij dingen doet die je aanspreken. Zo zal hij het nare gedrag waarschijnlijk los gaan laten tov jou.
En anders gewoon mensen gaan zoeken die jou wel die waardering kunnen geven die je nodig hebt. Want eindeloos wachten op de bevestiging van je vader zal je uiteindelijk niet veel goeds doen. Die man is gewoon zoals hij is, helaas maar waar. Hij moet dat zelf in gaan zien anders heeft het gewoon geen kans met hem.