Toneelstukje

Hallo!

Het gaat de laatste tijd niet zo ok met mij. Tegenover iedereen speel ik een toneelstukje, iedereen denkt dat ik vrolijk ben maar het gaat niet meer.

Sinds 3 maanden woon ik op kamers. Ik ben altijd al meer op mezelf geweest, ben het liefst lekker thuis. Het op kamers wonen bevalt qua verkorte reistijd wel prima maar de rest bevalt me totaal niet. Een huisgenootje van mij is er amper, zij is heel aardig. M'n andere huisgenootje (woont er sinds 1 maand) praat continu tegen zichzelf en is onaardig. Het is nogal gehorig hier dus rustig is het hier niet.

Ik mis mijn ouders, zusje en onze hond echt onwijs erg. Maar als iemand me vraagt of het me bevalt zo op kamers, zeg ik dat het allemaal prima gaat. Iedereen heeft mij altijd gezien als jong, onvolwassen etc. omdat ik een klas over heb geslagen. Dit wil ik niet zelf nog gaan bevestigen door toe te geven dat ik niet op mezelf kan wonen. Ik kijk elke week ontzettend uit naar de donderdag. Dan ga ik namelijk weer naar huis. Op dit moment ben ik net aangekomen op mn kamer, ben dmv een stom smoesje thuisgebleven gisteren en eergisteren, en voel me nu ontzettend verdrietig. Ik voel me al weken niet lekker. Ik slaap slecht, voel me ziek, kom amper aan studeren toe en huil veel.

Nu snap ik best dat ik hier gewoon met iemand over moet praten maar ik weet zeker dat mn ouders er niet blij mee gaan zijn als ik weer thuis komen wonen.

Heeft iemand dit ook (gehad)? Hoe kan ik dit oplossen?

[Nona]

Ik herken je niet in je verhaal, maar ik kan wel proberen je advies te geven.

Ten eerste zeg je dat je klachten hebt over je huisgenootjes. De ene is er bijna nooit en de ander is vreemd en onaardig. Waar denk je dat dit vandaan komt? Zou je kritiek hebben op iedere mogelijke huisgenoot of ligt het specifiek aan deze meisjes? Wat had je ervan verwacht en hoe is de situatie nu anders?

Ten tweede vertel je dat je liever weer thuis zou willen wonen, maar dat je moeder daar niet blij mee zou zijn. Heb je dat al aan haar gevraagd? Hebben jullie daarover gepraat? Of heb je dat zelf bedacht? En zo ja: waaruit heb je dat dan opgemaakt?
Misschien is het een goed idee om eens met je moeder in gesprek te gaan. Je kunt proberen wat meer thuis te zijn (bijvoorbeeld ieder weekend in plaats van alleen de donderdag, een weekend is een stuk langer). Je kunt ook proberen wat advies in te winnen, je moeder weet het beste hoe jij in elkaar zit. Zijn er dingen die je beter anders zou kunnen doen? Heb je genoeg hobbies? Genoeg vrienden? Als je wat tekort komt: hoe kun je daar het beste aan komen?

Geloof me: op kamers zitten kan best leuk zijn, ook voor jou. Het is alleen belangrijk om manieren te vinden om het leuk voor jezelf te maken.

Hai! Bedankt voor je reactie! Dat over mn eerste huisgenootje was niet klagend bedoeld Ze is superaardig maar gewoon bijna nooit thuis omdat ze veel werkt. Dat vind ik jammer maar niks negatiefs tegenover haar bedoeld. In het begin waren er 2 leuke huisgenootjes. Eentje daarvan is verhuisd. Toen voelde ik me ook niet ok dus het ligt niet specifiek aan het nieuwe (onaardige) huisgenootje dat ik me zo voel.
Verder ben ik nu ook al ieder weekend thuis. Op donderdagavond ga ik naar huis en op maandagmorgen kom ik pas terug naar mn kamer.
Mn ouders hebben veel geld betaald voor meubels etc. om mn kamer in te richten. Verder zijn ze trots op me dat het zo goed gaat op mezelf wonen. Dat zeiden ze afgelopen weekend nog. Ik wil ze niet teleurstellen door nu te zeggen dat het helemaal niet zo ok gaat als ik zeg.

Vriendinnen heb ik wel, maar vooral daar waar mn ouders wonen.

Kruimel schreef op 14-03-2007 @ 16:40 :
Ik herken je niet in je verhaal, maar ik kan wel proberen je advies te geven.

Ten eerste zeg je dat je klachten hebt over je huisgenootjes. De ene is er bijna nooit en de ander is vreemd en onaardig. Waar denk je dat dit vandaan komt? Zou je kritiek hebben op iedere mogelijke huisgenoot of ligt het specifiek aan deze meisjes? Wat had je ervan verwacht en hoe is de situatie nu anders?

Ten tweede vertel je dat je liever weer thuis zou willen wonen, maar dat je moeder daar niet blij mee zou zijn. Heb je dat al aan haar gevraagd? Hebben jullie daarover gepraat? Of heb je dat zelf bedacht? En zo ja: waaruit heb je dat dan opgemaakt?
Misschien is het een goed idee om eens met je moeder in gesprek te gaan. Je kunt proberen wat meer thuis te zijn (bijvoorbeeld ieder weekend in plaats van alleen de donderdag, een weekend is een stuk langer). Je kunt ook proberen wat advies in te winnen, je moeder weet het beste hoe jij in elkaar zit. Zijn er dingen die je beter anders zou kunnen doen? Heb je genoeg hobbies? Genoeg vrienden? Als je wat tekort komt: hoe kun je daar het beste aan komen?

Geloof me: op kamers zitten kan best leuk zijn, ook voor jou. Het is alleen belangrijk om manieren te vinden om het leuk voor jezelf te maken.

[Nona]

Zeg dame. Dat je ouders trots zijn dat het goed gaat wil niet meteen zeggen dat ze het niet fijn zullen vinden je weer thuis te hebben. Dat ze veel geld uitgegeven hebben aan meubelen is heel lief van ze, maar misschien kun je die meubelen ook wel ergens bewaren? Dan is dat zeker geen weggegooid geld. En jouw geluk is vast wel belangrijker voor je ouders dan die trots. Nog genoeg om trots over te zijn zonder dat je op jezelf woont, je bent nu eenmaal hun kind.
Ik zou je toch aanraden het onderwerp eens aan te snijden.