Probeersel

[BaarEenKind]

We hadden er al eerder gezeten, onder totaal andere omstandigheden, maar toch. Ik verlangde weer naar toen. Het weer was er niet naar om overnieuw met blote voeten het nog veel te koude wateroppervlak te strelen, kleine golfjes elkaars richting op te spatten. De lucht was niet blauw genoeg, het geurde niet naar lente, we waren niet straalbezopen, en je hield mijn hand niet vast.
Jij was degene die deze plek had uitgekozen, ik had het niet gedurfd. Ik had dit stukje van mijn wereld heilig verklaard, en er woedt geen oorlog op heilige grond.
Je zwijgt als ik, later als beloofd, aan kom wandelen en me zachtjes naast je, veel verder weg als toen, neervlij in het net iets te vochtige gras.
‘Hoe gaat het?’
Je zwijgt.
‘Sorry dat ik laat ben, ik…’, vind dit te moeilijk ‘…werd opgehouden’
Je zucht, kijkt van me weg en ik weet dat je op het moment dat je je hoofd weer mijn richting op draait open zal barsten.

Ik stop de tijd. Time out.

Lieve Lisa.
Alle clichés over liefde op het eerste gezicht vulden mijn hoofd, parels in mijn buik ontpopten zich tot vlinders bij elke stap die ik zette. Je uitnodigende blik beantwoordend.
‘Is deze kruk nog vrij?’, ‘Nee.’ je glimlacht.
‘Ken ik je niet ergens van?’, ‘Jezus.’
‘Jij hebt een opening en ik he…’, zachtjes neem je mijn hand, ‘Lisa’ zeg je.
De clichés stapelen zich op, we drinken wodka, dansen niet, vragen niet naar elkaars nummer omdat we allang weten dat we samen naar huis gaan.
We zoenen pas als we op haar kamer aan de rand van het centrum van Maastricht op haar bank zitten. Enigszins onhandig als het is om naast elkaar zittend te zoenen verdraaien onze lichamen zich in elkaar en anderhalf uur later liggen we naakt onder het dekbed. Net als ik dreig weg te sukkelen dring je me op niet weg te zijn als je wakker wordt.
’s Ochtends ontwaak ik en verdwaasd probeer ik me oriënteren met op de achtergrond zacht de, voor momenten als deze gemaakte, stem van Amos Lee. De kamer is verder leeg en nog lichtelijk verward door de alcohol en haar afwezigheid grijp je me weer terug naar de werkelijkheid.

‘Je had op zijn minst kunnen zeggen dat je wegging, gewoon één keer.’ Met gebogen hoofd kijk ik haar aan in het water. ‘Dat je me niet meenam naar je ouders, alleen vluchtig voorstelde aan je vrienden. Ik wist wel dat je iets verborgen hield, maar dit had je me toch gewoon kunnen vertellen. Wat had je gedacht? Dat ik boos zou worden, dat ik jou zou verlaten? Verdomme. Wat had je verwacht van je terugkomst, dat alles hetzelfde was, dat ik niet gemerkt had dat je weg was.’
‘Ik wilde niet verpesten wat we hadden samen, ik..’
‘Je ging verdomme naar de andere kant van de wereld, ik word wakker en je hangt ergens in de lucht een smsje te tikken om me te vertellen dat je een paar maanden weg bent.’
‘Ik weet dat ik stom was, maar ik wist ook niet wat ik moest, ik durfde niet, ik was bang’
‘Jij was bang? Jij wist niet wat je moest? Jij wist tenminste waar je was.’

Stop.

Lisa en ik waren alles wat ik altijd wilde, we waren altijd samen en nooit met tegenzin. Niets voelde als dwang, of ‘dat hoort er nou eenmaal bij’. Dat kan ik toch niet verpesten? Als je twee maanden samen bent kan je toch niet zes maanden weggaan? Als ik het vertel kan onze relatie alleen maar verzwakken, je gaat elkaar toch missen als je weet dat je niet meer samen kan zijn. Je groeit toch uit elkaar?

--

Ik heb het alvast opgeborgen in mijn tekstbestand met onafgemaakte teksten, maar wilde toch graag weten hoe er over gedacht wordt. Dus vandaar, spui uw gal.

[leiv]

Ik heb hier weinig positieve dingen over te zeggen. Het is rommelig geschreven, tijden staan op een vreemde manier door elkaar en het geheel voelt onsamenhangend aan.

Vooral met de tijden had ik moeite. Zo zou ik het raamwerk zeker in de TT schrijven.

Enige suggesties:

We hadden er al eerder gezeten, onder totaal andere omstandigheden, maar toch.

Bij deze zin struikel ik direct. Vind hem zeer zwak.

Liever: "We hebben er al eerder gezeten en ik verlang weer naar toen."

Het weer was er niet naar om overnieuw met blote voeten het nog veel te koude wateroppervlak te strelen, kleine golfjes elkaars richting op te spatten. De lucht was niet blauw genoeg, het geurde niet naar lente, we waren niet straalbezopen, en je hield mijn hand niet vast.

Liever: "Vandaag is het water te koud om weer door onze voeten gestreeld te worden. De lucht is niet blauw genoeg, het geurt niet naar lente, we zijn niet straalbezopen. Je houdt mijn hand niet vast."

Jij was degene die deze plek had uitgekozen, ik had het niet gedurfd. Ik had dit stukje van mijn wereld heilig verklaard, en er woedt geen oorlog op heilige grond.

"Jij hebt deze plek uitgekozen voor vandaag. Ik durfde niet. Ik had dit stukje wereld heilig verklaard, en er dient geen oorlog te woeden op heilige grond."

Ik zeg dient, want er woedt wel degelijk oorlog op heilige gronden.

Je zwijgt als ik, later als beloofd, aan kom wandelen en me zachtjes naast je, veel verder weg als toen, neervlij in het net iets te vochtige gras.

"Je zwijgt als ik, later dan beloofd, kom aanwandelen en me zachtjes naast je neervlij in het iets te vochtige gras. Ik zit verder weg dan toen."

‘Sorry dat ik laat ben, ik…’, vind dit te moeilijk ‘…werd opgehouden’

"Sorry dat ik laat ben, ik…’ begin ik voorzichtig. 'Ik werd opgehouden."

Je zucht, kijkt van me weg en ik weet dat je op het moment dat je je hoofd weer mijn richting op draait open zal barsten.

"Je zucht en kijkt van me weg. Ik weet dat je zult uitbarsten als je je weer tot mij zult richten."


Zo, nu heb ik er eerlijk gezegd geen zin meer in.

De tekst voelt erg 'gemaakt' aan en is naar mijn bescheiden mening nogal houterig en amateuristisch geschreven. Als je wilt kan er ik wel wat uitgebreider naar kijken, want ik heb nu weinig tijd.

[Jeuk]

Alle verhalen, geschreven vanuit de eerste persoon, waarin constant over een 'jij' wordt gerept, zijn de moeite niet waard. Dat is iets wat veertienjarige meisjes op hun blogje doen, in de literatuur zou dat geen plaats moeten hebben. Dat is 'Ik liep over straat, en toen zag ik jou weer/OH-MIJN-GOD-IK-BEN-ZO-VERDRIETIG-BOEHOEHOEHOE'-geouwekuthoer. Dat interesseert niemand wat. Zelfs jou niet. Zelfs jou.