In den beginne

[Halflight]

Met gierende banden komen we tot stilstand voor een huis, ik knijp mijn ogen half dicht om iets te kunnen zien in het donker. Voor ons staan rijtjeshuizen, enigszins haveloos en schijnbaar verlaten. Het is stil in de auto, Anna zegt geen woord. Ik gris het pakje sigaretten uit het dashboardkastje en knip net zolang met de aansteker tot er een vertrouwd vuurtje uit voortkomt. Ik steek twee sigaretten aan en geef er een aan Anna. We zijn nog steeds stil. Ik adem de rook in en ontspan.

‘Ik weet het niet meer, hij maakt me zo moedeloos.’ Anna knikt, maakt aanstalten om te praten maar wacht tot ik mijn verhaal afmaak. ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan elke seconde opschrijven, zijn gedrag, zijn, acties, woorden, gebaren analyseren maar het schiet niet op. De puzzel is niet op te lossen.’ Gefrustreerd schop ik in het niets. ‘Zal ik de puzzel voor je afmaken?’ zegt Anna en zonder op mijn antwoord te wachten gaat ze verder: ’Hij wil je niet, meer kan ik er niet van maken. Hij houdt van je, heel veel zelfs, maar niet meer dan dat.’ Ze werpt me een meelijdende blik toe.

Ik laat de woorden op me inwerken en zak onderuit. Hij wil me niet, Marc wil me niet. In mijn hoofd speel ik de momenten af dat we samen zijn geweest. Ik hoor onze gesprekken aan, die altijd vol frustratie verlopen. Langzaam kruipen mijn gedachten terug naar 14 februari, de dag van de liefde. In mijn leven de meest wrange dag die ik ooit heb mogen beleven. De vruchteloze poging hem te versieren die uitmondde in totale weerzin van zijn kant. Allebei aangeschoten, ik wanhopig verliefd en hij probeerde alleen maar te vluchten. Wou me niet kwetsen, maar moest vertellen dat hij geen relatie wou, om de pijn te verzachten mompelde hij er achter aan dat het echt niet aan mij lag. Die woorden brachten voor het eerst die avond een lach op mijn gezicht. Woorden die je zo vaak leest, woorden die vaak genoeg worden bespot, en die vervolgens recht in je gezicht worden gezegd, ironie brengt verlichting. De herinneringen vervagen als ik de motor hoor starten. Er landt wat as op mijn zwarte broek, maar de wind blaast het weg als we terugrijden in volle vaart.

Anna’s blik is verbeten als ze haar vierdehandse zwarte Honda over de weg laat razen. We rijden in een woonwijk, maar net als elke andere externe factor kan het haar er niet van weerhouden als een waanzinnige te rijden. De hysterische rit door de nacht voedt mijn pessimisme en ik probeer een manier te bedenken Marc pijn te doen. Ik vraag het Anna, maar ze is geconcentreerd op de muziek die uit de boxen schalt. Een paar verdwaalde figuren kijken verstoord op als we langsrijden.

Even later rijden we de straat binnen waar het feest nog in volle gang is. Achter de ramen zie ik mensen dansen en lachen. In de verte doemen wat stipjes op en als we dichterbij zijn komt de gestalte van Marc tevoorschijn. Vrolijk lacht hij naar ons terwijl Anna met een noodvaart maar net langs hem heen rijdt. Lachend parkeert ze de auto dwars over twee vakken. De muziek valt stil en we stappen uit. De deur valt achter me in het slot. We lopen over een binnenplaats in de richting van het huis waar iedereen het zichtbaar naar zijn zin heeft.

Buiten zitten wat mensen op een bankje, als we aan komen lopen begint iemand mijn naam te gillen, ik herken Marc gelijk. Voordat ik kan antwoorden gilt hij weer mijn naam, ik sta even stil en er valt een vreemd gevoel van zelfvertrouwen over me heen als ik me bedenk dat het hem tot in het uiterste moet frustreren als ik zonder een woord te zeggen doorloop. Ik loop door en hou mijn kaken stijf op elkaar. Als ik langs hem loop, hem nog steeds negeer, kijkt hij me verbouwereerd na. Als ik binnen ben in het huis duik ik de wc in en adem diep in en uit. Ik kan me niet heugen hem ooit geen aandacht te hebben gegeven. Mijn gebruikelijke tactiek zijn eeuwige liefde te veroveren mond meestal uit in het hem overladen met aandacht.

Als ik weer genoeg moed heb verzameld mijn nieuw hervonden tactiek opnieuw toe te passen stap ik de wc uit. Als ik de kamer inloop zie ik overal eten, drinken en mensen slingeren. Het is een chaos en ik draai me weer om. Voor me staat Anna, die uit de koelkast een fles wijn tevoorschijn heeft getoverd. Triomfantelijk steekt ze hem voor zich uit. Zonder een woord te wisselen weten we beide dat we teruggaan naar de auto. We lopen weer naar buiten en zwijgend loop ik langs Marc, die nog een laatste poging doet mijn aandacht te krijgen. Met een zelfvoldane glimlach loop ik verder, Anna lacht als ze me ziet. ‘Het werkt hoor, voor nu.’

[Zut Alors!]

Maak wat vaker gebruik van de 'Enter'. Dit ziet er nú al veel te langdradig uit!!!