soms is de wereld zwartwit (graag meningen)

'Het moet er toch eens van komen,' was de conclusie van zijn lange overpeinzing, 'en als het dan toch moet, dan maar meteen goed.' Meteen goed, zo zat hij in elkaar.
Starend naar het doosje voor hem op de keukentafel, herhaalde hij in zijn hoofd nog een keer zijn overwegingen. Hij wiebelde op zijn stoel. 'Ja,' zei hij hardop, 'vandaag is een uitstekend moment.'
Hij keek naar buiten en zag dat het opgehouden was met regenen, een voorzichtig zonnetje bescheen zijn kleine gazon en liet een paar stralen op de keukenvloer vallen.
De beslissing –vandaag en geen andere dag- was hem gemakkelijker gevallen dat hij zelf had gedacht. 'Misschien wel omdat het toch al niet meer zo herkenbaar is,' dacht hij en trok het doosje naar zich toe. 'Of omdat we toch allang afscheid hadden genomen. '
Haast ritueel dronk hij de laatste slok koffie uit zijn beige beker. Hij waste de beker, een gebaksbordje en een vorkje met grote precisie af en schoof de stoelen rondom de keukentafel aan. Nadat hij het doosje voorzichtig van de keukentafel had gepakt ging het op de drempel van de keukendeur staan. Hij keek naar de tegels van het terras, allen omsiert met een groene krans onkruid, sommigen diep weggezakt, andere scheef naar boven stekend.
Een paar meter verder, tegenover hem, stond een rijtje verdorde coniferen die de vorige eigenaar van het huis nog had geplant. Ondingen vond hij het, maar de moeite om ze weg te halen en te vervangen door een schutting had hij nooit genomen. 'Nou maakt het ook niet meer uit,' dacht hij, terwijl hij zich ergerde aan de sprietige, bruine takken.

Eenmaal buiten, huiverend, viel zijn oog op de verlepte viooltjes en het mistroostige lavendelstruikje aan de linkerkant van de tuin. De plantjes stonden erbij alsof ze ook kou leden, alsof ze verwaarloosd waren, wat in feite ook zo was. De kleiachtige aarde was overal tussen de planten te zien en gaf het geheel de aanblik van een braakliggend terrein. De schutting hing scheef en had meer kromme dan rechte planken. Een ervan was zelf losgeraakt en hing horizontaal aan een enkele schroef. De groene verf bladerde van het fietsenschuurtje, waarvan ook de deur uit zijn scharnieren hing. Als er ergens renovatie nodig was, dan was het in deze tuin.
Hij hurkte neer voor het perkje met de viooltjes, zette het doosje naast zich neer en pakte het schepje wat er nog lag van de keer dat hij de plantjes had ingegraven. Lang geleden. Een eeuwigheid geleden.
Een diepe zucht leidde de eerste schep in. Berekend gooide hij de klei een paar decimeter verder weer neer. Een tweede zucht, een tweede schep. Schep, zucht, schep, zucht. Langzaam maar gestaan begon zich een kuil te vormen. 'wat ik toch allemaal voor je over heb,' gromde hij.
De zon stond inmiddels op haar hoogste punt en brandde in zijn nek. Zijn spieren waren verstijfd en hij stond op om een paar rekoefeningen te doen. 'Het is me geen gemakkelijke klus, maar ik zal er niet het spreekwoordelijke bijltje bij neergooien,' sprak hij zichzelf vermanend toe. 'Je hebt verdomme lang genoeg gewacht.'

De telefoon ging. Hij klopte zijn handen af aan zijn spijkerbroek en snelde het huis in. Aan de andere kant van de lijn klonk een beleefde damesstem. Of hij een nieuwe verzekering wilde aanschaffen. Een inboedelverzekering, of een levensverzekering misschien. 'Voor mijn zebravink zeker? Ik heb genoeg zekerheid in mijn leven!' snauwde hij en drukte de protesterende vrouwenstem weg. Hij bleef nog even naast de telefoon staan, alsof hij nog een telefoontje verwachtte. Het huis zweeg en de apparaat ook, na vijf minuten liep hij weer naar buiten en hervatte zijn werk.
'Het is zo'n onbegonnen werk, onbegonnen werk. Een levensverzekering, onbegonnen werk.'
Schep, zucht.
'Maar het moet er toch eens van komen, beter maar vandaag.'
Schep, zucht.

De zon ging onder en het werd kil. Klammigheid werd ingeruild voor rillingen. Nee, ook de moeite om een jas aan te trekken nam hij niet. Doorwerken zou hij. Vandaag nog, vandaag nog.
Met een schuin oog bekeek hij het doosje. Legde de schep even naast zich neer en haalde voorzichtig, met de nodige eerbied, de deksel er van af. De aanblik van het uitgedroogde vogeltje ontroerde hem.
'Zebravink, zebravink. Kijk, net als ik zwartwit gestreept. Kom je mee spelen, we doen pik-mn-vinger. Zebravink, als je je eten niet opeet mag je ook niet los vliegen. Kom je mee spelen? Zebravink?'
Snikkend stond hij op en veegde met de mouw van zijn blouse onder zijn ogen. Hij verplaatste een laatste paar scheppen zand en keerde weer terug naar het doosje. Met zijn linkerhand pakte hij het diertje uit zijn bedje, hield het stevig vast.
Hij stond bij de kuil, zijn tenen iets over de rand. De viooltjes waren of weggegraven of begraven onder de grote berg zand. Enkel de grauwe lavendel was nog te zien, als een aandenken, een aandenken aan de eigenaar

'Zebravink, ik heb een nieuw spelletje. Wees vrolijk, we doen een nieuw spelletje. We doen het meteen goed, we zetten alles in. Het heet Russisch roulette.'



------------------
na lange tijd, weer iets van mijn pen. (en meteen weer zo'n onderwerp ) graag uw mening, opbouwende kritiek, spellingnazi's ook welkom aangezien ik nog steeds niet om spellingfouten heen kan.

ps: de titel is maar een werktitel, bij gebrek aan beter

Ja zeg. He-le-maal niemand?

[Zut Alors!]

Tja, je weet toch dat het bij Letteren altijd een beetje langzamer gaat dan de andere subfora?

Zut Alors! schreef op 16-04-2007 @ 09:29 :
Tja, je weet toch dat het bij Letteren altijd een beetje langzamer gaat dan de andere subfora?

ja, dat weet ik. Maar ik was hier ook ten tijde van de ''hoogtijdagen'' en toen werd er na een week toch minstens door één iemand gereageerd. Guess dat ik moet wennen aan de stilte hier.

ik vond het wel tof geschreven
voor de rest weinig over te vertellen...


wel hier en daar een schrijf/typ/gramm-fout

"versiert" ipv versierd
"zelf" ipv zelfs
"gestaan" ipv gestaag
"de apparaat" ipv het apparaat
"Russisch roulette" ipv Russische


kan zijn dat er nog zijn, maar dit zijn zo degene die ik zo direct nog wist staan

[Zut Alors!]

Goed, ik ga mij wagen aan een grondige doorspittingstocht. Voor ik echter zover ben zal ik mij eerst verontschuldigen voor het volgende; ik doe niet aan positieve kritiek. Aan de andere kant betekent dit; alles waar ik niet over klaag is positief.

Daar gaan we dan...

Quis schreef op 06-04-2007 @ 14:14 :
'Het moet er toch eens van komen,' was de conclusie van zijn lange overpeinzing, 'en als het dan toch moet, dan maar meteen goed.' Meteen goed, zo zat hij in elkaar.
Starend naar het doosje voor hem op de keukentafel, herhaalde hij in zijn hoofd nog een keer zijn overwegingen. Hij wiebelde op zijn stoel.

Het begin van het verhaal is het al eigenlijk nét niet. Het is altijd moeilijk om ergens te beginnen, dus je doet er slim aan om ergens binnen te vallen in een verhaal. Bij je eerste zin voelt het echter meteen al niet helemaal goed. En de eerste zin is het belangrijkst. (een goed begin...)
Voor mijn gevoel is het namelijk nét even te lang. Na de 'conclusie van zijn lange overpeinzing' had je beter gelijk de uitleg van de situatie kunnen geven, daarna pas dieper ingaan op de persoon ('zo zat hij in elkaar').

Eigenlijk is dat in de verdere loop van het verhaal voor mij het meest storende element. Je gebruikt heel veel gevoelsomschrijvingen, maar weinig concreets. Je legt meer nadruk op hoe hij het doet dan wat hij doet. Hoe zijn tuin eraan toe is (verlept) dan wat voor tuin hij heeft. Meer hoe hij zijn bepaalde rituelen uitvoert dan het simpele (doch zeer belangrijke maar hierdoor zeer in het geding geraakte) feit dat hij koffie met gebak heeft genomen.

Daarnaast heb ik heel lang gedacht dat het om een luciferdoosje ging, omdat er geen enkele vermelding van vorm of grootte was.

Natuurlijk is het spannend om dingen een beetje vaag te houden, maar maak het niet te moeilijk voor je lezer, het moet ook leuk blijven.

Nu nog even mijn persoonlijke toevoeging (hoewel al het bovenstaande al door de meerderheid niet gedeeld hoeft te worden); Strepen!

Quis schreef op 06-04-2007 @ 14:14 :
'Het moet er toch eens van komen,' was de conclusie van zijn lange overpeinzing, 'en als het dan toch moet, dan maar meteen goed.' Meteen goed, zo zat hij in elkaar.
Starend naar het doosje voor hem op de keukentafel, herhaalde hij in zijn hoofd nog een keer zijn overwegingen. Hij wiebelde op zijn stoel.
'Ja,' zei hij hardop, 'vandaag is een uitstekend moment.'

Hij keek naar buiten en zag dat het opgehouden was met regenen. Een voorzichtig zonnetje bescheen zijn kleine gazon en liet een paar stralen op de keukenvloer vallen.
De beslissing –vandaag en geen andere dag- was hem gemakkelijker gevallen dat hij zelf had gedacht. 'Misschien wel omdat het toch al niet meer zo herkenbaar is,' dacht hij. Hij trok het doosje naar zich toe. 'Of omdat we toch allang afscheid hadden genomen. '
(!)
Haast ritueelHij dronk de laatste slok koffie uit zijn beige beker en waste deze,en een gebaksbordje en een vorkje met grote precisie af en schoof de stoelen rondom de keukentafel aan. Nadat hij het doosje voorzichtig van de keukentafel had gepakt ging het op de drempel van de keukendeur staan.(!) Hij keek naar de tegels van het terras, allen omsiert met een groene krans onkruid, sommigen diep weggezakt, andere scheef naar boven stekend.
Een paar meter verder, tegenover hem, stond een rijtje verdorde coniferen die de vorige eigenaar van het huis nog had geplant. Ondingen vond hij het, maar de moeite om ze [/s]weg te halen en[/s] te vervangen door een schutting had hij nooit genomen. 'Nou maakt het ook niet meer uit,' dacht hij, terwijl hij zich ergerde aan de sprietige, bruine takken.

Eenmaal buiten, huiverend, viel zijn oog op de verlepte viooltjes en het mistroostige lavendelstruikje aan de linkerkant van de tuin. De plantjes stonden erbij alsof ze ook kou leden, alsof ze verwaarloosd waren, wat in feite ook zo was.

Zo! Hier stop ik want anders wordt 't te gek. Maar het brengt me wel verhelderende ideeen.

-Less is more; vertel niet teveel, het leidt alleen af van het verhaal.
- (!) prachtige momenten om eerst eens te vertellen wat er op tafel staat of dat zijn tuin een puinhoop is voordat je er diep op ingaat wat voor puinhoop 't preciezer is of wat hij ermee doet.
- Pas op voor lange opsommingen (zie het stuk waar hij zijn koffie drinkt. Met een paar kleine veranderingen wordt 't 'en dit, en dat, en dit).
-Zet eens wat vaker een punt, dat geeft rust.
-Er staan trouwens ook veel zinnen achter elkaar. Af en toe een Enter geeft ook rust.
-Zorg ervoor dat de dingen gebeuren wanneer ze moeten gebeuren; ik vind het vreemd dat hij eerst rustig vanaf de drempel zijn tuin bekijkt maar pas huivert op het moment dat hij, een stap verder, daadwerkelijk buiten staat.

Poeh, schrijf ik toch nog opbouwende kritiek!


ps. geef gerust commentaar op mijn commentaar. Gebeurt er nog eens wat op letteren!

[ducky]

Ik vind dat je de spanning leuk opbouwt, over het hele verhaal genomen. Misschien kan je het zebravinkje nog iets later noemen, maar in het begin zat ik te gissen wat er dan zou gaan gebeuren deze dag.
'Het is dit, duidelijk, moet daar nog zo veel achteraan komen? Nee, het is het niet! Leuk!' Een paar keer heb ik zo mijn idee van wat er zou gaan gebeuren bij moeten stellen.

Wat me wel opviel is dat je een plank horizontaal aan één schroef laat hangen, wordt dat niet vanzelf verticaal (zwaartekracht enzo)? (Maar ik denk dat je dat bedoelde?)

bedankt voor de reacties.

@ zut alors: soms snap ik niet zo goed wat je me nou wilt vertellen, maar over het algemeen ben ik blij met je kritiek.
Ik snap bijvoorbeeld niet zozeer waarom het verkeerd is dat meer gevoelens dan concrete zaken omschrijf. het feit dat je wel de koffie met gebak opmerkte betekent dat het niet té vergezocht en/of onduidelijk is én dat het geen triviale info is die net zo goed weggelaten kon worden, maar waarom zou ik er dan nog méér aandacht aan moeten besteden als mijn verhaal niet over koffie met gebak gaat?
Over de omschrijving van het doosje geef ik je gelijk. ik vergeet nogal eens dat het beeld wat ik in mijn hoofd heb niet het beeld is (hoeft te zijn) wat zich in het hoofd van een lezer vormt.

Met veel van je doorhalingen ben ik het niet eens. wie weet heb je wel gelijk op taalkundig gebied, maar juist de woorden die jij liever niet zou lezen maken deze zinnen mijn stijl. ik ''kan'' (groot woord) niet anders schrijven, ik schrijf zo. verbeteren doe ik wel, maar ik voel niet zo de behoefte om in dergelijke mate aan mijn zinsbouw te gaan sleutelen.

met de punten die je daarna noemt kan ik meer. al vraag ik mij af, je huivert toch niet constant, dus je kunt toch best op het moment dat je al vijf minuten buiten staat ineens huiveren? het is wel onduidelijk, dat geef ik toe. Ook de lange zinnen en de schaarse witregels: klopt.

en nogmaals, bedankt voor het commentaar

@ ducky: voor zover ik weet kunnen planken heel lang op een heel vreemde manier hangen. het was een vergezochte verwijzing naar een kruis, vandaar dat het toch echt horizontaal moet zijn.

[Zut Alors!]

Quis schreef op 28-04-2007 @ 22:13 :
bedankt voor de reacties.

Ik gooi maar wat dingen in de ring, je bent niet verplicht er wat mee te doen. Maar kijken kan nooit kwaad, toch?

De koffie en gebak noemde ik op omdat ik pas achteraf het zinnetje tegenkwam en begreep dat het iets met een mogelijke uitvaartsviering te maken had. Maar dat was dus pas na het lezen van het hele verhaaltje en het moet bij één keer lezen al boeiend en redelijk duidelijk zijn (bij de eerste keer lezen had ik 't nog niet door en dat maakt de eerste keer lezen niet leuk).