Hoe ga je om met 'relativiteit' ?

Ik zou jullie iets willen vragen over een bepaalde levenshouding (misschien een vrij negatieve), een manier waarop ik tegen allerlei zaken ben gaan aankijken de laatste tijd.

Het gaat een onsamenhangend verhaal worden vrees ik maar ach ja ..

Voor ik reacties krijg over het gebruik van het woord relativiteit, hiermee bedoel ik het volgende: ik heb het gevoel dat ik erg vaak mijn gedrag en dat van andere mensen zit te analyseren. Ik ben de laatste jaren geconfronteerd met heel verschillend gedrag, veel meer dan daarvoor, en ik heb ook enorm veel bijgeleerd over menselijk gedrag (of die indruk heb ik tenminste).
Mijn leven zelf is dan ook sterk veranderd, en daardoor dan ook mijn karakter. Ik ben veel meer gaan nadenken (alhoewel, dat deed ik altijd al .. ) maar nu op een verstandigere manier (hoop ik).

Wat ik wil zeggen is, ik heb het gevoel alsof álles relatief is, ik stel alles in vraag. Om maar twee voorbeeldjes te geven: liefde (is het niet allemaal biologisch, hoeveel mensen blijven er niet bij elkaar terwijl ze echt niet meer van elkaar houden of dat zelfs nooit gedaan hebben, is liefde in het algemeen geen illusie ? etc) en politiek (de manier waarop je stemt, lijkt simpelweg af of samen te hangen van je milieu/ je opvoeding / je muziek en kledingsstijl zelfs.. wat voor nut heeft dit dan nog, wanneer je politieke voorkeur al vooraf bepaald lijkt te zijn? )

Als ik er over nadenk vind ik mijn leven eigenlijk echt wel boeiend, ik doe een hoop interessante en toffe dingen, maar op 'crisismomenten' wanneer ik te vaak ga nadenken, heb ik dikwijls het gevoel "is dit alles?" Tuurlijk ben ik wel tevreden met alles wat ik heb en de mensen rond mij, maar ik kan er bijvoorbeeld absoluut niet mee omgaan dat binnen x aantal jaar iedereen en ik doodvallen.

Ik heb ook net een ander topic over "leegte" (leven gaat aan je voorbij) gelezen, maar dat is niet het geval. Ik amuseer mij, doe boeiende dingen genoeg, kijk vaak terug met tevredenheid over hoe ik bepaalde zaken heb aangepakt, etc.

Misschien ben ik te gevoelig, te kritisch, te veeleisend, te beïnvloedbaar, you name it .. Misschien moet ik bij een of andere godsdienst of sekte gaan Misschien ...

Goed .. dit is het voorlopig, het is allemaal wat cru en extreem gesteld (het zijn examens, dé moment om teveel over zo'n dingen na te denken ), maar ik wou graag horen wat jullie hierover denken. Nuanceren en verder op in gaan doe ik nog wel

Ik denk ook dat alles relatief is.

Bij sommige dingen kun je beter niet (te veel) stil staan.
(Ik zeg niet dat ik dat altijd kan. )

Okee. Hehe, ik verwachtte al dat ik zo'n antwoord ging krijgen (en waarschijnlijk is dat ook het enige wat erop te zeggen valt ..)

maar ik ben uiteraard wel benieuwd naar andere reacties!

doezel schreef op 12-06-2007 @ 22:05 :
Okee. Hehe, ik verwachtte al dat ik zo'n antwoord ging krijgen

Het was wel serieus bedoeld.

Ik kan er een heel betoog over gaan schrijven, maar uiteindelijk zal dat toch mijn conclusie zijn...dus dacht ik; dan kan ik het daar maar beter bij houden.

[Daboman]

Ik ben het eigenlijk wel met leonoor eens. Ik wil er nog aan toevoegen dat het lijkt alsof je niet echt een probleem hebt

Leonoor schreef op 12-06-2007 @ 22:25 :
Het was wel serieus bedoeld.

Ik kan er een heel betoog over gaan schrijven, maar uiteindelijk zal dat toch mijn conclusie zijn...dus dacht ik; dan kan ik het daar maar beter bij houden.

Ja, ik snap je ook wel. Ik denk zelf ook dat ik er te veel over nadenk Maar momenteel vind ik dat niet voldoende ofzo, ik heb gewoon meer (mogelijke) echte antwoorden nodig..

Ik kan ook gewoon wachten tot het vanzelf overgaat

Daboman schreef op 12-06-2007 @ 22:28 :
Ik ben het eigenlijk wel met leonoor eens. Ik wil er nog aan toevoegen dat het lijkt alsof je niet echt een probleem hebt

Mja dat is deels ook wel zo, maar ik kan ook zeggen dat het probleem is dat ik 'bezieling', geloof in de liefde, in de politiek, .. aan het kwijtraken ben. (om die twee voorbeelden weer te gebruiken) Dan is het in elk geval al wat concreter.

Maar zoals ik al zei is het een tijdelijk, voorbijgaand probleem. Alleen duikt het steeds terug op en daarom wou ik jullie mening eens horen.

Zo lang ik me kan herinneren denk ik al 'is dit alles' bij alles wat er gebeurt. Van mijn eerste zoen tot dat m'n opa stierf. Mijn probleem was dat ik me alles veel grootser voorstelde dan het ook eigenlijk was en dat ik inderdaad alles kon beredeneren/relativeren waardoor er vrij weinig echt heel veel invloed op me heeft gehad. Sowieso zat ik altijd 'erg in mijn hoofd' - niet dat ik een buitenstaander was, ik ben nooit een muurbloem geweest, stond wel middenin activiteiten. Maar ik observeerde en analyseerde ondertussen wel alles, was heel bewust bezig met vrijwel alles wat ik meemaakte.

Dat hing ook samen met het gevoel van zinloosheid. Zo tegen het einde van de middelbare school denk ik - tenminste, net na de examens drong het tijdens een paddotrip pas volledig tot me door dat werkelijk níets echt zin heeft in het leven, niets doet er toe. Waarom zou je, voor wie doe je het? Dat is vrij lang blijven hangen, tenminste twee jaar denk ik. Maar net zoals het 'is dit alles' gevoel is het uiteindelijk wel overgegaan.

Ik heb geen idee waarom, eigenlijk. Het beséf is er nog steeds. Ik ben nog steeds (als ik tenminste geen last heb van winterdips ) heel nuchter en relativerend, ik zie nog steeds geen uiteindelijke zin van het leven. Maar op de een of andere manier heeft het voor mijzelf wél meer zin gekregen. Misschien komt het doordat m'n vriendje ooit zei dat ik mijzelf tegensprak als ik de zinloosheid van het leven zó belangrijk kon vinden. En bovendien - als alles even zinloos is, is het ook allemaal even belangrijk. Eh, hoe leg je dit uit?... laat maar, daar is het te laat voor. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven echte liefde en echt verdriet/rouw meegemaakt en gemerkt hoe belangrijk vriendschaps- en familiebanden eigenlijk voor me zijn, waardoor gebeurtenissen plotseling wat meer indruk maken.

Het ligt wel aan het onderwerp, trouwens. Wat betreft bijvoorbeeld het milieu of goede doelen ben ik vrij bleu geworden - van idealisme is in ieder geval geen sprake en ik moet eerlijk zeggen dat veel me weinig kan schelen. Wat de liefde betreft kan ik je geruststellen - als je het een keertje écht meemaakt, geloof je er wel weer in. Ik heb de eerste drie maanden ook heel regelmatig tegen mijzelf gezegd 'ik geloof helemaal niet in liefde, wat gebeurt er nou, waarom wil ik 'ik hou van jou' zeggen, ik weet niet eens wat dat betekent', etc Misschien dat het ophoudt na een tijdje, maar de eerste tweeënenhalf jaar bestaat het wel degelijk. En het is beter dan in de films.

Ahem. Het is laat en ik raak de draad kwijt. Ik wou alleen maar zeggen dat de bezieling bij mij in ieder geval er (weer) is, en dat zonder gelovig te worden. Hoewel ik dat 'is dit alles'-gevoel dus eigenlijk altijd wel een beetje heb gehad, valt het hoogtepunt daarvan denk ik wel samen met de periode waarin ik volwassen werd, denk ik. En momenteel zit ik volgens mij in een fase waarin ik als individu stabiliseer of zoiets, want ik ben véél meer gefocust op mijzelf en mijn nabije relaties dan op het grote geheel. En dus zijn die grote-geheel-problemen ook niet echt meer van belang.

Ik ga wel slapen....

[Daboman]

Als dit alles is, kun je er maar net zo goed het beste, leukste, coolste van maken

[dallie]

Doe waar jij je fijn bij voelt en wordt vooral niet gelovig aangezien dat je belemmert in het gelukkig worden en het spontaan leven.

Mijn mening...

[Daboman]

dallie schreef op 13-06-2007 @ 14:38 :
en wordt vooral niet gelovig aangezien dat je belemmert in het gelukkig worden en het spontaan leven.

Die discussie herinner ik me nog wel Maar goed, hier zijn de meningen dus over verdeeld, want ik was het hier toen niet mee eens en nog steeds niet.

En da's mijn mening

dallie schreef op 13-06-2007 @ 14:38 :
Doe waar jij je fijn bij voelt en wordt vooral niet gelovig aangezien dat je belemmert in het gelukkig worden en het spontaan leven.

Mijn mening...

Ik ben nog niemand tegengekomen die door z'n geloof belemmerd wordt in gelukkig zijn of niet spontaan is . Bij de mensen bij wie dat wél het geval is, zit het hem waarschijnlijk in de cultuurgebonden codes en niet in het al dan niet geloven in een goddelijk wezen. /offtopic

Ik vind relativiteit minder eng dan vergankelijkheid.

Zelf dacht ik vroeger ook heel veel na over hoe dingen zijn en waarom ze zo zijn, de laatste tijd zie ik het - waarschijnlijk door mijn steeds hoger wordende leeftijd (26) - ook veel meer in relatie tot het verleden. Ik let vaak op veranderingen. Als je dat doet, ga je daardoor ironisch genoeg ook nog beter begrijpen waarom dingen zijn zoals ze zijn, maar dat is eigenlijk niet wat ik wou zeggen

Zoals Herakleitos beweerde: Panta rhei. Alles in beweging, niets is constant.. alles wat je denkt te weten en op te kunnen bouwen is maar een momentopname.

Dat vind ik eng

Even ter verduidelijking, je hebt geen enkele problemen met je denkwijze behalve dan dat je niet tegen de gedachten kunt dat jij en iedereen om je heen doodgaat?

Zo ja, dan ligt het niet aan je denkwijze maar over je denkbeeld bij 'dood'. Althans dat lijkt mij dan !

svleur schreef op 13-06-2007 @ 21:48 :
Even ter verduidelijking, je hebt geen enkele problemen met je denkwijze behalve dan dat je niet tegen de gedachten kunt dat jij en iedereen om je heen doodgaat?

Voor het geval dat je op mij reageerde: het gaat mij niet om de dood, maar om verandering.

Iemand die vandaag je beste vriend lijkt te zijn, kan morgen ineens besluiten minder contact met je te willen. De zaak waar je al jaren vast in dienst bent, kan morgen failliet gaan. Je ziet die dingen niet altijd aankomen, omdat je logischerwijs niet alles kunt weten.

Daarom is alles wat je denkt te weten eigenlijk maar een momentopname. Elke financiele en sociale zekerheid die mensen ervaren is in feite een illusie (die ze niet graag loslaten).

Het is ook niet dat ik er niet tegen kan; ik voel me soms gewoon een beetje een verdwaald projectiel in de ruimte dat een bepaalde kant opzweeft en er weinig grip op heeft.

Teveel nadenken is niet goed voor de mens

[dallie]

Daboman schreef op 13-06-2007 @ 15:36 :
Die discussie herinner ik me nog wel Maar goed, hier zijn de meningen dus over verdeeld, want ik was het hier toen niet mee eens en nog steeds niet.

En da's mijn mening

Zullen we de teen pregnancy rates, en suicide rates in Amerika onder gelovige mensen erbij pakken t.o.v. ongelovige mensen?

[Daboman]

dallie schreef op 13-06-2007 @ 22:56 :
Zullen we de teen pregnancy rates, en suicide rates in Amerika onder gelovige mensen erbij pakken t.o.v. ongelovige mensen?

Ik heb er al vaker wat over gezegd op het religie forum. En sowieso wil ik de discussie niet voortzetten in het topic van iemand anders, omdat ik weet dat dat een lange, vermoeiende discussie wordt. Als je hem wel wilt voortzetten, open een topic op religie en stuur maar een PM dat je het topic hebt geopend (want ik kom stiekem niet zo vaak op religie )

@ TS. Ik heb exact hetzelfde, hoewel, bij momenten, want ik denk er zo min mogelijk aan, maar analyseren blijft mijn tweede natuur. Hoe er mee om te gaan weet ik niet, minder nadenken lijkt me het simpelste, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het valt me wel eens op hoe cynisch/nuchter/''levenswijs'' en illusiloos ik lijk vergeleken met leeftijdsgenoten. Waarschijnlijk is het ook zo. Er is niet echt iets waar ik op het moment in geloof, behalve in mezelf. Politiek, zoals je al zei, is zó'n maf spelletje, de democratie is wat mij betreft de grootste onzin ooit. Gelovig ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Wel heb ik enigszins spiriueel (geïnteresseerde) ouders, en heb ik van al die dingen als aura's en zo (zegt je dat wat?) meegekregen, maar eerlijk gezegd ben ik daar ook weer te nuchter voor en doe ik er niks mee. Liefde is ook al zo'n groot thema.. maar ik heb nog nooit het moment meegemaakt dat ik daar genoeg zin uit kon halen (zoals Morgan), maar dat komt misschien nog wel, ik sluit het niet uit.

Dus ja, ik snap precies wat je bedoelt, maar een ''oplossing'' heb ik ook niet. Hopelijk is het een ''fase'' en waait het weer over, want het lijkt me wel zo handig om bijvoorbeeld carrière te gaan maken en er ook nog eens in te gelóven.

Ik heb een paar dagen geen tijd gehad om uitgebreid te antwoorden, maar ik zal nu even mijn best doen

@Morgan: bedankt voor je post. Je hebt heel interessante opmerkingen gemaakt en ik ben er ook verder op gaan nadenken.

Ik heb mij ook altijd alles groter voorgesteld dan het is, al sinds ik klein ben. In mijn geval heeft dat wel te maken met zaken die gebeurd zijn vroeger geloof ik, maar die zijn nu wel voorbij en ik heb dat 'verwerkt' om het zo te zeggen. Dat heel veel verwachten is er echter nog steeds. Ik verwacht veel te veel van praktisch alles, van vrienden, relaties, familie, school, vakantie, de toekomst etc. Aan die verwachtingen wordt dan niet volledig tegemoetgekomen, en vervolgens reageer ik daar dan ook weer op, en.. vicieuze cirkel. Het erge is dat ik er mij bewust van ben dat dit gebeurt, maar je verwachtingen kun je blijkbaar niet zo simpel veranderen.

Wat je zegt over echte liefde en echt verdriet, dat heb ik geloof ik nog niet helemaal meegemaakt. Bij verdriet ben ik al dicht in de buurt gekomen toen een familielid kanker had, maar sterfgevallen of iets dergelijks heb ik nog niet (bewust) meegemaakt. Hetzelfde geldt voor liefde eigenlijk.

Heel deze fase heeft sowieso ook te maken met volwassen worden. Het lijkt erop dat ik daar momenteel mee bezig ben
Die 'grote geheel' problemen en idealisme, daar trek ik mij veel (te veel?) van aan momenteel. Ik heb al van andere mensen gehoord dat ik naïef, idealistisch kan zijn en de wereldverbeteraar kan uithangen Ik geloof dat dat een soort van reactie is op mijn "is dit alles" probleem, om toch maar ergens in te geloven. Anderzijds kan ik natuurlijk geen wereldproblemen oplossen, dus ik maak het mijzelf er gewoon moeilijker door.


@dallie en co: ik overweeg niet serieus om gelovig "te worden" hoor, maak je geen zorgen


@********: Vergankelijkheid is inderdaad ook zo'n punt. Ik begrijp wat je er eng aan vindt. Als ik soms terugkijk naar enkele jaren, of zelfs maar hoe mijn leven een jaar geleden eruitzag, is het beangstigend hoe alles zo snel kan veranderen (al is het dan grotendeels in de goeie richting).. Dat je eigenlijk van niets zeker kan zijn is geen tof gevoel...


@Quis: Ik probeer enerzijds om toch mijn idealisme te behouden, omdat er anders "helemaal niets meer over is" (vreemde motivatie waarschijnlijk..) maar ik besef maar al te goed dat ik langs de andere kant ook heel cynisch en nuchter ben. Ik geloof graag in illusies en zoek ze ook op, maar verder dan hopen dat een illusie waarheid kan worden als je er in gelooft kom ik eigenlijk niet.
Al heb ik al wel ervaren dat er veel goede dingen op je af kunnen komen als je er voor openstaat, de opties openhoudt.

Enfin ja, ik hoop dat het ook zo zal lopen zoals bij Morgan. Niet te veel nadenken

[nanathenai]

Relativiteit is wel leuk maar bij mij heeft het tot een soort normloosheid/totaal andere normen geleid.

nanathenai schreef op 17-06-2007 @ 19:03 :
Relativiteit is wel leuk maar bij mij heeft het tot een soort normloosheid/totaal andere normen geleid.

Eh, ja ik begrijp niet helemaal wat je daarmee bedoelt. Kun je een voorbeeld geven ofzo?

[nanathenai]

Ik neem maar een simpel voorbeeld.

Gitaarspelen is voor mij relatief intenser als bepaalde andere dingen, maar als je dat vergelijkt met de doorsnee interesses van mensen wordt dat aangezien als n simpel iets. Relatief aan een zakenman heb ik meer lol als ik gitaarspeel. Andere normen en waarden dan modaal geaccepteerd wordt het dan, correct me if im thinking wrong. Voor sommigen is sex heel belangrijk, en voor de andere smerig.