geloven in jezelf

Ik word helemaal gek. Ik ben veels te vatbaar voor andermans commentaren. als 10 mensen zeggen dat ik iets goed kan, hoeft er maar één iemand te zijn die zegt, "mwah, niet echt zo goed" en ik voel me zwaar kut. Op de één of andere manier kan ik geen manier bedenken om gewoon eens lekker schijt te hebben aan iedereen en in mezelf te geloven. Ik kan dat gewoon niet.

Nu ga ik iets heel raars vertellen, wat toch waar is. Het zit heel raar in elkaar, maar het is gewoon zo: Ik ben me er bewust van dat er bepaalde kanten aan mij goed zijn en dat ik bepaalde vaardigheden en talenten heb, toch kan ik niet beseffen of begrijpen dat ik dus alle recht heb om in mijzelf te geloven.

Op het moment dat ik dit typ ben ik al aan het bedenken wat mensen hiervan gaan zeggen. er zullen bijvoorbeeld mensen kunnen gaan zeggen dat ik arrogant ben als ik zeg dat ik iets kan. Ik begrijp überhaupt niet waarom mensen altijd maar mensen moeten afkeuren op hun geloof in zichzelf.
Ik begrijp überhaupt niet waarom kwetsbaarheid in andere mensen, zoals bijvoorbeeld huilen in een film, zoveel begrip van andere mensen kan opwekken. Als iemand iets heeft of wilt bereiken, zijn er altijd wel mensen die je willen ontmoedigen, of doodgewoon de grond in boren. Waarom?

Ook heb ik zelf een hekel aan complimenten, als iemand zegt "Dat was een mooi nummer, je zou een CD moeten opnemen", dan kan ik dat niet begrijpen. Ik.. pff. Het is moeilijker om in jezelf te geloven, dan dat je jezelf steeds de grond inboord. Vooral als je niks anders dan dat gewend bent.

Is er iemand die dit zelf ook heeft?

pfft.

[Yab-Yum]

Lieve schat, lees je eigen post nog eens over en realiseer je hoe ongelovelijk ingewikkeld je het jezelf maakt en hoe je jezelf tekort doet. Het maakt je onnodig onrustig en gespannen als je alsmaar bezig moet zijn met wat de ander ervan vindt. Richt je op de mensen waar je om geeft (EN die om jou geven, als het van 1 kant komt heeft het alsnog geen zin), geef erom wat zij te zeggen hebben en forget about the rest.
Zij maken toch geen essentieel deel uit van je leven.
Als je andere mensen jouw leven laat bepalen beperk je jezelf enorm in je vrijheid en je moet alsmaar op je tenen lopen.
Bedenk of dat het leven is wat je wilt.
Zo niet, dan is het een kwestie van in kleine stapjes dingen doen die je eng vind, waarbij je het belangrijk vindt wat mensen denken maar waarbij je ook weet dat het eigenlijk niet uitmaakt. Dan blijkt dat het ook echt niet uitmaakt en dat gaat voelen als een bevrijding. En zo toewerken naar steeds meer en grotere dingen.

[Cethlion]

Oh bah dit had ik kunnen typen. Behalve dat ik niet geloof dat mensen je alleen maar willen ontmoedigen, dat is niet zo.
Maar het is bij mij als een grammofoonplaat die een negatieve boodschap afspeelt en de naald kan niet omhoog worden gehaald, waardoor steeds dezelfde boodschap wordt herhaald. Ondanks al een paar jaar therapie blijft er iets in mij geloven dat mensen mij stom, saai, incapabel, verlegen watdanook vinden. Complimenten komen niet helemaal aan en commentaar des te hard. Kijk, als ik iets goeds doe, is het meer van 'ja, maar zo hoort het toch ook' maar als iets fout gaat, praat ik mezelf helemaal naar beneden. 'Oh nu heb je het weer fout gedaan ooh wat erg.' En bij vanalles bedenk ik me wat mensen er van zullen denken.
Je weet in principe dat je goede eigenschappen en talenten hebt, maar echt in jezelf geloven? Nee hoor. Ik snak steeds naar waardering van anderen, acceptatie en en. Pfff. Het is zo vermoeiend.
'Ja, dan hou je er toch gewoon mee op?' Ik vraag me vaak genoeg af waarom ik dat niet kan. Een kern van mij gelooft nog steeds waarschijnlijk dat ik het niet waard ben en dat mensen me maar een incompetent, sloom persoon vinden. En het is moeilijk om het te negeren, want het is een automatische gedachte. En als ik iets fout doe, overvalt me een enorme golf van schaamte.

Ook al klinkt het hierboven er niet naar, het is bij mij al beter dan een paar jaar geleden. Wat bij mij hielp is om de nare, automatische gedachtes een tijd eens op te schrijven, met het gevoel dat je erbij had. Na een paar uur lees je die terug en bedenk jezelf dan eens hoe geloofwaardig die gedachten zijn en als je eens de situatie relativeert, in hoeverre het ook echt waar is wat jij denkt. Het kan mensen vaak niet schelen wat je doet en als het wel zo is, zijn ze het zo vergeten.
Nu heb ik de opdracht om een soort 'tegengedachte' te verzinnen als ik denk 'oh ze vinden me stom/lelijk/saai blablalabla' . Dan denk ik 'nee hoor, ze vinden me helemaal tegekgaafcoolhipmooisexyspontaan'. Sarcastisch dan, maar dan moet ik even glimlachen en kan ik weer verder. Het is geen wondermiddel, maar het helpt je wel bewust te worden van wat voor rare gedachten je hebt. Want kom op, je WEET heus stiekem wel dat het niet zo is wat je denkt.
En in kleine stapjes dingen doen die je eng vindt. Nu zit ik op theater, schrijf ik voor het studentenblad en zit ik in een bestuur. Daarbij krijg ik veel commentaar. Daarbij leer ik heel langzaam dat dat commentaar niet persoonlijk is bedoeld en alleen maar om me te helpen.

O ja en elke dag bedenken wat goed is gegaan en wat positief was. Klinkt heel lame, maar positiviteit is stiekem toch wel leuk.

Oke. Wat een langheid.

Herkenbaar, herkenbaar. Ik had het niet in zoverre dat ik er 'last' van had, zegmaar, het stond niet in de weg van dingen, maar ik geloofde ook altijd dat ik alles helemaal goed moest doen en er helemaal geweldig uit moest zien voor ik aandacht waard was. Begreep ook nooit dat jongens mij leuk vonden enzo. Maar dat is in de loop van de jaren toch wel grotendeels overgegaan, eigenlijk. Weet niet precies waarom. Denk dat je bij het ouder worden gewoon leert relativeren. Plus veel mensen om je heen die blijven zeggen dat je wel de moeite waard bent en goed genoeg, dat je niet alles helemaal geweldig hoeft te doen om leuk gevonden te worden.

bedankt voor alle berichtjes, ik had - hoe kan het ook anders - botte opmerkingen verwacht, maar dit maakt me wel weer een beetje vrolijker.
ps: ik neem al "kleine stapjes", ik zing, treed op, en neem binnenkort een album op.
maar ook kleine angsten heb ik overwonnen:
zo heb ik op mijn hardst geschaatst (5 slagen en dan langzaam weer "uitrollen"
zo praat ik tegen wildvreemden
zo doe ik ook gewoon eens arrogant en stom tegen mensen (dat is echt moeilijk, maar soms moet het, mensen zijn niet bepaald altijd aardig tegen mij dus koekje van eigen deeg)
zo heb ik laatst op mijn kop in bed geslapen (niet dat dat een angst was maar ok dat was gewoon melig. moet je eens doen!!)

x

doods hier

[Rob]

Herkenbaar, maar ik heb 't niet zo erg als jij 't hebt.

Het enige wat mij nu echt te binnenschiet, is iets wat ik iemand ooit heb horen zeggen: "Het maakt niet uit of heel veel mensen het al eens eerder hebben, zolang het voor jou maar een prestatie is".

prachtige uitpspraak. sluit bij alles aan wat mij zo doet twijfelen in de keuze die ik aan het maken ben in het leven.

[Jazzcrime]

CreativeMusic schreef:

Ik begrijp überhaupt niet waarom kwetsbaarheid in andere mensen, zoals bijvoorbeeld huilen in een film, zoveel begrip van andere mensen kan opwekken.

in een film bouw je een soort band op met de desbetreffende acteur / actrice op, dit is bij de ene persoon sterker dan bij de andere persoon, dit heet empathie.

Mensen kunnen instinctief zien, merken, horen hoe iemand zich voel. Op dat moment word je spiegelneuron ingeschakeld en kun je in net zo n staat komen als de tegenpersoon.

dus:

Op het moment dat iemand heel blij is, moet huilen, boos is of een dier je zielig/vrolijk aankijkt zorgt je spiegelneuron er instinctief voor dat je je ook zo voelt een imitatie dus.... dit is alleen niet altijd zo, je moet een band met hetgene hebben wil het werken.

[Rob]

@Jazzcrime: Je verhaal klopt, maar het is niet echt een antwoord op haar vraag, namelijk waarom het begrip opwekt van mensen. Of ik moet tussen de regels doorlezen.

CreativeMusic schreef:

Ik begrijp überhaupt niet waarom kwetsbaarheid in andere mensen, zoals bijvoorbeeld huilen in een film, zoveel begrip van andere mensen kan opwekken.

Bij mij wekt het ook niet echt begrip op. Ik waardeer het wel, want het is een teken van vertrouwen, maar daar houdt het bij mij ook op.
Wat dat betreft ben ik redelijk apathisch.

[Jazzcrime]

het was al laat gisteren

[Changshan]

Wanneer ik in normale doen ben, lach ik om mijn kwetsbaarheden en in de ergste gevallen waarschuw ik vrienden even om me om bepaalde dingen niet te hard te pesten, zodat ik die rustig kan verwerken naar het rijtje items die prima bruikbaar zijn voor wat leuke zelfspot.

Nu ben ik echter in afschuwelijke doen, maar dat komt door ludduvuddu.

[Armoed]

Ik kan echt niet zien hoe iemands mentale perceptie van je ook maar een beetje uitmaakt.

Er zullen mensen zijn die denken dat je een breezerslet/partygirl bent, mensen die denken dat je een studiebol bent, foute normen en waarden hebt of gewoon ronduit zielig. Who really cares? Voor zover we weten hebben we maar 1 leven, live the life you want.

Ik ken jou niet, je kan lelijk, knap, dik, dun, groot, klein, grappig, saai, aardig, bitchy of wat dan ook zijn. Maar de mening van andere mensen je eigen mening laten beinvloeden is een zwakte die je in de weg gaat staan bij je meeste acties, of dat nou een thread op scholieren.com maken is of zingen. Er zullen altijd wel haters zijn, er zijn waarschijnlijk miljoenen mensen die je haten alleen maar om je geloof of muzieksmaak of huidskleur of wat dan ook. What does it matter?

Then again (en ik wil hier niet weer met vormen van misogyny gaan smijten (alhoewel dat wel heel leuk is)), jij bent ook een meisje. Ik heb pas een boek uitgelezen genaamd 'The Female Brain' en ik citeer wat er op de achterkant staat: 'Men, get ready to get brain envy!' maar nu ik het uit heb dank ik God op mijn blote knieen (bij wijze van spreke) dat ik van het mannelijk geslacht ben.

Je moet echt gewoon die carefactor uitschakelen.

aha. ik zal mijn carefactor eens uitschakelen.
ik word man

nja, ik ben niet veel wijzer geworden van deze adviezen maar waar het ongeveer op neer komt: "Fuck them" en "Doe wat je doen wil".
ps: ik overwin iedere dag wel een angst, maar toch blijf ik de angst hebben voor kritiek.
bij een gedicht wat ik op scholieren.com heb gezet heb ik nu ook commentaar gekregen, daar vroeg ik ook om, maar toch blijft het dan moeilijk voor mij om óf iets te doen met dat commentaar, óf gewoon te zeggen: "dit is goed genoeg voor mijn doen, ik wil geen professioneel dichter worden".
tja, dan moet ik ook maar niet zo veel creativiteit hebben dat is echt een ziekte. er gaat geen dag voorbij dat ik geen tekening, gedicht of liedje schrijf/maak. er gaat geen uur voorbij dat ik niet zing.
gosh

[Armoed]

Ye maar nu begin je weer. Je saboteert jezelf.

[Changshan]

Hm, nog een poging: ooit gehoord van het probleem dat mensen bij wijze van spreken een te grote aura hebben? Kinderen die veel gespest worden, hebben daar bijvoorbeeld last van. Ze trekken zich heel veel aan van allemaal prikkels uit hun omgeving, interpreteren alles als kritiek en kunnen daar niet mee omgaan. Gevolg is dat hun omgeving ontdekt dat dit kind een gemakkelijk pestobject is en er misbruik van gaat maken.

Wat jij waarschijnlijk ook moet doen, is je 'aura' verkleinen/beperken; dus gewoon prikkels uit je omgeving uitschakelen. Het enige wat er nog toe moet doen, zijn de directe opmerkingen (in een bepaalde mate, bij sommige opmerkingen moet je ook bedenken bij wat voor debiel ze vandaan komen) en je beste vrienden.

(Een grote aura werkt trouwens weer wél heel goed op het toneel, aangezien je je overal bewust van moet zijn. Misschien nog een aanrader voor je zelfvertrouwen, om daaraan te gaan doen.)

aha. ik zal het proberen.:$

[curiously106]

Kijk dan naar je eigen woorden creativemusic...
Jou probleem is dat je denkt dat het allemaal zo belangrijk is.

Het maakt geen bal uit man, je hebt toch niks te verliezen. Dat moet je jezelf duidelijk maken.
Wat maakt het nou voor jou uit wanneer ik slecht van je denk.
Als ik je vriendje was geweest dan had je je wel druk kunnen maken. Maar je getwijfel moet afhangen van wat er op het spel staat, in plaats van of je een goede indruk of een slechte maakt.

Jij moet eens poker gaan spelen. Dat is precies wat jij nodig hebt. Want je krijg toch wel eens slechte kaarten uitgedeeld. Maar dan hoef je niet boos op jezelf te zijn.
Iedereen verliest wel eens. En iedereen doet ook wel eens raar en stom.
Het gaat er om wanneer. En je moet gewoon geen slechte kaarten hebben wanneer je veel hebt ingezet.
Als je stom overkomt naar je grote liefde dan mag je twijfelen aan jezelf.
Maar op dit forum bijvoorbeeld...
hier maakt het geen zak uit wat mensen van je denken.

Zelfvertrouwen heeft namelijk niks te maken met "geloven in jezelf". Maar zelf vertrouwen heeft te maken met wanneer het eindresultaat jou niks meer uit maakt.

[Haagse Sjonnie]

Je zou eens alles van je af moeten zetten en alles relativeren. Als je dat niet doet blijf je ingewikkeld denken. Echt, bekijk alles eens in breder perspectief of praat erover.

De meeste reden om een ander de grond in te boren is omdat ze zelf onzeker zijn. Ze vinden dat jij bepaalde eigenschappen hebt die zij ook zouden willen hebben. Misschien ben je knapper maar ook onzeker dus zoiezo het pispaaltje, je hebt meer uitstraling en doet wat met je talent. Zoek uit wat de reden is want dat is vaak persoonsgebonden.

Geloven in jezelf zul je ook daadwerkelijk zelf moeten doen dus om het op een forum te zetten heb je niets, misschien het 'van je af typen' om zo beter te kunnen relativeren. Verder is het ook niet relevant wat andere denken. Je status is op dit moment namelijk niet belangrijk en je status zal zich verhogen als jij wat meer zelfinzicht hebt gekregen dus je bent alleen maar gunstiger uit.

[Cherry Springs]

CreativeMusic schreef:

bedankt voor alle berichtjes, ik had - hoe kan het ook anders - botte opmerkingen verwacht, maar dit maakt me wel weer een beetje vrolijker.
ps: ik neem al "kleine stapjes", ik zing, treed op, en neem binnenkort een album op.
maar ook kleine angsten heb ik overwonnen:
zo heb ik op mijn hardst geschaatst (5 slagen en dan langzaam weer "uitrollen"
zo praat ik tegen wildvreemden
zo doe ik ook gewoon eens arrogant en stom tegen mensen (dat is echt moeilijk, maar soms moet het, mensen zijn niet bepaald altijd aardig tegen mij dus koekje van eigen deeg)
zo heb ik laatst op mijn kop in bed geslapen (niet dat dat een angst was maar ok dat was gewoon melig. moet je eens doen!!)

x

Dat vind ik allemaal heel goed van je, echt waar.

Ik dacht zelf altijd dat ik niet zo vatbaar was voor andermans commentaar, het is ook niet zo erg, maar het zijn bij mij vaak de dingen die ze níet zeggen die ik het vervelendste vind. Het is gewoon veel en veel makkelijker om negatieve dingen te zien aan jezelf, daar let je heel veel op. Als er wat kut gaat dan denk je meteen, jeetje, dat gaat kut. Als je eens naar school fietst en je glijdt níet uit en komt níet in de sloot, denk je niet, goh, wat goed van me. Om even een vreemd voorbeeld te noemen. Ik denk dat mensen meer begrip tonen voor zwaktes omdat ze denken dat zij meer steun nodig hebben. Misschien dat mensen die het goed doen alleen zijn, omdat iedereen denkt dat ze niemand nodig hebben.
Of juist omdat mensen zo vaak het slechte in zichzelf zien, dat ze daardoor meer begrip hebben voor andere mensen met zwaktes.

Ik vind in elk geval dat je nooit moet stoppen met geloven in jezelf omdat anderen je dan arrogant zouden vinden, want dat is toch een heel groot verschil. Zelfvertrouwen hebben veel mensen helemaal geen problemen mee en vinden dat juist een goede eigenschap. Vaak brengt pure zelfkennis al zelfvertrouwen met zich mee, denk ik. Als je alles over jezelf weet, waar je goed in bent en waarin niet, en hoe je daarmee om kan gaan, dan ben je al heel veel verder.